ناگفته های احسان علیخانی از ماه عسل

نه، زیرا ماه عسل برنامه ای نیست که تازه امسال راه افتاده باشد و اکنون دیگر ۱۱ سال دارد. این برنامه به یک برند در میان برنامه های گفت و گو محور تبدیل شده است و سال ها از پخش آن می گذرد اما در پاسخ به این سوال می توانم بگویم که پیش از شروع مراحل تهیه برنامه با مدیران سیما چند جلسه ای برگذار کردیم. حتی خودم چند ساعتی با آقای سرافراز صحبت کردم و این وقت گذاشتن و برگزاری چنین جلسه ای نشان می دهد که ایشان چقدر به برنامه ماه عسل اهمیت می دهند.

 

گفت وگو بر پایه یک تعامل بود و درباره موضوعات و جنبه های مختلفی از برنامه حرف هایی مطرح شد. به طور کلی باید بگویم ما همچنان در امتداد برنامه ای هستیم که بیش از یک دهه از عمر آن می گذرد.

 

ما قصه تعریف می کنیم و با شاد یا غمگین بودن آن کاری نداریم.

اما به نظر می رسد سوژه ها بیش از آن که خیلی خاص و فردی باشند حداقل تا این جای کار به سمت هشدار اجتماعی و نوعی تعمیم بخشی رفته اند.

بله، اما در همان هشدار اجتماعی نیز قصه ای وجود دارد. برای مثال در برنامه سوم قصه زنی که فعال، شجاع و جسور است، روایت می شود. کسی که با یک تعارف ساده از طرف دوستش به فرد غیرمتخصصی در حوزه عمل های زیبایی مراجعه می کند و با تزریق ژل به صورتش، مسیر زندگی خود را تغییر می دهد و قصه های دیگری برای او به وجود می آید.

حرف من این است که محتوای برنامه ماه عسل از جاده قصه می گذرد اما این که چه موضوعی و چه روندی برای این گفت وگو انتخاب شود، می تواند مختلف باشد. بنابراین می توان به یک آسیب اجتماعی هم پرداخت. البته نه با این شیوه که یک پزشک یا کارشناس به برنامه بیاید و درباره آن صحبت کند. برنامه ما متعلق به مردم است.

اگرچه کارشناسانی که اظهارنظر می کنند، به برنامه کمک می کنند اما آن ها در قاب برنامه هیچ جایی ندارند. البته ناگفته نماند بعضی از آن ها به گونه ای اظهار نظر می کنند که شاید جایی در ماه عسل پیدا کنند. مثلا جامعه شناسی هست که به من زنگ زده تا تنها چند دقیقه در برنامه حاضر شود اما من مخالفت کرده و گفته ام که این برنامه متعلق به مردم است و آن ها هستند باید روی صندلی های ماه عسل بنشینند.

حالا این فرد می رود و نقد منفی و مغرضانه درباره ماه عسل می نویسد. من با همه احترامی که برای او و امثال او قائلم، حاضرم در تیم فکری از نظراتشان استفاده کنم اما ماه عسل یک برنامه کارشناس محور نیست و این بخش در آن جایی ندارد. این برنامه قصه محور است و خود مردم تعیین کننده بخش های مختلف آن هستند.

 

من اصلا نگران حاشیه های این برنامه نیستم و همان طور که در برنامه هم گفتم، خدارا شکر می کنم که ماه عسل مردم را به فکر کردن وادار می کند. حالا بعضی از آن ها در مدح برنامه می نویسند و عده ای دیگر هم آن را نقد می کنند. این که ماه عسل این همه بیننده دارد و مردم را به تامل وا می دارد، فوق العاده است. در حالی که برنامه ها و سریال های بسیاری در تلویزیون ساخته می شوند اما این قدر بازتاب ندارند.

 

اگر خوب باشد حتما از آن ها استفاده می کنم. برای مثال چند روز پیش نقد خوبی در یکی از خبرگزاری ها خواندم که نویسنده آن ابتدا گفته بود من از بینندگان ماه عسل هستم و در ادامه هم نقدی به برنامه وارد کرده بود. در این سال ها از نقدهای بسیاری که به برنامه می شده، در ادامه کارم استفاده کرده ام. بسیاری از منتقدان سال های قبل حتی اکنون در این برنامه، همراه ما هستند. متاسفانه بسیاری از آدم ها فکر می کنند، آن چه آن ها توقع دارند، حتما باید اتفاق بیفتد.

روز سوم ماه رمضان برنامه ای از ماه عسل روی آنتن رفت که ۶ یا ۷ نقطه نظر مختلف درباره یک موضوع در آن مطرح شد. یکی از مهمان ها از نتیجه جراحی زیبایی اش ناراحت بود و این ماجرا دردسرهای زیادی برایش به وجود آورده بود و یکی دیگر راضی بود. همچنین کسانی هم بودند که این کار را تکذیب می کردند. بنابراین نقطه نظرات مختلفی در برنامه مطرح شد و پشت دوربین هم حتما مخاطبان درباره آن به فکر افتاده و برداشت های مختلفی کرده اند. این تایید کردن یا تکذیب کردن یک موضوع مثل جراحی های زیبایی و پرورش اندام و نظایر آن یعنی روایت قصه های متفاوت.