زندگی خصوصی و کاری روشنک عجمیان

بعد از آن بازیگری را با فیلم و مجموعه های تلویزیونی زیادی به طور جدی دنبال کرد. وی در مقطعی به عرصه اجرا روی آورد و مسابقه هایی همچون «پلکان» و «همسران» از جمله آنهاست.

شاید بهتر باشد مصاحبه را با آخرین فعالیت تان در عرصه بازیگری شروع کنیم.

دو ماهی است که برای بازی در یک سریال قرارداد بسته ام، اما هنوز در مرحله پیش تولید قرار دارد و کلید نخورده است.

شما مدتی هم اجرا می کردید، اما چند سالی است که این حوزه را کنار گذاشته اید. علت خاصی دارد؟

بله، درست است. بعد از مدتی که در این عرصه فعالیت کردم، احساس کردم کمی در تنگنا و محدودیت قرار گرفته ام و نمی توانستم با آنها کنار بیایم و بعضی از محدودیت ها برایم خوشایند نبود.

به همین دلیل تصمیم گرفتم اجرا را کنار بگذارم. دلیل دوم این تصمیم هم به این قضیه برمی گردد که به سبب ورود به عرصه اجرا دو پیشنهاد بازیگری خوب را از دست دادم.

متاسفانه بعضی از همکاران مجری – بازیگر را برای ایفای نقش دعوت نمی کنند.

مگر این دو با یکدیگر منافاتی دارد؟

نه و اگر از نظر آنها دارد چرا مجریانی هستند که بازیگر می شوند یا بازیگرانی که به عرصه اجرا می آیند و هر دو را هم همزمان دنبال می کنند؟!

حال کدامیک از این دو حوزه برایتان مطلوب تر است؟

مسلما بازیگری. زیرا رشته تحصیلی ام در دانشگاه بوده و تمام تلاشم را از ابتدای فعالیتم تاکنون بر آن صرف کرده ام. هر چند جذابیت اجرای زنده هم بسیار زیاد است.

خودتان را در کدامیک موفق تر می دانید؟

به هر حال من شناخت بهتری از بازیگری دارم. مباحث تئوریک آن را بیشتر می شناسم و بنابراین می توانم در عمل و اجرا هم موفق تر باشم. اما طبیعتا شناختم نسبت به اجرا کمتر است هر چند شاید بتوانم در عمل آن را اجرا کنم.

واکنش مردم نسبت به اجراهایتان چطور بود؟

مردم همیشه لطف دارند و آن را دوست داشتند.

از میان تجربه های اجرا کدامیک را بیشتر از بقیه می پسندید؟

من تاکنون در چهار برنامه تجربه اجرا داشته ام، اما مجموع این برنامه ها تقریبا در هشت سال پخش و چند بار از شبکه های مختلف بازپخش شد.

به آنها اشاره می کنید؟

برنامه زنده ای در شبکه جام جم که هشت سال اجرای آن را برعهده داشتم. اما آنچه فکر می کنم بیشتر دیده شد اجرای مسابقه های پلکان و همسران بود که دومی را با آقای علیرضا خمسه اجرا می کردم. پلکان هم رقابتی بین چند زن و شوهر بود و به تنهایی آن را اجرا می کردم.

شما هم معتقدید نقش های تاثیرگذاری برای زنان در سینما و تلویزیون نوشته نمی شود؟

درباره سینما چنین اعتقادی ندارم هر چند نقش های تاثیرگذار سینما برای مردان بیشتر است. اما درباره تلویزیون این گفته صدق می کند و معمولا خانم ها محور داستان سریال های تلویزیونی نیستند.

چقدر به سینما می روید؟

خیلی کم.

چرا؟

فضای حاکم بر سالن ها را دوست ندارم. تیتراژ فیلم ها گاهی از نیمه قطع می شود یا اصلا اکران نمی شود یا تماشاگران در لحظه های تراژیک می خندند و از این اتفاقات چندان خوشم نمی آید.

آخرین باری که به سینما رفتید؟

برای دیدن «جدایی نادر از سیمین» بود.

آخرین فیلم ایرانی که دیدید، چطور؟

«گذشته» اصغر فرهادی. البته این به استثنای اکران های خصوصی است که دعوت می شوم و در آن شرکت می کنم.

تئاتر هم دنبال می کنید؟

بله، آن را بیشتر از سینما دنبال می کنم.

آخرین تئاتری که تماشا کردید؟

«روز ولنتاین» به کارگردانی منیژه محامدی که دوست خوبم شهره سلطانی هم در آن بازی می کرد.

و آخرین حضورتان در تلویزیون به سریال «شهر من شیراز» برمی گردد که فروردین امسال پخش شد.

بله، البته بعد از آن در دو تله فیلم هم بازی کردم که پخش شد، اما معمولا سریال ها بازتاب بیشتری در تلویزیون دارد.

بازی کدام بازیگران ایرانی را دوست دارید؟

گوهر خیراندیش، فاطمه معتمدآریا، پرویز پرستویی و بسیاری دیگر. از میان جوان ترها هم بازیگران خوبی را می توان پیدا کرد.

هر چند خیلی ها الکی به این حرفه آمده اند، اما بازیگران خوبی هم مثل مجید جوشقانی را می توان نام برد. آخرین سریالی که دیدم «تنهایی لیلا» بود که بازی بهروز شعیبی و مینا ساداتی را هم در آن دوست داشتم.

کارگردانی هست که دوست داشته باشید فرصت همکاری با او پیش بیاید؟

بله، ناصر تقوایی.

نقش خاصی که بخواهید ایفا کنید، چطور؟

نه، به آن فکر نکرده ام. بیشتر عمق نقش برایم مهم است.

شما از جمله بازیگرانی هستید که نمی توانیم شما را به پرکاری در یک ژانر خاص نسبت دهیم.

من تاکنون بیشتر در نقش های جدی بازی کرده ام، اما شاید بیشترین بازی هایی که از من دیده شده به سریال های طنز و کمدی برمی گردد.

مثلا «کوچه اقاقیا» و «جایزه بزرگ » جزو همین کارهاست که در ذهن مردم نقش بسته است.

خود را بازیگر خوش شانسی می دانید؟

نه، چندان خوش شانس نبوده ام، اما همیشه خدا را شکر می کنم که به عنوان بازیگری که بدون هیچ گونه پشتوانه ای وارد این حرفه شده، توانسته ام هدفم را پیش ببرم.

من ۱۹ سال قبل بازیگری را به طور حرفه ای شروع کردم. به کلاس های آموزشی این رشته رفتم و در دانشگاه هم آن را دنبال کردم. هیچ آشنایی نداشتم. همسرم هم آدم رسانه ای نبود. اهل رفت و آمدهای هنری خاصی هم نبودم.

نخستین تجربه حرفه ای تان به کدام اثر برمی گردد؟

«گوهر کمال» در سال ۷۶ به کارگردانی عباس رنجبر.

کدام نقش روی شما بیشتر تاثیر گذاشت؟

نقشم در سریال کوچه اقاقیا، «گوهر کمال» و «کتاب قانون»، همین طور در تله فیلمی به نام «بی خوابی شیرین» به کارگردانی رضا حامدی خواه هم بازی کردم که نقشم را در آن بسیار دوست دارم.

چه ویژگی هایی داشت؟

زنی که زندگی اش درگیر یکنواختی است. مدام برای زندگی فرزندانش تلاش می کند. از طرفی همسر او هم بسیار قانونمدار است.

اما بروز اتفاقی در زندگی این خانواده آنها را از تکرار دور می کند. هر چند که این اتفاق تلخ است، اما آنها به آن روی خوش نشان می دهند. این نقش را دوست دارم چون به ذهنیت خودم هم نزدیک است.

یعنی چه؟

من تنوع در زندگی را بسیار دوست دارم و همیشه از تکرار فرار می کنم. بنابراین حتی گاهی حاضرم اتفاق تلخی هم بیفتد تا از تکرار فاصله بگیرم.

اتفاق تلخ را بر یکنواختی ترجیح می دهید؟

اگر در حد مرگ و میر نباشد گاهی (باخنده). بعضی تلخی ها واقعا شیرین است.

دهه سوم زندگی چگونه است؟

برای من دهه پختگی است. سنی است که فرد نه خودش را میانسال می داند و نه خیلی جوان. بسیار زود می گذرد. انگار چیزهایی هست که فقط در این سن می توان به آن رسید.

من هم در زندگی ام و هم در کارم به آنها رسیده ام. بسیاری از دغدغه هایی را که قبل از این داشتم، فراموش کرده ام و به حرفه ام جدی تر و عمیق تر نگاه می کنم. اگر بخواهم نقشی را قبول کنم، نگاه متفاوت از قبل است.

کمی بیشتر توضیح دهید.

مثلا به این نتیجه رسیدم که زندگی آنقدر مهم است که باید برای آن از خیلی چیزها گذشت. مثلا سلامت زندگی برای من همیشه مهم تر از هر چیزی بوده است.

سلامت زندگی همیشه در کارم هم تاثیر گذاشته است. یکی از مصادیق آنها تصمیم به مادر شدن است.

من هفت سال بعد از ازدواج تصمیم گرفتم فرزندی داشته باشم و برای رسیدن به این نتیجه هم خیلی فکر کردم. می دانستم که مادر شدن محدودیت هایی به دنبال دارد، اما حالا می دانم که خوبی هایش بیشتر است و به شدت از این تصمیم راضی هستم.

چند فرزند دارید؟

یک دختر پنج ساله به نام آروشا.

معنای نام او چیست؟

درخشان.

بازیگری را به او هم توصیه می کنید؟

بله، چراکه نه. البته تصمیم نهایی را خودش می گیرد. او می تواند وقتی بزرگ شد هر رشته ای را که بخواهد دنبال کند.

مثل پدرم که من را به بازیگر شدن تشویق و همیشه از من حمایت کرد. من هم تجربه هایم را در اختیار فرزندم می گذارم و از او می خواهم که از مسیر درست وارد دنیای بازیگری شود.

ماه مهر و سال تحصیلی جدید از راه رسیده است. خاطره ای از دوران مدرسه تان دارید؟

بله. البته خیلی آموزنده نیست. معمولا تقلب می کردم، اما یکبار به اصطلاح مچم گرفته شد و دیگر این کار را کنار گذاشتم. (با خنده)

دانش آموز درسخوانی بودید؟

در مقطع دبستان بودم، اما در راهنمایی و دبیرستان خیلی درس نمی خواندم و به یکباره در سال آخر دبیرستان دوباره به سراغ درس خواندن رفتم و برای رفتن به دانشگاه خودم را آماده کردم.

نام معلم اول دبستان تان را یادتان هست؟

بله، خانم خلیلی یادش بخیر…