روایت پژمان جمشیدی از فتح قله سبلان در ۸ سالگی + عکس

پژمان جمشیدی و پدر و برادرش

همیشه تمام دست یافته هایم به تهمت پول و شانس و پارتی مزین شدن اما با آرامش تمام سکوت کردم. من سکوت قله را دیده بودم. به یاد همان ارتفاع ٤٨٥٠ متری کودکی. با خیال همان شانه های محکم پدر و نگرانی های برادر بزرگ تر. حالا که به آن زمان فکر می کنم با قلبی شکاک به طبیعت، با خودم می گویم شاید اون روز هم اعتراضی شده بود یا فریادی برآمده بود، اما صدای مردم کوهپایه که به قله ای به آن ارتفاع نمی رسد.پس چه جای امن خوبیست قله مرتفع. بالایی ها که نیازی ندارند زخمی به تو بزنند و صدای پایین ترها هم که به گوشت نمی رسد. پس مدت هاست با تمام توان تنها به آن بالا می اندیشم و با احترام و عشق، از کنار تمام نامهربانی های ساکنین دامنه ها و کوهپایه ها عبور می کنم تا دیگر شاید صدایی نشنوم.اما باز دلم می سوزد،می سوزد برای همه وقتی که در قضاوت و تهمت و اعتراض تلف می شود.

پژمان جمشیدی

زندگی کوتاه تر از آن است که دمی را برای ایستادن و حسرت به زندگی دیگران هدر دهیم. به طبیعت اجازه دهیم ارتفاع زندگی مان را خودش مشخص کند. اگر به کاری که می کنیم ایمان داشته باشیم و این باور در قلبمان باشد که هیچ کس در ارتفاعی که حقش نیست نمی ماند، آن وقت دیگر حسرت هیچ چیز را نمی خوریم و مطمئنیم که هیچ کس جای ما را در جهانی به این عظمت نخواهد گرفت.