حسین نمازی دوربین را به همسرش ترجیح داد!

حسین نمازی اول نمی دانست «دوربین فیلمبرداری» چیست. هفده ساله بود که برای اولین بار جلوی یک دستگاه نشست و وقتی شنید تصویرش را در تلویزیون پخش کرده اند، به راز آن دستگاهِ جادویی پی برد و دلش خواست باز هم جلوی آن دستگاه بنشیند تا باز هم دیده شود.

دیده شدن هدف اصلی او بود؛ پس در راه رسیدن به هدفش سال ها تلاش کرد تا به آن رسید؛ صدها بار از دریچه ی دوربین عکاسان و فیلمبرداران عبور کرد و روی نمایشگرها نقش بست. اما چیزی که از خروجی دوربین ها بیرون آمد، دیگر حسین نمازی نبود؛ «آقای دوربینی» بود.
حسین که به واسطه ی عموی خود – حسین نمازی، وزیر امور اقتصادی و دارایی شش کابینه ی دولت های مختلف – به دست بوسی امام راحل هم رفته، این روزها شناخته شده ترین پدیده ی «دوربینی» ایران است، آنقدر شناخته شده که آقای قرائتی -معلم قرآن تلویزیون- هم می گوید صدبار او را در تلویزیون دیده!

حضور حسین نمازی در مراسم ها
آقای دوربینی پای ثابت مراسم هایی است که در آنها دوربین و خبرنگار وجود دارد. خواه مراسم تشییع جنازه باشد، خواه بزرگداشت و راه پیمایی و نمایشگاه و مانند اینها. سال ها پیش بود که کامران نجف زاده در یکی از همین مراسم ها از او پرسید پیامش به کسانی که او را می بینند چیست و او گفت:«راه مرا ادامه بدهید».
احتمالاً از اتفاقات اخیر که برایش افتاده هم ناراحت نیست، چون باعث شد اسمش بیشتر از قبل سر زبان ها بیفتد و بارها در شبکه های اجتماعی و رسانه های رسمی از برخورد آقای قرائتی و آقای دوربینی گفتند و نوشتند. هرچند این بار آقای دوربینی پشت به دوربین بود و کسی چهره ی او را ندید. اما خیلی ها می دانستند کسی که صدبار در تلویزیون دیده شده چه کسی است.

او که چند سال قبل باز هم برای دیده شدن به نمایشگاه مطبوعات رفته بود سوژه ی مصاحبه ی یکی از سایتها شد و گفت:«هروقت که صبح زود از خونه میرم بیرون، خونوادم میفهمن که یک نفر فوت کرده و امروز تشیع جنازس. همیشه بهم میگن اگر به خاطر ثواب به این مراسما میرفتی، الان بهشت رو گرفته بودی؛ (اما) برای من دوربین مهم است»

حسین آنقدر عاشق دوربین و دیده شدن است که زندگی خود را در این راه صرف کرده و حتی همسرش را طلاق داده است. پس می شود حدس زد که برخورد بد آقای قرائتی –که بعداً بابت آن عذرخواهی هم کرد- اگر منجر به معروف تر شدن آقای دوربینی شده باشد، برایش جای خوشحالی هم دارد.
حسین نمازی پنجاه ونه ساله، اهل تهران و با اصلیتی شیرازی است. زنش را طلاق داده چون او اصرار داشته در شیراز زندگی کنند اما حسین فکر می کرد در شیراز موقعیت مشهور شدن ندارد و باید در تهران بماند. پس بین دوربین و همسرش، اولی را ترجیح داد.

او دیپلم ردی است و وقتی دید با درس خواندن به جایی نمی رسد، رفت سراغ دوربین. حالا بیش از چهل سال است که در این کار است و قصد کنار کشیدن هم ندارد. می گوید «کار من همش خاطره است».

 

می گوید فقط دلش می خواسته دوربین ها نشانش دهند و دوست نداشته هویتش افشا شود. اما کم کم خبرنگاران او را شناختند و مصاحبه هایی که با او انجام دادند زیر و بم زندگی اش را عمومی کرد. از طرفی، معروف شدن بیش از حدش باعث شد اغلب عکاسان و تصویربرداران او را از قاب خارج کنند؛ هرچند حسین دوربینی در این سال ها قاب ها را هم بخوبی شناخته و تلاش می کند جایی قرار بگیرد که حذف شدنی نباشد؛ مثلاً در مراسم تشییع جنازه، درست زیر سرِ تابوت! یا درست پشت سر کسی که خبرنگار با او مصاحبه می کند!

خودش می گوید:«وقتی چراغ بالای دوربین روشن میشه، اون زمانیه که فیلمبردار کار خودشو شروع کرده و من سریع پشت سر مسئولین قرار می گیرم. دیگه اونا نمی تونن منو حذف کنن. اگر بخوان سانسور کنن، باید اصل فیلمو پخش نکنن». راز موفقیت او هم در یک کلمه خلاصه می شود:«تجربه»!
حسین می گوید از وقتی کامران نجف زاده و حسینیِ بای با او مصاحبه کردند باعث شهرتش شدند؛ هرچند شناخته شدن کارش را سخت کرد اما از آنها ناراحت نیست چون او را به هدفش رساندند. در روزهای اخیر هم حجت الاسلام و المسلمین قرائتی با بیرون کردن آقای دوربینی باعث مشهور شدن بیشتر او شد؛ واکنش های منفی مردم به این کار آقای «معلم اخلاق» و انتشار نظراتشان با هشتگ «آقای دوربینی» و «قرائتی» در نهایت این چهره ی آشنای درس های اخلاق تلویزیون را ناچار کرد از این مرد ساده دل عذرخواهی کند و درس اخلاق را این بار در عمل بیاموزد.

 

به هر حال آقای دوربینی امروز تبدیل به بخشی از فرهنگ عامه ی ما شده؛ نشان به این نشان که هرجا کسی علاقه ی زیادی به حضور مقابل دوربین و گرفتن عکس و فیلم داشته باشد، به او لقب آقای دوربینی می دهند! خواه نامزد ریاست جمهوری باشد، خواه نماینده ی مجلس، عضو شورای شهر یا ورزشکار.
اصلاً شاید ایرادی ندارد که در یک مراسم بظاهر جدی یا مصاحبه ی تلویزیونی یکی از مسئولان، یک چهره ی آشنا هم آن پشت دیده شود؛ تا به حال که به کسی غیر از خود آقای دوربینی ضرری نرسیده!