زندگی زوج آمریکایی در دورترین نقطه کشورشان + تصاویر

کشف دورافتاده ترین جای آمریکا توسط زوج آمریکایی

کسانی که در کلانشهرهای شلوغ زندگی می کنند حتما تا به حال نیاز واقعی به دور شدن از همه آدم های دنیا را حس کرده اند. در زندگی میان ازدحام جمعیت چیزی غیر طبیعی به نظر می رسد و باعث رنج و عذاب انسان و نیاز به یک گوشه دنج و آرام در او ایجاد می کند.

خانواده مینز در دورافتاده ترین نقطه ایالات ۴۸ گانه سرزمین اصلی آمریکا – اصطلاحی که برای توصیف ایالات هم مرز این کشور به کار می رود زندگی میکنند.
زوجی پژوهشگر اهل فلوریدا همراه دختر هشت ساله شان به دورافتاده ترین جای هر ایالت امریکا سفر می کنند.
این فکر بدیع هنگامی که رایان مینز در ساحلی در فلوریدا قدم می زد ناگهان به ذهنش رسید. کنار دریا شلوغ بود و او آزرده از این ازدحام با خود گفت:دچار بحران میانسالی شدی رفیق.
رایان به یاد می آورد:همه جا پر از آدم بود. با خودم فکر کردم چگونه می توانم در فلوریدا تا جایی که ممکن است از این شلوغی دور شوم؟

ربه کا همسر رایان متخصص تمام و کمال در جی آی اس است. (جی آی اس یا سامانه اطلاعات جغرافیایی، روشی برای ارائه داده هاست:مثلا کاربری زمین در یک ایالت.)
به گفته رایان:به یاری تخصص ربه کا می توانستیم طول و عرض جغرافیایی دورترین جای ممکن از سازه های ساخته انسان را به دست بیاوریم.
وقتی می توانیم چنین مختصاتی را روی نقشه مشخص کنیم چرا نتوانیم به آن جا سفر کنیم.

زندگی زوج آمریکایی در مناطق دور افتاده

رایان و ربه کا سال ۲۰۰۰ در یک مهمانی که در جنگلی برگزار شده بود با یکدیگر آشنا شدند. رایان آن زمان در دانشگاه فلوریدای شهر گرانزویل فوق لیسانس زیست بوم شناسی حیات وحش و حفاظت منابع طبیعی می خواند. ربه کا هم که فوق لیسانسش را در رشته جنگلداری در تگزاس ای اند ام گرفته بود با یک پروفسور همکاری می کرد.
آن چه آنها را به هم پیوند می داد اشتیاق به ماجراجویی در دل طبیعت بود. در سال ۲۰۰۴ آنها پنج هفته را در آلاسکا گذراندند. از این مدت ۹ روز را در سرزمین های بکر شمالگان، تنها و بدون دسترسی به تلفن سپری کردند.

یک هواپیمای ملخی این زوج را به آن منطقه برد و برگرداند. محل قرارشان را کنار رودخانه جایی که شاخ های گوزنی شمالی بر زمین افتاده بود تعیین کردند.
ربه کا ۴۴ و رایان ۴۵ ساله اکنون در شهرستان واکالا در حدود ۴۸ کیلومتری تالاهاسی مرکز فلوریدا زندگی می کنند. آنها در موسسه زیست محیطی و غیرانتفاعی دشت های ساحلی مشغول به کارند.
در سال ۲۰۰۸ این زن و شوهر پژوهشگر صاحب دختری شدند که اکنون ۹ ساله است. آنها هر دو مصمم بودند که آمدن بچه مانع ماجراجویی هایشان نشود.

ربه کا می گوید:بچه دارشدن برای ما به این معنی نبود که دیگر نمی توانیم طبیعت گردی کنیم. از آن به بعد ما دسته جمعی در قالب یک خانواده به این سفرها رفتیم.

کشف دورافتاده ترین مکان های آمریکا

 گام اول این بود که منطقه یا جای دورافتاده را تعریف کنند. ربه کا و رایان در مقام دو محقق می خواستند به معیاری کمی دست بیابند که در هر ایالت به کار آید.

آنان سر این تعریف به توافق رسیدند که مکان دورافتاده دورترین مسافت را از جاده و یا شهر دارد. اما بعد به مشکلات جدیدی برخوردند.
خوب حالا تعریف جاده چیست؟ آن دو قرار گذاشتند که هر راه آسفالت شده یا نشده، عمومی یا خصوصی، جاده به شمار می آید. مثلا سواحلی که با ماشین می توان به آنها رفت نیز شامل این تعریف می شود.

ربه کا و رایان تصمیم گرفتند که جای دورافتاده باید مرتفع و نیز قابل توسعه به دست انسان باشد. مکان هایی مانند دشتی سیلابی یا جایی در وسط دریاچه در این تعریف نمی گنجد. او با بهره گیری از داده های رسمی ایالتی همه جاده ها را روی نقشه فلوریدا مشخص کرد. بعد مختصات جغرافیایی دورترین جا را از این مسیرها به دست آورد.
آنها پیش از آغاز سفر، مشخصات منطقه را با منابع دیگر از جمله گوگل ارث مقایسه کردند. اگر جایی جاده ای می یافتند که پیشتر به آن برنخورده بودند، از نو محاسبه را از سر می گرفتند.
این دو دریافتند که دورافتاده ترین محل در فلوریدا در ۲۷ کیلومتری جاده ای در گستره بکر مارجری استونمن داگلاس است که بخشی از پارک ملی اورگلیدز به شمار می آید.
برای رسیدن به آن جا در سفری سه روزه شهر اورگلیدز را با قایق موتوری دور زدند. دوستشان استیو جانسن نیز رایان و ربه کا و اسکایلا را که آن زمان ده ماهه بود همراهی می کرد.

پس از سپری کردن شبی در قایق، سرانجام در ۳۰ دسامبر ۲۰۰۹ به دورافتاده ترین جای فلوریدا رسیدند. خودشان می گویند شوقشان در آن لحظه وصف ناشدنی بود.

این ۳۳ مکان به طور میانگین ۱۱ کیلومتر از هر جاده و ۱٫۳ کیلومتر از هر کوره راه فاصله دارند. در دو سوم این محل ها موبایل به شبکه وصل می شده است.
در میان ایالت های ۴۸ گانه سرزمین اصلی ایالات متحده، نقطه ای که بیشترین فاصله را از جاده ها دارد و بنابراین دورافتاده ترین مکان این کشور به شمار می آید، در پارک ملی یلواستون در وایومینگ واقع شده است.
این مکان با نزدیک ترین جاده ۳۵ کیلومتر فاصله دارد. مسیر رفت و برگشت آن ۱۲۱ کیلومتر است و پیاده یک هفته ای طول می کشد. برای رسیدن به آنجا باید پس از رد شدن از نزدیک ترین کوره راه حدود یک کیلومتر از تپه ای بالا رفت.

ربه کا و رایان هیچ گاه مختصات دقیق این محل را مشخص نمی کنند که مبادا خیل گردشگران یا کسانی که خیال کسب و کار دارند به آنجا سرازیر شود. آنها هنگامی که در سپتامبر ۲۰۱۴ به آن محل رسیدند احساسات متناقضی داشتند.
رایان می گوید:وقتی رسیدیم و جی پی اس شروع کرد به بوق زدن شوقی بی مثل و مانند داشتیم، احتمالا احساسی شبیه آن چه کوهنوردان پس از فتح قله تجربه می کنند.
اما در وایومینگ و دیگر جاهای دورافتاده برخی چیزها توی ذوقشان زد.
ربه کا و رایان دوست دارند طبیعت را در دست نخورده ترین حالتش مشاهده کنند.
این دو پژوهشگر می گویند که از سال ۲۰۰۴ که به آلاسکا سفر کردند، دیگر جایی با چنین ویژگی نیافته اند.
به گفته رایان:ما در آن دورافتاده ترین محل در وایومینگ نشسته بودیم و در یک و نیم کیلومتری کابینی دیده می شد.

در آیداهو در ۳ کیلومتری نقطه دورافتاده، هواگرد سبکی به چشم شان خورد، درمونتانا به شکارچیان برخوردند و در نیویورک و نیومکزیکو اتاقک های جنگلبانان را دیدند.
حتی در فلوریدا با قایق های تفریحی و قایق های ماهیگیری مواجه شدند که صدای موتورهایشان از کیلومترها دورتر در دل دریا به گوش می رسید.
آن گونه که آنها تجربه کردند، جایی که به معنی واقعی کلمه دورافتاده باشد بسیار کمیاب است. هدف ربه کا و رایان و اسکایلا از سفر به این ۵۰ محل دورافتاده تاکید بر همین است.
ربه کا می گوید:مسیرهای رفت و آمد انسانی بر محیط زیست اثرات منفی متعددی می گذارد. به تبعات منفی شکستن حریم طبیعت به دست گونه های مهاجم توجه کنید. یا به اثرات نامطلوب احداث جاده ها بر روندهای بوم زیستی مانند مهاجرت حیوانات، کیفیت آب، و جریان آب در یک سرزمین بیندیشید.
به گفته ربه کا و رایان ضروری نیست راه های بیشتری در طبیعت و پارک های ملی احداث کنیم. اگر هم قرار است جاده ای بکشیم بهتر است جاده ای دیگر را از میان ببریم.
آرزویمان این است که در این کشور اگر نه میلیون ها دست کم هزاران نفر باشند که صرف نظر از این که خود بدانند یا نه، به طبیعت گردی عشق بورزند.
برخی – بلکه بسیاری – از ما دوست دارند هنگامی که شب سر بر بالین می گذارند خیالشان راحت باشد که مناطق بکر در این کشور بسیار است. چرخه طبیعت به مدد سرزمین های بکر وسیع است که درست کار می کند.
ما نیز بخشی جدا نشدنی از این چرخه ایم. اگر بیش از اندازه به آن آسیب بزنیم در حق خود و هر جاندار دیگری جفا کرده ایم.
تصویرهای این مقاله با اجازه ربه کا و رایان مینز و نیز پراجکت ریموت منتشر شده است.