ترس آزاده صمدی از سایه اش در خندوانه + عکس
آزاده صمدی مهمان رامبد جوان در خندوانه
آزاده صمدی بازیگر جوانی که این روزها در سریال دیوار به دیوار نقش متفاوتی را ایفا میکند مهمان برنامه خندوانه شد و از ترس دوران کودکی و تنفرش از مدرسه گفت . در ادامه گفتگوی جذابی با این بازیگر جوان را میخوانید.
شامگاه سه شنبه ۲۹ فروردین، آزاده صمدی مهمان برنامه «خندوانه» با اجرای رامبد جوان شد.
ناگفته های آزاده صمدی در برنامه خندوانه
او که این روزها برای ضبط سریال «دیوار به دیوار» جلوی دوربین سامان مقدم است، در مورد حضورش در آثار کمدی گفت:«من به قانون جذب معتقدم و گمان می کنم الان فضای ذهنی ام به گونه ای است که بیشتر پیشنهاد بازی در نقش های کمدی می گیرم.»
صمدی که این روزها فیلم سینمایی «خوب، بد، جلف» را هم روی پرده دارد، در مورد دورترین خاطره ای که در ذهن دارد گفت:«برق ها رفته بود و چراغ گِردسوز روشن کرده بودند. بغل مادرم بودم، گردنش را گرفته و از سایه ام وحشت کرده بودم. هر چقدر تلاش می کرد برای ریختن ترسم، به سمت سایه ام ببردم، بلندتر جیغ می کشیدم!»
بازیگر نمایش «آیس لند» در مورد اولین خاطره اش از مدرسه گفت:«روز اول مدرسه مادرم به شدت گریه می کرد و می گفت؛ می خواهی مدرسه نمانی؟! با هم رفتیم خانه! فردایش که رفتم می خواستم بنشینم که یکی گفت این جا، جای دوست من است! سراغ نیمکت بعدی رفتم یکی دیگر گفت این جا جای فلانی است! همین طور رفتم عقب تا رسیدم به نیمکت آخر! از همان موقع از مدرسه متنفر شدم!»
آزاده صمدی در برنامه خندوانه
صمدی با اشاره به این که ۳۰ سالگی را رد کرده است در پاسخ رامبد جوان در مورد بحران ۳۰ سالگی گفت:«الان از ۳۰ سالگی ام خوشحال ترم. فکر می کنم اگر با رسیدن به ۳۰ سالگی حال خوبی نداشته اید به علت شرایطی بوده که در آن مقطع از زندگی تان داشته اید و الا این ها چیزی جز اعداد و ارقام نیستند.»
بازیگر فیلم سینمایی «۵۰ کیلو آلبالو» ادامه داد:«به این فکر می کنم که دوره ای را به عنوان دوره بازنشستگی ام در نظر بگیرم. مزرعه ای داشته باشم که در آن سبزی خوردن بکارم. چیزی بنویسم یا همت کنم زبانم را تقویت کنم و تا آن موقع بتوانم ترجمه کنم.»
بازیگر نمایش «زبان اصلی» در همین مورد افزود:«لایف استایلی را که الان دارم دوست ندارم و اگر به خاطر شغلم نبود تهران نمی ماندم.»
آزاده صمدی در مورد این که چه چیز غصه دار و چه چیز خوشحالش می کند هم گفت:«این که آدم ها یادشان می رود هدف شان از زندگی کردن چیست و پایشان را روی سر و کله هم می گذارند تا به جاهای خفن تری برسند غصه دارم می کند و همیشه بودن در جمع حالم را سر جایش می آورد.»
