گفتگو با مریم سعادت در تولد ۵۸ سالگی اش

رابطه وقت شناسی با شهرت

تعهد به قول و قرار و سر وقت رسیدن وظیفه انسانی هر کسی است. این صفت باید طبیعی باشد اما آنقدر که این روزها نمی بینیم به نظر غیرطبیعی می آید! آدم که سروقت کارش را انجام می دهد، برای خودش اعتباری به وجود می آورد و با همان اعتبار سنجیده می شود. قبول دارم وقت شناسی مخصوصا در تهران سخت است اما هر کسی باید از خودش شروع کند. وقت شناس بودن اجازه می دهد در مقابل کسانی که وقت شناس نیستند، اعتراض کنیم. اما خب دست کم در حرفه ما وقت نشناس بودن با شهرت ارتباط دارد؛ مثلا اگر کار ساعت ۸ شروع می شود و بازیگری ساعت ۲ بیاید یعنی خیلی معروف است و مثلا من که سر وقت می روم لابد اصلا معروف نیستم.

عکسهای مریم سعادت

لحظه های سرشار

سنم را دوست دارم و همین طور گذشته ام را. خاطرات زیبایی دارم اما اصلا دلم نمی خواهد به عقب برگردم. دوست دارم در لحظه ها زندگی کنم و همان جایی باشم که هستم. هفت یا هشت سال پیش از جایی خواستند که رزومه خیلی کاملی از کارهایم تحویل بدهم. چند روز با تمرکز تک تک کارهایم را نوشتم و در مواردی از دوستان و همکارانم پرس و جو کردم تا این که بالاخره این رزومه آماده شد. وقتی به آن نگاه کردم به خودم گفتم این روزمه کاری یک نفر دیگر است، واقعا من در زندگی این همه کار کرده ام؟!

البته حالا دیگر باور کرده ام، ولی آن زمان وقتی یکباره مجموع همه کارهایم را کنار هم دیدم، باورم نمی شد. آدم تا وقتی جوان است متوجه حجم و میزان تاثیر کار هایی که انجام می دهد نیست.

زی زی گولو چیز دیگری است

عروسک گردانی زی زی گولو به عهده من بود، طراحی عروسک های خونه مادربزرگه را انجام دادم و همراه یک گروه همه آنها را ساختم؛ مخمل کار خودم است و نوک طلا را هم عروسک گردانی کردم و هم به جایش حرف زدم ولی زی زی گولو را یک جور عجیبی دوست دارم. زی زی گولو اولین تجربه عروسک گردانی من همراه با صدا سر صحنه بود. خانم آزاده پورمختار سر صحنه به جای زی زی گولو حرف می زد و صدا بعدا ضبط نمی شد. او یک گوشه پشت میکروفن می نشست و من گوشه ای دیگر زی زی گولو را بازی می دادم اما هماهنگی ما به حدی بود که احساس می کردم یکی شده ایم و فاصله بین من و آزاده پورمختار کاملا از بین رفته است و هر دو در هماهنگی کامل به یک عروسک جان می دهیم.

زی زی گولو

تحت تعقیب کمدی

همیشه برایم اتفاقات کمدی رخ می دهد. من عاشق کمدی موقعیت هستم و چون ذهنم به سمت کمدی موقعیت می رود، اتفاقات بامزه ای برایم رخ می دهد. یکی از این اتفاق ها سال ها پیش بعد از بازی در سریال آرایشگاه زیبا برایم رخ داد. من برنامه های عروسکی کار می کردم و هنوز بازیگری را تجربه نکرده بودم. با خانم برومند مشغول همکاری برای ساخت یکی از برنامه های عروسکی ایشان بودیم؛ خونه مادربزرگه یا شاید هم زی زی گولو. خانم برومند همزمان مشغول تدارک آرایشگاه زیبا و کار در مرحله فیلمنامه قرار داشت. یک روز داشتیم در خانه با هم کار و طرح های عروسکی را بررسی می کردیم که خیلی بی مقدمه و حتی بدون برنامه ریزی قبلی و به قول معروف یهویی گفتم به من هم نقش بدهید بازی کنم! خانم برومند گفت بازی می کنی؟ گفتم بله، یک نقش کوتاه بده که بتوانم بازی کنم. گفت:جدی می گویی؟ گفتم بله خب . حاصلش نقشی شد که در آرایشگاه زیبا بازی کردم.

وقتی سریال پخش می شد، من در تلویزیون مشغول کارگردانی یک برنامه عروسکی بودم. فردای همان شبی که بازی من در سریال آرایشگاه زیبا پخش شد، رفتم تلویزیون و مشغول کار در استودیو بودیم.

خانم هایی که در رژی بودند داشتند درباره آرایشگاه زیبا حرف می زدند؛ خانم های معروف تلویزیون، از طراح صحنه و کارگردان تلویزیونی تا تهیه کننده که اسم نمی برم. یکی از خانم ها که خانم برومند را می شناخت و حتی او را مرضیه خطاب می کرد، گفت:راستی آن دختر منگول چه کسی بود که دیشب در «آرایشگاه زیبا» بازی کرد؟ مرضیه اینها را از کجا پیدا می کند؟!

من توی دکور کار می کردم و اصلا به روی خودم نمی آوردم اما این دیالوگ ها را می شنیدم:

– شنیده ام بازیگر تئاتر است.

– مرضیه است دیگر، می رود آدم های خیلی با استعداد را پیدا می کند و سر جای خودشان از آنها استفاده می کند.

– واقعا دختر بیچاره منگول بود؟

– نمی دانم ولی خیلی خوب بود. به نظر نمی رسید که دارد بازی می کند، انگار خودش هم کمی عقب افتاده بود.

خلاصه در مجموع به این نتیجه رسیدند که من عقب افتاده ام. در تمام این مدت من داشتم آخرین کارهای دکور را انجام می دادم؛ کنجکاو شدم یک نگاهی از پشت دکور انداختم که ببینم دیگر چه می گویند. خانمی که تهیه کننده بود، نگاهی به من کرد و گفت:ای ناقلا، تو بودی؟! آمد سراغ من و گفت:آره خودت بودی و من خنده ام گرفت و لو رفتم.

این واکنش برای من خیلی جالب بود، چون اولین کسانی بودند که بازی اول مرا قضاوت می کردند. البته از حمید جبلی هم قضاوت خوبی دریافت کردم. چند روز بعد از سریال مرا دید و گفت:تبریک می گویم، از این به بعد هر کارگردانی نقش عقب افتاده و کم هوش داشته باشد سراغ تو می آید.

البته این اتفاق نیفتاد چون بعد از زی زی گولو و چند سریال دیگر مردم فهمیدند که آن دختر در آرایشگاه زیبا، من بودم.

مریم سعادت و الناز حبیبی در دردسرهای عظیم

دردسرهای شیرین

مردم نقش مرا در سریال «دردسرهای عظیم» بخصوص بخش دوم آن را بی نهایت دوست داشتند. این نقش در مقایسه با کارهای دیگرم، کمی وجه ملودرام داشت و فقط طنز نبود. حداقل نقش من این طور بود اما مردم برخوردهای حیرت انگیز می کنند. من در این سریال نقش زنی را بازی می کردم که کارگر بیمارستان بود. اتفاقا آن روزها به خاطر حال برادرم زیاد به بیمارستان می رفتم. از خانم هایی که همین حرفه را داشتند، حرف های انرژی بخش زیادی می شنیدم. چون نقشم مثبت بود و نقش زن شریف و زحمتکشی را بازی می کردم، خانم های این حرفه خیلی به من لطف می کردند. برای همین حس خاصی به نقشم در سریال «دردسرهای عظیم» دارم.

من زی زی گولو نیستم

با آرایشگاه زیبا معروف نشدم، در واقع با این نقش به خاطر ماندم. شهرتم را از زی زی گولو دارم. پیش آمده که مثلا رفته ایم بیمارستان برای عیادت و حال خوشی ندارم اما یکی می گوید:مگر شما زی زی گولو نیستید؟ می گویم نه، من در سریال زی زی گولو بازی می کردم. هنوز خیلی ها مرا زی زی گولو یا اعظم خانم صدا می کنند و اصرار دارند مانی نوری که نقش پسر مرا بازی می کرد، پسر واقعی من است! هر چه می گویم نه این طور نیست قبول نمی کنند و آنقدر اصرار دارند که انگار آنها می دانند پسر من است و خودم نمی دانم! البته شاید هم حق داشته باشند آنقدر که مانی شبیه من است، دو پسر خودم اینقدر شبیه نیستند.

اعظم خانم دوست داشتنی

اعظم خانم از اولین تجربه های بازیگری من بود و خیلی به او مسلط نبودم. بیشتر به خود شخصیت مسلط بودم تا به جلوی دوربین بردن آن. در واقع ما به ازای این آدم ها را در جامعه می شناختم و در اطرافم دیده بودم؛ شاید یکی دو نفر را با هم ترکیب کرده بودم تا اعظم خانم را بازی کنم. کسانی که غلط حرف می زنند و خیلی ادعا می کنند، بداخلاق و سختگیرند، داد و فریاد راه می اندازند و وسواس دارند اما با همه اینها دوست داشتنی هستند و خدا را شکر اعظم خانم هم دوست داشتنی از آب درآمد.

عروسک هایی که پلک می زنند

با این که سریال سازی متحول شده و امکانات و تجهیزات برنامه سازی خیلی به روز شده اما تاثیری بر برنامه های کودک نداشته و هنوز هم برنامه های دهه ۶۰ جزو بهترین برنامه های تلویزیون هستند. حتی در سینما هم همین طور است. به نظرم کارهای امروز با دهه ۶۰ قابل قیاس نیست. برنامه های عروسکی گران هستند بخصوص امروز که تکنیک های عروسک سازی تغییر کرده، می توان عروسک هایی ساخت که پلک می زنند و قابلیت های زیادی دارند. اما همه اینها نیازمند بودجه کافی است. شاید اگر مدیران تلویزیون کمی جدی تر و مسئولانه تر به برنامه سازی برای بچه ها فکر کنند، اتفاقات خوبی رخ بدهد. واقعیت این است که با یک پلاتو، یک عروسک ارزان، یک خاله و تعدادی بچه که دارند چرت می زنند، نمی توان به نتیجه خوبی رسید.