زندگی عجیب و جالب پسر بی دست و پا! + عکس

ماجرای زندگی پسر بی دست و پا

بارها و بارها فعل خواستن توانستن است با توانایی های برخی افراد خارق العاده به عینه برایمان ثابت شده افرادی که با وجود معلولیتشان اسطوره تمام عالم شده اند و با همه محدودیتی که برایشان پیش آمده زندگی را به کام خود چنان زیباتر کرده اند که واقعا وصف نشدنی است.

جانیس مک دیوید، ۲۵ ساله، به طور مادرزادی بدون دست و پا به دنیا آمده است، اما به دانشگاه می رود، رانندگی می کند و حتی سفر به کشورهای مختلف را نیز فراموش نمی کند. جانیس شاغل است و در شغلش نیز در حال ترقی است. اما او واقعاً چگونه زندگی می کند؟ چطور از عهده همه این کارها برمی آید؟

روزنامه «ایران» افزود:بعضی از آدم ها در هر شرایطی به سوی موفقیت گام برمی دارند؛ شرایطی که بیشتر آدم ها توانایی ماندن در آن را ندارند. جانیس از آدم های نوع اول است که برای رسیدن به خواسته هایش تلاش می کند.

عکسی از پسری که به طور مادرزادی دست و پا ندارد

پسری که مادرزادی دست و پا ندارد اما انسان موفقی است

جانیس مک دیوید اصلاً دوست ندارد ایستاده به میهمان هایش خوشامد بگوید، چون قد او حداکثر تا کمر آنهاست و این کار احساس خوبی به او نمی دهد. اما این بار او چاره ای ندارد. آپارتمانش در برلین آسانسور ندارد و دوستانش نمی توانند ویلچر برقی سنگین او را از این همه پله بالا بیاورند. برای همین او در ورودی آپارتمانش می ایستد و به ما خوشامد می گوید.

این پسر ۲۵ ساله می داند که خیلی از آدم ها در ملاقات اول با او عصبی می شوند. او به خبرنگار اشپیگل می گوید:«چون دست و پا ندارم، خیلی از آدم ها احساساتی می شوند. برای همین باید اوّل آنها را آرام کنم.» در چنین شرایطی، او تمام تلاشش را می کند تا خودش را آرام، عادی و طبیعی نشان بدهد.

گاهی برخی افراد از او می خواهند که کت شان را بگیرد و روی چوب لباسی آویزان کند. او می گوید:«این بهترین اتفاقی است که می تواند برای من رخ بدهد.» چنین چیزهایی باعث می شود تا معلولیت جانیس مانع فعالیت او به عنوان رهبر خانه نشود.

وقت شام، جانیس خودش را از صندلی بالا می کشد و روی آن می نشیند. حالا می توانیم با هم چشم در چشم صحبت کنیم.

او به خبرنگار اشپیگل می گوید:«وقتی بچه بودم، دلم می خواست پلیس موتورسیکلت سوار بشوم. امّا یک روز صبح، خودم را جلوی آینه دیدم و همه رؤیایم نابود شد. به خودم گفتم:یک پلیس بدون دست و پا؟ هشت سالم بود که فهمیدم معلول هستم و کشف این حقیقت برایم شوک بزرگی بود.»

در نوجوانی، جانیس خجالت می کشید نشسته از پله ها بالا و پایین برود. بیرون از خانه هم هرگز بدون ویلچر ظاهر نمی شد. اما در نهایت فهمید که این خجالت بی معنی است. مک دیوید ادامه می دهد:«می توانستم به خاطر خیلی از چیزها غمگین و ناراحت باشم؛ امّا این ناراحتی هیچ سودی برایم نداشت.»

او همیشه سعی می کند آدم خونسردی باشد و عصبانیتش را در خانه نشان دهد. برای مثال، یک بار در ایستگاه قطار، مردم سراسیمه به طرف آسانسور دویدند و این امر باعث شد تا رشته امور از دست جانیس در برود و گیج بشود. امّا او همیشه سعی می کند آرام و خونسرد باشد.

او در شهر بوخوم، آپارتمانی مناسب معلولین دارد. اما در برلین، شهری که او بیشتر ماه های سال را در آنجا سپری می کند، او خانه مشترکی با دوستانش دارد که قبل از جنگ جهانی دوم ساخته شده است. دوستان او معمولاً لای درها را باز می گذارند، چون جانیس نمی تواند دستگیره درها را باز کند.

کفش های دوستانش به ردیف در جاکفشی جا خوش کرده اند. مک دیوید با خنده به آنها اشاره می کند و می گوید:«خوشحالم به کفش احتیاج ندارم. می توانم هزار جفت کفش داشته باشم. می توانم به خودم بخندم و این یکی از مهم ترین مهارت های من است.» این شیوه به او کمک می کند تا راحت تر زندگی کند؛ با این حال زندگی روزمره همچنان دشوار است.

مک دیوید نمی تواند بدون برنامه ریزی به جایی سفر کند. در سفرهای داخل شهر باید ایستگاه های مترو یا اتوبوسی را انتخاب کند که آسانسور داشته باشند و برای غذا خوردن باید به رستوران هایی برود که مسیر مخصوص معلولین داشته باشند.او در ادامه حرف هایش می گوید:«گاهی اوقات آرزو می کنم کاش زندگی آسان تر بود. مثلاً وقتی باران می بارد و من سوار ویلچرم هستم، بتوانم از روی آن بپرم و بسرعت سوار تراموا شوم.»

وقتی از خیابان رد می شود، بعضی آدم ها به او نگاه می کنند. «اگر چیزی پتانسیل صدمه زدن به اعتماد به نفس مرا داشته باشد، با بی خیالی از کنارش رد می شوم.»

این استراتژی مفیدی است که او باید به خودش یاد بدهد و چیزهای زیاد دیگری نیز وجود دارد که باید یاد بگیرد. او به آرامی لبه لیوان آبمیوه را بین لب هایش می گیرد و با کمک بازوی راست کوتاهش آن را بلند می کند و با این روش، وقت نوشیدن تعادل لیوان را حفظ می کند.

او بدون کارد و چنگال و با استفاده از لب هایش غذا می خورد. او مداد را بین دندان هایش می گذارد و بعد روی کاغذ می نویسد. جانیس تمام این کارها را خودش به تنهایی یاد گرفته، چون اینها چیزهایی بوده که آدم های سالم با آن بیگانه هستند. در جشن تولد کودکان، او نقش قهرمان روی ویلچر را بازی می کند. همه دوست دارند داستان زندگی آدمی را بشنوند که نه دست دارد و نه پا.مک دیوید دو مادر و دو پدر دارد. دو نفر آنها که والدین بیولوژیکی او هستند در برلین زندگی می کنند و دو نفری که او را بزرگ کرده اند ساکن بوخوم هستند. شاید بزرگ ترین شانس زندگی او این بود که والدین بیولوژیکی اش او را به مرکز نگهداری از معلولین سپردند، چون نمی توانستند تصور کنند که پسری را بزرگ کنند که نه دست دارد و نه پا. اما این مسأله او را ناراحت نکرده:«پدر و مادرم در بوخوم با کمک نکردن به من، کمک بزرگی به من کردند.»

وقتی کلاس پنجم بود، همراه بچه های مدرسه برای سورتمه سواری رفت. او با کلاهی که روی سرش گذاشته بود، به سورتمه بسته شده و هدایت آن را دوستش بر عهده داشت. «ماندن در خانه خطر بیشتری برایم داشت.» او معتقد است ماندن در خانه موجب می شد او به تنهایی و انزوا عادت کند و روحیه جنگندگی اش را برای زندگی کردن از دست بدهد و این واقعاً خطرناک بود.

مک دیوید با ونی که برای راندن معلولان تغییر کرده، رانندگی می کند. او هم الهامبخش دیگران است و هم یک ماجراجو و مسافر مشتاق. او تا به حال به برزیل، ویتنام و برمه سفر کرده و تعطیلات تابستان سال گذشته را نیز همراه دوستانش در کوبا سپری کرده است. او مصمم است که هر سال کشور جدیدی را کشف کند. می گوید:«به خودم اجازه راکد شدن نمی دهم.»

اما کارهایی در این جهان وجود دارد که از عهده او خارج است:باز کردن در یا برداشتن چیزی از قفسه فروشگاه. او نمی تواند تنهایی حمام کند یا بدون اینکه نگاه کسی را به خودش جلب نکند در خیابان راه برود.

با اینکه او هرگز نمی پذیرد که ضعیف است، امّا بیشتر اوقات چاره ای جز این ندارد که از دیگران درخواست کمک بکند؛ البته این کار او را آزار می دهد و ناراحت می کند. بعضی روزها دوست ندارد به خرید برود، چون انرژی ندارد و به قول معروف سرحال نیست تا با شوخی و با اطمینان خاطر از صندوقدار بخواهد که کیف پول او را از جیبش در بیاورد و پول خریدها را حساب کند و دوباره کیف پول را به جیب او برگرداند.

بعضی روزها هم آدم ها به او کمک می کنند، بدون اینکه او نیاز داشته باشد یا از آنها کمکی خواسته باشد. در رستوران، چنگال را داخل سیب زمینی فرو می کنند و می خواهند به او غذا بدهند. این کار حس خیلی بدی به او می دهد.مک دیوید در دانشگاه «ویتن هردکه»، اقتصاد می خواند. او در سراسر آلمان سخنرانی های انگیزشی دارد و قرار است به خاطر انتشار کتاب جدیدش به تور تبلیغاتی برود. او می خواهد به همه نشان بدهد که هر کس می تواند زندگی خودش را بسازد و اگر بقیه آدم ها سر راه معلولین قرار نگیرند، آنها هم می توانند گلیم زندگی خودشان را از آب بیرون بکشند. «من آدم بسیار خوش شانسی هستم، چون از کاری که انجام می دهم لذت می برم و می توانم تفاوت ایجاد کنم.»

جانیس مک دیوید یاد گرفته به جای آنکه آه بکشد و از زمین و زمان شکایت کند، نگاهش به زندگی مثبت باشد و تا جایی که می تواند از آن لذت ببرد، اما گاهی شرایطی پیش می آید که او هم دوست دارد با مشت روی میز بکوبد.