خندوانه دیشب دل ها را لرزاند و چشمها را گریاند

رامبد جوان در خندوانه

شادی برنامه دیشب هم به تمام این عزیزان تعلق گرفت و بعد از مقداری صحبت که دِین مارو به اون ها یادآوری می کرد با آمدن بایرام که در حال ورزش بود، جو خندوانه ای شروع شد و رامبد هم خبر برنده شدن علی مسعودی را در رقابت با شقایق دهقان اعلام کرد؛ پس از این هم میکروفون میان جمع رفت و تعدادی از این جانبازان شعر، خاطره و لطیفه گفتند.

در ادامه جوان با اشاره به ۲۸ شهریور، روز اهدای مغز واستخوان و پخش آیتمی از خون دادن خودش برای این موضوع، همه را به شرکت در این اتفاق تشویق کرد، بعد هم جناب خان وارد شد و به رامبد گفت:دوست ندارم بگم اهدای خون کردم و جون نیازمند ها رو نجات دادم، اصلا نمی خوام بگم که مردم مدیون منن، ولی رامبد وای به حالت اگر بشنوم به کسی یا جایی گفتی که من این کار رو کردما، دهنتو کاهگل می گیرم!

ولی بعد خودش عکس هایی را به عنوان سند ، با عناوین من زیر تابلو اهدا خون، در سالن اهدا، روبه روی دشویی اهدای خون، در حال باز کردن در آنجا، داخل آن جا و …. را در فضای مجازی البته بدون قید نام منتشر کرده بود!

بعد هم به جوان گفت از طریق این برنامه اعلام کند که پرسنل اونجا با همه یکسان برخورد کنند چون به او بی احترامی شده بود، و یکی از مسئولان او را منفی و دیگری را آی مثبت خطاب کرده که این باعث ناراحتی جناب خان شده بود.

پس از یک رفت و برگشت، جوان متنی را خواند که چنین مضمونی داشت:کی میگه جنگ تموم شده، جنگ هنوز ادامه داره، جنگ توی نگاه مادر به عکس پسرش ، برای پدر و مادری که چشم انتظار یه خبر از بچشون اند، یا برای لحظه هایی که شاید خیلی از ما تحمل یک ثانیه شون رو نداشته باشیم ،ادامه دارد و این ما هستیم که باید مسکن روح روانشون باشیم… .

در همین راستا پژمان آقایی ، پزشکی که سال ها در کنار این جانبازان کار می کند، حاضر شد و ابتدا از تاثیرات وحشتناکی که موج انفجار روی روان، حرکت و موارد دیگر می گذارد گفت و بعد در پاسخ به جوان درباره سرزدن و بازدید از این عزیزان در آسایشگاه اظهار کرد:برخی افراد هر از گاهی به بالای سرشان می آیند و چند عکس می گیرند و می روند، این به تنهایی در شأن یک جانباز اینچنینی نیست، برای همین امیدواریم که مقدار بیشتری به آن ها توجه کنند، زیرا این عزیزان شایسته بهترین ها هستند .

آقایی که خود از فرزندان شهدا بود، خاطرنشان کرد:علاقه من به این ها هیچ وقت تمام شدنی نیست.

در پایان هم یکی از حاضران دلنوشته ای پر از حرف ها را خواند که در آن از وقتی گفته بود که او را جانباز اعصاب و روان خواندند، وقتی که به خاطر آرامش خانواده اش به زندگی در آسایشگاهی غریب تن داد، وقتی که آن موج لعنتی به سراغش می آید و هیچ کس را یعنی نه پدر، نه مادر، نه زن و نه بچه اش را دیگر نمی شناسد و از حرف های عاشقانه ای که قبل از رفتن به همسرش گفته بود، اینکه یا دعا کند تا شهید شود یا سالم برگردد و کنار ش باشد ولی همه چیز جور دیگر پیش رفت، سخت تر از آن چیزی که خواسته بود.

زندگیش پرشد از تنهایی های اجباری، به خاطر راحتی همه عزیزانی که برای آزادی آن ها رفته بود، هر روز درد می کشد و گاهی هر روز منتظر نگاهی است که مدت ها است آن طور که باید او را نمی بیند، پس باید بیشتر حواسمان به همه آن هایی باشد که بی هیچ منتی با عمل خود نه با حرف، ثابت کردند که چه قدر این آب و خاک برایشان ارزش دارد، باید بیشتر حواسمان باشد …. .