پان پراگ، آدامسی با طعم مرگ در دسترس همگان

پان پراگ، ماده مخدری است که به تازگی در غالب آدامس وارد ایران شده است. پان پراگ، راجا، تایتانیک، ناس خارجی، پان پاکستان، پان عربی، ویتامین، ملوان زبل، پان اسفناج وگوتکا.
هنوز داستان مصیبت و بدبختی های اکستازی که هزاران معتاد مافنگی روی دست خانواده ها گذاشت، به آخر نرسیده بود که چند ماه پیش، سر و کله یک مخدر توهم زای دیگر در بازار ایران و به ویژه در مناطق شرقی پیدا شد؛ مخدری که این بار در بسته های شکیل با عکس های هنرپیشه های خوش تیپ هندی و پاکستانی به عنوان آدامس، پاستیل و پودرهایی با طعم نعنا و خوشبوکننده دهان وارد شده است.

این آدامس های مخدر را خیلی راحت می شود مثل سیگار از مغازه ها خرید، به گونه ای که خانواده هایی که تفاوت اکس و استامینوفن را از هم نمی فهمیدند، عمرا بفهمند آدامس ها و خوشبوکننده های پان چیست و تا به خودشان بیایند، آنچه نباید بشود، اتفاق میفتد.
خطر اساسی این است که این بار، طعمه ها، بچه های خردسالی هستند که دو آدامس بادکنکی را به زور می چپانند توی دهانشان و آن را تق و تق می ترکانند.

 

یک روانپزشک و مدرس دانشگاه در گفتگویی اعلام کرد:مصرف پان پراگ به صورت جویدنی، زیرزبانی و مکیدنی همراه با دفع ترشحات قرمز رنگ است و مواد تشکیل دهنده آن از برگ درختی به نام « BETEL» است، بدین صورت که این ماده را با مقداری تنباکو، آهک، خاکستر، ادویه، اسانس و افزودنی های غیرمجاز مخلوط می کنند که بسیار نشئه آور است، حتی در بعضی از انواع پان پراگ ها، برای افزایش قدرت سرخوشی و نشئگی، ترکیبات مخدر یا توهم زای دیگری از جمله تریاک، حشیش و در مواردی ترکیبات شیمیایی از جمله آرسنیک، منیزیم و سرب به آن اضافه می شود.

 

جامعه هدف این نوع مخدر، کودکان و نوجوانان (به دلیل مصرف آدامس و پاستیل و غیره) به خصوص در مدارس هستند، چراکه افراد در این سنین به شدت به دنبال تجربه چیزهای تازه اند و این موارد با سرعت شیوع پیدا می کند.

 

بیشترین مصرف این ماده در مناطق شرقی و جنوبی کشور است و مبادی ورودی این مواد به ایران، کشورهای افغانستان و پاکستان است، همچنین قیمت آن حدود ۳۰۰ تا ۵۰۰ تومان و بسیار ارزان است.

 

اسامی دیگر برای تبلیغ و تشویق به مصرف و انگ زدایی از اینکه پان پراگ مخدر نیست، ارایه می شود که عبارتند از:ملوان زبل، دپی کوپر، راجا، تایتانیک، پان عربی، ناس افغانی، چالیا، پان کوبیده و بی تی ( BT ) و حتی دندان سفت کن و ویتامین.

 

این روانپزشک گفت:پان جزء ۵ ماده ی مخدر مصرفی است که (بعد از تنباکو، الکل و کافئین) حداقل ۱۰ درصد جمعیت دنیا در کشورهای آسیای جنوب شرقی – به ویژه هند و پاکستان – این ماده را مصرف می کنند و دلیلی که مصرف کنندگان “پان پراگ”ها را به سمت آن می کشد، احساس گرمی، سرخوشی موقت، سبکی سر، گیجی و شادی کاذب است.

 

مصرف کنندگان پان پراگ بر این تصورند که چون این ماده را از راه دهان مصرف کرده و تدخین نمی کنند، بنابراین خطر چندانی متوجه آن ها نیست. این تصور غلط به جامعه هم تسری یافته و بسیاری از مردم فکر می کنند که پان پراگ ماده بی خطر یا کم خطری است و اگر این چنین نبود در معابر عمومی به صورت آشکار فروخته نمی شد، در حالی که این برداشت از اساس غلط است.

 

این روانپزشک و مدرس دانشگاه در تشریح عوارض استفاده از پان گفت:این ماده مخدر دارای عوارض جسمی، عصبی و روانپزشکی است که عوارض جسمی آن عبارتند از:پان از عوامل مستعدکننده سرطان های حفره دهان از جمله سرطان لثه، سرطان مخاط دهان و سرطان حنجره محسوب می شود، بد رنگ شدن دندان ها، بیماری های لثه، گوارشی(حتی سرطان روده بزرگ)، بیماری های دستگاه تنفسی، کلیوی، قلبی و عروقی، عقیم کنندگی در مردان بزرگسال، التهاب چشم، ضعف شدید سیستم ایمنی، به دلیل ریختن آب دهان به صورت مکرر، می تواند موجب انتقال بیماری های عفونی مانند سل و هپاتیت شود.

 

آسیب مغزی، از دست دادن تعامل رفتاری و حرکتی، احساس سرخوشی و هیجانات غیرطبیعی، افت تحصیلی، به دلیل آهک به کار رفته در آن، توهم، پرخاشگری و در واقع مهمترین عارضه این ماده ایجاد وابستگی و اعتیاد همچنین افزایش تمایل به مصرف مخدرهای قوی تر و خطرناک تر است.

 

این استاد دانشگاه در تشریح راهکارهای مناسب برای پیشگیری و درمان پان پراگ گفت:در زمینه پیشگیری سه موضوع “انسان اعتیادپذیر”، “محیط اعتیادساز” و “عامل اعتیاد” را باید در نظر قرار داد. در نتیجه، برای پیشگیری باید با توجه به موارد فوق، دست کم باید یکی از این علل را حذف کرد تا زنجیره اعتیاد از هم بپاشد. از این رو، ضروری است که عوامل مستعدکننده گرایش به موادمخدّر نظیر نابسامانی های خانواده، دوستان بد، مدرسه و محل زندگی نامناسب مورد توجه قرار گیرند.

 

آگاه کردن جامعه به ویژه والدین از طریق صدا و سیما و سایر وسایل ارتباط جمعی، آگاهی و هوشیاری بیشتر مربیان مدارس و مسئولان آموزش و پرورش کشور، تقویت فعالیت های جایگزین مثل فعالیت های اجتماعی مثبت، هدفمند، توأم با تقویت استعداد و خلاقیت و فعالیت های سالم و مفرح توأم با هیجان، افزایش مهارت های زندگی مانند مهارت حل مشکل، مقابله با مشکل و مقاومت در برابر مصرف مواد، ارتقای فرهنگی، ایجاد گروه های خودجوش آموزشی در مدارس و دانشگاه ها، عضویت بخشی فرزندان در گروه های هنری، ورزشی و مانند آن، از جمله راهکارهای مناسب برای برخورد با این معضل است تا از این طریق آن هایی که روحیه ضعیف و افسرده ای دارند، نقاط مثبت خود را بشناسند و استعدادهای خود را شکوفا کنند.