تاریخ : پنجشنبه, ۹ فروردین , ۱۴۰۳ Thursday, 28 March , 2024
0

اجبار در نمره ۲۰ گرفتن خبر از ایده آل گرایی میدهد!

اجبار در نمره ۲۰ گرفتن خبر از ایده آل گرایی میدهد!

اگر دوست دارید فرزندتان، زندگی بهتر و آینده پربارتری داشته باشد لازم است دید خود را تغییر دهید و به دنبال اجبار در نمره ۲۰ گرفتن که خبر از ایده آل گرایی شما می دهد،نباشید.

اجبار در نمره ۲۰ گرفتن خبر از ایده آل گرایی میدهد!

درد سرهای نمره بیست گرفتن وایده آل گرایی والدین

آیا شما نیز همواره دوست دارید فرزندتان نمره بیست بیاورد؟آیا همیشه فرزندتان را برای رسیدن به موفقیت کنترل می کنید؟ آیا از اینکه فرزندتان در نقطه ای از زندگی به کمال نرسد نگران هستید؟اگر تمامی این خصوصیات را دارا هستید باید بدانید که شما یک فرد ایده آل گرا هستید.متاسفانه این «بیماری ۲۰» که در خیلی از خانواده ها رواج پیدا کرده، نمادی از ایده آل گرایی است؛ برخی از والدین به بچه های خود فشار می آورند تا با بهترین شدن و طی کردن طول و عرض کلاس های مختلف، آرزوهای دست نیافته خودشان را تحقق بخشند.بعضی از پدر و مادرها هم نه تنها بیش از اندازه خود را قاطی کارهای بچه هایشان می کنند بلکه از آنها انتظار دارند همیشه کامل و بی نقص باشند. و یکی از ریشه های افزایش اضطراب همین ایده آل گرایی است.

نکاتی در باره ایده آل گرایی والدین نسبت به فرزندان

ایده آل گرایی
ایده آل گرایی در هر کسی که وجود داشته باشد، چه در والدین و چه در فرزندان، مشکلات زیادی به وجود می آورد.افراد ایده آل گرا به جای اینکه خود را مشغول وجوه مثبت یک کار کنند، بر وجوه منفی متمرکز می شوند.
آنها دائماً در حال ارزیابی منفی خودشان، دیگران و وقایع هستند و متاسفانه نتیجه کار، اضطراب، افسردگی و سرخوردگی است.
ایده آل گرایی مانع از این می شود که افراد دست به کارهای چالش زا بزنند و کار مورد علاقه شان را کشف و هویت دلخواه شان را خلق کنند.وقتی آدم ها به طور افراطی ایده آل گرا می شوند، توانایی ریسک کردن را از دست می دهند و بنابراین به تدریج خلاقیت را در خود می کشند.
برای ایده آل گرا ها، اشتباه کردن مساوی شکست خوردن است. آنها فکر می کنند دیگر کسی برایشان ارزش و احترام قائل نیست.در واقع آنها نه فقط استانداردهای بالایی دارند بلکه اهمیت بیش از اندازه ای به معیارهای ارزیابی خود می دهند.
بعلاوه ایده ال گرایان، معمولاً نسبت به توانایی خود در به ثمر رساندن کارها شک دارند. و همیشه دچار نوعی عدم قطعیت هستند که باعث می شود کار را ناتمام تلقی کنند و هیچ وقت از کیفیت کارشان مطمئن نیستند.
داشتن استانداردهای بالا به خودی خود دردسر ساز نیست. مشکل از این جا ناشی می شود که این دسته از افراد همیشه نگران این هستند که اشتباه کنند.
آنها می ترسند یک اشتباه باعث شود دیگران نظر بدی درباره آنها پیدا کنند. گاهی هم نتیجه نامطلوب و ناخواسته ایده آل گرایی این است که افراد سعی می کنند خطاهایشان را پنهان کنند.میل به پنهان کردن اشتباهات در نهایت فرد را به این سمت سوق می دهد، که از قرار گرفتن در موقعیت هایی که امکان اشتباه کردن در آنها وجود دارد، پرهیز کنند.متاسفانه همین ویژگی به فرزندان افراد ایده آل گرا هم منتقل می شود.

ایده آل گرایی

 ایده آل گرایی والدین نسبت به فرزندان چگونه است

کنترل از دور و نزدیک
گاهی والدین فرزندشان را بیش از حد تحت کنترل خود قرار می دهند.این اعمال کنترل همیشه هم مستقیم نیست. آنها گاهی به طور غیر مستقیم با آه کشیدن، سکوت یا ابرو بالا انداختن، کنترل خود را روی بچه ها اعمال می کنند.
این کنترل دو علت دارد. یکی ایده آل گرایی خود والدین و دیگری نگرانی بیش از اندازه آنها نسبت به اشتباه کردن است.این دسته از پدر و مادرها فقط زمانی فرزندشان را قبول دارند که مطابق با اصول و قواعد آنها رفتار کنند.
دلیل دیگر اعمال کنترل، ترس از جدایی است. والدین گاهی چنان به فرزندانشان وابسته و نگران افزایش استقلال آنها می شوند که رشدشان را تهدیدی علیه خود تصور می کنند.بخصوص وقتی که روابط خود والدین چندان رضایت بخش نیست، سعی می کنند بچه ها را به خود وابسته نگه دارند.
گاهی هم والدین برای رسیدن به همان اهداف ایده آل گرایانه است که سعی می کنند فرزندان خود را تحت نظارت و کنترل شدید قرار دهند تا مبادا از جاده ای که برای آنها ترسیم شده خارج شوند!

شرط محبت
گاهی والدین فرزندشان را تهدید می کنند که اگر کارشان را درست انجام ندهند، محبت یا حمایت شان را از آنها دریغ خواهند کرد و یا حتی این تهدید را عملی می کنند.این کارنیز کار خطرناکی است. کودک به طور مداوم احساس می کند، تأیید و تشویق فقط به این بستگی دارد که کاری را بی نقص و کامل انجام دهد.
اگر والدین فقط زمانی سر شوق بیایند که فرزندشان کاری را درست و تا آخر انجام داده یا اینکه وقت خیلی زیادی را برای انجام کاری گذاشته، به طور غیر مستقیم ایده آل گرایی را به فرزندشان تزریق می کنند.عالی بودن با بی نقص بودن فرق دارد. عالی بودن همراه با لذت بردن از انجام کار، یادگیری و پرورش اعتماد به نفس است.
اما بی نقص و کامل بودن یعنی اینکه اگر ۱۸ گرفتی ناراحت شوی و اگر حتی کاری را خوب انجام داده ای به دنبال یافتن خطا در کارت باشی.

تعادل، بهترین راه حل
دست برداشتن از ایده آل گرایی بسیار سخت است. ایده آل گرایان می ترسند که اگر این ویژگی خود را کنار بگذارند، دیگر کارشان رضایت بخش نخواهد بود و سقوط و شکست شان حتمی است.
اگر احیاناً شما هم جزو کسانی هستید که برای انجام کارها به صورت کامل و بی نقص، از خود وسواس نشان می دهید، شاید بتوانید به روش زیر به تدریج تعادل بیشتری به زندگی تان بیاورید و البته فرقی نمی کند که فرزندی داشته باشید یا نه.
فیلمی نگاه کنید یا به تماشای غروب آفتاب بنشینید؛ یعنی کاری که نیازی به تلاش کمال گرایانه شما نداشته نباشد. به لذتی که از آن نصیبتان می شود توجه کنید.سراغ فعالیتی بروید مثلاً شنا یا تنیس که با این ویژگی شما ارتباطی ندارد. از خود بپرسید یک خطا چقدر از ارزش من کم می کند؟
این طرز تفکر را در مورد فعالیت های دیگر هم به کار بگیرید:آیا تا این حد کمال گرایی برای انجام این کار لازم است؟ حالا می توانید نحوه ارزیابی خود را تغییر دهید.پس اشتباه نکنید؛ مثلاً توپ را به خارج از زمین بزنید. موقع شنا یا بازی کردن، روی حرکت بدن خود متمرکز شوید.
آیا این گونه بیشتر لذت نمی برید؟ ماهیت خطا را درک کنید. اشتباه چیزی است که باید از آن درس گرفت.اشتباه بیشتر از موفقیت به ما درس می دهد. به شکست به منزله یک بسته اطلاعاتی نگاه کنید نه یک نتیجه خشک و غیر قابل تغییر.
شکست یک علامت است که نشان می دهد باید روش دیگری را امتحان کنید و این یعنی فرصت دیگری برای یاد گیری.

کنترل و فشار مانع توانمندسازی
دلیل کنترل شدید والدین هر چه که باشد، نشان دهنده این است که برای والدین نیازهای شخصی خودشان مهم است نه نیازهای فرزند و فرزندان به این خاطر تاوان سنگینی خواهند پرداخت.بزرگترین خطر چنین کنترلی این است که، فرزندان نمی توانند راز موفقیت حقیقی را کشف کنند.
بر خلاف تصور عموم موفقیت این نیست که همیشه کارها را درست انجام بدهید؛ بلکه موفقیت حقیقی در به دست آوردن مهارت برخورد با مسائل، مشکلات و موقعیت های سخت است.زیرا در چنین موقعیت هایی است که جوهر وجودی افراد خود را آشکار می کند. این عمل گاه با بارها زمین خوردن و دوباره بلند شدن همراه است.
فشار آوردن بر افراد برای کامل بودن، کمکی در توانمند سازی آنها نمی کند بلکه باید بگذاریم آن شور درونی که آنها را به جلو حرکت می دهد خود را آزاد کند.

 

ایده آل گرایی

 ایده آل گرایی والدین نسبت به فرزندان

چند پیشنهاد برای والدین
اگر دوست دارید فرزندتان، زندگی بهتر و آینده پربارتری داشته باشد لازم است دید خود و به دنبال آن رفتار خود را تغییر دهید. رعایت نکات زیر می تواند شروع خوبی برای این تغییر باشد. هیچ وقت به فرزندتان نگویید که باید همیشه اول شود. اگر از نحوه کار فرزندتان راضی نیستید می توانید از او بخواهید خود را ارزیابی کند:آیا از نتیجه کارت راضی هستی؟ چرا؟
دفعه بعد چطور انجامش می دهی که به نتیجه متفاوت برسی؟ از او بپرسید برای انجام کار آن طور که دلش می خواهد، به چه چیزی احتیاج دارد؟شاید احتیاج داشته باشد که کمی بیشتر بخوابد یا اینکه اولویت بندی کارهایش را یاد بگیرد.
اگر فرزندتان مطالعه و تکالیفش را برای دقیقه آخر گذاشته و به همین خاطر نمره امتحانش خوب نشده، او را سرزنش نکنید و نگویید:«بهت که گفتم»! در عوض بر احساس ناامیدی خودش تأکید کنید:«خیلی راضی نیستی، نه؟ فکر می کنی برای اینکه اوضاع را روبه راه کنی چه کار می توانی انجام دهی»؟ روند کار و تلاش فرد را تحسین کنید، نه استعداد یا محصول کار را.
مواظب باشید تشویق های نادرست، میل به کامل و بی نقص بودن را تقویت می کند. اگر فرزندتان نمره خوبی می گیرد به او نگویید خیلی باهوشی در عوض می توانید به او بگویید خیلی خوب فکر کردی.می توانید بیشتر به جزئیات بپردازید. مثلاً سؤالی کنید که فکر کردن را در او تشویق کنید:«چطور شد به این موضوع علاقمند شدی»؟
اگر از هوش فرزندتان تعریف کنید و او در کاری موفق نشود، به طور ناخودآگاه فکر می کند که دیگر باهوش نیست و علاقه اش را به کار از دست می دهد اما کودکانی که به خاطر تلاش شان تحسین می شوند در مواجهه با مشکل انرژی مضاعف پیدا می کنند.
برای موفقیت های فرزندتان، جایزه مادی تهیه نکنید. به او تبریک بگویید. از او بپرسید دلیل موفقیتش چیست؟در واقع باید فرزندتان را متوجه این مسئله کنید که در هر موقعیتی با انجام چه کاری به هدف می رسد.
دادن جایزه به شکل مادی، انگیزه درونی بچه ها را از بین می برد و جلوی دریافت ایده و الهام را می گیرد.

توصیه به والدین

کاش وقتی فرزندمان نمره ی هفده را به خانه آورد، به جای اینکه بگوییم بقیه چند شدند و معدل کلاس چند بود، بپرسیم در آزمون قبلی، نمره ات چند شده بود؟ وقتی که یاد گرفت، معدل پایین کلاس می تواند توجیهی برای نمره ی پایین او باشد، در بزرگسالی نیز، رفتارهای نادرست بزرگ دیگران را بهانه ای برای رفتارهای نادرست کوچک خود خواهد کرد. او یاد می گیرد که وقتی دروغ گفت، در توجیهش بگوید:دیگران هم دروغ می گویند. بیشتر از من. او این نحوه استدلال را از ما آموخته است. اما وقتی می پرسیم، نمره ی قبلی ات چند بود، می آموزد که هر کس با گذشته ی خودش مقایسه می شود. او مسیر رشد و پیشرفت را طی خواهد کرد، بی آنکه جلوتر بودن دیگران، بی انگیزه اش کند و عقب ماندن اطرافیان، در دلش شادی نهانی ایجاد کند.
کاش وقتی او به خانه آمد و گفت بالاترین نمره را به دست آورده و خیلی ها، در امتحان حتی نمره ی قبولی نگرفتند، به جای لبخند و تشویق، بپرسیم:چه شد که قبول نشدند؟ تو هیچ کاری نمی توانستی بکنی که نمره ی بهتری بگیرند؟ تا او بیاموزد که لذت و افتخار، زمانی معنا دارد که دیگرانی هم باشند که کمابیش در آن شریک شوند. او باید یاد بگیرد که در آینده هم، زمانی از خودرو گرانقیمت خود لذت ببرد، که دیگران، یک خودرو متوسط در اختیار داشته باشند. او باید یاد بگیرد که هیچ کس از متوسط اطرافیانش چندان فراتر نمی رود و دانش آموزی که معدلش با میانگین کلاس، فاصله ی بسیار دارد، یا طرد خواهد شد، یا تنبل.

منبع : namnak.com
لینک کوتاه : https://mag.tanposh-parsi.com/?p=66701

برچسب ها

ثبت دیدگاه

مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : 0