گفت وگو با غلامحسین لطفی بازیگری که زن وبچه ندارد!

غلامحسین لطفی درباره خانواده اش گفته است:

*پدر و مادرم را سال هاست از دست داده ام و دو خواهر دارم که در قزوین زندگی می کنند. خودم هم چند سالی است به دلیل هوای بد تهران به قزوین مهاجرت کرده ام و گاهی برای ادامه درمانم به تهران می آیم. آخرین روز تصویربرداری سریال بایرام که چند سال قبل تولید شد از بلندی افتادم و هر دو پایم شکست و کمرم آسیب دید. بعد از آن حتی احوالی از من نپرسیدند و من این را به حساب بی رحم شدن آدم ها می گذارم.

* پنج سال است برای بازی یا کارگردانی دعوت نشده ام.خیلی از همکارانم که تحصیلکرده رشته بازیگری هستند به کارهای دیگری جز بازیگری مشغولند و این جای افسوس دارد و امیدوارم هرچه زودتر حال فرهنگ و هنر در کشورمان خوب شود.

غلامحسین لطفی

* کارمن بازیگری است اما در بیشتر کارها بخشی از دستمزدم را نمی دهند. این تنها مشکل من نیست بیشتر بازیگران با این معضل روبه رو هستند. بازیگران حال و روز خوبی ندارند فقط تعداد بسیار اندکی هستند که پولدارند، اما می دانم آنها از راه بازیگری پولدار نشده اند یا شغل دیگری دارند یا پدرشان پولدار و سرمایه دار است. وزارت ارشاد به من دکترای بازیگری داده، اما حقوقم یک میلیون و ۲۸۰هزار تومان است. اگر دستفروشی می کردم و سر چهارراه ریش تراش می فروختم درآمدم بیشتر از این بود!

*داوطلب و مشتاق بازیگری زیاد است، اما آنها نمی دانند داخل این حرفه چه خبر است. از بیرون نگاه می کنند و می گویند به به چه خانه زیبایی! عکس بازیگران را می بینند و هوس می کنند بازیگر شوند. شهرت و پول وسوسه شان می کند وگرنه هیچ کدامشان واقعا عاشق حرفه بازیگری نیستند. شهرت بد نیست هر موجودی دوست دارد خودش را به نمایش بگذارد، اما آنهایی که سراسیمه وارد دنیای سینما می شوند، فکر می کنند خیلی به آنها خوش خواهد گذشت و سریع به پول و شهرت دست پیدا می کنند اما این طور نیست. پس بهتر است قبل از این که شیفته بازیگری شوند، کمی تحقیق کنند و با این دنیا آشنا شوند که بعد از ورود با سراب روبه رو نشوند.

عکسهای غلامحسین لطفی

* در کشور ما حدود ۱۵۰۰ بازیگر وجود دارد، اما فقط پنج نفر مدام کار می کنند و از این فیلم به فیلم دیگر و از این سریال به سریال دیگر می روند. مافیای بازیگری بیشتر بازیگران را خانه نشین کرده است. اصلا به توانایی افراد توجه نمی شود فقط بازیگرانی مدام سرکار هستند که روابط خاصی دارند. نمی دانم چرا با این مافیا برخورد نمی شود، همه از آن می گویند اما هیچ کس پی آن را نمی گیرد که منشا آن را پیدا کرده و با آن مقابله کند تا عدالت رعایت شود و همه بتوانند نقش بگیرند و بازی کنند. بازیگرهای قدیمی مثل من خانه نشین شده اند و مجبورند سرشان را با خواندن کتاب و دیدن فیلم گرم کنند.

* من ۶۵ ساله ام در اوج آمادگی برای کارگردانی و بازیگری هستم، اما کار نیست. کار فقط برای یک عده ای محدود هست و بقیه بیکارند. به نظرم تلویزیون موثرترین سازمانی است که می تواند با این مافیا مبارزه کند و اجازه دهد همه بازیگران در کارهای مختلفی که ساخته می شود، حضور پیدا کنند.

*من زن و بچه ندارم و با حقوقی که از وزارت ارشاد می گیرم، زندگی ام را می گذرانم، اما به همکارانم فکر می کنم که همسر و فرزند دارند و بیکاری زندگی آنها را با مشکلات زیادی روبه رو کرده است. من غمگین می شوم وقتی مردم و اطرافیانم را عصبی و ناراحت می بینم. شرایط دشوار اقتصادی آدم ها را بداخلاق می کند و قسمت تلخ ماجرا اینجاست که هیچ کس نمی تواند برای دیگری کاری انجام دهد.