حسن جوهرچی از سریال در پناه تو تا برابراصل

من تا به حال چنین نقشی را بازی نکرده بودم. سریال متن خوبی داشت، با جلال الدین دری هم رفاقت دیرینه و ارتباط خوبی داریم، همه اینها دست به هم دست داد تا وقتی پیشنهاد بازی در سریال برابر اصل را به من دادند با کمال میل آن را پذیرفتم.

بله، بازخوردش هم خوب بوده. این چند روز دوستان مطبوعاتی زیاد تماس می گیرند و از سریال می پرسند. به نظرم در حد و اندازه خودش به جایگاه خوبی رسیده است.

راضی که نه، طبیعتا هیچ کس از شرایط فعلی خودش راضی نیست. خیلی از فرصت ها از دست می رود، انسان تصمیم های اشتباه می گیرد و زندگی آن طور که باید و شاید پیش نمی رود. اما درفرهنگ ما آمده که همیشه شاکر خدا باشیم. همیشه خدا را شکر می کنم که در میان مردم و همکارانم دیدگاه مثبتی نسبت به من وجود دارد و این لطف پروردگار است.

احساس می کنم در ۲۰ سال گذشته روز به روز، کار به کار و مجموعه به مجموعه پخته تر شده ام و جدی تر فعالیت کرده ام. پس از حضور در ۲۶ کار تجربیاتی کسب کرده ام و در مواجهه با جوانان سعی می کنم این تجربیات را در اختیارشان قراردهم.

 

 

من نقش منفی زیاد بازی کرده ام.

در سریال «غریبانه» ساخته قاسم جعفری نقش منفی داشتم. در «فاصله ها» هم نقشیک آدم فرصت طلب را بازی می کردم. در «شکرانه» سعید سلطانی هم نقشم منفی بود. در کار سینمایی جدیدم «روزگاری عشق و خیانت» هم نقشم مثبت نیست.

این هم لطف پروردگار است.

من شخصا فقط به طینت نقشی که پیشنهاد می شود فکر می کنم و مثبت و منفی بودنش اصلا برایم مهم نیست. چیزی که برایم اهمیت دارد جنبه دراماتیک نقش، جایگاهش در قصه و سیر و روند منطقی اش در بستر داستان است. اگر من آن نقش منفی را بازی نکنم یکی دیگر بازی خواهد کرد.

قصه خوب باید وجود داشته باشد تا به وسیله آن همه گروه بتوانند توانایی های خود را نشان دهند. وقتی قصه خوب باشد کارگردان، بازیگر و همه عوامل دیده می شوند. من این شانس را داشته ام که هر چند سال یک بار در فیلم یا سریالی با یک قصه خوب بازی کنم. خدا را هم از این بابت شکر می کنم. امیدوارم این امکان نه فقط برای من که برای همه بازیگران فراهم شود تا در آثار خوب نقش آفرینی کنند.

نه، این نبود اما شما باید برای آن زمان یک حسن جوهرچی ۲۷ ساله را در نظر بگیرید نه ۴۷ ساله امروزی را. من انتظارم از خودم بیشتر بود. نسل ما که در اصل واسطه ای بودیم میان استادان بازیگری و جوانانی که امروز در این عرصه مشغول به فعالیت هستند، گمان می کردیم جایگاه بهتری خواهیم داشت، اما شرایط تلویزیون در مقاطعی متفاوت شد، سیاستگذاری ها تغییر کرد و ما هم اشتباهاتی را مرتکب شدیم. اگر قرار بود همه چیز به شکل آرمانی پیش برود شاید امروز خیلی از ما بازیگران بین المللی بودیم اما امروز فقط چند بازیگر ایرانی داریم که در عرصه بین المللی فعالیت می کنند، مثل همایون ارشادی. مجموعه ای از عوامل باید دست به دست هم دهد تا یک بازیگر رشد کند.

 

 

سینمای ایران اصولا تعطیل است. زنده نیست و در حال احتضار است. البته این نظر شخصی من است. آخرین باری که کار سینمایی کردم سال گذشته بود و فیلم «روزگاری عشق و خیانت» به کارگردانی داوود بیدل. قبل از آن بیشتر از ده سال هیچ فعالیتی در سینما نداشتم. به نظرم اکنون به معنای واقعی کلمه در کشور سینما نداریم؛ یک ملغمه ای است که نه اقتصادش مشخص است، نه درآمدش و نه بازیگرانش. در دهه های ۶۰ و ۷۰ اگر سالی ۷۰ فیلم ساخته می شد لااقل ۳۰ تا ۴۰ فیلم قابل توجه و مقبول بود، بهترین آثار سینمایی پس از انقلاب مانند «باشو غریبه کوچک»، «ناخدا خورشید» و «اجاره نشین ها» در آن دوره ساخته شد اما در ده سال گذشته اگر بخواهی پنج فیلم خوب را در سال نام ببری نمی توانی. سینما جذابیتی برای من ندارد. تلویزیون در مقایسه با سینما عملکرد خیلی بهتری داشته است. ما در مقطعی به تلویزیون آمدیم و در تعدادی از بهترین آثار تلویزیونی بازی کردیم که اتفاقا جریان ساز هم شدند. این برایم خیلی لذت بخش تر است تا بخواهم بروم در سینما و گیتار بزنم یا هندی برقصم. عمده فیلم های سینمای ایران اکنون پایین ترین سطح را دارند و سازندگانش تماشاگر را بی سواد فرض کرده اند و دلیل خالی ماندن سالن های سینمایی نیز همین است.

نه، اصلا.

 

هنوز هم اگر پیشنهاد خوبی برای اجرا باشد، خواهم پذیرفت. من اجرای تلویزیونی را مجالی می دانم تا حسن جوهرچی واقعی با مردم رودررو صحبت کند و این برایم بسیار جذاب است.

مثل گفت وگویی که همین الان داریم با هم می کنیم، این بخش واقعی حسن جوهرچی است. این که در یک برنامه تلویزیونی با یک امیر ارتش یا یک ورزشکار صحبت کنم و ابعادی از شخصیت شان را که برای مردم مغفول مانده نشان دهم برایم جذاب است.

البته هر اجرایی این فرصت را به دست نمی دهد و به خود برنامه هم بستگی دارد.

بله شده اما اجازه بدهید اسم نبرم. نقش های زیادی بوده که من دوست داشتم آنها را بازی کنم، همان طور که شاید بسیاری از نقش های مرا هم بازیگران دیگر مایل بوده اند که بازی کنند. البته من از نقش هایی که تا به امروز بازی کرده ام خیلی پشیمان و شرمنده نیستم. گاهی دلگیر شده ام، مثلا یک بار یکی از دوستانم که کارگردان بود خواست در فیلمش بازی کنم و من با وجودی که می دانستم این نقش هیچ اعتبار و امتیازی برایم ندارد پذیرفتم. مواردی هم بوده که رد کرده ام.

با بسیاری از بزرگان کار کرده ام. با خیلی ها هم کار نکرده ام و آرزویش را دارم، از جمله با پرویز پرستویی بزرگ که خیلی دوست دارم موقعیتی پیش بیاید تا در فیلمی با او همبازی شوم. اما تجربه بازی در کنار بزرگانی مثل ثریا قاسمی، سعید پورصمیمی، جمشید مشایخی و محمدعلی کشاورز را داشته ام که همه تجربیات ارزشمندی برایم بوده است.

 

 

بله، اتفاقا آخرین کارم یک نمایشنامه خوانی بود به نام «آناکارنینا در استوا» به کارگردانی افشین اخلاقی که با همایون ارشادی، مریم بوبانی، امید زندگانی و جمعی از بازیگران جوان اجرا کردیم. اما روی صحنه رفتنم بر می گردد به ۲۵ سال پیش. دوست دارم دوباره صحنه را تجربه کنم، حتی یکی دو بار خیز هم برداشتم، اما متاسفانه شرایطش فراهم نشد. اگر فرصتی پیش بیاید با کمال میل استقبال می کنم.

البته تلویزیون خیلی به ما وفادار نیست (می خندد). مقوله تلویزیون بشدت جدی و تاثیرگذار است. سریال های تلویزیونی جزو پربیننده ترین آثار در سطح دنیا هستند. تلویزیون را اصولا نمی توان دست کم گرفت. در این سال ها من و دیگر همکارانم ثابت کرده ایم که اگر متن، کارگردان و در مجموع عوامل یک اثر خوب باشند، می توانیم آثار ماندگاری را خلق کنیم؛ آثاری که تاثیرات فرهنگی و اجتماعی بزرگ و عمیقی در سطح جامعه گذاشته اند. اما این که چرا من در این سال ها تلویزیون را ترجیح داده ام برمی گردد به انتظار مردم. فکر می کنم آحاد جامعه بیشتر انتظار دارند که در تلویزیون باشم. ضمن آن که مخاطب سینما محدود است، اما یک سریال حتی معمولی تلویزیونی ده تا ۱۵ میلیون بیننده دارد.

مشغول مطالعه فیلمنامه سه سریال هستم که احتمالا تا چند روز آینده یکی را انتخاب خواهم کرد.

بله. من و حامد بهداد بازیگر مهمان «کیمیا» بودیم و فقط دو سه روز مقابل دوربین این سریال بازی داشتیم.

همان فیلم سینمایی روزگاری عشق و خیانت و یکی دوتله فیلم که البته از زمان پخش شان خبر ندارم.