افسردگی شدید بازیگر زن بالیوود + عکس

دیپیکا پادوکن بازیگری که سال ۲۱۱۳ جوایز بهترین بازیگر نقش نخست زن را در سینمای هند به خود اختصاص داد اعلام کرد که سال گذشته با افسردگی و اضطراب شدید دست و پنجه نرم کرد. او حالا می خواهد به بیمارانی که به افسردگی مبتلا هستند کمک کند. بیماری افسردگی که به قول او از هر چهار نفر یک نفر به آن مبتلاست.

دو روز پیش این خبر در صدر خبرهای هند قرارگرفت؛ حتی روزنامه های آمریکایی هم حرف های دیپیکا را منتشر کردند. او تجربه شخصی خود را از این بیماری با مردم در میان گذاشت.

 

 

دیپیکا می گوید:«ماه های نخست سال ۲۱۱۴ در حالی که برای بازیگری ام تجلیل می شدم، یک روز صبح با احساس متفاوتی از خواب بیدار شدم. یک روز قبلش به دلیل خستگی بیهوش شدم.. از اینجا شروع شد. احساس عجیبی داشتم که توی دلم خالی است.»

«فکر کردم از استرس است. تلاش کردم سرم را به کار و دوستانم گرم کنم که تا مدتی مفید بود. اما این حس آزار دهنده ازبین نمی رفت. نفس کم می آوردم. تمرکزم کم شده بود و اغلب اوقات گریه می کردم.»

«دوره ای بدترشدم. والدینم به ملاقاتم آمدند، تلاش کردم خودم را عادی جلوه بدهم چون آن ها نگران من بودند که تنها زندگی می کردم و ساعت های طولانی فیلمبرداری داشتم.»

 

«یکبار وقتی آن حالت فروپاشی احساسی برایم پیش امد برای مادرم اوجالا درد دل کردم. او مشکلم را فهمید وبا دوست روان شناس خانوادگی آنا چاندی تماس گرفت تا ریشه مشکل من را بفهمد.»

«هر روز صبح به زور از خواب بلند می شدم و برای فیلمبرداری فیلم سال نو مبارک شال و کلاه می کردم. سرانجام با خاله آنا صحبت کردم. او به شهر بمبئی امد. و من برایش درد دل کردم. آنا تشخیص داد که از اضطراب و افسردگی رنج می برم. وقتی توصیه کرد دارو مصرف کنم، مقاومت کردم. فکر می کردم صحبت کردن کافی باشد. بعدا به یک روان شناس دیگر مراجعه کردم تا نظر او را هم بدانم. چند روزی حالم خوب بود. اما زمان هایی احساسم حالت چرخ فلکی داشت. سرانجام شرایطم را قبول کردم. مشاوره تا حدی به من کمک کرد. سپس دارو مصرف کردم وامروز بهترم. بیشتر سکانس های سال نو مبارک را در این مرحله فیلمبرداری کردم. قبل از انکه به سراغ پروژهٔ بعدی ام فیلمی به کارگردانی شوجیت سرکار بروم، دوماه به خودم تعطیلات دادم تا به لحاظ جسمی و روحی سرپا بشوم. مدتی را با خانواده ام در شهر بنگلور گذراندم و حالم بهتر شد. وقتی به مومبای برگشتم، شنیدم یکی از دوستانم به دلیل ابتلا به بیماری افسردگی و اضطراب خودکشی کرده است. این ضربه بزرگی به من زد.

تجربه شخصی خودم و مرگ دوستم به من انگیزه داد تا این موضوع را مطرح کنم، مساله ای که معمولا درباره ش سکوت اختیارمی کنند. حرف زدن درباره بیماری افسردگی توام با نوعی شرمندگی و خجالت است. درحقیقت از هر چهار نفر، یک نفر به اضطراب و افسردگی مبتلاست.

 

 

سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده که ظرف چند سال آینده این بیماری بیشترین اپیدمی را در دنیا خواهد داشت. ما درباره همه نوع بیماری صحبت می کنیم اما افسردگی یکی از کشنده ترین بیمارهای روانی است. هیچ چیزی حتی زندگی برای بیماران افسرده اهمیتی ندارد. غلبه بر بیماری از من انسان قوی تری ساخت. حالا ارزش زندگی را بیشتر می دانم. پذیرفتن بیماری و صحبت کردن درباره اش حس رهایی به من داده است. دیگر دارو مصرف نمی کنم و امیدوارم موردِمن به مردم کمک کند که برای مداوا اقدام کنند.

احساس می کنم در این دوران بیمار دلش می خواهد درد دل کند و نصیحت نشوند. اما آدم های خیرخواه با گفتن چنین جملاتی مثل «نگران نباش. همه چیز درست می شه.» بیشتر زیان بار رفتار می کنند.

غمگین بودن و افسرده بودن دو مساله متفاوت است. آدم های افسرده از ظاهرشان نمی شود تشخیص داد ولی آدم های غمگین از ظاهرشان پیداست. واکنش کلی مردم به بیماری من این بود که تو چطوری می تونی افسرده باشی؟ تو که همه چیز داری. یکی از بهترین بازیگران زن سینما هستی، خانهٔ شیک، ماشین، پروژه های سینمایی… داری. دیگه چی می خوای؟ اما این بیماری درباره آنچه داری یا نداری نیست. مردم درباره تناسب اندام حرف می زنند اما همان اندازه تعادل روحی هم اهمیت دارد. دارم آدم های افسرده ای را می بینم که خانواده هایشان احساس شرم از بیماری آن ها دارند. واین کمکی به بیمار نمی کند. آن ها نیاز به حمایت و درک شدن دارند.

در حال حاضر دارم روی روشی نو برای آگاهی رساندن درباره بیماری افسردگی و اضطراب کار می کنم تا به مردم کمک کنیم.

من و گروهم برنامه ای را داریم برای کمک به بیماران افسرده طراحی می کنیم که به زودی اعلام خواهیم کرد.»

این حرکت دیپیکا پادوکن بیست و نه ساله که برای کمک به مردم هند برداشته با تحسین جامعه روانپزشکان کشورش روبه رو شده است.