افشای فیش حقوقی هنرمندان و بازیگران+ تصاویر

فیش حقوقی هنرمندان هم افشا شد

افشای فیش حقوقی موضوع داغ این روزهای جامعه است. بعد از افشای فیش حقوقی وزیران که بازتاب خاصی در جامعه داشت موضوع فیش حقوقی هنرمندان مطرح شد . در این روزها که هر روز یک تصویر جدید از عددهای روی فیش حقوقی یک مدیر و سیاستمدار رو می شود، سراغ هنرمندان شناخته شده تئاتر و مدیران این هنر رفته ایم و سوال کنجکاوانه خیلی از مردم را پرسیده ایم:«چند می گیری؟»

«نگفتنش آبروداری برای مدیران است!» این را مهدی شفیعی، مدیرکل مرکز هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وقتی از رقم حقوق ماهیانه اش می پرسیم، می گوید. دریافتی او «دو میلیون و ۸۰۰ هزار تومان» است.    

افشای فیش حقوقی هنرمندان

جدول مبالغ دریافتی بازیگران و مدیران دولتی تئاتر

فیش حقوقی مدیران تئاتری:رو کردنش آبروریزی است!

«نگفتنش آبروداری برای مدیران است!» این را مهدی شفیعی، مدیرکل مرکز هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وقتی از رقم حقوق ماهیانه اش می پرسیم، می گوید. دریافتی او «دو میلیون و ۸۰۰ هزار تومان» است.

تئا تر جزو معدود حوزه هایی است که در آن مدیر و فعالانش به یک اندازه «کم» پول درمی آورند! به طوری که سرپرست شورای ارزشیابی و نظارت اداره کل هنرهای نمایشی هم معتقد است دریافتی کارکنان دولتی تئا تر، رقم های ناچیزی است.

رحمت امینی می گوید:چه مدیران اداره کل هنرهای نمایشی و چه مدیران سالن های نمایشی متصل به دولت حقوق هایی معمولی و متوسط دریافت می کنند؛ حقوق هایی که از اشل دانشگاهی هم پایین تر است.

حقوق ماهانه دریافتی رحمت امینی به گفته خودش «معادل یک عضو هیئت علمی دانشگاه دولتی در مرتبه استادیار است»؛ یعنی حدود دو میلیون تومان.

یکی از مطرح ترین سالن های دولتی تئا تر در پایتخت، مجموعه «تئا تر شهر» است که چهار سالن دارد. پریسا مقتدی، مدیر این مجموعه هم فیش حقوقی اش را به خبرنگار ایلنا می دهد.
خالص دریافتی این مدیر سالن دولتی تئا تر، یک میلیون و ۹۹۳ هزار تومان است.

بودجه تئاتری ها چقدر است؟ از کجا می آید؟

بودجه امسال تئا تر ۵۵ میلیارد تومان است؛ مدیرکل مرکز هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، می گوید طبیعی است که وضعیت اعتباری تئا تر با انتظاراتی که از این حوزه می رود؛ متناسب نباشد.

مهدی شفیعی درباره اینکه چقدر از این بودجه به دست اهالی تئا تر می رسد، می گوید:ردیف های بودجه ای دولت اقلیتی هستند یعنی تمام هزینه های یک وزارت خانه از محل همین ردیف ها تامین می شود و طبیعی است که مثل سال های گذشته بخش عمده ای از این اعتبار صرف هزینه های نگهداری و پشتیبانی ستاد وزارت خانه شود.

شفیعی می گوید:در شرایط خوش بینانه، شاید ۵۰ درصد این مبلغ به معاونت هنری برسد.
البته حتی اگر خوشبینانه هم نگاه کنیم، ۵۰ درصدی که به معاونت هنری می رسد، به معنی رسیدن به دست هنرمندان تئا تر نیست. طبق گفته های مهدی شفیعی، بخشی از این بودجه، صرف رویداد ها، انتشارات و دیگر هزینه ها می شود و بخشی از آن به عنوان هزینه تولیدی، به دست گروه های تئاتری می رسد.

اما مطالبه جامعه تئاتری تضمین هزینه های تولید اجرا هایشان است؛ این را همه اهالی تئا تر می گویند و مدیرکل مرکز هنرهای نمایشی هم به آن اذعان دارد. مهدی شفیعی می گوید؛ این را می داند و مرکز هنرهای نمایشی هم همیشه سعی کرده این خواسته را برآورده کند:وضعیت بودجه سال گذشته هم مناسب نبود اما به نوعی حمایت از تولیدات گروه های نمایشی را تا جایی که در توانمان بود در اولویت قرار دادیم. اما می دانیم که این اعتبار و بودجه متناسب با تولید بالایی که در تئا تر وجود دارد یا رشد گروه های نمایشی نیست.

البته به گفته مهدی شفیعی این بودجه مربوط به کمک های مستقیم است و در کنارش دولت از بخش های خصوصی تئا تر که فعال است؛ حمایت می کند. مدیر مرکز هنرهای نمایشی می گوید:دولت در عوارض، مالیات و ایجاد زمینه های انگیزشی برای بخش های صنعتی برای ورود به سرمایه گذاری در حوزه تئا تر کمک می کند. در برنامه ششم توسعه زمینه این ورود دولت برای کمک به بخش های هنری مثل تئا تر وجود دارد و پیشنهاداتی هم شده. اگر دولت فعال شود، بخش عمده ای از مشکلات تئا تر حل می شود.

شفیعی معتقد است بودجه تئا تر نسبت به سال گذشته رشد داشته و اگر در حوزه تخصیص و رسیدن اش به حوزه تئا تر هم خوب عمل شود، خیلی از مشکلات و مسائل سال های گذشته تئا تر، امسال کمتر می شود.

حقوق بازنشستگی نصیریان، مشایخی، اسدپور، سلیمی چقدر است؟

فعالان تئا تر حقوق بگیر نیستند و اغلب درآمشان دستمزدی است که وابسته به نوع کار تغییر می کند. اما در میان قدیمی های این رشته، هستند کسانی که با عنوان بازیگر و کارگردان تئا تر استخدام نهادهایی مثل اداره هنرهای دراماتیک، اداره فرهنگ و هنر و… شدند و این روز ها حقوق بازنشستگیشان را دریافت می کنند.

«علی نصیریان»، چهره ماندگار بازیگری تئا تر و سینماست و با بردن نامش، تصاویر آشنایی از او در نقش هایی مختلف به ذهن می آید. این بازیگر ۸۱ ساله تئا تر، تلویزیون و سینما هم بازنشسته وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است؛ علی نصیریان درباره حقوق بازنشستگی خود می گوید:«قبلا یک میلیون و ۷۰۰ هزار تومان دریافت می کردم که از امسال شده است دو میلیون تومان.»
«جمشید مشایخی» هم حقوق بازنشستگی خود را ماهیانه از حساب خود برداشت می کند و تصویری از فیش حقوقی خود در اختیار ندارد؛ او که نزدیک به ۵۰ سال پیش به استخدام اداره هنرهای دراماتیک درآمد، حقوق بازنشستگی این روزهای خود را «دو میلیون تومان» اعلام می کند.

بازیگری شغل هفتاد سالهٔ «داریوش اسدزاده» است. این بازیگر قدیمی و نام آشنای تئا تر و تلویزیون و سینما می گوید فیش حقوقی ای ندارد که تصویرش را در اختیار خبرگزاری ایلنا قرار دهد. چون این پول همیشه از صندوق بازنشستگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به طور ماهیانه به حسابش ریخته می شود.

دریافتی داریوش اسدزاده در سن ۹۳ سالگی به گفته خودش، حدود یک میلیون تومان است.
این بازیگر پرسابقه می گوید وضعیت تئا تر و سینما اسفناک است؛ هر دو رو به افول است و کار خوابیده چون وضعیت اقتصادی کشور خوب نیست. همه بیکار هستند و هنرمندان در وضعیت راحتی زندگی نمی کنند.

سهراب سلیمی، هم جزو بازیگران قدیمی تئا تر است که تاکنون ۱۲۷ کار صحنه ای نمایش انجام داده است. او درباره بازنشستگی و فعالیت هنری خود می گوید:«من و دیگران، طیف وسیعی از هنرمندانی بودیم که پس از فراز و نشیب های فراوان به استخدام اداره برنامه های تئا تر (فرهنگ و هنر سابق) درآمدیم. ۳۲ سال در چارچوب سیاست های فرهنگی هنری این کشور فعال بودم و در ۱۲۷ اثر نمایشی فعالیت کردم که اگر آن را به حدود سی سال فعالیت کارمندی تقسیم کنیم، می شود سالی چهار اثر.»

سهراب سلیمی درباره مبلغ حقوق بازنشستگی اش می گوید:«بعد از ۳۰ سال کار، با کمال تاسف باید بگویم دریافتی من به عنوان یک بازنشسته یک میلیون و ۵۷۰ هزار تومان است.»
به اعتقاد این بازیگر تئا تر و تلویزیون، در مسائل حقوقی، بی بضاعت ترین حقوق بگیرانی که در تمام مجموعه وزارت خانه های این کشور وجود دارند، هنرمندان تئاترند:«ما نازل ترین حقوق را دریافت می کنیم؛ چه در مدتی که فعال بودیم چه الان به عنوان بازنشسته.»

۱۰ میلیون برای چند ماه کار سخت

دستمزد یک بازیگر و کارگردان در تئا تر وابسته به عوامل زیادی است؛ از سابقه و شهرت و استعداد گرفته تا شانس و روابط و کار مستمر و مانند آن. یک کارگردان و یک بازیگر شناخته شده، برای یک کار خوب در سالنی خوب، به طور میانگین دستمزدی حدود ۱۰ میلیون تومان خواهد داشت. یعنی آن ۱۳۰ میلیونی که حقوق یک ماه مدیران خاص است، به اعتقاد فعالان تئا تر، معادل دریافتی ۱۳ بازیگر برای حدود ۵ ماه تمرین و بازی است.

ایوب آقاخانی، کارگردان و بایگر تئا تر معتقد است عدم امنیت مالی هنرمند در ازای کار تولیدی اش مهم ترین مساله اهالی تئا تر است:«ممکن است دستمزد یک هنرمند تئا تر مقدار مشخصی باشد اما اصلا ضمانتی مبنی بر اینکه در ازای کاری که انجام داده به این دستمزد دسترسی پیدا کند، وجود ندارد.»

آقاخانی ادامه می دهد:من به عنوان کارگردان ممکن است چند کار در طول سال انجام دهم اما لزوما همگی به بازدهی مالی نرسد. یا هزینه های پروژه ام به اندازه ای زیاد شده باشد که هرچقدر هم دربیاوریم، در مسیر جبران هزینه ها خرج شود و دیگر نتوان اسم سود روی آن گذاشت؛ واقعیت این است که بسیاری از هنرمندان تئا تر و مشخصا کارگردانان فقط به نیت زنده ماندن در حرفه خودشان کار می کنند.

ایوب آقاخانی سال گذشته دو نمایش روی صحنه برده و معتقد است یکی از آن ها که در فضای خصوصی اجرا شد تنها هزینه های خودش را تامین کرد و به سود نرسید:چند ماه تمرین و ۱٫ ۵ ماه اجرا را عملا برای هیچ انجام دادیم؛ البته ارزش مخاطب و رضایت او در استدام حرفه ای موثر است اما از نظر اقتصادی مطلقا سودی در کار نبود. تمام ماحصل من از فعالیت تئا تر در سال گذشته، برمی گردد به یک اثر؛ در حالی که چند اثر را انجام دادم. اگر آن دستاوردی که من از یک کار دارم را تقسیم کنیم به تعداد کارهایی که از آن ها دستاورد مالی نداشتم می بینید که همان یک کار هم به سطح بسیار نازلی سقوط می کند. بنابراین در چنین شرایطی اصلا اینکه فکر کنید درآمد هنرمند تئا تر را در این روز ها می توانید با یک مدیری که ضمانت دریافت مقدار مشخصی از بهره مالی دارد مقایسه کنید بیهوده است.

حمیدرضا نعیمی، کارگردان و بازیگر تئا تر هم به مشکل همه هنرمندان تئا تر اشاره کرده و می گوید:از سال ۹۰ دیگر در تئا تر چیزی به اسم قراردادهای تیپ نداریم. این قرارداد ها کنار گذاشته شد. با وجودی که خود این بحث برمی گشت به ۱۰ قبل از آن و هر بازیگر دستمزدی را که دریافت می کرد یا هر طراح، کارگردان یا نویسنده، ۱۰ سال از تورم عقب تر بود. یعنی همچنان تورم در حال افزایش بود اما مبنایی درنظر گرفته شده برای دستمزد هنرمندان تئا تر همچنان ثابت باقی مانده بود.
به عقیده این هنرمند، یک کارگردان در بهترین شرایط اگر خوشبخت به حساب بیاید می تواند یک کار روی صحنه ببرد. نعیمی ادامه می دهد:هستند کارگردانانی که سه یا چهار سال نتوانسته اند
بودجه امسال تئا تر ۵۵ میلیارد تومان است؛ مدیرکل مرکز هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، می گوید طبیعی است که وضعیت اعتباری تئا تر با انتظاراتی که از این حوزه می رود؛ متناسب نباشد.

کاری را روی صحنه ببرند. مثلا از آخرین باری که اکبر زنجانپور که ستاره تئا تر است، نمایشی را کارگردانی کرد ۵ سال گذشته است.

به گفته نعیمی هر بازیگر، سالی یک یا دو بار بیشتر روی صحنه ظاهر نمی شود:ممکن است یک بازیگر در تئاترهای کوچک که استاندارد هم نیست سالی دو یا سه بار اجرا برود اما انگشت شمار است. در بهترین شرایط یک هنرمند تئا تر می تواند سالی یک اثر داشته باشد که حد وسط دستمزد او ۱۰ میلیون تومان در سال است.

این کارگردان تئا تر اظهار امیدواری می کند:امیدوارم بین مرکز هنرهای نمایشی و خانه تئا تر تعامل و همکاری گذشته دوباره شکل بگیرد و تمامی تئاتر ها و تالارهای ما ملزم شوند به بستن قراردادهای کتبی و رعایت تیپ قرارداد ها. تا هر هنرمند تئا تر از ابتدا بداند چقدر و چگونه دستمزد دریافت می کند و اگر به هر دلیلی دریافت نکند با قرارداد مکتوب و حکم مشخصی که حد و حدود اجرای آن را دو نهاد مثل خانه تئا تر و مرکز هنرهای نمایشی مشخص می کند بتواند اقدام قانونی کند تا از بروز این همه اختلافی که از نظر مالی در تئا تر وجود دارد جلوگیری شود.

سهراب سلیمی، کارگردان و بازیگر پرسابقه تئا تر نیز می گوید:تصور کنید در یک شرایط رویایی یک نمایش به خوبی فروش می کند، تماشاچی استقبال می کند و به هریک از اعضای گروه ۱۰ نفره حدود ۷-۸ میلیون تومان می گیرد می رسد. این رقم را باید تقسیم در طول ۱۲ ماه کنید و ببنید چه اتفاقی می افتد. این متعادل ترین دریافتی است. شرایط از این وحشتناک تر است.

این هنرمندان جانشین ندارند

یک هنرمند، یک بازیگر و کارگردان تئا تر با تمام ویژگی های شخصی و منحصر به فردش است که شناخته شده و مطرح می شود و کسی دیگر، حتی با همان استعداد و توانمندی نمی تواند جای او را بگیرد.

«برای تئا تر، سینما نشر مطالعه و موسیقی و هنرمندان این کشور کار کنید.» حمیدرضا نعیمی، کارگردان و بازیگر تئا تر با گفتن این جمله خاطرنشان می کند:ما حسین علیزاده ها، کیهان کلهر، استاد شجریان، بهرام بیضایی و ناصر تقوایی ها زیاد نداریم. ما بازیگران بزرگی داریم که اگر خدای ناکرده روزی نباشند، جایگزین آن ها به این سادگی ها امکان پذیر نیست. ما نویسندگانی را داریم که بدون هیچ حمایتی بدون اینکه هیچ مسئولی اطلاعی داشته باشد یا برای حفظ این هنرمند کوچک ترین قدمی برداشته باشد یا این مسئول برای یک بار یک اثر از این هنرمند خوانده باشد قلم می زند می نویسد رشد می کند و همچنان زندگی اش را از یک کار غیرهنری و سخت تامین می کند.

نعیمی تصریح می کند:پس کی قرار است یک بار نشان دهیم که هنرمندان در این کشور حقی از نفت، معادن و از پول های بلوکه شده ای که الان آزاد شده، دارند؟ کی قرار است یک سال به جای این آقایان که رقم های نجومی را صاحب می شوند؛ هنرمندان و خانواده هایشان بهره مند شوند؟

حمیدرضا نعیمی به وضعیت بد اقتصادی هنرمندان اشاره می کند که تنها چند میلیون ناقابل می توانست شرایط بهتری را برایشان رقم بزند:چه بسا هنرمندانی که اگر یکی از آن فیش های حقوقی را داشتند الان زنده بودند. هنرمندی را می شناسم که برای نداشتن ۵ میلیون تومان جانش را از دست داد. خانواده اش تمام وسایلش را به خاطر داروهای گران قیمتش فروخت تا او را حفظ کند و چون این تامین نشد جانش را از دست داد. ما هر لحظه می توانیم ده ها تن از این مدیران داشته یا نداشته باشیم. خیلی از این مدیران هیچ جایگاهی برای این کشور ندارند ولی باید آب و باد و کیهان و فلک دست به دست دهند تا یک هنرمند، یک شاعر، یک رمان نویس یا یک بازیگر بزرگ زاده شود که تمام ملت نسبت به او عشق داشته باشند. چه جایگزینی برای استاد انتظامی ها، مشایخی ها، نصیریان ها، پرستویی ها، خسرو شکیبایی ها، فخری خوروش ها و تمام بزرگان وجود دارد؟ نویسنده ها و شاعران و بازیگرانی داریم که در فقر زندگی کردند و پای اصول خودشان ایستادند، آن وقت کسی به خودش اجازه بدهد همچنی رقم هایی داشته باشد.
سهراب سلیمی، هم می گوید:اگر من جزو آن دسته از خوش شانس هایی نبودم که سقف مطمئنی نداشتم، نمی دانم الان با این حقوق اندک بازنشستگی، چه وضعیتی داشتم. خیلی ها از مسکن هم برخوردار نیستند و واقعا نمی دانم چطور می شود با این مشکل کرایه های بالا زندگی کرد.

به اعتقاد سلیمی درست نیست که با هنرمندی برجسته و ارزشمند مواجه شویم که غرور و ارزش اعتباری هنری اش اجازه نمی دهد بیاید داخل هیات مدیره خانه تئا تر و اعلام کند به دلیل بیماری خاصش مثل سرطان نمی تواند کار کند و از پس تامین هزینه های چند میلیونی درمانش برنمی آید. فشارهای اقتصادی روز به روز خود را به زندگی هنرمندان تحمیل می کند و کمرشکن است.

با این هزینه ها و درآمد کم، طبیعی است که یک تئاتری سراغ شغل های دوم و سوم برود. سهراب سلیمی می گوید:هنرمند تئا تر بعد از مدتی می بیند هیچ چیزی با شرایطش تطبیق ندارد و می رود کافی شاپ می زند یا سراغ کارهای دیگر می رود تا هزینه هایش را تامین کند. به اعتقاد سلیمی خروجی هنرمندان جوان تئا تر از دانشگاه ها چیزی حدود ۵ هزار نفر است درحالی که از تامین شغلی خبری نیست.

«اندیشمند نویسنده کارگردان و بازیگر بودن در کشور ما یک شغل به حساب نمی آید.» حمیدرضا نعیمی، این را می گوید و ادامه می دهد:این طور نیست که مثل همه جای دنیا، شما با نوشتن یک کتاب خوب، یا بازی در یک نمایش و فیلم خوب، که مورد استقبال جامعه قرار گرفته و منتقدان هم آن را ستایش می کنند بتوانید به یک آرامش مادی برسید. اگر کارگردان و بازیگر خوبی باشید نمی توانید یک سال خود را حداقل تامین کرده باشید. به اعتقاد نعیمی، اساسا کار فرهنگی در ایران ربطی به زمان حاضر ندارد؛ انگار در این آب و خاک هزاران سال است که اینگونه بوده و اندیشمند، بازیگر، شاعر، نقاش، جستارنویس و موسیقی دان و دیگر حرفه های هنری باید در فقر زندگی کند تا همچنان اهالی غیراندیشه، فکر و فرهنگ؛ زندگی راحتی داشته باشند.

تفاوت از زمین تا آسمان است

به نظر نمی رسد کسی، به جز همان مدیران چند صد میلیونی، این فیش های حقوقی را دیده باشد و آه از نهادش برنیامده باشد. این تعجب و اعتراض به رقم های میلیونی، حتی در میان کارگردانان و بازیگران تئا تر هم صادق است.

ایوب آقاخانی، معتقد است نباید دستمزد تئاتری ها را با مدیران مقایسه کرد، اما:اگر مدیری کار خیلی خاصی هم انجام نمی دهد چرا باید آنقدر حقوق بگیرد؟ این سوال منطقی است.
این کارگردان تئا تر از وضعیت اقتصادی بد تئاتری ها می گوید:وضعیت نامناسب اقتصادی در تئا تر و سینما به اندازه ای هنرمند را در منگنه قرار داده که اگر به همین منوال برود من به عنوان هنرمند تئا تر که سرپرستی یک گروه حرفه ای را ۲۱ سال است به عهده دارم نمی دانم چقدر دیگه می توانم دوام بیاورم. چقدر می توانم با ریسک و خطر خیلی جدی تئا تر کار کنم و ببینم آیا جواب می گیرم یا نه و چقدر شرمنده گروهم می شوم.

آقاخانی می پرسد «ممکن نیست که من نوعی عقب نشینی کنم؟» و ادامه می دهد:خیلی احتمال دارد. پس عرصه می افتد دست کسانی که نقدینگی بیشتری در اختیار دارند؛ یا موروثی یا در اثر اتصال به فضاهای خاص و نهاد ها و ارگان ها. یا به هر دلیلی در مناسبات اقتصادی شرایط بهتری دارند. آیا آن ها از نظر فرهنگی هنری هم شرایط بهتری دارند؟ لزوما نه. پس دور می افتد دست کسانی که کننده کار نیستند اما آدم های موفقی در عرصه اقتصادی هستند و این یعنی نابودی فرهنگ. این اتفاق، بزرگ ترین خسارت دو دهه گذشته در فضای تئا تر است.

حمیدرضا نعیمی، نگاه متفاوت تری نسبت به فیش های حقوقی مدیران که این روز ها در سایت ها و تلویزیون از آن حرف زده می شود، دارد:این رقم ها بیانگر این است که بسیاری از مدیران هیچ نقشی در تعالی و پیشبرد فرهنگ ایران اسلامی ندارند بلکه در اصل کسانی هستند که تنها برای تامین مالی خود، خانواده و آقازاده هایشان تلاش می کنند در حالی که مردم شریفی که فرزندانشان را فدای این انقلاب و آب و خاک کردند همچنان شرافتمندانه با عرق جبین و درآمد اندکشان کار می کنند.

چشم امید تئاتری ها به دولت یازدهم

در شرایطی که این چند روز اخیر انگشت اتهام در ماجرای حقوق های چند ده میلیونی به سوی دولت یازدهم نشانه رفته، نخبگان جامعه یادآور می شوند که نه تنها این مشکلات در دولت های قبلی هم وجود داشته بلکه حتی به اعتقاد برخی، ریشه بسیاری از این بی قانونی ها در دولت های نهم و دهم بوده است. ایوب آقاخانی، می گوید بدون تردید باید از وزارت ارشاد و نهادهای ذی ربط که در راس تصمیم گیری حوزه های فرهنگی قرار دارند برای سامان دهی به وضعیت اقتصادی اهالی تئا تر توقع داشت.

آقاخانی از امیدواری خود به دولت حسن روحانی می گوید:آرزوی من این است که نگاه در حوزه فرهنگ نگاهی عملیاتی و ملاحظاتی باشد نه فقط سرشار از ملاحظه؛ وقتی دولت آقای روحانی بر سر کار آمد بسیار هیجان زده شدیم از اینکه یکسری گشایش فرهنگی اتفاق می افتد. واقعیت این است که آنچه پشت سر من قرار دارد نشان می دهد که دولت روحانی بیش از حوزه فرهنگ، کارهای دیگری برای انجام دادن داشته که آن کار ها هم راستش برای ما به عنوان ایرانی مهم است. بنابراین ترجیح می دهم هم احترام بگذارم و هم ستایش کنم آن زحمات را.

این کارگردان تئا تر ادامه می دهد:چشم امیدم به دوره بعدی آقای روحانی در ریاست جمهوری است برای اینکه ایشان ذره بین اولویت های اجرایی دولت را بیاورد در حوزه فرهنگ. هنوز اتفاقی که درشان این دولت باشد در حوزه فرهنگ ندیده ام؛ منظورم از اتفاق، گشایش و تغییر است.
حمیدرضا نعیمی، طرف صحبت خود را نمایندگان مجلس می گیرد:آقایان و خانم های مجلس نشین، این فیش ها را ببینید و ساکت ننشینید. این را ببینید و زندگی هنرمندان و اندیشمندانتان را ببینید. من از کمیسیون فرهنگی مجلس تقاضا دارم مثل کمیسیون های فرهنگی دوره های قبل نباشد.

«یک بار بگوییم ما در برابر هنرمندان و اندیشمندان این مملکت مسئولیم؛ تا به حال مسئول نبودیم.» این کارگردان تئا تر با گفتن این جملات ادامه می دهد:مسئولان ما تا به حال در برابر اندیشه هنر و ادب مسئول نبودند. وضعیت، سالن ها و هنرمندان تئا تر را ببینید.

او ادامه می دهد:هیچ قرارداد خوب و به سامانی با گروه های تئاتری بسته نمی شود چون هیچ پولی در اختیار مرکز هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گذاشته نمی شود. مدیر مرکز چه خون دلی می خورد که بتواند چند کار را در طول سال حمایت کند و جشنواره بزرگ بین المللی تئا تر فجر را برگزار کند. با چنگ و دندان و با اعتبارات شخصی خودش و با آبروی خود اینجا را حفظ می کند. چرا باید یک مدیر انقدر از آبروی خود برای یک فعالیت ناب خرج کند درحالی که بریز و بپاش های نهاد ها و سازمان ها سر به فلک می گذارد؟

نعیمی با بیان اینکه «دیگر نمی توانم باور کنم که این یک اشتباه سهوی است؛ فکر می کنم عمدی در کار است و قرار نیست تئا تر و سینمای ما رشد و گسترش پیدا کند.»، می گوید:اگر با تمام هنرمندان صحبت کنید می بینید به سختی کار می کنند و با تمام این نابرابری ها باعث نمی شود نسبت به ایران اسلامی خود عرق و تعصب نداشته و کار نکنند. خط قرمز ها برای آن ها همیشه رعایت شده و باور نسبت به گذشته و مسئولیت نسبت به آینده دست به خلق هنری زده و می زنند. ای کاش مسئولان در واقع مسئول بودند و واقف به مسئولیت خود تا هنرمندان ما اینقدر از نظر مالی و اقتصادی در مضیقه نبودند.