خاطرات فریدون جیرانی از ساختمان پلاسکو

نگارنده از این ساختمان از سال ۴۹ خاطره دارد. سالی که هنوز سردر سوخته ی سینما (تهران) بود،سینمای قدیمی که سال ۴۸ سوخته بود. ساختمان ۱۷ طبقه ای که بالایش رستورانی داشت با غذاهای خوشمزه و در همکف ساختمان قهوه خانه ای بود، تمیز با غذاهای ارزان، قهوه خانه ای که پاتوق خیلی ها بود ،خیلی ها که شعر می نوشتند، قصه می نوشتند که من اولین فیلمنامه ام را در سال ۵۳ در این قهوخانه نوشتم. ساختمانی که داخلش پخش فیلم ها بودند که “حسام فیلم” معروفترین آنها بود. ساختمانی که که از دو طرف خیابان “جمهوری” و “شاه آباد سابق” قابل دیدن بود، آن هم با نیون شیشه ی، نوشابه ای که پر و خالی می شد. ساختمانی که محل تفریح بود، تفریح شهرستان هایی که به تهران می آمدند.

بعد از انقلاب موقعیت ساختمان فرق کرد که با تعطیل شدن سینماها و رستوران های خیابان های لاله زار و استانبول دیگر ساختمان محل تفریح نبود. تهران بزرگ شده بود و محل های تفریح جابجا شده بود. دیگر معلوم بود این ساختمان مثل ساختمان سینما «ارم» (سهیلای سابق) فرسوده است و باید تعطیل شود.

هفته ی پیش که از مکان فیلمبرداری فیلم در خیابان «سخایی» بالا می آمدیم، ناخودگاه ساختمان پلاسکو را دیدیم و نمی دانیم چرا جمعی که در ماشین بودیم، قدیمی بودن ساختمان و فرسودگی آن مورد توجه ما قرار گرفت. در آن روز نمی دانستیم که هفته ی بعد این ساختمان فرو می ریزد. از این ساختمان های قدیمی باز هم در شهر هست. این ساختمان های قدیمی باید تعطیل شوند و در اختیار میراث فرهنگی قرار گیرند که معماری قدیمی تهران باقی بماند و دیگر مردمی زیر آوار نمانند.

در عزای عمومی ما عزا داریم برای آتش نشان هایی که در بین ما نیستند.»