مسعود فراستی منتقد سینما شب گذشته مهمان رامبد جئوان در برنامه طنز خندوانه بود. در آغاز این برنامه رامبد جوان خطاب به او گفت الان که روبروی تو نشسته ام احتمالا همه بچه های سینما می خواهند مرا بکشند.
فراستی هم درباره شروع نقد نوشتنش گفت:«من از مجله فردوسی شروع کردم و نمی دانم نقادی از کجا شروع شده اما تمایلش باید از خانه و پدرم شکل گرفته باشد. من در بچگی آدمی بسیار درس خوان و جدی بودم که فقط یک رفیق داشتم. مدرسه خیلی بدی می رفتم. مدرسه ای بورژوا و من از نظر طبقاتی اصلا به آن مدرسه نمی خوردم. اینها اذیت کننده بود ولی باعث نمی شد که من جا بزنم. چون پدرم اصلا اهل جا زدن نبود. ریاضی ام همیشه بیست بود و انشاهای تندی می نوشتم. از شش سالگی به مدرسه رفتم و ادبیات خواندن را از ۱۲ سالگی شروع کردم. جلسات نقد کتاب و شعر می گذاشتیم و روشنفکر تمام عیاری شده بودم.»
او درباره پدرش گفت:«پدرم را وحشتناک دوست داشتم و متاسفانه ۱۴ سالی هست که درگذشته است. بعضی ها از موضع ضعف مهربانند ولی پدرم از موضع قدرت مهربان بود.»
رامبد جوان از او پرسید با این روحیه نقادی در خانه چه می کنی؟ و فراستی پاسخ داد:«آدم خیلی خوبی هستم. البته شاید در مورد غذا کمی ایرادگیر هستم چون غذا را می فهمم ولی زنم را اذیت نمی کنم. اما اگر از او بپرسید زندگی با این آدم چطور است نمی گوید خیلی سخت است. موضع مساوی دارم و این شخصیتی است.، ادا نیست.»
جوان از او پرسید تا به حال شده فیلمی در طول سال های گذشته ساخته شده باشد و تو بگویی که عالی است؟ که فراستی پاسخ داد، نه! ولی فیلم هایی بوده که از آنها تعریف کرده ام. از فیلم تو (رامبد جوان) هم تعریف کردم چون ادعا نداشت. من از این فیلم های ادعایی خیلی بدم می آید چون می دانم حد سازنده اش نیست. در ادبیات چرا، ولی در سینما نه. با حرف کوچک اما کمی عمیق مشکل ندارم.
او درباره برنامه خندوانه هم گفت:«خیلی به این برنامه احتیاج است. شاید یکی از مهم ترین چیزهایی که لازم داریم خنده است. و در برنامه تو این اتفاق می افتد. در برنامه تو خنده ای است که مبتذل نمی شود، به مردم احترام می گذارد و کلا کار بزرگی است.»
فراستی در این برنامه گفت که یک کافه باز کرده و در آنجا کلاس هایش را برگزار می کند و به نقد فیلم و گپ زدن با جوان ها می پردازد. او با اظهار رضایت از این کار گفت:«کافی است یک آدم هم فاز داشته باشی و کار یدی و فکری بکنی. این فوق العاده است.»
او درباره شیطنت های دوران بچگی اش گفت:«دبیرستان ما حصارهای خیلی بلندی داشت. یک بار تصمیم گرفتیم از مدرسه فرار کنیم. از روی حصار روی ماشین معلم فیزیک مان پریدم و ماشین خراب شد.»
این منتقد با بیان این که هر شب فیلم می بیند گفت البته فیلم را باید روی پرده دید ولی عمده سینمای ایران را می توان در تلویزیون دید.»
فراستی افزود:«من فقط دو بار دعوای فیزیکی کرده ام. یک بار در دبیرستان و یک بار در سوئیس کارگری می کردم یک دعوای اساسی کردم. با آدمی سوئیسی که دو برابر هیکلم بود. یک سیلی زدم و در رفتم چون اگر مرا می گرفتند اخراجم می کردند.»
او همچنین گفت که وقتی حالم بد است موسیقی گوش می کنم و به نظرم سینما اگر بخواهد درست باشد باید مثل موسیقی باشد.
این منتقد در پاسخ به این پرسش که به مرگ فکر می کنی، گفت:«یک جمله از وودی آلن یادم هست، که البته دوستش ندارم ولی در فیلم «پول را بردار و فرار کن» می گوید بالاخره همه می میرند ولی من سعی می کنم وقتی مرگ می آید، آنجا نباشم.»
جوان از او پرسید هیچ وقت دلت نخواسته فیلم بسازی که او گفت نه، و جوان پاسخ داد اگر می ساختی همه جلویش جمع می شدند و می گفتند مرگ بر این فیلم. او گفت اگر فیلمی می ساختم درباره نقد بود و موضع انتقادی داشت.»
