گفتگوی جذاب با مصطفی زمانی بازیگر شهرزاد

زمانی از همان ابتدا استعداد خود را نشان داد و بازی او در نقش یوسف پیامبر آنچنان دیده شد که اولین بازی او به پله ای برای پرتاب تبدیل شد. او در بازیگری تا آنجا پیش رفته که در همین سال ها توانست برای «جیب بر خیابان جنوبی» سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مردم و برای «قصه عشق پدرم» سیمرغ بلورین بهترین نقش مکمل مرد را از آن خود کند.

این اواخر بازی فوق العاده او در نقش «فرهاد» سریال «شهرزاد » بار دیگر چهره ای عاشق پیشه از او نشان داد. این بار عاشقی روشنفکر که با صبوری از دست دادن معشوق را تاب می آورد و سعی می کند سرنوشت را بپذیرد.صبحت های اخیر او در رسانه هایی مثل آپارات و روزنامه قانون و فرهیختگان را بررسی کردیم تا گزارشی از زندگی و فعالیت هایش را پیش روی تان قرار دهیم.

مصطفی زمانی در سریال شهرزاد

*زندگی را جدی بگیری، جدی می گیرد

به من می گویند نقش های متفاوت انتخاب می کنم اما من واقعاً به دنبال اینها نیستم. حتی اگر یک فیلم تجاری به من پیشنهاد شود اگر حال کنم می روم و آن را انجام می دهم و اگر حال نکنم نمی روم. حالا شاید حالم اتفاقی است که کارهایم هم اتفاقی است.

از آنجا که معمولا خیلی نمی توانم درست فکر کنم و به خاطر همین معمولا تصمیماتم اشتباه است، بنابراین تصمیم نمی گیرم و راحت. به نظر من اگر کسی نمی تواند تصویر بهتری از خود بسازد، بهتر است که اجازه دهد همان تصویر قبلی در ذهن دیگران باقی بماند. به نظر من زندگی را جدی بگیری، جدی می گیرد و آن وقت از پسش بر نمی آیی.

*من هم عاشق شدم

همه ما می خواهیم وقتی کسی را دوست داریم راحت این را به او بگوییم اما شاید می ترسیم که با گفتن آن، قضیه خراب شود. همه آدم ها دوست دارند عاشق شوند و حتی گاهی دل شان تنگ عاشقی می شود، اما عاشق شدن به نوعی رسوایی نیاز دارد که شاید شجاعت پذیرفتن آن را نداشته باشیم.

می دانستم که می توانم عاشق خوبی باشم، اما بعد از سال ها تمرین فهمیدم که فقط در برابر دوربین می توان واقعیت را رو کرد و در زندگی روزمره نمی توان درست عاشق بود، بنابراین عشقم را درست خرج نکردم. من هم در اوج جوانی بوده ام و نمی توان گفت نیاز به عشق نداشته ام اما رابطه ای عاشقانه شبیه آنچه برای «فرهاد» اتفاق می افتد را نداشته ام.

مصطفی زمانی و ترانه علیدوستی در سریال شهرزاد

*شاید خودت ندانی عاشق شده ای

اتفاق جالب در عاشق شدن این است که اولش خودت نمی دانی عاشق شده ای. وقتی عاشق شدم به خودم لبخند زدم و آفرین گفتم. به خودم گفتم آفرین، بالاخره تو هم عاشق شدی. بار دوم که عاشق شدم خیلی برایم بامزه بود اما بار اول که در ۱۹ سالگی بود خیلی احساساتی بودم و برایم سخت بود.

ابراز عشق یا فریاد زدن آن جلوی دیگران و در برابر چشم آدم های دیگر یک شجاعت و رسوایی می خواهد که من ندارم و شاید از کسی که عشق خودش را فریاد می زند هم بترسم. اگر بخواهی کسی که عشق خود را فریاد می زند را دوست داشته باشی باید رها و وحشی باشی. من به کسی که خواسته اش را فریاد می زند احترام می گذارم؛ رسوایی اش برایم قشنگ است.

*اگر من جای فرهاد بودم

اگر در واقعیت در جایگاه فرهاد قرار بگیرم نمی دانم که می توانم از پس این موقعیت برآیم یا نه اما به احتمال زیاد صبر نمی کردم و منتظر زمان نمی شدم تا ببینم چه چیزی پیش می آید و داستان عشقم به کجا می رسد. حتما برای رسیدن به عشقم تلاش می کردم و کاری می کردم که بدهکار لحظه هایم نشوم. عشق باختن است و برد در آن نیست.

همین باختن عشق را شیرین می کند و شوری در معشوق به وجود می آورد که دوست دارد راه را با یک نفر دیگر ادامه بدهد. در حقیقت عشق لحظه ای و آنی است و اگر شور وجود نداشته باشد نمی توان مسیر را طی کرد. شور عشق یک نوع جوشش است که انسان می خواهد با دیگری باشد و ببازد. این باختن باعث می شود که رسیدن و نرسیدن چندان مهم نباشد.

مصطفی زمانی و ترانه علیدوستی در شهرزاد

*دوست دارم عشق را واکاوی کنم

شاید اگر من الان در یک موقعیت مثلث عشقی مانند آنچه برای فرهاد اتفاق افتاد قرار می گرفتم، خود زنی و خود خوری می کردم. من با این مسئله سازش نمی کردم و از خودم و درون خودم که سبب ساز این اتفاق بود انتقام می گرفتم. بازنده کسی است که در عشق فکر می کند.

فرهاد که فکر نمی کند. فرهاد، یک عشق را تا ته می ورد. عشق ، برنده و بازنده ندارد، عشق رفتن است که فرهاد می رود. فرهاد آدمی است که با قلبش زندگی می کند. جهان اطرافش را درک می کند اما تصمیماتش را با قلبش می گیرد. یکی از دوستان می گوید عشق هم جزئی از عمل و عکس العمل است. من خیلی وقت ها دوست داشتم، عشق های آدم ها را واکاوی کنم و در این مورد نهایتاً به طنز عجیبی می رسیم.

خیلی وقت ها خودمان هم نمی دانیم چیست، به نظر من خیلی از عشق ها به غرایز باز می گردد. به نظر من عشق بیشتر هورمونی است، یعنی حتی عکس العمل و عمل هم نیست. خیلی عقب افتاده تر از این حرف هاست. بیشتر هورمونی است. به نظر من عشق های قدیم با عشق های الان فرق می کند. شما اگر چیزی را باور کنید، هست اگر چیزی را باور نکنید، نیست.

الان مردم دل شان نمی خواهد عشق را باور کنند. قدیم ها باور می کردند و آدم ها با باورهای شان زندگی می کردند اما الان نه. قبلاً آدم ها در عشق شان ثبات داشتند. اما الان چون دنیا به وسیله اینترنت گسترده تر شده ، آدم ها به خودشان در عشق شان شک می کنند. الان عاشق ها تصویر یکدیگر را دوست دارند. عشق یک خلوت لازم دارد و الان دنیا در این خلوت است و خودت را مقایسه می کنی، در حالی که عشق منحصر به فرد است و نباید قیاسش کرد. شخصیت فرهاد هم یک نمونه از جوان های همین مرز و بوم است و ویژگی مشخص او حق طلبی است. فرهاد جوان سرسختی است که به دنبال خواسته خود می رود و دست از طلب بر نمی دارد.

*ارتباط با فضای مجازی

فضای مجازی را دوست دارم و به اصرار دوستان یک صفحه در اینستاگرام باز کرده ام. سختی ماجرای فضای مجازی این است که هر چند روز یک بار از آدم یک عکس ویژه می خواهند و زندگی من ویژه نیست که بخواهم از آن عکس بگیرم.

گاهی اوقات مجبورم از خودم عکس سلفی بگیرم اما همان موقع خنده ام می گیرد و با خودم می گویم مگر آدم از خودش عکس می گیرد؟ آدم ها و دنیایی که مردم از خودشان عکس سلفی می گیرند را نمی فهمم اما به هر حال من هم گاهی اوقات این کار را انجام می دهم و با مخاطبان سهیم می شوم. البته نمی توانم بگویم عکس سلفی گرفتن خوب است یا بد و این به عادت هر کسی بستگی دارد.