گفتگو با علی لهراسبی درباره سه ستاره و شغل دومش

حذف نام علی لهراسبی از سه ستاره

از حذف نام ات از لیست منتخبین ترانه های تیتراژ در برنامه «سه ستاره» شروع کنیم. اتفاقی که خیلی ها را متعجب کرد و خود تو هم به حدف اسمت واکنش نشان دادی. داستان چه بود؟

من هفته گذشته ویدئویی برای تیم «سه ستاره» ضبط کردم و تیتراژ برنامه «آرام می گیریم» را با عوامل این برنامه رکورد کردیم. چون پیش بینی بچه ها این بود که جزء برگزیده های تیتراژ هستم و قاعدتاً هم باید این گونه می شد. ولی اتفاقات عجیب و غریبی افتاد. در چند شب گذشته خیلی از هوادارانم کامنت هایی در پست های بی ربط به این موضوع گذاشتند و از من پاسخ می خواستند که چرا نام من میان منتخبین نیست. اتفاقات زیادی در سایت های سازمان و برنامه افتاده و این سوال خود من هم هست که کسی به آن پاسخی نداده. به اعتقاد من، هر کسی که در این زمینه تصمیم گیرنده بوده، باید به مردم پاسخ بدهد و این بی احترامی به سلیقه مردم است.

 

اگر در سال های ابتدایی کارم بودم، ناراحت نمی شدم؛ ولی من ده سال است که تیتراژ می خوانم و به جرأت می گویم همه تیتراژهایم شنیده شده و امتحانم را پس داده ام. ما وقتی ترانه تیتراژی می سازیم، می دانیم از یک سطح استانداردی بالاتر است و در زمینه تیتراژ، کاربلدیم.

من برای این سریال «آرام می گیریم»، بیش از سه ماه زحمت کشیده ام تا این ترانه تولید شود. تهیه کننده و کارگردان می دانند چه قدر شعر و موزیک ادیت شد و شاید ۱۴ شعر نوشتیم تا به این رسیدیم. اینجا اولین جایی است که من صحبت می کنم و یکی باید بیاید پاسخ دهد. اگر سلیقه مردم باید باشد، مردم بگویند کدام تیتراژ بهتر است و اگر مردم بخواهند به سلیقه شما رأی بدهند، بگویید مردم بیایید و به سلیقه ما رأی بدهید. من در میان داوران اسم هایی را دیدم که بعید می دانم فرصت کنند و موسیقی گوش بدهند!

 

واقعاً نمی دانم که آیا داوران آن ها بوده اند یا نه و هیچ کس پاسخ درستی به من نمی دهد. اگر داوران از اسامی محترمی باشند که به گوش من خورده اند و آن ها تصمیم گرفته اند چه کسانی در این مسابقه کاندیدا شوند، باید بیایند و ملاک های خود را بگویند. آن ها یکی دو روز است که آمده اند و من علی لهراسبی هستم و در موزیک این مملکت برای خودم برند هستم. نمی شود که یک باره بیایند و بگویند علی لهراسبی نباشد و بدون دلیل، نباید نام من را خط بزنند.

من یک بار تیتراژ داشتم و در «سه ستاره» انتخاب شدم و قبل از آن هم می دانستم که انتخاب می شوم. اگر قرار است مردم به سلیقه این آقایان رأی بدهند، بگویند مردم محترم و گرامی، به سلیقه ما به این افرادی که هستند رأی بدهید! خدا را شکر در لیست نامزدها چند نفر این کاره و از دوستان مان هستند. نمی گویم که بقیه بچه ها بد، ولی نبودن اسم کسی که در تیتراژ نامدار و کارش را بلد است، صحیح نیست. ۵۰ شب این تیتراژ روی آنتن است و همین الان هم روی آنتن است و واقعاً من منطقی پشت این انتخاب نمی بینم.

این ماجرا در شبکه های اجتماعی هم بازتاب زیادی داشت.

جالب بود که مثلاً اعلام کردند که محسن یگانه چون تیتراژ «ماه عسل» را خوانده، خودمان ایشان را حذف کردیم. آقای سالار عقیلی خودشان انصراف دادند ولی درباره من هیچ توضیحی ارائه نشد. فکر می کنم با این تفاسیر، تنها هنرمندی که بدون دلیل اسمی از او برده نشد و نیست، من هستم و این عجیب ترین جای بازی بود.

برای ویدئویی که از تو برای این برنامه گرفته شد، عنوان شده بود که تو در انتخاب های این برنامه هستی؟

گفتند که تیمی روی این قضیه کار می کند و قاعدتاً تو هم هستی و احتمالاً مقام می آوری. تکلیف تیتراژ مشخص است و حتی در سایت خودتان در یک نظرسنجی از مردم عام بپرسید، تیتراژهای سال گذشته را مرور کنید و ببینید کدام کار گرفته است. حتی بچه سه ساله هم این تیتراژ را می خواند و کلی فیلم از آن در اینترنت است. مثلاً فکر کن سه بازیکن اصلی تیم ملی را یک باره کلاً دعوت نکنی. حتی در آن جا هم پاسخگو هستند و مربی تیم می گوید به دلیل مسائل انضباطی یا دلایل دیگر، دعوتش نکردیم؛ ولی نمی تواند بگوید به خاطر کیفیت دعوتش نکردیم. چون بازیکن دقیقاً همان نمایش قبلی را دارد.

با مسئولین برنامه در این باره صحبت کرده ای؟

من خیلی واضح با همه صحبت کردم و طرفداران من پاسخ می خواهند. طرفداران تیتراژ، فقط طرفداران من نیستند و شامل اشخاص عمومی هم می شوند. چون آن تیتراژ در تلویزیون برای همه مردم پخش می شود و قرار نیست همه آن ها فن های دوآتشه من باشند. من کارم همین است و باید یکی بیاید به من و هواداران ام پاسخ بدهد که دلیل حذف علی لهراسبی از میان هایلایت های تیتراژ ایران در این رقابت چیست.

اصولاً این داستان کمی سوءتفاهم برانگیز شده است.

کسانی که در عرصه موزیک نیستند که نباید بیایند و در این مقوله نظر بدهند. من فکر می کنم قضیه فراتر از این ها است. شاید سیاست این برنامه باشد؛ ولی هر چیزی هست، وقتی به حقوق شخصی یک نفر می رسیم، نباید به دلایل شخصی یا غیرشخصی، حق یک نفر را نادیده بگیریم. نبودن من در تیتراژ، به اعتبار من لطمه می زند و همه مردم می گویند چرا علی لهراسبی نیست. رقابت تیتراژهای سال در این جا مطرح است و نمی شود چندین نفر که در این زمینه تخصصی ندارند، من را حذف کنند.

به این فکر کرده ای که شاید چون تو یک بار این جایزه را برده ای، خواسته اند این جایزه به دیگران برسد؟

مگر می شود؟ اگر قرار است دست به دست بچرخد، به من دوستانه می گفتند که تو در رقابت برده ای ولی انصراف بده و من هم قبول می کردم.

ممکن است بازی رقابت شبکه ها هم باشد. چون شبکه های دیگر هم بوده اند، اگر تو هم بودی، اکثر برگزیده ها از شبکه دو می شدند.

من از همکاران محترم ام عذر می خواهم ولی اگر من هم بودم، همه از شبکه ۲ می شد. این مسأله واقعاً برای من یک سردرگمی است. من که انتخاب نمی کنم در کدام شبکه باشم. روال تیتراژخوانی به این صورت است که سریالی به تو پیشنهاد می شود و از همه لحاظ آن را بررسی می کنی. حال من واقعاً خوب نیست و با این موضوع نمی توانم کنار بیایم.

فکر می کنی سلیقه داوران این برنامه (اعم از رسانه های مختلف، خبرگزاری ها و…) تا چه حد به سلیقه عمومی نزدیک است که برای این برنامه انتخاب شده اند؟

خیلی از این رسانه ها اصلاً رسانه موسیقی نبودند و تخصصی ندارند. هر کسی در جایگاه خودش است و من قاعدتاً نمی توانم بروم و صلاحیت یک نفر را برای کاندیداتوری ریاست جمهوری تشخیص بدهم! خدا را شکر که من حاشیه ای هم ندارم و بیش از ۲۰ کار ارزشی خوانده ام و فکر نمی کنم کسی به اندازه من در این زمینه فعالیت کرده باشد. نه اینکه بگویم برای جایی کار سفارشی خوانده ام، ولی اعتقاد دارم و می دانم مدیون آن هایی هستم که برایشان کار خوانده ام.

هیچ عامل بیرونی باعث این موضوع نشده است؟ مثلاً اختلاف تو با عوامل این برنامه یا هر چیز دیگری؟

من با کسی اختلافی ندارم و همه از دوستان من هستند. من با احسان علیخانی حرف زدم و ویدئو ضبط کردم.

نظر احسان چیست؟

خودش هم تعجب کرده! من «فاصله ها» را خواندم و تا کنون نزدیک به ۵میلیون نفر، این ترانه را آهنگ پیشواز خود قرار داده اند. مگر می شود آن را با سلیقه شخصی، از میان کاندیداها کنار گذاشت.

فکر می کنم به اندازه کافی در مورد «سه ستاره» صحبت شد. کمی هم درباره سایر مسائل گپ بزنیم. تیتراژها و موسیقی هایی که در قالب ترانه تیتراژ سریال ها در سال های گذشته ارائه می شدند، بعضاً تبدیل به یک موج بزرگ می شد و تو نمونه بارزی هستی که بسیاری از کارهایت، در این فرم منتشر شد. فکر می کنی ترانه های تیتراژی که در سال های اخیر منتشر شده و می شوند هم با همین اقبال مواجه می شوند؟

زمانی تیتراژهای تلویزیونی، در موسیقی کشور جریان ساز بودند و چرا این روند امروز کم رنگ شده است؟ چون رسانه های تصویری زیاد شده و بیننده رسانه ها تقسیم می شوند. نمی توان فضای مجازی را با ۵ سال پیش مقایسه کرد. وقتی فضای مجازی این قدر قوی شده، قاعدتاً تأثیرگذاری شبکه های تلویزیونی هم کمتر می شود. ما کارمان را به همان صورت قبل و به درستی انجام می دهیم. تیتراژ همین سریال «آرام می گیریم» را با موزیک های قبلی من مقایسه کنید و ببینید آن را به سمت موزیک روز برده ام.

علیرغم اینکه تو کارهای شنیده شده زیاد داری، ولی در زمینه اجرای زنده در تمام این سال ها کم کار بوده ای. دلیلش چیست؟

من متأسفانه با هیچ شرکتی قرارداد نداشته و برای مدیریت برنامه هایم، همیشه دچار چالش بوده ام. همه این ها احتیاج به یک مجموعه و شخصی دارد که در این زمینه تجربه داشته و بتواند اجراهای زنده متعدد و متوالی را فراهم کند.

به نظر می رسد خودت هم در این زمینه مقصر بوده ای و بیش از حد در شغل دوم و شرکت تبلیغاتی ات غرق شده ای و بیشتر وقت خود را آن جا سپری می کنی.

بله، واقعاً درست است. خدا را شکر آهنگ هایم را منتشر می کنم ولی کنسرت کم داشته ام.

شغل دوم و تبلیغات برای تو جذابیت کاری دارد؟

بله، دوستش دارم. چون در آن خلاقیت هست و هر روزت با روز قبل فرق می کند و مقوله عجیبی است. ما استراتژی تبلیغات می نویسیم و هر بار به چالش کشیده می شویم. وقتی بیلبوردت را در سطح شهر می بینی یا کمپین تبلیغاتی می نویسی یا اسم خوب درست می کنی، از کارت لذت می بری. ولی من با حرفت صددرصد موافقم که برنامه هایم به خوبی مدیریت نشده است. من ۹ ماه بعد از هیت شدن «فاصله ها» کنسرت گذاشتم و هیچ کس چنین موقعیتی را از دست نمی دهد. باید همان موقع که سریال پخش می شد و ترانه تیتراژش هیت شده بود، همه جای ایران را با کنسرت هایم پر می کردم. اکنون منظم تر شده ام و تقریباً ماهی یک ترانه منتشر می کنم. کارهای آلبوم و ویدئوکلیپ را هم با جدیت بیشتری پیگیری می کنم.

کسی که در شرکت های تبلیغاتی، استراتژی تبلیغاتی برای کمپین ها می نویسد، مگر می شود خودش تا این حد دور از بازی های تبلیغاتی باشد؟

کوزه گر از کوزه شکسته آب می خورد! من واقعاً روی خودم متمرکز نیستم. این ایده خوبی نیست که فکر کنیم هر کسی در هر زمینه ای تخصص دارد، بتواند برای خودش هم همان کار را بکند. مثل دکتر روان شناسی می ماند که همیشه خودش مشکل خانوادگی دارد!

دور جدید فعالیت های کاری ات با زایا سلیمان به عنوان مدیربرنامه و تهیه کننده شروع شده است.

من اولین موزیک ها و اجراهایم را با زایا شروع کرده ام و یک ارکستر مشترک با احسان خواجه امیری داشتیم و اولین برنامه هایمان با ارکستر مشترک بود. به دلیل ترافیک کارهایم، کمی بین مان فاصله افتاد و الان به نتیجه رسیده ایم که با هم دوباره شروع کنیم و امیدوارم با تجربه زایا و سابقه من، ارتباط موفقی صورت بگیرد.

تو در دوره های مختلف با هنرمندان متفاوتی همکاری کرده ای؛ از شادمهر عقیلی و بهروز صفاریان گرفته تا روزبه بمانی و محمد ناهیدی و حدیث دهقان و… چرا این تیم همیشه در حال تغییر بوده است؟ فاکتورهای تو برای انتخاب تیم کاری ات چیست؟

انتخاب های من نسبت به سلیقه ام در موسیقی صورت گرفته است. از تکرار هم فراری ام. یعنی اگر در یک سبک و استایل، اثری همه گیر شود، اصلاً حاضر نیستم تکرارش کنم؛ مگر اینکه واقعاً خود من را راضی کند. دوست دارم با موزیسین هایی که حرف جدیدی دارند کار کنم. من یک سری طرفدار پروپاقرص دارم که دوست دارند من در یک فضای کاری ثابت، آثارم را منتشر کنم. بارها به آنها گفته ام که این تکرار مکررات، اصلاً در ذائقه من نیست و بر اساس همین استراتژی، در آلبوم جدید من هم اتفاقات جالب و ویژه زیادی افتاده است.

در یک دوره کاری ات هم به «سلطان غم» معروف شده بودی و آثار عاشقانه و غمگین ات مثل «کوه»، «بعد رفتنت»، «سزامه» و… محبوب علاقه مندان این سبک شده بود. اینکه آن فضاها را کمتر ادامه دادی، به خاطر همین گریز از تکرار بود؟

ماهیت صدای من کلاً ماهیتی غمگین داشته و دارد. من حتی اگر آثار ریتمیک و شاد هم بخوانم، آن تم صدا همیشه کار خودش را می کند. ولی واقعیت این است که من کار حرفه ای می کنم و اصلاً نمی خواهم سلطان غم باشم! من باید پکیج باشم، موسیقی هاوس و عاشقانه و غمگین داشته باشم و نمی دانم چه قدر موفق بوده و هستم. ولی اصلاً دوست ندارم آثارم فقط در یک ژانر و فضای کاری ارائه شود.

دوستی تو و محسن یگانه همیشه خیلی جدی و دوطرفه بوده. چرا دیگر اثر مشترکی از شما منتشر نمی شود؟

نشده که کار کنیم. محسن هنوز هم دوست نزدیک و صمیمی من بوده و هست و همین چند ساعت پیش با هم حرف زدیم.

یک کار مشترک و موفق هم به نام «بعد رفتنت» با هم داشتید که خود محسن یگانه در گفت وگویی گفته بود که دوست داشته این قطعه را خودش بخواند ولی چون تعهد داشته به تو واگذار کند، تا ابد حسرتش را می خورد.

بله، زمانی که این اثر را برای من ساخت، گفت که علی، این را می خواهم خودم بخوانم و در ازای آن، دو قطعه دیگر برایت می سازم و من در جوابش گفتم:«همین که گذاشتم «سکوت» را بخوانی، بهت رحم کرده ام!» چون سکوت را برای من ساخته بود.

زایا سلیمان:یک بار هم محسن یگانه در کنسرتش و در حضور علی گفت:«قطعه «سکوت» را برای علی لهراسبی ساخته بودم و اگر آن قطعه را خوانده بود، الان او روی این صحنه بود و من داشتم آهنگ او را زمزمه می کردم!»

لهراسبی:محسن گفت هر آهنگی که برای لهراسبی ساختم و او نخواند و خودم خواندم، گرفت و هیت شد. می خواهم از این به بعد هم برای علی کار بسازم و بگویم نخواند تا خودم آن را اجرا کنم و هیت شود! (خنده)

سؤال آخرم درباره مرتضی پاشایی است. در تمام دوران تقاهت پاشایی، تو نزدیک ترین همکار به او بودی، ولی کمتر خواستی در جریان رسانه ای آن اتفاق، پررنگ باشی. درباره آن روزها و اتفاقات تلخی که از سوی اهالی موسیقی در آن زمان شاهد بودیم، حرف می زنی؟

زیاد نمی خواهم درباره آن مسائل حرف بزنم. بیا این بحث را ببندیم؛ ولی اگر قرار باشد درباره خود مرتضی حرف بزنم، باید بگویم رفتن او خیلی حیف بود. اگر آن قدر دل مردم بابت رفتن مرتضی شکست، بخش کوچکی از آن به خاطر هنرش بود. بخش عمده این ابراز توجه و ابراز احساس ها، به انرژی بی نظیر او بود که از بین ما رفت.

یک خاطره کوچک درباره مرتضی می گویم به عنوان صحبت پایانی تا متوجه تفاوت های این آدم با دیگران شوید. سه روز قبل از فوت مرتضی بود که من لباس مخصوص اتاق نگهداری ویژه را پوشیدم و از پشت شیشه، مرتضی را نگاه می کردم. همه نزدیکان مرتضی می دانند که او تکیه کلامی داشت که وقتی در جمع های دوستانه، فضا کمی ساکت می شد، مرتضی یک باره با صدای بلند می گفت:«حالا دست دست…» و دست می زد تا فضا کمی از آن سکوت بیرون بیاید و همه با هم می خندیدند و فضا عوض می شد. «حالا دست دستِ» مرتضی، معروف بود. آن روز مرتضی به سختی نفس می کشید و حتی حرف هم نمی توانست بزند. من خیلی حالم بد بود و حسابی به هم ریخته بودم. زیاد هم وارد اتاق آی.سی.یو نمی شدم، چون نمی خواستم حال بد و نامناسب من، روی مرتضی اثر بگذارد و بسیار غمگین بودم. آن روز مرتضی از پشت شیشه و با دست به من اشاره کرد که پیش اش بروم. یعنی از حالت چهره من فهمیده بود که به هم ریخته ام. با دست اشاره کرد بروم داخل.

 

با زحمت زیاد سعی می کرد که ماسک را از روی دهانش بردارد و به من چیز مهمی بگوید. پدرش هم کمک کرد تا ماسک را به زحمت از روی صورتش بردارد و با همان صدای نحیفی که به زحمت از حنجره اش خارج می شد، رو به من گفت:«حالا دست دست…»! سه روز مانده بود به فوت اش. همه وجود من را غمی به بزرگ ترین اندازه ممکن فرا گرفت. مرتضی در آن شرایط هم می خواست آن آدم هایی که آنجا هستند را خوشحال کند. واقعاً برای من در آن شرایط قابل درک نبود. همین قلب بزرگ مرتضی وجه تمایز اصلی او و دیگران بود که اندوهی به این وسعت را در کشور باعث شد. خدا رحمتش کند. واقعاً مرتضی حیف شد و غم مرتضی تا ابد در تاریخ موسیقی ایران خواهد ماند.