زنی تتراکرومات که ۹۹ میلیون رنگ بیشتر از دیگران می بیند

چشمان این زن ۹۹ میلیون رنگ بیشتر را نسبت به همه ما شناسایی می کند

زنی تتراکرومات که ۹۹ میلیون رنگ بیشتر از باقی انسان ها تشخیص می دهد ! این موضوعی است که به تازگی مورد توجه محققان و رسانه ها در سراسر دنیا قرار گرفته و این در حالی است که پس از ۲۵ سال تحقیق و مطالعه عصب شناسان انگلستان به تازگی اعلام کردند زنی را شناسایی کرده اند که به یک سلول مخروطی اضافی دارد، سلول های گیرنده ای که رنگ ها را در چشمان او شناسایی می کنند. بر اساس تخمین ها این زن قادر است ۹۹ میلیون رنگ بیش از من و شمای معمولی را تشخیص دهد و دانشمندان معتقدند او تنها یکی از افراد تتراکروماتی است که ما در اطراف خود می شناسیم.
تتراکروماتی افرادی با چهار نوع سلول مخروطی فعال در چشم که در واقع رنگ های زرد و محرک را تشخیص می دهند و هرگز از آنها برای پوشش استفاده نمی کنند. ۲۵ درصد افراد چنین ویژگی دارند.
اغلب انسان ها تری کرومات هستند، پس ما سه نوع سلول مخروطی در چشمان خود داریم. هر سلول مخروطی می تواند حدود ۱۰۰ سایه را تشخیص دهد، بنابراین هنگامیکه تمامی ترکیبات احتمالی این سه سلول مخروطی را در نظر بگیرید می توانید یک میلیون رنگ مختلف را از یکدیگر تشخیص دهید.
اغلب افراد کوررنگ تنها دو سلول مخروطی فعال درون چشم های شان دارند به همین خاطر حدود ۱۰هزار سایه را می بینند و تقریبا تمام پستانداران دیگر از جمله سگ و میمون های پَخ بینیان نیز «دی کرومات» هستند. البته در شمال انگلستان پزشکی زندگی می کند که چهار نوع سلول مخروطی دارد و قادر است بیش از ۱۰۰ میلیون رنگ را از یکدیگر تشخیص دهد، یعنی چیزی که اکثر ما حتی در خواب هم نمی بینیم!

زنی با چشم تتراکرومات

این زن که دو سال پیش شناسایی شد با «کد cDa29 » معرفی می شود. مساله ی تتراکرومات نخستین بار در سال ۱۹۴۸ توسط دانشمند هلندی HL de Vries مطرح شد. وی به نکته ای جالب درباره ی چشمان انسان های کوررنگ دست یافت. وی نشان داد مردان کوررنگ دو سلول مخروطی نرمال و یک مخروط جهش یافته دارند و نسبت به نورهای سبز و قرمز حساسیت کمتری نشان می دهند درحالیکه مادران و دختران کوررنگ یک مخروط جهش یافته و سه مخروط معمولی دارند. به عبارت دیگر آنها چهار نوع سلول مخروطی دارند اما تنها سه تای آنها بصورت نرمال کار می کنند. چیزی که پیش تر شنیده نشده بود.
به رغم اهمیت این یافته کسی به آن بها نداد تا زمانیکه «جان مولون» از دانشگاه کمبریج در سال ۱۹۸۰ تحقیقات خود بر روی زنی که احتمال می رفت چهار سلول مخروطی فعال داشته باشد را آغاز کرد. مولون با این فرض که مردان کوررنگ این سلول مخروطی چهارم را به دخترانشان منتقل می کنند پیش بینی کرد که حدودا ۱۲ درصد جمعیت زن ها تتراکرومات هستند. اما آزمایشات انجام شده نشان دادند که این زن ها درست همان رنگ هایی را تشخیص می دهند که بقیه نیز قادر به تشخیص آن هستند. یعنی تنها سه سلول از انواع سلول های مخروطی آنها فعال بوده و تتاراکرومات واقعی نبوده اند.
در سال ۲۰۰۷ بود که عصب شناس برجسته «گابریل جردن» از دانشگاه نیوکسل انگلستان و دستیار سابق مولون تلاش کرد تا آزمایشات تازه ای در خصوص بینایی فوق طبیعی انجام دهد. او ۲۵ زن دارای چهار نوع سلول مخروطی را انتخاب و در اتاقی تاریک قرار داد. با نگاه کردن به یک دستگاه نور، سه حلقه ی رنگی نور به چشم این زن ها تابانده شد. زن هایی که تری کرومات بودند هر سه رنگ را یکی دیدند اما جردن این فرضیه را ارائه کرد که فرد تتراکرومات واقعی می تواند به لطف داشتن مخروط چهارم این رنگ ها را از هم تمیز دهد.
در کمال تعجب یکی از زن ها، کیسِ cDa29، توانست سه چرخه ی رنگ را در تست از هم تشخیص دهد.” سوال این است که اگر بسیاری از دختر بچه های کوررنگ چهار مخروط دارند پس چرا تنها یک تتراکرومات واقعی پیدا شد؟ آنچه جردن را به تفکر وا داشت این است که اغلب تتراکرومات های واقعی نیازی به استفاده از سلول مخروطی ندارند چهارم و به همین خاطر هرگز به دید خاص آنها پی نمی بریم.

چشم تتراکرومات

وی در این زمینه به مجله گرین وود گفته است :
ما اکنون می دانیم تتراکرومات وجود دارد اما نمی دانیم چه چیزی باعث می شود فرد تتراکروماتیک فعال شود، درحالیکه اغلب زن های چهار مخروطی تتراکروماتیک فعل نیستند.
جی نیتز، محقق بینایی از دانشگاه واشنگتن که در این مطالعه مشارکت نداشته معتقد است که باید رنگ هایی طراحی و ساخته شود که به درستی قدرت افراد تتراکرومات را آشکار سازد.

وی در این زمینه می گوید:
اغلب چیزهایی که ما بصورت رنگی مشاهده می کنیم توسط افرادی ساخته شده اند که رنگ های مختص تری کرومات ها می سازند. به همین خاطر است که تمام دنیای ما برای تری کروتمات ها تنظیم شده است.
به عبارت دیگر رنگ هایی که ما از آن ها استفاده می کنیم به قدری محدود هستند که هرگز نیازی به استفاده از سلول مخروطی چهارم نیست. تحقیق بر روی کیسِ cDa29 تا به امروز منتشر نشده و جردن همچنان تحقیقاتش برای شناسایی دیگر افراد تتراکرومات را ادامه می دهد.
کارهای زیادی باید در این زمینه انجام شود و نتایج بدست آمده توسط جردن باید تکرار و تایید شود. اگر بتوانیم این مساله که تتراکرومات واقعا وجود دارند را اثبات کنیم نه تنها به محدودیت حواس بشر پی می بریم بلکه دانشمندان نیز می توانند دستگاه های مصنوعی تست حواس بهتری ساخته و درک بهتری از عملکرد بینایی داشته باشند.
آنچه احتمالا هرگز قادر به درکش نخواهیم بود، جهان از چشمان cDa29 است. اینکه ببینیم این مغز ماست که رنگ ها را بدرستی درک می کند و سلول های مخروطی تنها داده ها را دریافت و پردازش می کنند.