گفتگو با کیان پورتراب خواننده گروه کامنت + تصاویر

کار گروهی مزیت خود را دارد و کار انفرادی هم همین طور. تجربه من از گذشته بیشتر شده است و روی پروژه شخصی خودم تمرکز کرده ام.

بله، در آلبومم گیتار الکتریک، گیتار اکوستیک و پیانو زده ام. راستش من از اول هم نوازنده حرفه ای نبودم و درگیر تکنیک نوازندگی نبودم و بیشتر برای آهنگ سازی و پروداکشن سراغ سازها رفتم.

ترجیح می دهم اسم آلبوم را نیاورم، اما انتخاب هایی دارم.

از چهار یا پنج سال پیش درگیر جنس موسیقی الکترونیک بودم و تمام جزئیات جذابی که از شنیدنشان لذت می بردم. دو سال و نیم است که شروع کردم و الان هم کارهای اصلی اش تمام شده و ریزه کاری ها باقی مانده است.

 

 

فضای آلبوم واقعا شباهتی به کارهایم در گروه کامنت ندارد. تلاشم هم این بود که فاصله ای بگیرم که گفتم:واقعا سخت بود، چون می خواستم بُعد جدیدی از خودم در موسیقی را ارائه بدهم. از طرفی برایم جذابیت دارد، چراکه کاملا خودم هستم و خوب و بد آن به خودم برمی گردد.

کارم خیلی سخت شده است، مخصوصا الان آهنگ ساز و شاعر هر دو آلبوم خودم هستم و طبیعتا خواننده هم هستم! از طرفی جذابیتی هم برایم دارد:بُعد جدیدی از خودم را کشف می کنم. از زمانی که گروه را راه انداختیم، ایده های این آلبوم در ذهنم بود و حاصل تجربه چندین ساله من است.

باید به مخاطب فکر کنی. درجه بندی دارد و در درجه اول باید خودت اولین کسی باشی که تحت تاثیر قطعه ای که ساختی قرار بگیری و باهاش حال کنی. بعد به این فکر کنی که چه کسانی قرار است سمت این موزیک کشیده شوند. به این قضیه فکر می کنم و به نظرم هر موزیسین حرفه ای باید مخاطبش را در نظر بگیرد.

راستش وقتی تک آهنگ آلبوم جدیدم منتشر شد، خیلی ها گفتند:«این چیه؟ این که کاوره که!»

قطعه ای را که گفته بودند ازش کپی برداری کردم، پیدا کردم و شنیدم و متوجه شدم قطعه من تمپو نزدیکی به آن دارد. جالب بود برایم، چون من واقعا آن قطعه را نشنیده بودم. البته برایم یک دغدغه هم بود که چطور می شود که چنین اتفاقی می افتد؟

یکی از کسانی که در همین مورد نظر داده بود، سایتی را معرفی کرد که آهنگ های معروف و شبیه به هم را معرفی می کند. باورتان نمی شود قطعه ای از لدزپلین (Led Zeplin ) و پرل جم (Pearl Jam) شنیدم که ملودی ها کاملا مثل هم بود. مطمئن باشید هیچ کدام از دیگری دزدی نکرده است و نه تنها رابرت پلن (یکی از اعضای لدزپلین) چیزی نمی گوید که ِادی وِدر (خواننده و گیتاریست پرل جم) هم چیزی نمی گوید و مردم هم چنین حرف هایی را نمی زنند. حتی جو ستریانی برای یکی از قطعه هایش جایزه گِرمی را برد؛ قطعه ای که شباهت عجیبی به قطعه ای از گروه کلدپلی (Cold Play) در آلبوم «Viva La Vida or Death and All His Friends» داشت و هیچ اتفاقی هم نیفتاد.

آن قدر اوضاع موسیقی در این سبک فقیر است که جایی برای اعتراض باقی نمی ماند. در این آلبوم هیچ قطعه ای را کاور نکردم.

آلبوم جدید کمی پاپیولار شده و تلاشی است برای نزدیک تر شدن به مخاطب و نسبت به آلبوم قبلی مان به روز شده است. فکر کنم هر دو آلبوم هم زمان آماده می شوند.

راستش وظیفه من چند برابر شد، چون بچه ها در بخش ترانه ورود نمی کنند و معمولا ایده هایی را مطرح می کنند و آهنگ سازی را من پیش می برم.

 

۷۰ تا ۸۰ درصد کارها روی دوش من است و انجامشان می دهم و ترانه ها را می نویسم و آهنگ سازی می کنم و بعد با بچه ها دور هم جمع می شویم و کار می کنیم.

از اول فلسفه خاصی نداشتیم و تیتر خاصی هم قرار ندادیم که طبق آن پیش برویم. مسیر را ادامه دادیم و رشد کردیم. آدم های کم حرفی هستیم و هر کس جای خودش را بلد است و فقط پیش می رویم. در مورد خودم هم فلسفه ام را در قالب یک جمله نمی دانم چطور باید بیان کنم!

راستش اولویت برایم کارهای شخصی ‎ام است. گروه ما شامل پنج نفر است با پنج زندگی مختلف و نمی توانم با قطعیت در مورد آینده صحبت کنم، اما در مورد خودم می دانم قرار است چه کارهایی انجام بدهم.

خودت را شاعر می دانی؟

ترانه سرا هستم. از اولین بارهایی که برای موزیکم ترانه نوشتم، حس خوبی داشتم. دفترچه ای داشتم که همه چیز را ایده وار می نوشتم. اگر دفترچه این جا بود، برایت می خواندم… موزیک باعث شد که شروع کنم به نوشتن ایده هایم. بعضی وقت ها از ترانه به موسیقی می رسیدم، ولی اکثر مواقع ملودی را به صورت بی مفهوم می خواندم و به فضای موسیقی فکر می کردم و از شب تا صبح موزیک را می شنیدم و ایده هایی سراغم می آمدند.

جواب این سوال را این طور می دهم:تک آهنگ که منتشر شد، حدس می زدم واکنش ها بیشتر باشد. به خاطر سبک آن، ملودی های روان تر و درکل فضای پاپولارتری که قطعه آلبوم جدیدم دارد. احساس می کنم آلبوم راهش را پیدا می کند.

 

عکسهای کیان پورتراب خواننده گروه کامنت

کی منتشر می شود؟

بستگی به نحوه فعالیت های تهیه کننده دارد و اتفاقاتی که می افتد، وگرنه آلبوم تقریبا تمام شده و کارهای نهایی باقی مانده است.

الان چند سال است که با این وسواس درگیرم! (می خندد) فکر می کنم این وسواس لازم است و باید وجود داشته باشد. این روزها آلبوم هایی منتشر می شوند که چیزهایی درشان است که اصلا…!

من هنوز بعضی از قطعه های اوهام را که می شنوم، آن قدر برایم جدید است که انگار همین دیروز قطعه ساخته شده است. خیلی ها توی موسیقی خوب هستند؛ پویا محمودی که زمانی در گروه باراد ساز می زد و آلبوم سولوی خیلی خوبی منتشر کرد. خیلی ها در موسیقی راک خوب هستند، یا هر اسم دیگری که روی آن بگذاریم…

ترجیح می دهم جلوی اسمم سبک خاصی نوشته نشود.

موزیسین های زیادی هستند که آلبوم اولشان بلوز است و بعدی فولک و بعدی کانتری و…

ببین شناسنامه وجود دارد، ولی تزیین متفاوت می شود. این طور نیست که من با این لحنی که می خوانم، بروم سنتی بخوانم! هرچند بعضی وقت ها برای خودم سنتی می خوانم! (می خندد)

آره! بعضی وقت ها برای خودم می خوانم!

نه سنتی های فاخرتر!

اصولا چیزی که در میان خواننده های سنتی وجود دارد و حتی در میان نسل جدید آن ها، جدی بودن و پای بندی به اصول وجود دارد. روی استیج بسیار مصمم و جدی اجرا می کنند و همه چیز درست پیش می رود.

راستش انگار این جا همه دنبال خروجی سریع و بی دردسر هستند و می خواهند با کمترین تلاش بهترین نتیجه را بگیرند. این باعث می شود تا یک سری از تکنیک ها را هیچ وقت یاد نگیرند.

گفتگو  با کیان پورتراب خواننده گروه کامنت