ناگفته های پریچهر قنبری و پوریا شکیبایی از نمایش دریبل
پریچهر قنبری و پوریا شکیبایی از نمایش دریبل میگویند
نمایش دریبل به نویسندگی داریوش علیزاده و کارگردانی سعید دشتی و تهیه کنندگی مهدی سلسله با حضور پریچهر قنبری، نیما شعبان نژاد، پوریا شکیبایی روی صحنه رفت. شهاب حسینی نیز به عنوان مشاور پروژه در این نمایش حضور دارد. به بهانه نمایش دریبل گفتگویی با پریچهر قنبری و پوریا شکیبایی داشته ایم که در ادامه میخوانید.
هر دو، بیش از آن که به هنر خودشان شناس باشند، با واسطه ای از دنیای سینما شناخته می شوند؛ اولی همسر شهاب حسینی است و دیگری فرزند زنده یاد خسرو شکیبایی. حتی در نخستین خبرهای مربوط به نمایشی که این دو این شب ها در تماشاخانه پالیز روی صحنه دارند نیز، مانور رسانه ای گروه، بر همین بود که همسر حسینی و فرزند شکیبایی در آن بازی خواهند کرد. بدیهی است که پریچهر قنبری و پوریا شکیبایی، دو بازیگر نمایش «دریبل»، زیر سایه های بسیار سنگینی قرار دارند و برای فرار از آن، راه دشواری در پیش دارند.
قنبری و شکیبایی به پرسش های ما درباره این نمایش پاسخ گفته اند؛ نمایشی نوشته داریوش علیزاده و کار سعید دشتی هر شب ساعت ۲۱ در سالن شماره ۲ تماشاخانه پالیز روی صحنه می رود.
گفتگویی با پوریا شکیبایی و پریچهر قنبری به بهانه نمایش دریبل
آقای شکیبایی، می گویند شما آن قدر در تمرین ها جدی هستید که حتی به دیگر بازیگران سخت می گیرید و اذیتشان می کنید.
البته اگر هم این طور به نظر می رسد به خاطر این است که در دوباره نویسی متن، بخش پایانی تغییر کرد و قسمتی که من و صحرا اسداللهی بودیم، بسیار دیر آماده شد. من برای آبرویم بسیار ارزش قائل هستم و دوست نداشتم آزمون وخطاهایمان در اجرا صورت گیرد. درنتیجه به صحرا اسداللهی بسیار فشار آوردم و با خودخواهی از او می خواستم صحنه مان را تمرین کنیم او هم برای این که صحنه خوب از آب دربیاید، با من همراهی می کرد. درحالی که دیالوگ های صحرا طومار است و او باید تمام اینها را حفظ کند که واقعا بازیگر را خرد می کند. آن هم در شرایط امروز که بازیگران تنها سر یک کار نیستند!
پوریا شکیبایی در نمایش دریبل
اتفاقا برای خودتان هم این اتفاق افتاده است…
بله، در گذشته شرایط این گونه نبود. به عنوان مثال اگر پدر من زنده بود و می فهمید برای حضور در پروژه ای دیگر به صورت موازی با این تئاتر قرارداد بسته ام، اصلا قبول نمی کرد. اما امروز همه این کار را انجام می دهند.
به نظر شما در تئاتر ماهیتا می توان در یک شب در دو یا سه نمایش روی صحنه رفت؟
وقتی خروجی آنها قابل قبول باشد، اشکالی که ندارد هیچ، واقعا قابل قدردانی هم هست.
به زنده یاد شکیبایی اشاره کردید. هنوز ترس این را دارید که روی صحنه تماشاگر شما را در مقایسه با پدرتان ببیند؟
بله، هنوز هم هست. از کودکی که به مدرسه می رفتم، دو نوع رفتار با من وجود داشت. در آن دوران اصلا درس خوان نبودم و بشدت بازیگوش بودم. در نتیجه خوراکی را فراهم می کردم تا رفتار نوع دوم با من انجام شود. پدرم مشغله زیادی داشت و نمی توانست به مدرسه من بیاید، اما همه دوست داشتند او را ببینند. در نتیجه معلم ها، ناظم ها و مدیران مدرسه با من از ابتدا جبهه داشتند که من با درس نخواندن و… به آن دامن می زدم! البته به آن دورانم مفتخر نیستم. این قضاوت و «فکر کردی کی هستی؟» همیشه با من همراه بود.
در حالی که من هیچ گاه خود را معرفی نمی کردم و حتی ۹ سال به استرالیا هجرت کردم که از این سایه دور شوم اما به این نتیجه رسیدم که نمی توان دور شد و باید با آن مواجه شوم. حرف های بسیاری شنیده ام؛ مثلا «ادای صدای باباش رو درمیاره» اصلا این حرف را نمی فهمم! صدای من از حنجره ای بیرون می آید که از آن پدر به من رسیده است!
یا می گویند «می خواد در بازی ادای باباش رو دربیاره» یا «می خواد هیکلش رو مثل باباش درست کنه» خوب شانه های پدرم اگر از من پهن تر نبود، باریک تر هم نبود و من همین شکلی به دنیا آمده ام! البته صحبت های خوبی هم شنیده ام؛ به عنوان مثال می گویند «انگار شکیبایی را روی صحنه دیدیم» البته هنوز مطمئن نیستم خوب باشد اما با خود فکر می کنم که اگر بازی من خوب نبود، این تداعی اتفاق نمی افتاد و ازآنجاکه می خواهم زندگی کنم، نکته مثبت را در این حرف می بینم! باید با این موضوع بجنگم و کنار بیایم و شخصیت خودم را درون خودم پیدا کنم تا دیده شوم.
خانم قنبری چطور شد شما به عنوان بازیگر و شهاب حسینی به عنوان مشاور کارگردان به «دریبل» پیوستید؟
شهاب پیش از این که نمایش اعتراف را برای اجرا آماده کند، دفتری تاسیس کرده بود برای کار تولید تئاتر و تصویر. قرار بود با یک کارگردان، نمایشی آماده و من و چند دوست دیگر در آن نمایش بازی کنیم که امکان پذیر نشد. سعید دشتی، نمایشنامه «دریبل» را برای اجرای عمومی پیشنهاد داد و ما پذیرفتیم؛ و از آن زمان درگیر این نمایش بودیم.
پریچهر قنبری در نمایش دریبل
آقای شکیبایی! در این نمایش از گره افکنی اخلاقی بسیار استفاده شده است. دزدی، دروغ و… هر یک دوراهی هایی را برای هر یک از بازیگران ایجاد کرده است. طراحی این گره را درباره نقش «هوتن» چطور اجرا می کنید؟
هر شب که هوتن را بازی می کنم، احساس این است که ما در ناخودآگاهمان دوست داریم کاری را انجام دهیم که طبق قوانین بشری کاری اشتباه است. بزرگ بینی، بی پروایی و پروازهایی که در زمان دیدن یک زندگی بهتر در ذهن ما شکل می گیرد، همواره ما را به این سوق می دهد که شاید یک روزی بتوانیم آن زندگی را داشته باشیم. چگونه قرار است به آن زندگی برسیم، به خودمان بستگی دارد.
برخی هم به این نتیجه می رسند که از راهی که در قاموس ما قدغن است به آنچه می خواهند، برسند. همه ما مستعد این هستیم که کاری همچون کار هوتن را انجام دهیم. جالب این است که شرایط من کمی ترسناک شده است؛ هر شب که نقش هوتن را بازی می کنم، بیشتر به خودم حق می دهم و احساس می کنم قادرم این کار را انجام دهم! چون هر شب باید به شیرین بگویم که این کار را انجام داده ام و پای کاری که کرده ام، ایستاده ام. در نتیجه هر شب این نقش برای من باورپذیرتر می شود و می ترسم چون می دانم کار اشتباهی است! گاهی وقتی می خواهی به عشقی که داری برسی یا مشکلات بغرنجی را که پیرامونت وجود دارد برطرف کنی، فقط یک راه به ذهنت می رسد. هوتن هم درگیر همین مساله شده است، چاره ای غیراز این ندارد که خودش باشد و این کار را انجام دهد.
می شود درباره نمایش دریبل گفت که موسیقی در آن، وجهی تزئینی ندارد و همین ساز هنگ درامی که نوازنده بالای سر شما می نوازد، به عنوان یکی از کاراکترها عمل می کند. بنابراین شاید لازم بود که نوازنده نمایش در تمرین ها حضور داشته باشد. این طور بود خانم قنبری؟
بله، می توان گفت که در دریبل، موسیقی فقط برای این که باشد، نیست. موسیقی بسیار روی کار تاثیر داشت. وقتی موسیقی نمایشی زنده باشد، حس وحال دیگری به نمایش می دهد. حتی در زمان تمرین ها هم وقتی شاهین دولت زاده می آمد، حال ما بسیار بهتر بود. ضرباهنگ ها همان نهیبی است که شخصیت های نمایش
به خود می زنند.
جز موسیقی، چه نکات دیگری بر ریتم این نمایش اثرگذار بوده است؟
تمرین ها به ما بسیار کمک کرد. زمستان سال گذشته بحث اجرا کردن این نمایش پیش آمد و دورخوانی ها را با پوریا شکیبایی، رایکا ابراهیمی، صحرا اسداللهی، داریوش علیزاده و سعید دشتی آغاز کردیم. البته فاصله هایی هم بین تمرین ها اتفاق می افتاد؛ برخی اوقات من یا پوریا درگیر مسافرت بودیم و همچنین برای دو نقش دیگر نمایش به دنبال بازیگر می گشتیم. البته از اواخر بهار زمان و مکان اجرا را می دانستیم. به نظرم رج زدن ها و تمرین بسیار به این که امروز درباره ریتم درست «دریبل» صحبت می شود اثرگذار بوده است.
از «فروشنده» تا «دریبل»
صحرا اسداللهی، یکی دیگر از بازیگران نمایش «دریبل» است؛ او را هم در فیلم «فروشنده» دیده ایم و هم این روزها با سریال «در جست وجوی آرامش» روی آنتن شبکه پنج سیماست. در «دریبل» بازی او بسیار به چشم می آید و حالا هم پریچهر قنبری و هم پوریا شکیبایی در ستایش بازی او سخن می گویند.
قنبری می گوید:در میان بازیگران نمایش، صحرا اسداللهی از همه حس بهتری دارد. دوست داشتم میزان بازی من با او بیشتر از آنچه الان هست، بود. چون می داند باید چه کار کند و همواره به نقش و بازی خود فکر می کند و بسیار درباره وجوه شخصیت و نحوه بازی با هم صحبت می کنیم. او بسیار به پارتنرهای خود کمک می کند، چون می داند وقتی بازی پارتنرش خوب باشد، بازی او هم بهتر دیده می شود.
شکیبایی هم درباره نقش «شیرین» که صحرا اسداللهی بازی می کند و این همه تناقضی که در نقش خود می سازد، می گوید:اتفاقی در نمایش ما افتاده است که فقط می توانستیم در اجرا آن را رقم بزنیم؛ هر شب در انتهای نمایش و با دیالوگی که شیرین می گوید، مخاطبان کاملا جا می خورند. این اتفاق برای من بسیار جذاب است، فیلم ها و تئاترهای بی شماری دیده ام و معتقدم این اتفاق، یک توانایی است که ما در این اجرا به آن رسیده ایم.
این شخصیت منحصربه فرد است. شیرین، کارهایی را انجام می دهد که شاید مخاطبی که با او همذات پنداری می کند، آنها را انجام ندهد و برعکس. بار اصلی نمایش بر دوش شیرین است و برزخی بودن این شخصیت بین خنده و گریه که صحرا اسداللهی بخوبی از پس
آن برآمده است.
