باران کوثری لوس و فضول!
گفتگو با باران کوثری
باران کوثری فرزند جهانگیر کوثری و رخشان بنی اعتماد جزو کسانی بود که از سینما وارد تئاتر شد و خیلی زود توانایی خودش را به عنوان بازیگر تئاتر نشان داد.
در این گفت وگو باران کوثری از تجربه های بازیگری اش در سینما و تئاتر و البته حواشی همیشگی صحبت کرده است؛ بازیگری که به گفته خودش هیچ دوره بازیگری را نگذرانده است.
باران کوثری جزو هنرمندانی است که توانست خودش را از زیر سایه نام های بزرگ بیرون بکشد و به عنوان یک شخصیت مستقل معرفی کند. خیلی سخت بود؟ چون حتی همین اواخر هم چنین اظهارنظرهایی گفته شد.
من حرفم این است که اصلا بگویند! من از اول برخوردم با این ماجرا این طور بوده که بله ! من جزو معدود کسانی هستم که پدرو مادرم در این رشته بودند و در هر مصاحبه ای و روی هر صحنه ای که جایزه گرفتم خودم دوباره این را یادآوری و تاکید کردم که افتخار زندگی من این است که زیر سایه این دو اسم زندگی می کنم! چرا باید خودم، خودم را از زیر این سایه بیرون بیاورم.
نه! زیر سایه بودن که بد نیست. اما بحث این است که کیفیت کار خود شما معرف شماست. هیچ وقت این سختی را حس کردید؟! صادقانه!
بله! می گویم کجا! اینکه مرا دیرتر جدی گرفتند. در حالی که معتقدم به لحاظ کیفی خیلی دور از بقیه نبودم. شاید بهتر نبودم. مثلا در بیست ویکی، دوسالگی کیفیت بازی ام خیلی دور از بقیه نبود اما من دیرتر جدی گرفته شدم. حتی بعد از آنکه برای خون بازی و روز سوم جایزه گرفتم. مشکلی که اتفاقا من در تئاتر کمتر داشتم.
در حالی که شما از سینما وارد تئاتر شدید!
برای اینکه در این روند خودم توانستم خودم را بشناسانم. خیلی ها بودند که از دانشگاه پدر و مادرم مرا ندیده بودند. خیلی ها برخورد نزدیک نداشتند. خیلی از تئاتری های جوان تر بودند که من باعث آشنایی شان با خانواده ام بودم. برای همین در تئاتر من از اول جدی تر گرفته می شدم.
اما این سختی! بله! من این سختی را حس کردم. به همین دلیلی که گفتم. اما واقعیت این است که سختی به چشمم نیامد. برای آنکه نکات مثبت و با ارزش و بی نظیر داشتن چنین خانواده ای برایم خیلی بیشتر بود.
باران کوثری و پدر و مادرش
شاید اگر بخواهیم صادق باشیم یکی از چیزهایی که کمک کرد تا شما به قول خودتان جدی گرفته شوید حضور شما در تئاتر بود. به این معنا که تئاتر بی رحم تر از سینماست. سینما می تواند دست کم در کوتاه مدت حتی ناتوانی را هم به نوعی مخفی کند. اما در تئاتر این گونه نیست…
امیدوارم و ضمن اینکه به خودم هم کمک کرد. نه اینکه هدف مهم تر من سینما باشد که مثلا بیایم از تئاتر برداشت کنم برای سینما. تئاتر برای من تبدیل به یک نیاز شده است. در ۱۰ سال اخیر حداقل من سالی یک تئاتر کار کرده ام!
چرا چنین نیازی را حس می کنید؟
نیاز به این معنا که تجربه ای است که هیچ جای دیگر به دست نمی آید. مثل خود بازیگری. خیلی تجربه نابی است. من تجربه روی صحنه رفتن را با هیچ چیز دیگری نمی توانم مقایسه کنم. نمی توانم بگویم اگر مثلا چنان فیلمی بازی کنم مثل تجربه ای می شود که روی صحنه لذتش را می برم.
برای همین حداقل سالی یک تئاتر کار می کنم. خیلی خیلی معتقدم که به بازیگری من در سینما کمک کرده است. به قول شما چه به دید تماشاگر نسبت به من، چه به بازی خودم.
جدا از این لذت بخش بودن، برای شما در تجربه سینما و تئاتر کدام روی کدام تاثیر می گذارد؟
نمی توانم بگویم. بعضی فیلم ها لذت شان از بعضی تئاترها بیشتر است و بالعکس. نظر کلی نمی توانم درباره این بدهم که کدام تجربه را بیشتر ترجیح می دهم واقعا هر دو…
این محافظه کاری است؟!
نه اصلا! آن تئاترهایی که لذت شان را با هیچ چیز عوض نمی کنم شاید برخی شان شرایط خاصی داشتند که تعداد کمی آنها را دیده باشند. نه! حرف محافظه کارانه ای نیست! برای این نمی گویم که نخواهم جواب بدهم. بعضی تئاترها به آدم نمی چسبد.
مثل بعضی فیلم ها ولی تجربه بازی کردن جلوی حسن معجونی در نمایش «در میان ابرها» را تقریبا می توانم بگویم با کمتر فیلمی عوض می کنم. هنوز که بعد از ۱۰ سال آن تئاتر را اجرا می کنیم به اندازه روز اول از بازی کردن در آن نمایش و بازی مقابل حسن معجونی لذت می برم.
در حال حاضر مقوله بازیگری در کشور ما به نوعی مساله شده است. تئاترها دارند ستاره محور می شوند. که بخشی از آن هم طبیعی است. با تزریق پول و خصوصی شدن چنین روندی غیرمعمول هم نیست…
کجای دنیا این طور نیست؟! مگر در برادوی هر فصل ستارگان سینما در تئاتر حضور ندارند؟! حرفم با آنهایی است که چنین نقدی دارند.
عکس جدید باران کوثری
اما از طرف دیگر موضوعی که به نوعی در حال پنهان شدن است، خود بازیگری است. اینکه کیفیت بازی بازیگران ما در چه حد است. برخی تعریف و تمجید می کنند و برخی دیگر هم به شدت منتقد هستند و هنوز بازیگران قدیمی را ترجیح می دهند. شما چه فکر می کنید؟
یکی اینکه اصولا در سینمای هیچ جای جهان این طور نیست که حتما نقشی که بازیگر بازی می کند زمین تا آسمان با نقش قبلی متفاوت باشد. این واقعا فرصتی برای هر بازیگر است. بازیگران درجه یک در جهان از آن استفاده می کنند.
در ایران هم همین طور. یک عده هم استفاده نمی کنند. نکته بعد اینکه من اصلا به این اعتقاد ندارم که تئاتر ما ستاره محور شده. برای اینکه بازیگران جوانی دارند تئاتر کار می کنند. کارشان درجه یک است و اتفاقا کارشان بیشتر از تئاترهایی فروش می کند که مثلا از ستاره ها استفاده می کنند.
منظور البته ستاره های سینماست وگرنه ستارگان خود تئاتر هم هستند…
اینکه اشکالی ندارد! بله! حسن معجونی گیشه دارد و آدم ها به خاطر او می آیند تئاتر می بینند. به خاطر سعید چنگیزیان و الهام کردا آدم ها تئاتر می بینند. ستاره اسکندری و پانته آ بهرام را در تئاتر همانقدر پیگیری می کنند که در سینما و تلویزیون. طبیعی است که هر کس دلش بخواهد با بهترین های هر حرفه ای کار کند. حتی در مورد بازیگران سینما هم همین است.
همان طور که درهای سینما روی بازیگران تئاتر باز است، بازیگران سینما هم حق دارند اگر پیشنهاد خوب تئاتری دارند بیایند و بازی کنند. اگر جواب نداد دیگر این کار را نخواهند کرد. اگر هم خوب بود به نظرم هر بازیگری حق دارد در همه عرصه ها فعالیت کند.
به نظرم این بی انصافی است که ما محدود کنیم. کسی جای کسی را نگرفته است. هر کارگردانی حق انتخاب دارد. نقش های متفاوت یک فرصت است. من خودم از آن بازیگرانی هستم که حتی به قیمت بد بازی کردن ترجیح می دهم متفاوت بازی کنم. نه اینکه بدانم بد می شود و بازی کنم…
ریسک می کنید…
بله! ریسک می کنم. می گویم من این را بازی می کنم و نمی دانم روی پرده چه می شود. مثلا در مورد فیلم «کوچه بی نام»من نمی دانستم روی پرده چه خواهد شد؟ در تک تک پلان ها همه تنم می لرزید و واقعا اگر اعتماد به نفسی که عمو فرهاد اصلانی به من می داد، نبود و اعتمادی که هاتف علیمردانی داشت، نبود شاید این ریسک را نمی پذیرفتم.
پس چرا خیلی از بازیگران ما در نقش های تکراری ظاهر می شوند؟ یا به قول شما ریسک نمی کنند؟
بله! به این اعتقاد دارم که چه نویسنده ها، چه کارگردان ها و چه تهیه کننده ها ترجیح می دهند بازیگر را در شکلی که نمره قبولی می گیرد و در یک مرحله استانداردی از بازی، نگه دارند. این طوری ما این بازیگرها را محافظه کار تربیت می کنیم تا در همان نقش بمانند.
بازیگرهایی که به نظرم استعدادهای عجیب و غریبی هستند. بازی های فوق العاده ای از آنها دیده ایم. اما مدام با تشویق ها در همان مرحله نگه شان می داریم و مدام به این تکرار، نمره قبولی می دهیم. کاری می کنیم در همان شاکله، خودشان را حفظ کنند.
شما به عنوان یک هنرمند همواره موضع اجتماعی خودتان را اعلام کرده اید. به شکل خانوادگی! بعد از ممنوع الکاری ها و آمدن دولت تدبیر و امید، شما به این امید رسیده اید که تغییرات روند مثبتی دارند؟ چه در سینما و چه در تئاتر…
من کلا آدم امیدواری هستم.
خب این خیلی کلی است! به طورخاص منظورم بود!
خب، همان طور که گفتم من کلا آدم امیدواری هستم. نسبت به این دو سال هم من بدبین نیستم. درست است که خیلی از مطالبات من مثل خیلی از جوان ها مانده است، چیزهایی که الان مستقیم از آقای روحانی خواسته می شود، مثلا در دانشگاه ها. چه چیزهایی که ما غیرمستقیم در رای دادن مان به ایشان، خواستیم.
باران کوثری در کنار مادرش رخشان بنی اعتماد
مثل چه مطالباتی؟!
نمی توانم بگویم (می خندد) . طبیعی است چاه ویلی که در اقتصاد و بعد هم در فرهنگ ما در آن هشت سال کنده شد حالا حالا مانده تا پر شود! طبیعی است که هنوز «عصبانی نیستم» اکران نشده، طبیعی است که هنوز کسانی و جاهایی که هیچ ارتباطی با حوزه فرهنگ و هنر ندارند اجازه دخالت و تصمیم گیری مستقیم در این مورد را دارند.
به هر حال به نظرم اینها تاثیراتی است که از آن هشت سال مانده و زمان می برد تا حل شود. اما من ناامید نیستم. نمی توانم بگویم کاملا راضی هستم. نمی توانم بگویم رضایت کامل دارم.
نمره قبولی به دولت می دهید؟!
آره واقعا! نمره قبولی می دهم ولی فقط قبولی! ۱۲، ۱۳ می دهم. به نظرم هنوز کار داریم. نباید یادمان برود. چیزی که من ازش می ترسم همین است. اینکه با گرفتن یکسری از خواسته های مان بقیه مطالبات مان را از یاد ببریم.
چرا همیشه عده ای با شما موضع دارند؟!
یک عده به نظرشان من لوسم! من فضولم! به نظرشان ادا در می آورم و همه اینها. من ابایی ندارم. حتی ترسی ندارم. برای اینکه من خودم هستم. من به غایت خودم هستم. حتی اگر حرف هایی می زنم که ممکن است برایم هزینه داشته باشد فقط به این دلیل است که فکر می کنم در یکسری شرایط وظیفه ما است که خودمان باشیم و وظیفه ما است که پنهان نکنیم. خودمان را پشت این پنهان نکنیم که ما هنرمندیم و حرف ما هنر ما است. یعنی ما هیچ کاری نمی کنیم جز کار هنری.
به نظرم این پنهان شدن پشت موقعیت هنری و شهرت مان است برای اینکه هزینه ای نپردازیم. من از این نمی ترسم. بله من می دانم چه کسانی ممکن است از من خوش شان نیاید. عده ای اعتقادی مرا دوست ندارند، عده ای هم اتفاقا معتقدند به هنرمندانی که کمتر حرف می زنند. به نظرم در ناخودآگاه شان معتقدند به هنرمندانی که بیش از من خودشان را جدا از مردم می دانند.
ممکن است برخی این حرفی را که می خواهم بزنم دوست نداشته باشند:به نظر من بازیگری یک شغل است. مثل نجاری. همان طور که یک نفر نجار است من بازیگرم. همین! نه بیشتر! من شهرتی دارم که مردم بهم داده اند و این یک وقت هایی هزینه دارد و من باید هزینه اش را بپردازم.
اما تبعات این شغل یعنی بازیگری با تبعات همان شغل نجاری که گفتید خیلی متفاوت است. هم خوب و هم بد…
من اصلا از اینکه آدم ها نظرشان را بگویند و مرا مورد هجمه قرار بدهند نمی ترسم. همه عمرم هم در معرض این بوده ام بازهم خواهم بود. فکر می کنم ما به عنوان یکسری آدم شناخته شده و مشهور، این نخستین هزینه ای است که می پردازیم. تو وقتی مشهوری خودت را در معرض قضاوت قرار می دهی.
حالا قضاوت ها ناعادلانه است، حالا دیگر این قضاوت ها از یک جایی به جاهای دیگری می رسد که اصلا ربطی ندارد، انگ هایی به تو زده می شود خب اینها می تواند دل مرا بشکند یا نشکند و چون دل مرا می شکند آن وقت من نه اینستاگرام دارم، نه فیسبوک.
ترجیح می دهم خودم را کمتر در معرض قضاوت بگذارم. ترجیح می دهم با گذاشتن یک عکس مجبور نباشم هزارتا کامنت بخوانم که می دانم برخی از آنها عادلانه نخواهد بود و روی من تاثیر بگذارد.
یعنی شهرت شما را به سمت نوعی انزوا برده؟ دست کم عدم حضور در شبکه های مجازی!
اصلا انزوا نیست! من اصلا آدم منزوی نیستم. من با مترو سر اجرا می آیم. اتفاقا اصلا این طور نیست. اما جایی که من به خاطر یک عکس- اصلا هم نقدی ندارم، نقد نیست یک انتخاب است- خودم را در معرض این قرار می دهم که آدم ها هر چه دل شان می خواهد بگویند، من خودم را آنجا نمی گذارم. ممکن است مردم مرا در فروشگاه ببینند و هزار جور هم مرا نقد کنند.
اصلا و اصلا اینها مرا ناراحت نمی کند. من در معرض قضاوت مردم هستم. همانقدر که کامنت بد می گیرم کامنت خوب هم می گیرم. مگر نمی گیرم! همان لحظه که ۱۰ نفر حرف هایی می زنند که ممکن است دل مرا بشکند همان لحظه هم ۱۰ نفر دیگر ممکن است حرف هایی بزنند که من پر از انرژی شوم. این خاصیت شهرت است. مگر غیر از این است؟!
تیپ جالب باران کوثری
کلا زیاد جایزه گرفتید به نسبت یک بازیگر جوان! یک سنت کلیشه ای یا شاید هم جمله کلیشه ای هست که «این جایزه وظیفه مرا سنگین تر می کند». در جایزه ای که مدتی پیش در جشن منتقدین خانه سینما گرفتید و حضور هم نداشتید همین را گفتید!
نه! گفتم این جایزه خاص!
چه فرقی می کند؟!
من کلا راجع به جایزه هایم این را نمی گویم. مثلا حتی وقتی سیمرغ هم گرفتم نگفتم. برای اینکه «وظیفه ام را سنگین تر می کند… » برای خودتان بله! سنگین تر می کند.
مثلا می گویید من پارسال در دید بودم آدم ها بازی از من دیدند که توسط داورها تایید شده، پس مجبورم کمی مواظب باشم بازی بدی نکنم. اما اینکه من حالا که جایزه گرفته ام از امسال تصمیم می گیرم این کار را نکنم یا این کار را بکنم، این طور نیست.
چون معنی اش این است که پس روند قبلی من اشتباه بوده. من روندی برای خودم تعریف کردم و وسطش یک سیمرغ هم بهم دادند که تشویق خیلی بزرگی است و دروغ هم نمی گویم که چقدر سیمرغ پارسال بهم چسبید! خیلی زیاد!
بیشتر از اولی؟!
آره!
چرا؟!
خیلی نقش ریسکی بود! نقش من در فیلم «کوچه بی نام» خیلی ریسکی بود. یکی هم اینکه تازه دوباره بعد از مدتی کار نکردن برگشته بودم و این مثل تشویقی بود که خیلی بهش احتیاج داشتم.
برای آنکه در آن دو سالی که کار کردم و بعد از دو سالی که کار نکردم خیلی زحمت کشیده بودم واقعا خیلی خودم را کشتم که برگردم به جایی که بودم و این در سینما خیلی کار سختی است.
من به این معتقدم که آدم روندی برای خودش تعریف کرده و اینها تشویق هایی است در همان مسیر. مثل یک دونده ماراتن که وقتی تشویق می شود انرژی بیشتر می گیرد ولی مسیر که عوض نمی شود.
مسیر درست را داشتید می رفتید. برای همین در همان مسیر حرکت می کنم. هیچ وقت به این فکر نکردم که حالا که تشویق شدم باید تصمیمات دیگری بگیرم. همان تصمیم هاست فقط با انرژی بیشتری چون تشویق شدم.
گفتگو با باران کوثری
خیلی از بازیگرهای برجسته ما در حوزه های دیگری هم کار می کنند یا مطالعه دارند. شما چطور؟ منظور سوال کلیشه ای و همان جواب کلیشه ای نیست!
خب بله ولی اینقدر کلیشه شده که باور کردنی نیست. بله من هم کتاب می خوانم هم فیلم می بینم ولی اگر می خواهید بدانید چیزی که خیلی به من کمک کرده است، معاشرت با مردم است. من خیلی معاشرت می کنم! دوستان زیادی در زندگی دارم که طبیعتا خیلی های شان هم سینمایی هستند. اما منظورم از معاشرت با مردم این است که من دوروبرم را خیلی خوب می بینم.
خب فکر می کنید هنرمندی که هم شهرت دارد و هم پول خوبی در می آورد- که خیلی وقت ها حقش هم هست- چطور می تواند با مردم پیوند داشته باشد؟ یعنی تبلور این ارتباط با مردم چگونه می تواند باشد؟
این را من نباید بگویم، مردم باید بگویند.
خب خود شما به عنوان یک هنرمند چطور این کار را می کنید؟!
آهان! من این کار را می کنم. من اعتقادم این است که شغل من بازیگری است. بله شغل هیجان انگیزی است. تجربه خیلی خیلی بی نظیری است برای کسی که بلد باشد از تجربه اش لذت ببرد. چون به نظرم خیلی ها از بازیگری لذت نمی برند. آنهایی که بلدند لذت بازیگری را ببرند باید خدا را شکر کنند شغلی دارند که دوستش دارند. سختی های خودش را هم دارد اما واقعیت این است شغل ما شغل لذت بخشی است.
واقعیتش من به خودم می گویم این شغل تو است. تو که شرایط ویژه ای نداری. مثلا گاهی آدم می گوید باید به خودم افتخار کنم چون هزینه ای برای این مردم داده ام. اما به عنوان بازیگر فکر می کنم تا وقتی که به چشم شغلی به آن نگاه کنم – که از آن لذت می برم و زندگی ام را به خاطرش می دهم اما شغلم است- آن وقت من شرایط ویژه ای برای خودم قائل نیستم.
برای آنکه شهرت و شرایط مالی سینما می تواند شما را بردارد ببرد جایی که از همه جدا باشید و یادتان برود بقیه چطور دارند زندگی می کنند. مخصوص ایران هم نیست در همه جای دنیا همین طور است.
و راه حل شما برای اینکه اینقدر از مردم دور نشوید چیست؟!
راه حل های من این است که من سعی می کنم با آدم ها در ارتباط باشم. منظورم دوستانم نیستند. منظورم آدم های در خیابان است. کسانی که شغل های دیگری دارند. حتی سعی می کنم شغل شان را تجربه کنم. سعی می کنم کنارشان باشم. جاهایی که ممکن است خیلی هم باب میل من نباشد. سعی می کنم دست کم از نظر بصری از این آدم ها دور نباشم. سعی می کنم ببینم شان.
شما در رشته بازیگری تحصیل کردید؟!
نه! من علوم اجتماعی خواندم!
و دوره بازیگری گذراندید؟!
نخیر!
باران کوثری در کنار پدرش جهانگیر کوثری
یعنی مثلا کلاس فن بیان هم نرفتید؟!
نه! ولی در ورک شاپ های زیادی شرکت کردم.
خب این خیلی مهم است. سینما را فاکتور می گیرم. اما بودن در تئاتر بدون گذراندن دوره خاص واقعا چالش جدی است! البته نه اینکه همه کسانی که کار می کنند یا حتی دوره دیده اند اتفاق خاصی برای شان افتاده اما به هر حال مهم است…
گفتم که در ورک شاپ های زیادی به خصوص مربوط به تئاتر شرکت کرده ام. تئاتر از نوجوانی دغدغه خیلی جدی من بود. من شانس خیلی بزرگی که داشتم این بود که تئاترهایی کار کردم که واقعا تئاترهای خوبی بودند.
با گروه های خیلی حرفه ای درجه یک. مثلا محمد یعقوبی، محمد رضایی راد که کار کردن با هرکدام شان یک مدرسه تئاتر است. من در تئاتر خیلی خوش شانس بودم. من نه می گویم خیلی بازیگر خوبی هستم، نه می گویم بازیگر بدی هستم.
من بازیگر زحمتکشی هستم. من در تئاتر تا جایی که می شده از همه اینها آموخته ام. تمرین هایم را با جان و دل انجام داده ام و قدر این را دانسته ام که دارم با گروه هایی کار می کنم که حرفه ای هستند.
من جلوی حسن معجونی و ستاره اسکندری و سعید چنگیزیان و… بازی کرده ام و بازی می کنم. سعی کرده ام قدر اینها را بدانم. از تک تک لحظات تمرینم تا جایی که می شده استفاده کرده ام.
خیلی ها می گویند از تئاتر باید وارد سینما شد…
ببینید یکسری تمرین های اصولی در تئاتر هست مثل ایست، بیان، یا تمرین های فیزیکالی که بدن را آماده تر می کند. اینها طبیعتا تمرین های پایه ای است که اگر بلد باشید و وارد سینما شوید بهتر است ولی همه جای دنیا بازیگر سینما هم این تمرین ها را انجام می دهد.
اشکال ما این است که برای سینما این تمرین ها را انجام نمی دهیم. برای سینما فکر نمی کنیم صدای مان مهم است. برای اینکه وضع سینما طوری است که ۲۰ سال می توانیم ستاره سینما باشیم در حالی که صدای مان گوشخراش است! وقتی هیچ اجباری برای رعایت این چیزها وجود ندارد، راه حلش هم این می شود که تئاتر کار کنید تا مجبور باشید اینها را یاد بگیرد بعد بروید سینما !
مصاحبه با باران کوثری
با خانم بنی اعتماد خیلی تجربه خوبی داشتید…
خیلی!
قصد ندارید دوباره با هم کار کنید؟!
من دارم همه سعی ام را می کنم که کار کنند. حالا نمی دانم با من یا فرد دیگر. اما دارم سعی می کنم یک فیلم جدید شروع کنند. از صمیم قلب امیدوارم که در آن فیلم هم بازی کنم اگر هم نه دستیار یا یه شکلی دیگری کنارشان باشم.
اینکه بخش بزرگی از فیلم هایی که بازی کردید فیلم های اجتماعی هستند یک انتخاب است یا اتفاق؟
نه! یک انتخاب است و خوشحالم که کسانی مثل رضا درمیشیان به من پیشنهاد کار می دهند. اینها انتخاب صددرصد است.
به نظر شما امروز تعهد هنری یا تعهد یک هنرمند را چگونه باید تعریف کرد؟
به سختی! (می خندد) به نظرم در انتخاب های مان این اتفاق می افتد. انتخاب های ما و حمایت ما به عنوان بازیگر مخصوصا- نه من- بلکه بازیگرانی که ممکن است در گیشه تاثیرگذار باشند، حمایت شان از جنس فیلم هایی که می دانیم ممکن است کمتر مورد حمایت سرمایه گذارها قرار بگیرند خیلی نقش مهمی برای بازیگران است. اینکه من صرفا از فیلمی حمایت نکنم که می دانم خوب می فروشد چه من باشم چه نباشم.
حالا با من ۱۰۰ میلیون هم بیشتر می فروشد و من این فیلم را بازی کنم. نه اینکه این بد است بلکه می گویم فقط نباید این باشد. از فیلم اولی های مستقلی که کمتر شرایط سخت دارند حمایت کنیم. از فیلم هایی حمایت کنیم که می دانیم ممکن است با حضور ما سرمایه گذار پیدا کنند. به نظرم آن طور که دولت قبل کمر به نابودی بخش خصوصی بسته بود، حالاحالاها طول می کشد تا بتواند بلند شود.
برای همین به نظرم شاید ما با تخفیف دادن به فیلم هایی که می دانیم ممکن است حضور ما کمکی بهشان کند و با حمایت از آنها بتوانیم نقش مان را ایفا کنیم.
الان پس از بازگشایی خانه سینما و باقی داستان ها از وضعیت کنونی راضی هستید؟!
راضی که… هم بله هم نه، نمی توان منکر اتفاقات مثبت دو سال اخیر شد ولی ما هنوز مطالباتی داریم. هنوز مانده است. من قدردان دولت فعلی هستم برای آنکه می دانم دارند تلاش شان را می کنند تا خرابه ای را که به لحاظ فرهنگی و اقتصادی تحویل گرفته بودند، به جایی برسانند.
در این شکی نیست ولی ما هم با گرفتن یکسری از خواسته های مان بقیه خواسته های مان را نباید فراموش کنیم وظیفه ما به عنوان یک شهروند هم حتی همین است که مدام به دولت یادآوری کنیم چه خواسته هایی داشتیم.
سال ۹۲ رای دادید؟
بله!
برای انتخابات مجلس هم رای می دهید؟!
بله! صد در صد! به نظرم مجلس خیلی مهم است. این رای خیلی مهم است. سال ۹۲ هم من شب آخر تصمیم گرفتم رای بدهم. یک سرخوردگی داشتم که نمی خواستم رای بدهم اما نظرم عوض شد.
می خواهم چندتا اسم نام ببرم! حسن معجونی!
وای! یکی از تاثیرگذارترین آدم ها در زندگی حرفه ای من بوده.
سیمرغ بلورین باران کوثری
جهانگیر کوثری.
احساساتی اش نکنید! من دو الگو در زندگی دارم که چطور زندگی کنم! یکی از آنها جهانگیر کوثری است.
و دیگری؟!
رخشان بنی اعتماد!
علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی.
من یک خسته نباشید بهشان می گویم! این کاری است که از دستم بر می آید.
امسال در جشنواره هستید؟!
بله! در فیلم های لانتوری و هفت ماهگی.
سیمرغ می گیرید؟!
خوشحالم که با این کارگردان ها کار کردم و خوشحالم که رضا (درمیشیان) در جشنواره فیلم دارد.
