امیرحسین رستمی : عاشق خانواده همسرم هستم

امیرحسین رستمی و همسرش

شما معمولا در مجموعه های تلویزیون ایفاگر کاراکترهای ساده، مهربان و دوست داشتنی هستید، اما در سریال لیسانسه ها نقش مسعود را بازی می کنید که تا حدودی شخصیتش شارلاتان است! این قالب جدید برایتان چقدر هیجان انگیز بود و تا چه میزان شما را نگران می کرد؟

بخش عمده سختی این قالب به عهده سروش صحت و ایمان صفایی بود. تجربه نشان داده فیلمنامه جذاب روی کاغذ خودش را نشان می دهد و من با خواندن پنج قسمت از فیلمنامه می خندیدم و متوجه شدم لیسانسه ها کار درجه یکی می شود. حتی روی کاغذ می توان فهمید که مخاطب عام با کدام کاراکتر ارتباط بیشتری برقرار می کند یا کار کدام کاراکتر راحت تر و سخت تر است. از این رو این قالب جدید برای خودم هم هیجان انگیز بود.

ضمن این که بعد از انتخاب بازیگران سریال لیسانسه ها متوجه شدم من باید در گروهی کار کنم که ۷۰ درصد آنها برای مخاطب عام چهره نیستند. البته همین۷۰ درصد حتما جزو بهترین ها بوده اند که سروش صحت آنها را انتخاب کرده بود. در مجموع من، هم نگران درآمدن کاراکتر مسعود بودم و هم این که بین آن و دیگر کاراکترها توازن وجود داشته باشد. البته ایمان داشتم که سروش صحت باهوش ترین و بهترین ها را انتخاب کرده، اما قبل از کلید خوردن نگران بودم که بعد از پخش و دیدن بازخورد مردمی برطرف شد.

چندی پیش نقد یکی از خبرگزاری ها را سروش صحت به من نشان داد که برایم جالب بود. در این نقد تاکید شده بود امیرحسین رستمی مثل یکفوتبالیست جاافتاده و باهوش است که می داند در چه فرصت هایی باشد یا درچه موقعیت هایی نباشد؛ او مثل کاپیتان عمل می کند.

تعادل در بازی شما و دو بازیگر دیگر هوتن شکیبا و امیر کاظمی که نقش های محوری سریال لیسانسه ها را بازی می کنند، رعایت شده است. چطور به این تقسیم بندی و تعادل رسیدید؟

این مساله به طراحی سروش صحت و ایمان صفایی در فیلمنامه برمی گردد. همیشه تاکید کرده ام برای این که یک سریال آبرومند شود و نظر مخاطبان را جلب کند، باید به سه مورد توجه کرد و آن هم متن، متن و متن است و بعد از آن بازیگران و کارگردان اهمیت دارند. از ابتدا قرار شد بار کمدی و فانتزی قصه به عهده حبیب باشد؛ درام قصه هم روی شخصیت مازیار استوار شود و مسعود هم کاپیتان گروه و در مسیر رفت و برگشت بین فانتزی و درام است.

شخصیت مسعود نخ تسبیح قصه لیسانسه هاست. این مساله برایتان نگران کننده نبود؟

تکلیف کاراکترهای مازیار و حبیب مشخص بود، اما مسعود، هم نخ تسبیح بود و هم این که باید بین این دو کاراکتر رفت و آمد می کرد. راستش در ابتدا واهمه داشتم که نخ تسبیح هستم، اما به مرور و بعد از بازخورد خوبی که دریافت کردیم، برطرف شد.

این موضوع را تا چه میزان مدیون تجربه تان در ایفای نقش های طنز و جدی می بینید؟

وقتی مسعود پیش مازیار می رود که بخش درام و تلخ قصه را به عهده دارد و گریه می کند، مخاطب پس نمی زند، چون گریه امیرحسین رستمی را در سریال شهرزاد و خنده هایش را در کارهای دیگرش تماشا کرده است. از سوی دیگر، یکی از ویژگی های مسعود را خیلی دوست دارم که سروش صحت و ایمان صفایی برای او طراحی کرده اند و این که برای همه وظیفه اجتماعی تعریف می کند. به عنوان مثال اگر خانه ندارد و پدرزنش خانه دارد، فکر می کند باید پدرزنش به او خانه بدهد. یا اگر ماشین ندارد، می تواند بدون اجازه از ماشین دوستش استفاده کند. همین شخصیت مسعود را جذاب کرده، چراکه بچه پررو است و فکر می کند همه باید به او لطف کنند.

با توجه به این که این ویژگی مسعود را دوست داشتید، پیشنهادهایی برای کاراکتر دادید؟

متن کامل بود و اگر دوستی من و سروش صحت را کنار بگذارید، ما با کارگردانی در این مجموعه طرف بودیم که دیکتاتور دموکرات است. دموکرات از این لحاظ که می شنود و دیکتاتور از این نظر که همانی را که خودش می خواهد، انجام می دهد.

یعنی اجازه اظهارنظر به شما نمی داد؟

سروش صحت به پیشنهادها گوش می دهد، اما همان کاری را انجام می دهد که خودش فکر می کند درست است. البته به حرف های من درباره بخش های مختلف سریال غیر از شخصیت مسعود گوش می دهد و موافقت هم می کند، اما درباره شخصیت مسعود فقط نظر خودش را اعمال می کند.

حالا این را دوست داشتید یا نه؟

برخی مواقع موافق با سروش صحت هستم و بعضی وقت ها نه. به عنوان مثال سکانسی در زندان داریم که من در بازی ام، بداهه داشتم و به نظرم بهترین واکنش را برای مسعود در این صحنه نشان دادم، اما سروش صحت موافقت نکرد. البته هیچ وقت در دیالوگ هایم بداهه ندارم، مگر آن که از قبل با نویسنده و کارگردان هماهنگ کرده باشم. یا در صحنه ای دیگر من دیالوگ های مسعود را با حرص گفتم، اما باز هم کارگردان مخالفت کرد. به هر حال کارگردان سریال این طور صلاح می داند.

شما تجربه بازی در سریال های جدی و طنز را دارید. به کدام یک از آنها علاقه مند هستید؟

متن و کارگردان برایم اهمیت دارد. اگر هر دوی این موردها قوی باشند و یکی درام بوده و دیگری کمدی، حتما کمدی را انتخاب می کنم؛ چون حالم با بازی در یک کار کمدی بهتر می شود. ضمن این که گریاندن مردم کار راحتی است و خنداندن شان سخت!

با این که در کارهای مختلف بازی می کنید، اما خیلی گریم تان متفاوت نیست. خودتان موافق نیستید که خیلی گریم شوید؟

نه، من به هیچ وجه در گریم دخالت نمی کنم. اتفاقا با هر کارگردان که کار کردم، همکاری مان به بار دوم یا سوم هم کشیده است. با حسین سهیلی زاده سه بار، محمدحسین لطیفی دو مرتبه، سروش صحت دو دفعه، سامان مقدم چندین بار و… همکاری داشتم.

با توجه به این که در آستانه ورود به ۴۱ سالگی هستید، چند سوال هم در این باره بپرسیم. در این سن نگاهتان به زندگی چگونه است و چه آرزوهایی دارد؟

در این لحظه که جلوی شما نشستم و مصاحبه می کنم، برای خودم دیگر هیچ آرزویی ندارم. حالم خوب است، به خاطر این که بهترین بچه دنیا و همسر نازنینی دارم. سایه پدر و مادرم بالای سرم هست و وقتی می خندند دنیا را به من می دهند. وقتی پدرم را بغل می کنم انگار جهان را در آغوش دارم. عاشق پدر همسرم هستم و یکی از بهترین مادرزن های دنیا را دارم. برادرزنی دارم که آرزو دارم پسرم «ارشیا» مثل او شود. دلم می خواهد پسرم به اندازه ۹۹ درصد شبیه دایی «کیومرث» اش شود و یک درصد به من برود.

بهترین خواهر دنیا را دارم که نامش «فیروزه» است. او دختر درجه یک و تحصیلکرده است. البته او را بخشیده ام! بچه که بودم، فکر می کرد به جای مادرم وظیفه اش تربیت کردن من است، به همین دلیل فلفل در دهان من می ریخت، چون بزرگ تر بود! من بهترین شوهرخواهر و خواهرزاده دنیا را دارم. نام خواهرزاده ام «امیر ارشان» است. نمی دانم برای خواهرزاده ام دایی خوبی هستم یا نه، اما او را خیلی دوست دارم. خوشبختانه مردم مرا دوست دارند.

در این حرفه ای که هستم، هرگز کار دستوری انجام نداده ام و نترسیده ام از این که بخواهند مرا در کارم محروم کنند. خودم را نفروختم. خدا را شاکرم که در بزنگاه هایی که به پول نیاز هم داشتم، قرار داشتم، اما حاضر نشدم هر کاری انجام بدهم. معتقدم مردم بهترین منتقد هستند. خدا را شکر می کنم که نان به نرخ روز خور نبودم و به هیچ وجه به به و چه چه کسی را نکردم. همیشه در دوراهی انتخاب پول و موقعیت دستور یا مردم، سمت مردم سرزمینم ایستاده ام.

چقدر از هدیه دادن و گرفتن هدیه لذت می برید؟

من از هدیه گرفتن حالم بد می شود، اما عاشق هدیه دادن هستم. راستش همیشه از هدیه گرفتن واهمه داشته ام، زیرا می ترسم روزی هدیه بماند، اما آن دوست دیگر حضور نداشته باشد. منظورم این نیست که در دنیا نباشد، بلکه دیگر در حلقه دوستی ام نباشد و آن کادو، مرا به یاد روزهای خوب بیندازد. جالب است برایتان بگویم زمانی که بچه بودم دوست نداشتم عکس بگیرم، چون احساس می کردم برایم بدشانسی می آورد. به همین دلیل در عکس های دوران کودکی یا زیر مبل هستم یا فقط دست یا پایم مشخص است.

پس با این حساب خاطره ای از بهترین هدیه ای که گرفته اید، ندارید؟

اتفاقا بهترین هدیه زندگی ام را از پسرم ارشیا گرفتم که فکر می کنم دیگر تکرار هم نمی شود. ارشیا تازه باسواد شده بود و یک نامه برای من نوشته بود و از آنجا که می دانست صبح قرار است کدام یک از کفش هایم را بپوشم، نامه را داخل کفشم گذاشته بود. در این نامه نوشته بود بابا جان من تو را به اندازه همه خوراکی های خوشمزه دوست دارم. در این نامه نام همه خوراکی هایی را که دوست داشت، نوشته بود.

دوست دارید پسرتان هم بازیگر شود؟

راستش دوست ندارم، البته اجازه می دهم پسرم خودش راهش را انتخاب کند. خوشبختانه پسرم هم بازیگری را دوست ندارد. به عنوان پدر برایم سخت است که فرزندم بازیگر شود و بعد شاهد این باشم که در دمای منفی چهار درجه سه بار توی استخر برود تا برای ۱۰ ثانیه مردم را بخنداند. درحالی که همه گروه پتو دور خودشان کشیده و جلویشان بخاری بود اما من فقط با یک پیراهن و شلوار باید داخل استخر می رفتم و درحالی که روی آب خوابیده بودم دیالوگ هم می گفتم. خدا نکند ارشیا در این موقعیت قرار بگیرد!

خانواده تان از ابتدا موافق کار بازیگری شما بودند؟

خانواده من خیلی امروزی هستند و فقط هنگام مهاجرت مانع من شدند. درسم تمام شده بود و می خواستم از ایران بروم، اما مادرم طوری پازل را طراحی کرد که مانع من برای رفتن از ایران شود. مادرم به من گفت که سریع به دانشگاه بروم و تسویه حساب کنم. این درحالی بود که اگر دیرتر به دانشگاه می رفتم، پدرم ۶۵ ساله می شد و چون من تک پسر بودم، از سربازی معاف می شدم. در آن لحظه خیلی ناراحت شدم و به دوستان تاکید کردم که من مهندسی ام را شش ترمه تمام کردم و باید به من جایزه بدهید. حالا که به این موضوع فکر می کنم، احساس می کنم مادرم این کار را انجام داد تا من دیگر به فکر مهاجرت نباشم. خوشبختانه خانواده ام در مقوله کار و ازدواج هیچ وقت نظرشان را به من تحمیل نکردند.