بیوگرافی کامل “مهدی باقربیگی”

 

مهدی باقربیگی متولد دی ماه ۱۳۶۵ در اصفهان، بازیگر است .فارغ التحصیل لیسانس رشته مهندسی کشاورزی است، با سریال قصه های مجید به شهرت باورنکردنی رسید، حالا ازدواج کرده و یک پسر دارد و عضو شورای شهر اصفهان نیز میباشد.

مهدی باقربیگی متاهل بوده و صاحب یک پسر ۵ ساله بنام آرش است پسرم آرش متولد فروردین هم هست دوست دارم پسرم هم مانند کودکی خودم بسیاری از سنت های ایرانی را تجربه کند؛ به همین دلیل تمام تلاشم را می کنم این سنت ها را در خانواده حفظ کنم

او در سال ۱۳۹۲ با شرکت در انتخاباتِ شورای شهر اصفهان توانست رایِ اول در شورای شهر این شهر را به خود اختصاص دهد و بعنوانِ اولین نفر با بیشترین آرای کسب شده به شورای شهر راه یابد.

 

زمانی که آقای پوراحمد تصمیم گرفتند «قصه های مجید» را بسازند در مدارس راهنمایی اصفهان تست می گرفتند و دنبال یک نوجوان ۱۲-۱۳ می گشتند که با لهجه اصفهانی به طور کامل آشنا باشد. مدرسه ما پشت منزل بی بی خدابیامرز بود. خواهر آقای پوراحمد به ایشان پیشنهاد کرده بودند که به مدرسه ما هم بیایند و از بچه های مدرسه ما هم تست بگیرند. به هر حال ایشان به مدرسه ما آمدند و از آنجایی که من هم در گروه تئاتر مدرسه بودم، من را همراه تعدادی دیگر از بچه ها صدا کردند و از ما خواستند بعد از ظهر همان روز برای تست ویدئویی به منزل آقای پوراحمد برویم. به هر حال من تست دادم و در نهایت آقای پوراحمد صلاح دید که نقش مجید را به من بسپارد.

 

من خدا را شاهد می گیرم تا به حال هرچیزی از او خواستم به من داد است،حتی بیشتر از چیزی که خواستم هم داده،البته بچه که بودم در عالم کودکی خودم دوست داشتم دکتر شوم، اما هیچ وقت برایم جدی نبود.رشته تحصیلی من کشاورزی بود و به این رشته خیلی علاقه مندتر بودم و آن را هم ادامه داد.

بعد از قصه های مجید، نوجوانی من در اصل توام شد چون دیگر نمی توانستم مانند یک نوجوان برخورد کنم. باید خیلی بزرگتر از خودم عمل می کردم یا حرف هایم سنجیده تر و عاقلانه تر بود.

من آدم احساساتی ای هستم که اخلاقم یک مقدار هم خشک است اگر بخواهیم آدم ها را به دو گروه خوش اخلاق و بداخلاق گروه بندی کنیم من در مرز بداخلاقی هستم تا خوش اخلاقی، اما نه برای همه. بیشتر مواقع سعی می کنم خوش اخلاق باشم.

 

 

 

بله، اما بدی اش این بود که این اتفاق در دوران نوجوانی برایم افتاد. اگر چنین اتفاقی در بزرگسالی برایم می افتاد قطعا می توانستم بیشتر پیشرفت کنم.

 

 

 

هنوز هم بعد از اینکه بیست سال از آن سریال گذشته است، من را به اسم مجید می شناسند و مردم همیشه دوست دارند با دیدن من یک حال و هوایی از مجید برایشان تداعی شود که مسلما چنین چیزی پیش نخواهد آمد. مجید در سن نوجوانی شیرین بود و اگر الان بخواهم آن کارها را در این سن و سال انجام دهم. لطفی نخواهد داشت. به قول آقای پوراحمد «قصه های مجید» یک اتفاق بود که دیگر هم تکرار نخواهد شد.

 

 

بعد از اینکه لیسانسم را گرفتم، در سازمان فرهنگی شهرداری اصفهان مشغول شدم.

 

 

 

نه، با ایشان آشنایی نداشتم. بار اولی که ایشان را دیدم. در لوکیشن که خانه بی بی هم بود با هم آشنا شدیم. از همان روز اول هم بی بی نسبت به من یک حس مادرانه پیدا کرد و هم من واقعا ایشان را مثل مادربزرگ خودم می دانستم.

 

 

 

 

بی بی خدابیامرز مادر بسیار مهربان و خوبی بود و غریبه و آشنا برایش مهم نبود. با همه با مهربانی رفتار می کردند. ایشان را واقعا مثل مادربزرگ دوست داشتم و در مدت فیلمبرداری قصه های مجید مدام از نصیحت های مادرانه ایشان استفاده می کردم. هیچ وقت با هم مشکلی پیدا نکردیم. ایشان روی کوچکترین مسایل هم برایم دلسوزی می کردند و واقعا مهربان بودند.

 

 

 

همه لحظاتی که در کنار بی بی بودم برایم خاطره بود. بعضی اوقات صحنه هایی وجود داشت که باید از بی بی ری اکشن می گرفتند. بی بی حتی اگر با کس دیگری هم بازی داشت، خودشان از من می خواستند سر صحنه حاضر باشم. من هم سر اینگونه صحنه ها جک و لطیفه می گفتم تا بی بی خنده های شیرینش را جلوی دوربین نشان دهد.

 

 

 

یک سال، ما یک سال بدون وقفه در کنار هم بودیم و کار می کردیم.

 

اوایل که حداقل هفته ای یک بار به ایشان سر می زدم اما به مرور که سنم بالا رفت و درگیری های روزمره ام بیشتر شد، کمتر می توانستم با ایشان در ارتباط باشم و حتی اگر نمی توانستم به صورت مرتب به منزل ایشان بروم، حتما به صورت تلفنی با ایشان در ارتباط بودم. بعد هم که ایشان بیمار شدند هم همیشه از فرزندان شان احوال شان را می پرسیدم و چند وقت یک بار بهشان سر می زدم.

 

 

 

نه، متاسفانه آن موقع هم ایشان کسالت داشتند و ما از حضور ایشان در مراسم ازدواج مان محروم بودیم. البته ایشان پیگیر مسایل ازدواجم بودند و همیشه پیگیر این ماجرا بودند. بعد از ازدواج هم هر وقت به منزل ایشان می رفتم می گفتند که آیا بچه دار شدی یا نه…

 

 

 

اوایل چرا، وقتی برایشان توضیح می دادم که با هم کار کرده ایم. می شناختند اما این اواخر دیگر من را نمی شناختند.

 

 

راستش را بخواهید روزهای اول عید به علت اینکه یک مقدار درگیر مسایل کاری بودم نتوانستم به منزل بی بی بروم و عید را تبریک بگویم. روز پنجم فروردین بود که داشتم شبکه یک را تماشا می کردم که یک لحظه دیدم دارد بخش هایی از کارمان را پخش می کند. همان موقع یاد بی بی افتادم و داشتم شماره منزل بی بی را می گرفتم که دیدم تلویزیون به صورت زیرنویس اعلام کرد که بی بی فوت کرده است. البته من قبل از عید به دیدار بی بی رفته بودم اما دوست داشتم اول عید به دیدار ایشان می رفتم و تا زنده بودند و نفس می کشیدند بازهم می دیدمشان… که نشد. بد دنیایی شده…

 

 

بله، خانه ما به منزل بی بی نزدیک است و نیم ساعت بعد از اینکه از این ماجرا مطلع شدم؛ به خانه ایشان رفتم. هم من خودم را جزوی از خانواده بی بی می دانم و هم فرزندان بی بی من را جزو خودشان می دانند. حتی امروز که مراسم بی بی در مسجد برگزار می شد، مهرداد که فرزند کوچک بی بی هست و با من رفاقت نزدیک تری هم دارد به من گفت که تو هم باید مثل ما جلوی در مسجد بایستی…

 

 

مردم به این خاطر که فرزندان بی بی را از نزدیک نمی شناختند بیشتر به سمت من می آمدند و به من تسلیت می گفتند اما به شخصه از مردم اصفهان که اتفاقا آدم های هنردوستی هم هستند گله دارم و فکر می کنم یک مقدار به بی بی کم لطفی کردند.

 

 

 

بی بی واقعا آدم خوبی بود و دوست و آشنای زیادی داشتند اما به نظر من بازهم باید جمعیت خیلی بیشتری در مراسم ایشان شرکت می کرد. البته خانواده آقای پوراحمد هم زیاد تمایل نداشتند که ازدحام شود و نمی خواستند مردم به زحمت بیفتند.

 

 

 

مسوولان که دیگر هیچ! بگذار در مورد آنها اصلا صحبت نکنیم. همین که مردم در خانه هایشان ما را دعا کنند برای مان بس است، مهم نیست که مسوولان به فکر باشند یا نباشند، آنها به فکر که بوده اند که حالا به فکر بی بی باشند؟

 

 

 

 

طبیعتا دلم برای خاطرات خوبی که آن روزها با بی بی د اشتیم تنگ شد. بیست سال پیش من یک نوجوان بودم و این برایم خیلی عذاب آور است که امروز می بینم بی بی دیگر در میان مان نیست. آن زمان همه بی بی و مجید را در کنار هم دوست داشتند و با آنها خاطره داشتند، حالا یکی از آنها رفته است و چیزی نماینده که نفر دوم هم برود..

 

 

آره، اما مرگ حق است.

 

 

 

آرش، الان یک سال و سه… چهار روزه است.

 

 

 

اگر بازیگری و سینما و تلویزیون ما مثل الان باشد، ترجیح می دهم به او کمک کنم تا تحصیلاتش را ادامه دهد. چون با درس خواندن بیشتر از بازیگری می تواند به مردم و کشورش کمک و خدمت کند اما اگر ببینم خودش دوست دارد که بازیگر شود حتما کمکش خواهم کرد.