پزشک ایرانی: می شود بعد از مرگ آدمها را زنده کرد!

می شود بعد از مرگ آدمها را زنده کرد!

به تازگی رسانه های جهان از نتایج تحقیقات جدیدی درباره مرگ خبر دادند که نشان می داد مغز وقتی قلب از تپش می افتد، به کار خود ادامه می دهد و افرادی که مرگ شان به خاطر ایست قلبی اعلام می شود تا مدتی صداهای اطراف شان را می شنوند و به عبارتی مرگ خود را می بینند. رهبری این تحقیقات را دکتر سام پرنیا،پزشک ایرانی بر عهده داشت که به خاطر تحقیقاتش در این رابطه در جهان بسیار مشهور و شناخته شده است.

مرگ و اتفاقاتی که هنگام و بعد از آن برای انسان رخ می دهد از موضوعاتی است که سالیان سال است ذهن دانشمندان را درگیر کرده و سوالات زیادی را برای بشر به وجود آورده است. برخی از دانشمندان می گویند بعد از مرگ مغز انسان کار نمی کند و در واقع غیرممکن است که هنگام مرگ بتوانیم به چیزی آگاه باشیم. از سویی بسیاری از تجربیات فردی انسان ها با این یافته های علمی متناقض است و افراد بسیاری می گویند هنگامی که سکته کرده اند به نحوی آگاه بوده اند. مثلا گذشته را به طور کامل به یاد آورده اند، صداهای پزشکان را شنیده اند و دهها مورد مشابه دیگر.

برای پاسخ به این سوالات افراد زیادی اقدامات مختلفی انجام داده اند. سام پرنیا استادیار پزشکی دانشکده پزشکی دانشگاه استونی بروک یکی از این افراد است. او مدیر پروژه ای از دانشگاه ساوهامپتون برای بررسی هوشیاری پس از مرگ بود، پروژه ای که «آگاه» نام داشت و حال مشغول انجام مرحله دوم این پروژه برای رسیدن به اطلاعات قطعی تری است. نتایج این تحقیق پرنیا را به نتیجه ای متفاوت برای توجیه تجربیات هنگام مرگ رساند؛ آگاهی انسان از مغز او جدا است. سام پرنیا در مصاحبه ای از نتایج عجیب و متفاوت پروژه «آگاه» به زبان ساده تری گفته است؛ نتایجی که به گفته او برخلاف همه یافته ای علمی انسان تاکنون هستند.

تحقیقات جدید درباره مرگ انسان:

دکتر پرنیا چند وقت پیش شما در مصاحبه ای با ایندیپندنت گفتید که بعد از اینکه مرگ تا مدتی به هر چیزی که اطرافمان هست آگاه هستیم، می توانید این موضوع را به صورت ساده تری توضیح دهید؟ و این آگاهی تا چه مدت بعد از مرگ وجود دارد؟

شواهد تا الان نشان می دهند که چیزی که ما الان آن را نهاد یا آگاهی می نامیم، که در واژگان قدیمی یونانی ها به آن روان می گفتند و بعدها این کلمه به اسم روح ترجمه شد، وقتی که فردی می میرد از بین نمی رود.ما این موضوع را فقط زمانی می توانیم مطالعه کنیم که کسی از مرگ نجات پیدا کند و در حال حاضر مدت زمان این موضوع به ده ها دقیقه تا چند ساعت محدود می شود.

اتفاقات بدن پس از مرگ

بر این اساس آیا می توانیم بگوییم ما وقتی می میریم که آگاهی خود را از دست بدهیم نه زمانی که قلب کار نکند؟

مرگ در پزشکی همیشه زمانی تعریف می شود که قلب دیگر کار نکند. چون وقتی این اتفاق بیافتد فرد دیگر نمی تواند نفس بکشد و مغز او غیرفعال می شود. در این حالت یک آدم دیگر بدون حرکت و بدون زندگی است.

در این زمان بخشی از مغز که باعث می شود با تنفس زنده بمانیم هم از بین می رود و ۲ تا ۲۰ ثانیه بعد از ایست قلبی میزان الکتریسیته ای که مغز تولید می کند هم به صفر می رسد. در این حالت وقتی اقدامات مربوط به احیا قلب هم انجام شود فقط ۱۵ درصد حالت عادی خون به مغز وارد می شود، این میزان برای نجات فرد کافی نیست.

ولی علم به این نتیجه رسیده که وقتی می میریم سلول های بدن هم وارد فرایند مرگ خودشان می شوند و این فرایند برای چندین ساعت طول می کشد. به همین دلیل ما می توانیم کسی را ده ها دقیقه و یا حتی ساعت ها بعد از مرگ دوباره زنده کنیم. تا زمانی که سلو ل های مغز به طور غیرقابل بازگشتی آسیب ندیده اند ما می توانیم جان برخی افراد را نجات دهیم.

پس چرا چنین اتفاقی رخ نمی دهد؟

امروزه این اتفاق انجام نمی شود چون فناوری ها بسیار ساده هستند و یا اینکه بیمارستان ها راه بهینه را برای انجام این اقدامات پیدا نکرده اند. ما نمی گوییم که بعد از ایکه فردی می میرد او زنده است یا هنوز مغز یا دیگر اعضای بدن او کار می کنند، نکته این است که سلول ها فورا متلاشی نمی شوند.

در واقع چند ساعتی طول می کشد تا سلول ها غیرقابل احیا شوند. پس موضوع اصلی تحقیق ما این است. بعد از اینکه فردی وارد دوره اول مرگ می شود اگر بتوانیم قلب را قبل از زمانی که سلول ها وارد فرایند غیرقابل بازگشتی شوند احیا کنیم و در کنار آن اقداماتی انجام دهیم تا آسیب های سلولی در مغز کاهش پیدا کند، می توانیم بدون هیچ آسیب مغزی ای فرد را دوباره به زندگی برگردانیم. این کار پیچیده اما ممکن است.

به همین دلیل بسیاری از رسانه ها به شما لقب “مردی که می تواند شما را از مرگ نجات بدهد” داده اند، آیا می توانید به طور دقیقتری توضیح دهید که چگونه می توانید چنین کاری را انجام بدهید؟

این مسئله پیچیده ای است که بتوانم آن را با جزئیات توضیح بدهم، اما اطلاعات دقیق آن در کتابی به نام پاک کردن مرگ وجود دارد. اگرچه به طور خلاصه می توانم گویم که پزشکان برای اینکار از دستگاه هایی استفاده می کنند تا قلب را احیا کنند و از سویی مطمئن شوند که خون بیمار با اکسیژن آمیخته می شود.

شما در ابتدای مصاحبه گفتید که وقتی می میریم آنچه که نام آن نهاد یا آگاهی است از بین نمی رود، اما از سویی گفتید که با ایست قلبی مغز دیگر کار نمی کند، چطور ممکن است که مغز کار نکند اما آگاهی وجود داشته باشد؟ آیا این ربطی به این باور شما که ذهن توسط مغز تولید نمی شود دارد؟

این یک باور نیست، شواهد علمی که پس از سال ها تحقیق به وجود آمده نشان می دهد چیزی که ما آن را نهاد یا خود می نامیم ممکن است یک وجود علمی جداگانه ناشناخته باشد. به همین دلیل این وجود علمی ناشناخته وقتی مغز کار نمی کند و تا مراحل اولیه مرگ به کار کردن ادامه می دهد.

چه شد که به این نتیجه رسیدید؟

ما فهمیدیم که برای مطالعه فرایندهایی که منجر می شود پزشکان جان افراد را بعد از سکته قلبی نجات دهند باید فرایندهای مغز را بعد از مرگ افراد مطالعه کنیم. در این مدت بسیاری از مردم که تجربه سکته قلبی داشتند گزارش دادند که در طول زمانی که پزشکان می خواستند آنها را نجات دهند قادر به دیدن یا شنیدن وضعیت اطراف خود بودند. در واقع آنها داشتند وارد دوره مرگ می شدند اما زنده ماندند و از تجربه خود گفتند، اینکه داشتند از گوشه ی اتاق می دیدند که پزشکان دارند روی آنها کار می کنند یا از مکالمات واقعی پزشکان و پرستاران گفتند. به همین دلیل بخشی از تحقیق ما مربوط به فهم پدیده آگاهی و هوشیاری در دوره ی سکته قلبی است؛ فهم بخشی که ما را هر که هستیم می کند و اسم آن را روان یا روح گذاشتند. ما می خواهیم بدانیم بعد از اینکه فردی از آستانه مرگ می گذرد چه اتفاقی برای روانش می افتد. برای فهم این موضع ما تحقیقی را انجام دادیم که در نوع خودش بزرگترین تحقیق بود و شامل ۲۰۶۰ داوطلبی بود که در حال تجربه سکته قلبی بودند.

اتفاقات بدن پس از مرگ

نتیجه این تحقیق چه بود؟

از میان افراد که بعد از این تحقیق زنده ماندند (۱۰۱ نفر) حدود ۴۰ درصد گفتند که تجربه چیزی به نام آگاهی را در هنگام ایست قلبی داشته اند. البته آنها نمی توانستند اطلاعات بیشتری بدهند. این افراد فقط حس می کنند که آگاه بوده اند ولی آن آگاهی یادشان نمی آید. ۱۰ درصد این افراد یک تجربه عرفانی داشتند، آنها می گفتند که نور درخشان به سمت آنها می آمد، خویشاوندانشان که مرده بودند از آنها استقبال می کردند و یا تصویر کل زندگی شان را دیده اند. بیش از ۲ درصد این افراد هم گفتند که آگاهی دیداری و شنیداری کاملی از اتفاقاتی که اطرافشان رخ می داد داشته اند.

از کجا مطمئن شدید چیزی که این افراد دیده یا شنیده اند واقعیت دارد؟

ما برنامه بیمارستان ها را دیدیم و از تیم های پزشکی سوالاتی پرسیدیم و تایید می کنیم که چیزهایی که افراد از ۳ تا ۵ دقیقه بعد از مرگشان به یاد می آورند واقعا رخ داده است. در نتیجه دوره زمانی افراد به طوری هوشیار و آگاه بودند که می توانند موضوعاتی را به یاد بیاورند قبل از مرگ آنها نیست بلکه در دوره زمانی است که ما انتظار داریم مغز غیرفعال باشد.
این برخلاف هر چیزی است که علم تاکنون کشف کرده است. ما وقتی این تحقیق را انجام دادیم انتظار داشتیم که بعد از مرگ هیچ آگاهی وجود نداشته باشد، چون بر اساس مدل های علمی شما فقط وقتی می توانید آگاهی داشته باشید که مغز کار کند، پس وقتی مغز کار نمی ‎کند نباید چنین تجربه هایی داشته باشید.
علم همچنین می گوید این تجربیات در هنگام مرگ رخ نمی دهد بلکه بعد یا قبل از آن رخ می دهد، د ولی تحقیق ما می گوید که هیچ کدام از این حرف ها درست نیست و این تجربیات و خاطرات درست هنگام مرگ و درست زمانی که مغز کار نمی کند رخ داده است.