یک ایرانی قدیمی ترین روزنامه فروش دنیا + عکس
قدیمی ترین روزنامه فروش دنیا یعنی همان پسرک ۹ ساله ی استخوانی با چشمان روشن که امروز پیرمردی ۸۶ ساله شده است از خاطرات و اولین درآمدش در کنار حرفهای دلش می گوید.
پسرک ترسیده که از خانه شان در بابل فرار کرده؛ از دست زن بابا. آمده تهران تا مادر و خواهرش را پیدا کند؛ مادری که هفت سال پیش ترش، وقتی پسر دو ساله بوده، مهر طلاق خورده توی شناسنامه اش. تهران، شهر بی در و پیکری است برای یک پسر ۹ ساله.
سال ۱۳۱۶ است. محمد ابراهیم سرگردان شهر شلوغ است. از ایستگاه راه آهن، همان جایی که پایش به تهران رسیده، یکراست می برندش کلانتری تا تحویل پرورشگاه داده شود. می ترسد، باز هم فرار می کند. می شود شاگرد کله پز. ۲ سال می گردد تا مادرش را عاقبت پیدا می کند.
یک خانه درندشت پامنار در ذهنم مجسم می شود. ستون های رنگ و رو رفته و قاب پنجره های کهنه. خانه ای با ۱۰، ۱۵ اتاق دور و برش. با همسایه هایی که هرکدام مستأجر یک اتاقند و مادر و خواهر محمد ابراهیم، ساکن یکی از اتاق ها. ماهی ۲۵ ریال اجاره می دهند. سه نفر که می شوند، کرایه می شود ۳۰ ریال.
محمد ابراهیم رنجبر امیری، نفسی تازه می کند تا قصه را ادامه دهد. گذشت سال ها، از آن پسرک استخوانی، پیرمردی ساخته که چشم های روشنش، تنها نشان باقی مانده از آن روزهاست.
همسایه های خانه پامنار، غروب ها دور هم جمع می شوند در حیاط بزرگ. دوتایشان روزنامه فروش هستند. محمد ابراهیم می نشیند پای حرف هایشان. جنگ جهانی دوم هنوز شروع نشده. یکی از پیرمردها به آن یکی می گوید:«می خواهم پسر «سید خانم» را ببرم سر کار.» سید خانم مادر محمد ابراهیم است که از آن وقت دیگر می شود شاگرد روزنامه فروش. روزی یک قران هم مزد می گیرد.
سال ها می گذرد. پیرمردها می روند و محمد ابراهیم، خودش کار را به دست می گیرد. اوستا می شود برای خودش. عشقش به مطبوعات، نگهش می دارد تا همین جا. خاطره ها در ذهنش رژه می روند. یاد آن روز می کند که گرفته بودنش به جرم نوشتن جزوه علیه دربار. برده بودنش شهربانی. همان روزی که اتاق رئیس شهربانی آتش می گیرد. می خندد. عصای چوبی زیر دستش تکان می خورد.
از روزنامه هایی اسم می برد که به قول خودش، حالایی ها اسمشان را هم نشنیده اند. «خدنگ»، «جهان امروز»، «جوانمردان»، «جمعه» و… حالا دیگر هیچ کدامشان نیستند جز چند تایی مثل «خراسان». «اطلاعات» و «کیهان» هم که همیشه بوده اند.
می گوید:«روزنامه فروش های حالا که روزنامه فروش نیستند. شده اند سوپرمارکت. من خودم کیوسک داشتم. حالا هم دارم ولی نه از این کیوسک ها که همه جا هست. روزنامه فروشی واقعی.»
به نظرش آن وقت ها روزنامه ها مردم پسند تر بودند. حالا با اینکه تنوع روزنامه ها زیاد است اما همه شان یک حرف را می زنند.
باز هم می رود توی خاطرات. تیترها در ذهنش مرور می شوند. خاطرات را جمع کرده توی یک کتاب؛ همه شان را که نه؛ مهم ترینشان را. «خاطرات یک روزنامه فروش». با خنده می گوید: «کتابم چاپ شده. نایاب هم شده.» کتاب دوم را هم در دست چاپ دارد. اسمش «۷۶ سال با مطبوعات» است.
کارت های خبرنگاری را نشانم می دهد. مال اطلاعات هفتگی و خانه مطبوعات کرج است. می گوید:«خبرنگار افتخاری اطلاعات هفتگی هستم. البته دروغ چرا؛ کار خبری نکرده ام. جزو پیشکسوتان خانه مطبوعات کرج هم هستم. عشق به مطبوعات است دیگر. کاری اش نمی شود کرد.»
روی کارت ها عکس محمد ابراهیم ۸۶ ساله با موهای سپید، جا خوش کرده. عکسی را نشانم می دهد. پسری جوان، شاید حدود ۱۸ ساله، روی دوچرخه نشسته. ترک بندش، یک دسته قطور روزنامه. قدیمی ترین روزنامه فروش ایران، حالا روبه رویم نشسته و برای عکاس لبخند می زند.
اسمش را به عنوان قدیمی ترین روزنامه فروش دنیا، در کتاب رکوردهای گینس هم ثبت کرده اند.
توی چشم های روشنش که از پشت عینک درشت، خیس و تار به نظر می رسد، خیره می شوم. تصویر پسرک می آید جلوی چشمم. پسرک استخوانی. ترسیده. در ایستگاه راه آهن شهر بی در و پیکر.
