ناگفته های جهانگیرالماسی از کودکی خود

فیلم هایی مانند

 برخی از فیلم هایی هستند که الماسی درآنها بازی کرده است البته به این آثار باید سریال های هزاردستان، در چشم باد، پس از باران و… را هم اضافه کرد.

 

خودش می گوید این روزها مشغول نوشتن فیلمنامه است و روی سه سناریو همزمان کار می کند که یکی از آنها درباره حضرت زینب(س) است. با الماسی درباره زندگی اش هم صحبت شدیم.

 

 

در تهران خیابان امیریه، کوچه قلعه وزیر، پلاک شماره هفت در یک منزل استیجاری از پدر و مادری که هر دو آذری زبان و اهل زنجان بودند، متولد شدم. پدرم کارمند راه آهن بود و مادرم خانه دار. آنها چندین سال بود که ازدواج کرده بودند اما بچه دار نمی شدند و پس از یک دوره دعا، نذر و نیاز عاقبت با توسل و عنایت حضرت معصومه(س) من به این دنیا مُشرف شدم.

 

بله! به همین دلیل سپاسگزارم از عنایت حضرت حق که پیکری به من داد که روحم در آن آرام گرفت و امیدوارم با همین آرامش به سوی خداوند برگردم.

 

نه! سه تا خواهر و برادر بعد از من به دنیا آمدند. خواهرم دو سال بعد از من متولد شد و ۹ سال بعد یک خواهر و برادر دوقلو خداوند به پدر و مادرم داد اما متاسفانه خواهرم به دلیل ذات الریه درگذشت. آن زمان کشور ما از نظر بهداشتی خیلی وضعیت بدی داشت. دوران کودکی ام را به یاد می آورم که پر از بیماری هایی مانند تراخُم، کچلی، فلج اطفال، دیفتری و… بود.

 

 

من در شهرستان بزرگ شده ام، پدرم کارمند دولت بود به همین دلیل در شهرهای مختلف سکونت داشتیم؛ در قزوین، زنجان، اندیمشک، اهواز، تبریز. یادم می آید وقتی پنج ساله بودم آب لوله کشی حتی برای خوردن نداشتیم. باید از آب انباری که پنجاه، شصت پله می خورد و به زیرزمین می رفت آب آشامیدنی می آوردیم. حمام هم که بیشتر عمومی بود و کمتر خانه ای حمام داشت. البته ما حمام خانگی داشتیم که آبگرمکن آن یک بشکه دویست و بیست لیتری بود که با هیزم آب آن را گرم می کردند و با لوله به اتاقکی کاشیکاری شده که حمام بود می رساندند. والدینم در آن دوره همه تلاش خود را می کردند تا ما از بیماری های مُسری در امان بمانیم.

 

 

پدرم کارمند بود و ما به طبقه متوسط تعلق داشتیم نه مرفه بودیم و نه فقیر! البته در دوره ای از زندگی سختی زیادی را تحمل کردیم؛ در خردادماه سال ۴۳ پدرم از زنجان به اندیمشک منتقل شد و مجبور شد ما را هم با خود ببرد و تغییر دمایی که ما در آن سال تجربه کردیم بسیار وحشتناک بود و بسیار ما را آزار داد. یادم هست، اولین خانه ای که در اهواز اجاره کردیم، دیوار به دیوار یک نانوایی بود و گرما را برای ما غیرقابل تحمل کرده بود.در آن زمان کولر نبود و ما برای خنک شدن از بادبزن های دستی استفاده می کردیم. این انتقال یکی از سخت ترین دوره های زندگی ما بود.

 

عزیز بودن کلی دردسر برایم داشت! مدام مراقبم بودند که قاطی بچه های دیگر نشوم، هر کسی هر مشکلی داشت مرا می برد یک کاموا می داد دستم تا آن را باز کنم تا مشکل شان برطرف شود! توی عروسی ها، باید اسپند می بردم، هر کی خانه می خرید باید آینه، قرآن می بردم و…

 

 

اصلا بچگی نکردم! برای همین در سی سالگی برای خودم اسباب بازی می خریدم و همه کارهایی که در کودکی انجام نداده بودم را در سی تا سی و پنج سالگی انجام دادم !

 

شهرت هیچوقت اذیتم نکرده است. وقتی تکلیفت با خودت روشن باشد، حضور مردم در کنارت لذتبخش می شود. از خانواده ، مردم و اساتیدم یاد گرفتم، خشوع و فروتنی بخصوص در مقابل مردم بهترین لذت دنیاست. هیچ وقت به مردم نه نمی گویم.

 

حیات و دنیا مقدس است! ما آدم ها خرابش کرده ایم. دنیا بهشت قابل رویت و خیلی ارزشمند است.

 

 

همین سختی هاست که ما را می سازد. خداوند با یک توجه کوچک می تواند همه مشکلات ما را حل کند، چرا نمی کند؟ چون می خواهد ما با درک و شعور، گذشت و احساس رشد کنیم و به درجات بالا برسیم. اندیشمندان دینی ما همیشه به این نکته اشاره می کنند که اگر حجاب ها برداشته شود، متوجه می شویم که زندگی و حیات چه موهبت بزرگی است. از بهشت هبوط می کنیم تا بعد از طی مراتبی دوباره عروج کنیم و به انسان کامل تبدیل شویم. نبرد بین خیر و شر، زیبایی و زشتی، نادانی و دانایی و… همه در این دنیا اتفاق می افتد تا ما راه درست را انتخاب کرده و کامل شویم.

 

 

فیلم «نقش عشق» را جا انداختید که فیلم نامه اش را خودم نوشتم. این فیلم گرایشات روحی و ذهنی ام را دقیقا به نمایش گذاشت. در آن سال ها عنایتی به من شده و توانسته بودم به معرفت خداوند به گونه ای دیگر نگاه کنم. فیلم نقش عشق چالش روانی و ذهنی ام با عالم هستی را به نمایش گذاشت.

 

 

حتما هست! اما در این سال ها آنقدر از پیرامونم آسیب دیدم که نتوانستم به اهدافی که داشتم برسم. راه خوبی در سینما شروع شده بود که منحرف شد…

 

 

شاید به دلیل حسادت ها، دشمنی ها، بدبینی ها و بی اعتمادی ها و… فلسفه ای که در زندگی مردم جاری شد خیلی از معادلات تغییر کرد. مردم به جای نیکویی و خوبی به سمت پول رفتند. معنویتی که با پیروزی انقلاب وارد روحیه و زندگی مردم شده بود به مرور تبدیل به پول پرستی شد. تربیت ما تربیت جوامع سرمایه داری نیست به همین دلیل با تغییر نوع تفکر مردم و رفتن آنها به سمت تجمل گرایی؛ پول پرستی به شکل وحشتناکی در کشورمان دامنه دار شد که اگر کنترل نشود معلوم نیست ما را به کجا ببرد باید خیلی حواسمان باشد و بخصوص مراقب جوانان باشیم.