فرناز هاشمی تنها بانوی نعلبند ایرانی + تصاویر

شغلهای عجیب بسیاری در بین جوانان مخصوصآ دختران از جمله شستشوی ارتفاعات بلند و یا تربیت حیوانات وحشی و … دیده اید که کمتر کسی می تواند از عهده ای کارها برآید اما گزارشی که به همراه عکس در ادامۀ این مطلب می خوانید از دختر جوان ایرانی است که شغلی سخت و غیرمتعارف را برای خودش انتخاب کرده است؛ نعلبندی کسی که برخلاف خیلی از همنوعانش سروکارش با میخ، چکش، پتک و کوره و سندان است.

فرناز هاشمی تنها بانوی نعلبند ایران، زبان اسب هارا خوب می فهمد و تخصصش تعویض نعل های پولادین اسب هاست.

هیجان حرف اول و آخر زندگی اش است؛ انگیزه تمام کارهایش، علاقه ای که همیشه مثل سایه همراهش بوده از کودکی تا امروز .همین امروز که ایستاده پای کوره و سندان، زیر سقف بلند یک اصطبل، شانه به شانه یک اسب ۵۵۰ کیلوگرمی.

همین حالا که پیش رویش آتش است و آب؛ آهن است و اسب. بهانه ای که باعث شده کاری را انتخاب کند که از نظر خیلی ها مردانه است؛ اتفاقی که یک عنوان اختصاصی را برایش به ارمغان آورده؛ تنها بانوی نعلبند ایران! تعجب نکنید؛ فرناز هاشمی را خیلی ها به خاطر همین شغل غیرمتعارفی که انتخاب کرده می شناسند؛ دخترجوانی که موفقیتش را بیش از هرچیز مدیون جسارت و پشتکار در کارهایش است.

قهرمان ۲۲ ساله گزارش ما عاشق اسب است به قول معروف از بچگی نافش را با سوار کاری بریده اند، پس بودنش بین چهاردیواری یک اصطبل کنار یک اسب منتظر تعویض نعل، در باشگاه های اسب سواری خیلی هم عجیب نیست:«سه ساله بودم که برای اولین بار سوار اسب شدم. در یکی از پارک های تهران، پدرم مرا سوار یکی از این اسب هایی کرد که صاحبش برای سواری از مردم پول می گرفت. وقتی سواری ام تمام شد، پدرم از من پرسید:خوب بود؟ من هم درجواب گفتم:نه …کم بود. همین شد که پدرم فردای آن روز مرا در یک باشگاه اسب سواری ثبت نام کرد.آن موقع آن قدر کوچک بودم که نمی توانستم به تنهایی روی اسب بنشینم. پدرم با یک دست مرا روی اسب نگه می داشت و با دست دیگرش اسب را دور زمین هدایت می کرد. تا یک ماه هر روز کارمان همین بود.»

از آن روزها تا امروز که فرناز هاشمی از اسب سواری به نعلبندی رسیده فاصله زیادی است؛ سال هایی پر از تجربه های عجیب که نقطه مشترکشان همان هیجانی بوده که همیشه دنبال کرده؛ «همزمان با سوارکاری، ۱۴ سال کاراته را به صورت حرفه ای دنبال کردم و چند مقام بین المللی به دست آوردم؛ آن سال ها نمی تواستم سوارکاری را به صورت حرفه ای ادامه بدهم چون روزی شش هفت ساعت برای کاراته وقت می گذاشتم و تمرین می کردم، اما بالاخره تصمیمم را گرفتم و دیدم آن هیجانی را که دنبالش هستم در کاراته پیدا نمی کنم؛ به خاطر همین تمرکزم را گذاشتم روی سوارکاری.»

اما چطور گذر فرناز از اسب سواری به نعلبندی افتاده؟ جواب این سوال خیلی هم عجیب نیست:« با اسب و اسب سواری که از بچگی آشنا بودم، به کارهای فنی و آهنگری هم علاقه داشتم، به خاطر همین تصمیم گرفتم این مهارت را یاد بگیرم البته فقط به خاطر این که اگر یک روز اسب داشتم، اسبم را خودم نعل کنم.»

همین علاقه، انگیزه ای شد که همزمان با امتحانات پیش دانشگاهی اش، موضوع را با پدرش مطرح کند و به دنبال استاد نعلبندی باشد که این مهارت را به او بیاموزد:«آن سال با این که کنکور هم داشتم اما وقتی پدرم علاقه ام را به این کار دید با پرس وجو از دوستانش، مرا به استاد سازوار که یکی از باسابقه ترین نعلبندهای ایران است، معرفی کرد. من همزمان کنکور دادم و با این که دوست داشتم در رشته دامپزشکی ادامه تحصیل بدهم، اما گذرم به رشته زیست شناسی سلولی مولکولی افتاد، با این حال به خاطر علاقه ام به حیوانات تصمیم گرفتم نعلبندی را به صورت حرفه ای ادامه بدهم.»

به این ترتیب قهرمان گزارش ما از خرداد ۸۹ دوره کارآموزی اش را زیر دست یک استاد حرفه ای شروع کرد؛ دوره ای که ۴ سال و نیم طول کشید:«در تمام این مدت تقریبا هر روز از ۷ صبح تا ۵ بعدازظهر کنار دست استادم می ایستادم تا مهارت لازم را برای این کار یاد بگیرم.

تا دو سال اول هم فقط با این هدف فوت و فن های کار را یاد می گرفتم که یک روزی اسب خودم را نعل کنم؛ اما هرچه کار جلوتر رفت و خودم بیشتر درگیر کار شدم، جذابیتش هم برایم بیشتر شد و علاقه بیشتری به ادامه دادنش پیدا کردم.»

حضور در کلاس های نعلبندی، یک خاطره دور را در ذهن فرناز هاشمی زنده کرد:«نعلبندی را یک بار در هفت سالگی از دور دیدم، خیلی برایم جالب بود اما آن موقع اصلا نگذاشتند جلو بروم و از نزدیک کار را ببینم. مدام می گفتند برای تو خطرناک است، از اینجا دور شو. از همان موقع، این سوال در ذهن من ماند که نعل های اسب را چطور عوض می کنند و چرا برای من خطرناک است؟»

سوال هایی که دیگر برای او بدون جواب نیستند:«حالا که خودم این کار را یادگرفته ام، واقعا با این حرف که نعلبندی سخت و خطرناک است موافقم. به عنوان نعلبند باید اعتماد اسب را جلب و رابطه خوبی با او برقرار کنی، درکنارش باید مهارت های زیادی را برای خوب نعل زدن کسب کنی. نعلبندی شاید درکشور ما مهجور مانده باشد، اما در کشورهای دیگر واقعا یک علم است. کسی که می خواهد نعلبند شود باید دانشگاه برود، بعد اگر بخواهد کار کند باید دو سه سال زیرنظر یک نعلبند حرفه ای دستیاری کند تا در نهایت به عنوان یک نعلبند درجه ۳ استقلال پیدا کند.»

دنبال کردن علاقه ها خیلی وقت ها کار راحتی نیست، مخصوصا وقتی قرار باشد عنوان اولین نفری که از خط قرمزها عبور می کند روی پیشانی شما بخورد؛ اتفاقی که فرناز با آن بخوبی کنار آمده:«از وقتی کارآموزی ام را به عنوان یک نعلبند حرفه ای شروع کردم، همیشه و بدون استثنا با نگاه های متعجب خیلی ها مواجه شده ام. بزرگ و کوچک، پیر و جوان و … وقتی مرا مشغول کار می بینند، می ایستند و از نزدیک کارم را نگاه می کنند. حالا دیگر با این نگاه های متعجب کنار آمده ام.

بجز این نگاه ها اما، با دو واکنش کاملا متفاوت در محیط کارم مواجه شده ام؛ برای عده زیادی این حضور جالب بوده مخصوصا در جامعه سوارکارها، خیلی ها تشویقم کردند و گفتند کارم جالب است ولی باورشان نمی شد من روزی مستقل شوم. همه فکر می کردند یا دستیار می مانم یا بالاخره کار را رها می کنم و می روم سراغ سوارکاری؛ اما من پای انتخابم ایستادم .»

واکنش گروه دوم اما تنها بانوی نعلبند کشورمان را به ادامه کارش مصمم تر کرده:«عده ای هم بودند که از همان ابتدا به حضور من جبهه گرفتند و گفتند ایشان خانم است؛ نعلبندی فقط شغل مردهاست. اما من به این انتقادها توجه نکردم و همان جا تصمیم گرفتم به کارم ادامه بدهم.»

فرناز هاشمی بالاخره بعد از گذراندن دوره های تئوری و عملی زیاد و خواندن کتاب های آموزشی مختلف درباره نعلبندی، اولین اسبش را همزمان با شروع سال ۹۴ نعل کرده:«تا قبل از این همیشه به عنوان دستیار کار می کردم و هیچ وقت به تنهایی یک اسب را نعل نکرده بودم؛ اما بالاخره با یکی دیگر از استادان نعلبندی آشناشدم؛ استاد محمود امیری که در این کار به من اعتماد کرد و اسب در اختیار من گذاشت. اگر اعتماد ایشان نبود شاید من هنوز مستقل نشده بودم. اعتماد ایشان در کنار اعتماد خانواده ام و مخصوصا پدرم، فضا را برای استقلال من در این شغل آماده کرد. تجربه اول هم، با تمام سختی هایش خیلی جالب بود. خیلی هم طول کشید چون ابزارم به اندازه بقیه نعلبندها کامل نبود و البته دوست داشتم کارم را با دقت خیلی زیادی انجام بدهم.»

شاید از نظر خیلی ها ابزار این کار در یک نعل جدید و چند میخ و یک کوره داغ خلاصه شود، اما اگر نگاهی به ابزار و وسایلی بیندازید که خانم هاشمی با آنها کار می کند، تازه متوجه می شوید دنیای این کار بزرگ تر از این حرف هاست؛ دنیایی که پر است از انواع سم چین، چکش، سوهان، چاقو، میخ کش، سه پایه، کوره، سندان و دستگاه سنگ فرز. به اینها نعل و میخ در سایزها و اندازه های مختلف را هم اضافه کنید تا با کاری آشنا شوید که یکی از شاخه های آهنگری است. حالا که با شغل عجیب و غیرمتعارف فرناز هاشمی تا حدودی آشنا شده اید، شاید علاقه مند باشید اطلاعاتی هم درباره دلایل تعویض نعل ها پیدا کنید؛ جواب سوال شما در دو کلمه خلاصه می شود:اصلاح سم.