زندگی شخصی منوچهر والی زاده دوبلور و بازیگر پیشکسوت

والی زاده با گذشت سال ها همچنان با صدای منحصر به فرد خود به جای جوان اول فیلم های بزرگ صحبت می کند. هرچند که از جوانی عادت داشته است به مرگ فکر کند و سایه مرگ را در کنار خودش ببیند. صداپیشه «پل اجکام» در فیلم مسیر سبز با تعجب به متفاوت بودن سوال ها اشاره می شود و می گوید تا به حال چنین مصاحبه ای نداشته است.

 

روزی بود که پسرم به دنیا آمد، البته خیلی راحت به دنیا آمد و مشکلی پیش نیامد، ولی آن روز در بیمارستان طولانی ترین روز زندگی ام است.

 

مرگ را ترجیح می دهم،چون کار دیگری نمی توانم انجام بدهم.

 

سلامتی را با خودم می برم که دلیلش کاملا واضح است و توضیح نیاز ندارد، چون وقتی سلامتی باشد، همه چیز همراهش هست.

 

دزد دزد است و حتی اگر یک «یک قرونی» هم با خودش ببرد، آدم ناراحت می شود. وقتی شما یکدفعه می بینید که در ماشینتان باز است و دزد به آن زده ناراحت می شوید، حالا هرچه که با خودش برده باشد. دقیقا روز اول عید سال گذشته ساعت چهار صبح قصد رفتن به شمال را داشتم، وقتی کنار ماشینم رسیدم، متوجه شدم در ماشین باز است، دزد تنها باطری کامپیوتر ماشین را با خود برده بود، شاید با خودش گفته حالا که در ماشین را باز کرده ام، لااقل یک چیزی ببرم و باطری ۵۰هزار تومانی را انتخاب کرده بود. وقتی متوجه شدم، ناراحت شدم و برگشتم منزل و خوابیدم.

منوچهر والی زاده دوبلور ایرانی

نگرانی های من را سکوت و تنهایی ام آرام می کند و خودم را هیچ وقت درگیرش نمی کنم.

 

دوست دارم با صمیمی ترین کسی که دارم، شام بخورم.

 

خب هرچیز که اختراع شده، قطعا چیز خوبی بوده و به نفع بشر بوده که ساخته شده است. اگر چیزی اختراع بشود که به ضرر بشر باشد، خب طبعا اختراع خوبی نیست و انسان از آن پرهیز می کند.

 

پسرم دانشجو است، هربار که موفقیتی کسب می کند، بسیار ذوق زده می شوم.

 

از داعش بهت زده شدم و هنوز هم هستم که اینها کجا بودند و چه کسانی هستند.

 

من هیچ وقت عاشق نشده ام، اما همسرم را بسیار دوست داشتم و دوست خواهم داشت. از نظر من عشق واژه بسیار بسیار والایی است که همیشه از تعریفش گریزان هستم، چون عشق مفهوم بزرگی است، مانند عشق به خداوند، عشق به زندگی و عشق به کار، من همیشه عشق به کارم برایم از همه چیز بیشتر بوده و هست.

 

من جای خیلی از کاراکترهای فیلم های عاشقانه صحبت کرده ام، اما جای هیچ کس. همیشه دوست دارم تنها جای خودم باشم.

 

 

وقتی سرم را روی بالشت می گذارم، خوابم می برد و صبح خیلی زود بیدار می شوم. برای همین خواب هایم خیلی در خاطرم نمی ماند.

 

من اصلا گوگل ندارم و در این فضاها نبوده و نیستم، اما خب شنیده ام و دوستانم می گویند که کسانی سایت یا وبلاگی را به اسم من زده اند، اما تا به حال خودم نه سایتی برای خودم زده ام و نه آشنایی دارم.

 

سخت ترین و تلخ ترین اتفاقی که در زندگی ام افتاد، مرگ برادرم بود که زیر بهمن در جاده هراز رخ داد. تنها یک برادر داشتم که زیر بهمن ماند و خودم جسدش را از آنجا بیرون کشیدم و به تهران آوردم. این بدترین و بزرگ ترین اتفاقی بود که در زندگیم رخ داد. از خداوند همیشه سلامتی خواسته ام و اصلا پرتوقع نبوده ام. همیشه خیلی ساده زندگی کرده ام و الحمدالله تا به امروز اتفاق ناگواری برایم نیفتاده است.

 

صددرصد حس خوبی نخواهم داشت. اگر خوب شدنی باشم که خوب می شوم و اگر خوب شدنی در کار نباشد به انتظار مرگ می نشینم.

 

همیشه سایه مرگ را کنار خودم می بینم، چون انسان ها رفتنی هستند و عمر دست خداست. بیشتر به خانواده ام فکر می کنم به اینکه بعد از من در آسایش زندگی کنند. تا آنجا که در توانم بوده سعی کرده ام در آسایش زندگی کنند و بعد از رفتنم هم دوست دارم همین طور باشد.

 

هیچ کاری ندارم. اگر قرار باشد دنیا تمام شود، کاری از من بر نمی آید.