زهرا داوودنژاد از لذت مادر شدن می گوید

او بازیگری سینما را از سال ۱۳۷۹ با بازی در فیلم «بچه های بد» آغاز کرد و ملاقات با طوطی، دست های خالی، نیلوفر، کلاس هنرپیشگی و شماره ۱۷ سهیلا از جمله دیگر آثار سینمایی او بودند.

زهرا داوودنژاد علاوه بر بازیگری در کسوت دستیار کارگردان هم در پروژه های سینمایی حضور پیدا کرد و دختری در قفس و هوو از جمله این فیلم ها هستند. پای صحبت این بازیگر نشسته ایم تا از مادر بودن و هماهنگی مسئولیت های خانودگی و شغلی اش بپرسیم.

خانم داوود نژاد، در روزگار مدرن خیلی از خانم ها در کنار وظایفی که در خانه بر عهده دارند، از جایگاه شغلی هم در اجتماع برخوردارند، به نظر شما چگونه می توان هر دو نقش را به درستی ایفا کرد بدون این که خللی در نقش دیگر ایجاد شود؟

در همین سینمای خودمان من خانم هایی را می بینم که برای من الگو بوده اند، خانم هایی که همزمان هم زندگی خانوادگی و هم زندگی حرفه ای موفقی داشته اند و به نظر من این هماهنگی برمی گردد به خواسته خود آدم ها و جهان بینی که نسبت به دنیا دارند. به هر حال هماهنگ کردن وظایف شغلی و خانوادگی نیاز به عشق و علاقه دارد و به نظرم اگر واقعا بخواهیم، می شود.

این روزها برخی از خانم ها فکر می کنند با ازدواج ممکن است از مسیر موفقیت های شغلی و اجتماعی شان دور شوند، به نظر شما آیا ازدواج می تواند مانعی بر سر راه موفقیت های اجتماعی خانم ها باشد؟

به نظر من ترس از ازدواج به نگاه آدم ها برمی گردد. اگر فردی معتقد باشد که ازدواج باعث متوقف شدن رشد او می شود، قطعا این اتفاق برایش می افتد، اما من این نظر را نداشتم و تصورم این بود که ازدواج یکی از اتفاق های زندگی است که باید رخ بدهد و ازدواج نه تنها مانع مسیر موفقیت خانم ها نیست، بلکه باعث رشد و تکامل آدم هاست، مخصوصا زمانی که این ازدواج با مادر شدن هم همراه باشد، به نظر من همسر شدن و مادر بودن بر هر زنی واجب است.

زهرا داوودنژاد در کنار فرزندش

به نکته خوبی اشاره کردید مساله مادر شدن این روزها خیلی از زوج های جوان تمایلی به فرزند دار شدن ندارند و معمولا از مسئولیت های داشتن فرزند هراس دارند، نظر شما به عنوان یک مادر در مورد این پدیده اجتماعی چیست؟

اتفاقا این مساله همیشه برای من سوال برانگیز بود که چطور اهالی سینمای ما این همه از ازدواج و بچه دار شدن دوری می کنند و از طرف دیگر هنرمندان در سینمای هالیوود که خیلی از نظر فرهنگی هم با ما متفاوت هستند، تا به این اندازه به سمت تشکیل خانواده و فرزنددار شدن می روند و تعداد فرزندهایشان هم به یک فرزند محدود نمی شود تا این که خودم بچه دار شدم و فهمیدم که مادر و پدر شدن لازمه طبیعت انسانی است و با فرزنددار شدن است که آدم ها به بلوغ زنانه و مردانه می رسند. زندگی زناشویی یعنی مشارکت و تکامل، خودخواهی و خودشیفتگی ما آدم هاست که باعث می شود نتوانیم در طبیعت مان مشارکت کنیم و سهم مان را با شخص دیگری که اول همسرمان است و سپس فرزندمان تقسیم کنیم و این از یک فرهنگ بیمار گونه و محدود کننده نشات می گیرد، در حالی که اصل نیست و ما می بینیم که در سراسر جهان، مردم در هر جایگاهی اقدام به ازدواج و فرزند دار شدن می کنند. به نظر من ازدواج و فرزند دار شدن مسیر تکامل انسان است و اشتباه محض است اگر ازدواج و مادر شدن را محدودیت بدانیم.

شما پس از مادرشدن چه تغییراتی در وجودتان و در زندگی احساس کردید؟

من همیشه به دوستانم که تا به حال مادر نشده اند این را می گویم که انسان از تولد تا مرگ باید در این دنیا به مقام های مختلفی برسد، همان گونه که ما در کارمان ترفیع می گیریم و در حرفه مان پیشرفت می کنیم، همسر شدن و مادر شدن هم مقام هایی است که انسان در زندگی می گذراند، اگر این مقام ها را نگذراند انگار چیزی در زندگی اش کم است. از طرف دیگر من با مادر شدن انگار بار دیگر به دنیا آمدم، این در حالی بود که من در دوران تجرد در چشم انداز زندگی ام اصلا ازدواج و مادر شدن را نمی دیدم. پس از به دنیا آمدن یلدا دخترم به خودم گفتم خب حالا دوباره به دنیا آمده ای و از وجودت یک موجود جدید به وجود آمده است که می توانی دوباره با او زندگی را تجربه کنی و در واقع خودم را مالک و صرفا والد فرزندم ندانستم، انگار خودم بودم و دیدم با بچه دار شدن می شود الفبای زندگی را بار دیگر به صورت آگاهانه شروع کرد. به نظر من با به دنیا آمدن بچه می توانیم خودمان را دوباره بازسازی کنیم و این برای من رسالت شیرینی بود. فرزندم بار دیگر من را ساخت و تربیت کرد و این تجربه افق و چشم انداز زیبایی به زندگی آدم می دهد که با هیچ چیز دیگر قابل مقایسه و تعویض نیست.

خانم داوود نژاد به نظر شما خانم ها برای موفقیت باید در چه مسیری قدم بگذارند؟

انسان اشرف مخلوقات و قوی ترین موجود این جهان هستی است، زن هم به همین روی قدرتمند ترین، آگاه ترین و عاشق ترین موجود روی زمین است و این قدرت در جنس مونث بسیار بیشتر از حد تصور است، به نظر من ما این قدرت را در وجودمان گم کرده ایم، باور به این که یک زن هستی و قدرت عظیمی برای خلق زندگی، خانواده، کار و فعالیت های اجتماعی دارد. متاسفانه باور ما خانم ها به خودمان کم شده است. من باور دارم زنان جهان سوم، بسیار توانا هستند و هر جا که ما خودمان را باور کرده ایم موفق شده ایم. چه کسی می تواند موفقیت های زنان ایرانی را کتمان کند، خانم های جامعه هنری مثل رخشان بنی اعتماد، خانم پوران درخشنده، خانم های کار آفرین و خانم های پزشک و دانشمند همگی افرادی بودند که با وجود همه مسائل خودشان را باور کردند و موفق شدند و من امیدوارم که ما یادمان نرود که قدرتمند ترین و عاشق ترین موجودات این زمین هستیم و همه چیز از ما آغاز می شود، اگر این قدرت را باور کردیم آن وقت است که جامعه ای درخشان خـواهـیم داشت.