ایران گردی زن انگلیسی با موتورسیکلت! + تصاویر

 

استارک بین سال های ۱۳۰۶ تا ۱۳۱۰ در ایران گشت و گذار داشت و طوایفی را دیدار کرد که بسیاری از آنها این روزها وجود ندارند. او با اسب، قاطر و شتر که وسایل سواری آن روزها بودند، ایران را چرخید و از طایفه بیرانوند، از شهر الشتر (چندین شب مهمان خانواده معروف حاجی کریم خان)، از شهر نورآباد (مهمان خانواده معروف سالاری قلعه کفراج) و از دیگر مناطق لک نشین کنگاور، هرسین، کرمانشاه، بیستون و… بازدید کرد اما من با موتورسیکلت از رشته کوه های البرز به عنوان بخشی از سفرم به دور ایران عبور کردم؛ بیش از سه هزار مایل از مرز ترکیه تا بیابان های جنوب. من مدت های مدید ستایشگر جهانگردان بریتانیایی بودم که ایران را می گشتند و حالا خودم طعم تجربه آنها را از نزدیک حس می کردم؛ گشت وگذار در جغرافیایی متنوع و باورنکردنی. چیزی که بیش از همه درباره استارک مرا مجذوب می کرد، بی تکلفی او در سفر بود. هرجا که قافله و تقدیر او را می برد، او هم به آن تن می داد. انگار که افسار سفرت را رها کرده باشی، هرجا که مرکوب پا بگذارد، خوش است. من را هم تقدیر به این سو و آن سو می برد، هرجا که چرخ های موتورسیکلتم ترمز کرده و هرجا که لبخندهایی گرم و مهربان مرا دعوت کنند؛ لبخندهایی که آن قدر در سفرم به ایران بی شمار بودند که وصفشان ممکن نیست. اینجا میزبان های مهربان، اتاق های راحتی را برایم فراهم می کردند تا استراحت کنم.
استارک، ۸۰ سال پیش در همین مسیری قدم گذاشت که من امروز طی می کنم؛ مسیری که آن روزها سخت تر و خطرناک تر بود. استارک به عنوان یک زن اما در ایران هیچگاه صحبتی از ناامنی به میان نیاورد. در تصورات من، او همیشه زنی خندان به نظر می آمد که راه های تاریخ را طی می کرد، همان حسی که من با یک موتورسیکلت تجربه کردم. توصیفی که در هتل از کتاب استارک خواندم، حالا این طور است:«گرمارود یا گرماب رود، تقریبا نقطه پایان الموت است؛ روستایی که در گذشته یکی از گذرگاه ها و راه های مال روی قزوین به مازندران بوده و درحال حاضر، بیش از ۳۵۰ خانوار در این روستا زندگی می کنند که شکل زندگی بیشتر آنان به صورت ییلاق- قشلاقی است.»