ناگفته های الناز حبیبی از سریال سر به راه + عکس
الناز حبیبی در ایام نوروز با سریال تلویزیونی سر به راه به کارگردانی سعید سلطانی مهمان خانه ها بود. حبیبی در آخرین ساخته سلطانی نقش ریحانه، دختر ته تغاری خانواده را بازی می کرد. در ادامه گفتگوی الناز حبیبی درباره سریال سر به راه را میخوانید.
اولین تجربه همکاری شما با سعید سلطانی در یازده سالگی و با بازی در سریال دفترچه خاطرات اتفاق افتاد. به خاطر دارید که چگونه انتخاب شدید؟
من در نوجوانی عضو کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بودم. در همان زمان بود که به گروه سازنده سریال دفترچه خاطرات معرفی و بعد از گرفتن تست برای حضور در این کار انتخاب شدم. خیلی خوشحال بودم که در این سریال بازی می کنم. از همان دوران عاشق بازیگری بودم و با علاقه این حرفه را دنبال می کردم. در همان روزها برای خودم آرزوهای زیادی داشتم و علاقه مند بودم نقش های مختلف را با کارگردانان خوب تجربه کنم تا بیشتر یاد بگیرم که خوشبختانه به آرزویم رسیدم.
درواقع از کودکی دوست داشتم بازیگر شوم، حتی یادم می آید وقتی معلم انشاء به ما می گفت درباره آرزوهایمان بنویسیم، من همیشه درباره بازیگری می نوشتم. این آرزو را دنبال کردم تا عاقبت بازیگر شدم.
به نظرم دختران هم سن من در این عرصه فرصت خوبی برای این که خودشان را نشان بدهند، ندارند. به همین دلیل تاکنون بچه های اواخر دهه ۶۰ در بازیگری کمتر دیده شدند، هرچند بازیگران خوبی مثل لیندا کیانی، پریناز ایزدیار، هدی زین العابدین و… تاکنون خوب درخشیده اند.
نمی توان کتمان کرد بازیگرانی هستند که خیلی راحت و به اصطلاح با پارتی بازی وارد این عرصه شدند، اما به نظرم این آدم ها ماندگار نمی شوند. کسانی ماندگار خواهند شد که تلاش می کنند و خوب ظاهر می شوند. ماندگاری در بازیگری، خیلی سخت است.
بعد از سریال دفترچه خاطرات، پانزده سالگی در سریال سال های برف و بنفشه، نوزده سالگی در سریال مهمانخانه ای در برف و در بیست و یک سالگی هم در سریال فراموشی با آقای سلطانی همکاری کردم. تا این که دوباره قسمت شد با ایشان در سریال سر به راه همکاری کردم و اجرای نقش ریحانه، دختر کوچک خانواده را به عهده گرفتم.
وقتی این نقش پیشنهاد شد و آقای سلطانی درباره ویژگی های شخصیتی ریحانه با من صحبت کرد از این نقش خوشم آمد. شرایط زندگی و اجتماعی ریحانه با نقش قبلی ام بهار در سریال تلویزیونی دردسرهای عظیم خیلی تفاوت داشت. سریال سر به راه کار خوبی شد. فکر می کنم مردم هم سریال را دوست داشتند. هیچ چیز بهتر از این نیست که مردم از کارمان راضی باشند.
برای بازیگری از کسی هم الگو می گیرید؟
دوست ندارم از بازیگری الگو بگیرم و علاقه مندم در این حرفه سبک خودم را داشته باشم و کاری که خودم فکر می کنم درست است، انجام دهم. فکر می کنم هنرمند کسی است که برای ایفای نقشش خلاقیت داشته باشد، نه این که کار هنرمند دیگری را تقلید کند. هرچند بازیگرانی هستند که شیوه کارشان را دوست دارم.
افتخار می کنم در آثار مختلف سینمایی و تلویزیونی در کنار بازیگران باتجربه حضور داشتم و از آنها آموختم. هنرمند باید با انتخاب هر نقشی تلاش خود را بیشتر کند تا روند صعودی در کارش دیده شود. در غیر این صورت بعد از مدتی مخاطب از بازی اش خسته می شود و دیگر نمی تواند جایگاه خودش را در دل تماشاگر حفظ کند.
به نظرم هنرمند باید به هر نقش به عنوان یک راز نگاه کند و با بهره بردن از استعدادهای ذاتی، تکنیک های بازیگری و… به اسرار این راز پی ببرد و آن را به نمایش بگذارد. به همین دلیل تحلیل نقش خیلی اهمیت دارد. وقتی بازیگر خودش تحلیل درست از نقش داشته باشد، مسلما امکان موفقیتش بیشتر می شود و می تواند با نقش زندگی کرده و آن را با شخصیت خودش عجین کند. در این صورت وقتی مخاطب هم بازی او را می بیند، بدون تردید برایش باورپذیر است و او را می پذیرد.
شما اخیرا در آثار نمایشی همچون دودکش، دردسرهای عظیم و سر به راه بازی کردید که نوروز و ماه رمضان پخش شد. از آنجا که فیلمنامه در این تولیدات همزمان نوشته می شود و فرصت بازیگر برای تحلیل نقش کم است، چگونه به نقش نزدیک می شدید؟
نه، اصلا از کار واهمه ندارم، چون از کودکی کار بازی را آغاز کردم و خیلی سریع هم با نقش عجین می شوم. گرچه بازی در آثار مناسبتی معمولا با عجله همراه است، اما محاسن خودش را هم دارد، زیرا همزمان شما بازتاب ها را هم دریافت می کنید و در بخش هایی از کار می توانید اصلاحات لازم را انجام بدهید.
گرچه فیلمنامه در آثار مناسبتی همزمان نوشته می شود، اما دلیل بر این نمی شود کسی در کارش کم بگذارد. ضمن این که ما کلیت قصه را می دانیم و بعد جزئیات در فیلمنامه ذکر می شود. بنابراین ما با شناخت سر کار حاضر می شویم. من معمولا فیلمنامه هایی را انتخاب می کنم که به گروه سازنده آن اعتماد دارم. قبلا هم با ایرج محمدی تهیه کننده و سعید سلطانی کارگردان سریال سر به راه کار کرده بودم و می دانستم حتما این سریال پر مخاطب خواهد بود و کار قابل قبولی می شود.
باتوجه به این که امسال ایام نوروز و فاطمیه مصادف شده بود، داستان سریال سر به راه با این ایام همخوانی داشت. این اثر موقعیت های تلخ و شیرین زیادی داشت. معتقدم وقتی اثری به لحاظ کیفیت خوب باشد، حتی اگر در مناسبت هایی همچون نوروز و رمضان هم پخش نشود باز هم با استقبال مردم رو به رو می شود.
ولی قبول دارید تعلیق های قصه کم بود و مخاطب با دیدن قسمت اول سریال می توانست حدس بزند تا پایان چه اتفاقی می افتد؟
نه، اتفاقا داستان سریال را خیلی دوست داشتم و یکی از عواملی که در انتخاب من دخالت داشت، قصه سریال سر به راه بود. به نظرم فراز و نشیب های قصه به اندازه کافی بود؛ ضمن این که مخاطب از کجا می خواست حدس بزند که پشت قضیه کلاهبرداری آسایشگاه، منصور پسر عمه ریحانه است.
اتفاقا برخلاف نظر شما معتقدم داستان این سریال نه تنها تکراری و قابل پیش بینی نبود، بلکه موضوع آن نو و تازه بود. روی فیلمنامه خیلی کار و شخصیت پردازی ها به درستی طراحی شده بود. درواقع هریک از شخصیت های قصه روحیات خاص خودشان را داشتند. بنابراین نمی توان گفت فراز و نشیب های قصه کم بود. در این سریال بازیگران جوان در کنار هنرمندان پیشکسوت بازی می کردند و همین تجربه خوبی بود.
علت علاقه شما به حضور در کارهای مناسبتی و نقش های مثبت چیست؟
نقش هایی که معمولا بازی کرده ام در آثار مناسبتی بوده، ولی این که فقط مثبت باشد، این طور نیست. من در سریال «سی امین روز» که ماه رمضان چند سال پیش پخش شد، یک نقش منفی را بازی کردم. فکر می کنم نقش منفی را هم می توانم بخوبی بازی کنم. برایم مثبت یا منفی بودن نقش اهمیت ندارد. آنچه اهمیت دارد این است که نقش برایم جای کار داشته باشد و بتوانم با عشق و علاقه آن را بازی کنم.
اما نقش های متفاوت باعث می شود بازیگر کلیشه ای نشود.
کلیشه ای شدن کاملا به انتخاب بازیگر بستگی دارد، من قبل از سریال تا ثریا سه پیشنهاد را رد کردم به خاطر این که نمی خواستم نقش هایی را بازی کنم که تکراری باشد.
برایتان مهم است نقش اول بازی کنید؟
نمی توانم بگویم برایم مهم نیست، ولی در انتخاب هایم کارگردان برایم اولویت دارد و این که فیلمنامه چگونه طراحی و نوشته شده است و بازیگران مقابلم چه کسانی هستند.
چقدر منتقد کارهایتان هستید؟
اگر بازیگر همیشه از کارهایش راضی باشد که کارش تمام است. همیشه باید منتقد کارمان باشیم تا بتوانیم پیشرفت کنیم. به نظرم تجربه، بهترین راهنمای آدم هاست. بازی در هر اثر برایم تجربه ارزشمندی است.
وقتی در روزگار قریب بازی می کردم از کیانوش عیاری خیلی آموختم. او به بازیگران تاکید می کرد که خیلی راحت بازی کنند و از بازی اغراق آمیز فاصله بگیرند. ایشان بازی روان را به من یاد داد. گرچه قرار بود هشت روز کارم برای این سریال طول بکشد، اما یک سال کنار این کارگردان بودم. از برزو نیک نژاد هم خیلی یاد گرفتم و او هم در کارهایش تاکید دارد که باید با نقش زندگی کرد. از راهنمایی های او در سریال دردسرهای عظیم و فیلم ناخواسته استفاده کردم. معمولا از هر کارگردان چیزهای تازه ای یاد می گیرم.
منبع : namnak.com
حتما بخوانید : علامت کمبود ویتامین روی پوست و مو
