سرشماری پیرمرد غارنشین ۷۵ ساله فومنی + عکس

پیرمرد غارنشین ۷۵ ساله در فومن سرشماری شد . پیرمرد ۷۵ ساله ای بیش از ۵۴ سال از عمرش را در غاری میان جنگل های انبوه روستای جیرده از توابع دهستان آلیان فومن سپری کرده و آخرین باری که استحمام کرده ۲۹ سال قبل بوده است.نوروزی پرور که به عزیز غارنشین شهرت دارد توسط ماموران سرشماری نفوس و مسکن مشخصاتش ثبت شد.

مرد غارنشین شهرستان فومن معروف به عزیز جنگلی پس از ۵۵ سال زندگی در غار سرشماری شد. این مرد در این سال ها به تنهایی در غار زندگی می کرد و در حالی که اهالی روستای «سه سار» برای او کلبه ای در جنگل ساخته اند، حاضر به زندگی در این کلبه نیست. پس از ۵۵ سال زندگی در غار، ماموران اداره آمار، او را در غار پیدا کرده و مرد جنگلی نیز سرشماری شد.

درباره دلیل شکست عشقی او دو روایت وجود دارد. خود عزیز می گوید:۲۰ ساله بودم که عاشق دختری به نام «نگار» شدم. هر روز در مسیر او می نشستم. نگار بسیار زیبا بود و هر کسی او را می دید عاشقش می شد. من اگر یک روز نگار را نمی دیدم دیوانه می شدم. او هر روز با اسبش به کنار چشمه می آمد به همین خاطر من هم در کنار چشمه منتظرش می ماندم. یک بار به خواستگاری نگار رفتم اما چون پدر و مادر نداشتم، او را به من ندادند. نگار یک روز از روی اسب افتاد و مرد. بعد از مرگ «نگار» زندگی در روستا برایم خیلی سخت بود؛ به همین خاطر بی هدف به طرف جنگل رفتم. پس از چند روز سرگردانی غار کوچکی را پیدا کردم و تصمیم گرفتم در آنجا زندگی کنم.

سرشماری از پیرمرد ۷۵ ساله غارنشین

اما اهالی داستان دیگری را تعریف می کنند و معتقدند پدر نگار کدخدای روستا بوده و نمی خواسته دخترش را به عزیز بدهد، به همین خاطر او را به عقد مرد دیگری درآورده و به دروغ به عزیز گفته که دخترش فوت کرده است.

عزیز سواد خواندن و نوشتن دارد و تا کلاس پنجم درس خوانده است. حافظه ای قوی دارد و گاهی برای نگار شعر می نویسد. «نگار نازنینم مست و طناز / به سوی من بیا باز» این بیتی است که در وصف نگار سروده و آن را زمزمه می کند.

او به زندگی در غار عادت کرده و علاقه به بازگشت به روستا ندارد. پیرمرد از ماشین و موتور می ترسد و با دیدن آنها به سمت جنگل فرار می کند. روستائیان می گویند یک بار با موتور در جاده جنگلی تصادف کرده و این حادثه باعث وحشت او از ماشین و موتور شده است.

عزیز درباره غذای خود می گوید:«از غذای گرم بدم می آید و میوه درختان و ماست می خورم. عاشق نوشابه هستم و مردم روستا به من نوشابه و ماست می دهند. به این زندگی عادت کرده ام و نمی خواهم دیگر به روستا برگردم. روزها در جنگل می گردم و ظهرها مقابل غار زیر آفتاب می خوابم. با حیوانات جنگل دوست هستم و از آنها نمی ترسم. اهالی روستا به من لباس داده اند تا سرما نخورم.»

عزیز ۲۰ سال قبل تصادف کرد و اهالی وقتی وضعیتش را دیدند او را به درمانگاه بردند که در آنجا پرستاران وی را حمام کردند. بعد از آن دیگر به حمام نرفت. مرد جنگلی درباره شستن خود اظهار کرد:گاهی در رودخانه خودم را می شویم اما چون همیشه زیر آفتاب هستم بیمار و کثیف نمی شوم.

طی سال های اخیر مسئولان شهر فومن و اهالی به او کمک کرده و مراقبش هستند اما عزیز غده ای بزرگ در گردنش دارد که سال هاست این مهمان ناخوانده را تحمل می کند. تنها آرزوی او داشتن یک تفنگ سرپر است و می گوید:اگر تفنگ سرپر داشته باشم، با آن به کسی شلیک نمی کنم.

دو انگشت او قطع شده است. خودش می گوید، با تبر قصد قطع کردن شاخه ای را داشته که به اشتباه دو انگشتش را قطع کرده است.

حال با گذشت ۵۵ سال غارنشینی عزیز، مشخصات او در سرشماری امسال ثبت شد و می تواند برای گرفتن شناسنامه و کارت ملی اقدام کند.