صحبت های علی جلیلوند در رابطه با بدون تاریخ، بدون امضاء

جلیلوند در پاسخ به اینکه با علم به شرایط نامناسب زمان اکران در این فصل چرا تصمیم به اکران گرفته اند، گفته است:«تا کنون که چهار هفته از اکران فیلم گذشته، به رقم فروش بیش از چهارمیلیارد رسیده ایم، اگر قبل از اکران هزار نفر از من می پرسیدند که آیا می توانی در این فصل یعنی زمانی که جشنواره فیلم فجر تازه تمام شده است و مردم اُوِردوز فیلم هستند، این مقدار بفروشی؟ می گفتم نه، ولی «بدون تاریخ، بدون امضاء» در سه روز نخست اکران خود، توانست رکورد فروش فیلم های اجتماعی را از آن خود کند. با این حال اول قرار بود این فیلم را زمانی روی پرده ببریم که در کنارش فیلم های «عصبانی نیستم» و «آن سوی ابرها» هم به نمایش درمی آمد.»

 

او در توضیح بیشتر می گوید:«انتخاب این تاریخ هم به خواست خودمان بود و با برنامه ریزی دقیقی که برای مدت زمان اکران داشتیم تقریبا به نتیجه آن مطمئن بودیم، اما اتفاقی که برای ما افتاد این بود که دو هفته مانده به شروع اکران خبری از شورای صنفی منتشر شد مبنی براینکه فیلم هایی که از تاریخ ۲۵ بهمن اکران شوند، نمی توانند در سال ۹۷ قراردادشان را ادامه دهند، یعنی اینکه فیلم ما فقط تا ۲۹ اسفند و تنها پنج هفته می تواند نمایش داشته باشد. به دوستان گفتم فیلم را اکران نخواهم کرد. بعد از آن آقای سیدضیا هاشمی به من گفتند که درباره فیلم شما قرار است راهکاری پیدا کنند. دوشنبه بعد هم شورای صنفی گفتند که زمان اکران فیلم من و آقای مجیدی حل شده است و قرار شد که «بدون تاریخ بدون امضاء» به سرگروهی سینما قدس در صورتی که کف فروش را حفظ کند تا ۷ هفته اکران شود و البته طبق شرایطی بعد از هفت هفته هم می توانیم به اکران مان ادامه دهیم.»

 

جلیلوند در ادامه به تصمیم ناگهانی درباره سرگروه ها اشاره کرده است:«اما با وجود این توافق و قرار، یکدفعه تصمیم می گیرند که هفت سرگروه داشته باشیم و نکته اینجاست که سرگروه قدس هم جزو این سرگروه ها نیست و آن را حذف کردند. واقعا سوال است تکلیف این فیلم در کنار ٧ سرگروه دیگر چه می شود؟ »

تهیه کننده «بدون تاریخ، بدون امضا» می گوید:«به حضرات هم گفتم که شما رسما مرا و فیلم ما را نابود کردید. آن هم چه فیلمی؟ فیلمی که یک سال است خودتان هر بار که مرا می بینید دائم از آن تعریف می کنید و تبریک می گویید. این فیلم را شما نابود کردید و نه هیچ کس دیگر. من قبل از اینکه، این مسائل معلوم شود از آنجا که می دانستم شورای صنفی تشکیل نمی شود و قرار است چند نفر در یک اتاق بنشینند و تصمیم بگیرند، با آقای هاشمی و فرجی صحبت کردم و هر دو بزرگوار از خواسته ی من حمایت کردند. با این حال خوشحالم تا زمانی که آتش دَم خانه ام نرسیده بود، داد نکشیدم. اصلا شرایط به گونه ای شده است که شب می خوابی و صبح بلند می شوی یک تصمیم جدید اعلام می کنند.»

او با اشاره به وضعیت فیلم های «عصبانی نیستم» و «آشغال های دوست داشتنی» گفت:«مدتی قبل برای حمایت از آقای درمیشیان نامه ای فرستادند که وظیفه ام حمایت بود. از آقای امیریوسفی هم حتما حمایت می کنم چون می دانم چقدر سختی می کشند. این چه بلایی است که سر برخی فیلم ها می آورید؟ واقعا فیلمی مثل «عصبانی نیستم» چه خطری برای نظام دارد؟ چرا حرف جدی اینقدر برایمان خطرناک است که این همه فشار برای عدم اکران یک فیلم می آوریم، اما کمدی سخیفی که قرار است یکسری شوخی های جلف داشته باشد، خطر ندارد؟ مثل تلویزیون که در آن استاد شجریان برای مردم خطر دارد ولی گروه ها و بندهای موسیقی جوان که شاید از نظر خیلی ها به لحاظ موسیقایی به اندازه کافی حرفه ای نباشند برای مردم ندارد؟ اصلا احساس نمی کنید که در حال یاد دادن ابتذال به مردم هستید؟»

 

جلیلوند در این باره ادامه داد:«قطعا اگر امروز این سوال مطرح است که چرا مردم سخیف می پسندند، به دلیل این است که دقیقا آن کسانی که متولی امر هستند به ما یاد داده اند که اگر سخیف حرف بزنید هیچ کس با شما کاری ندارد و مشکلی برایتان پیش نمی آید، فقط یکسری خط قرمزهایی هست که باید حواست به آن باشد.»

 

جلیلوند در پاسخ به اینکه حالا برای فیلم خودش چه وضعیتی می بیند و آیا آن را سوخته می داند؟ با بیان اینکه «پیش بینی می کردیم این فیلم با توجه به برنامه ریزی ها، حدود ۱۰ میلیارد از فروش گیشه را کسب کند»، گفت:«الان احساس می کنم که همه این را مدنظر دارند که این مقدار فروش در این فصل و برای یک فیلم اجتماعی خوب است. پس دیگر چه می خواهی؟ آیا بیشتر از این می خواهی؟ برخی مسئولین از من پرسیدند پیش بینی ات برای فروش چه بود؟ گفتم پیش بینی نداشتیم، برنامه ریزی داشتیم، و آن هم بیش از ۱۰ میلیارد تومان. البته همچنان فروش ما نسبت به سالن هایی که در اختیار داریم، فروش خوبی است، اما نکته اینجاست که با این تصمیم، الان راجع به یک فیلم سوخته حرف می زنیم که دیگر کار زیادی برای آن نمی توان کرد.»

 

او در پایان خطاب به رئیس سازمان سینمایی می گوید:«جناب حیدریان سوال اساسیِ من اینجاست که به عنوان تهیه کننده بخش خصوصی، دیگر باید چه می کردیم که نکردیم؟ در این سینما، ما به عنوان تهیه کننده مستقل که تمام این راه پرموفقیت را بدون کمک دولت و با سرمایه بخش خصوصی پیش برده ایم چه باید کنیم که زیر فشار فیلم های پرنفوذتر، امکان حیات داشته باشیم؟ چه باید می کردیم تا حقی از ما و فیلم مان پایمال نشود؟ شما به عنوان رییس سازمان سینمایی، چرا نباید حامی فیلم هایی باشید که با سرمایه شخصی، سینمای اجتماعی را دنبال می کنند؟ درنهایت تنها خواسته مان از شما و سازمان مطبوع تان حمایت معنوی بود که آن را هم دریغ فرمودید!»