“سحر قریشی” از زندگی شخصی اش میگوید

متاسفانه چند وقت پیش عروسی پسرخاله ام بود و من نتوانستم به آن جشن بروم. در این نوع مجالس همیشه با لباس های پوشیده و ساده حاضر می شوم ولی با تمام این تفاسیر باز هم عکس می اندازند و کافی است این عکس در فضای مجازی منتشر شود که برای من مشکلات زیادی به همراه دارد. به همین خاطر ترجیح می دهم شرکت نکنم تا مسئله ای هم نداشته باشم. خانواده ام این موضوع را درک کرده اند ولی برخی از اقوام با تمام توضیحاتی که به آنها از طرف خود و خانواده ام داده می شود قانع نمی شوند. متاسفانه نگاه برخی از افراد جامعه ما به قشر هنرمند یک نگاه منفی و بدبین است؛ اینکه ما خیلی ثروتمند هستیم و زندگی سالمی نداریم! من به همراه چند تن از دوستان به مکه مشرف شده و آنجا توسط برخی هموطنان خودم مورد فحاشی قرار گرفتیم. ما هم مانند بقیه افراد این جامعه برای پولی که دریافت می کنیم زحمت می کشیم. برخی خیلی راحت به خودشان اجازه می دهند و بدترین حرف ها و تهمت ها را در فضای مجازی عنوان می کنند. این دوستان وقتی در شرایط ما قرار بگیرند مطمئن هستم که نمی توانند یک روز تحمل کنند، مصداق این است که آواز دهل شنیدن از دور خوش است. 

 

 تغییر نگاه خانواده و دیگران

 

 راز تنها شدن هنرمندان. . . 

این مسائل باعث شده خیلی تنها باشم. من حتی به تعداد انگشتان یک دست هم دوست صمیمی ندارم، آشنا و همکاران زیادی اطرافم هستند ولی دوست صمیمی ای که واقعا به او اطمینان کامل داشته باشم، ندارم. گاهی پیش آمده که با عوامل کار برای فیلمبرداری به شهرستان می رویم و برای خرج کمتر مجبور می شوند من را با یک همکار خانم هم اتاق کنند ولی من قبول نمی کنم و با خرج خودم یک اتاق جداگانه می گیرم. قصد بی احترامی و جسارت ندارم، چون همه همکارانم را دوست دارم ولی اگر به فرض یک عکس در حالی که در شرایط استراحت هستیم با هم بگیریم و این عکس خیلی اتفاقی لو برود دیگر تمام است. شاید این موضوع باعث شود که بگویند من کلاس می گذارم ولی به خاطر از مسائل حاشیه ای که ممکن است برایم به وجود بیاید چنین رفتار می کنم. متاسفانه پیش آمده که عکس شخصی و خانوادگی بازیگران قبل از ورود به عرصه بازیگری در فضای مجازی پخش شده است که برای من هم این مساله رخ داد و از شخص مورد نظر شکایت کردم. گناه اینکه این عکس پخش شد گردن من نیست؛ گناهش گردن کسی است که عکس را پخش کرده؛ همچنین کسی که عکس را دید و او هم آن را پخش کرد. اگر آدم به خدا اعتقاد داشته باشد و یک لحظه خودش را جای آن بازیگر قرار دهد این کار را نمی کند و آبروی کسی را نمی ریزد. 

در این سال ها «نه گفتن» را یاد گرفته ام. در این شش سال از لحاظ کاری خیلی ضربه خورد ه ام. اوایل کارم بارها شده بود که سر کاری می رفتم که از کارگردان تا عوامل همه مبتدی بودند و مشخص بود که فیلم واقعا بد خواهد شد ولی توان نه گفتن را نداشتم. گاهی فیلمنامه خوب بود و کارگردان اولین کارش بود و کار واقعا بد می شد. گاهی دوستانم به من می گویند که سحر خواهش می کنم فیلم های بد بازی نکن. امروز دیگر فیلم بد بازی نمی کنم، گاهی پیش آمده که فیلم چهار سال پیش ساخته شده و به دلایلی از پخش بازمانده بعد از چهار سال اکران می شود؛ یعنی زمانی ساخته شده بود که نه گفتن را بلد نبودم و فیلم آبروی این چند سال پیشرفت من را می برد. امروزه اصلا با کسی تعارف ندارم و خیلی راحت نه می گویم. اوایل خیلی آدم صبوری بودم ولی الان دیگر آن صبوری را هم کنار گذاشته ام. سینما اجتماع خیلی بزرگی است و در این شش سال تجربیات خوب و بدی کسب کرده ام که اگر به عنوان کارمند در جایی مشغول بودم سال های سال برای کسب این تجربیات زمان لازم داشتم. 

 

 از زن بودن نمی ترسم!

از زن بودن نمی ترسم ولی وقتی از پنج صبح سرکار می روی و همکاران مرد تو دو برابر همکاران زن هستند ناخودآگاه لحن صحبت کردن، رفتار و. . . آدم تغییر می کند. حس مراقبت از خود خیلی بیشتر می شود و ناخودآگاه یک گاردی اطراف خود به وجود می آوری که در نهایت باعث می شود که برای حفاظت از خود، زن بودن خود را پنهان کنی. همکاران خانمی دارم که متاهل هستند و در کار واقعا برای خود مردی هستند و به هیچ کسی اجازه جسارت نمی دهند و من واقعا این رفتار را می پسندم، چون زنانگی خود را برای خانواده خود گذاشته اند و آسیبی به زندگی خود وارد نمی کنند. این خانم ها الگوی من هستند. 

 

امروز من به نوعی پسر خانواده هستم. سپهر، برادرم گاهی اوقات من را به شوخی «داداش سیا» صدا می کند. به نوعی مثل برادرش شده ام. دلیل اصلی اش را هم نمی دانم. شاید چون صبح می روم سر کار و شب برمی گردم یا اینکه خیلی سرم در حساب و کتاب است و. . . البته از همان ابتدا روحیه پسرانه ای داشتم. من از بچگی بین ۶ نوه پسری بزرگ شدم. تنها یک دخترعمو داشتم که آن هم با من اختلاف سنی داشت. یکی از عموهایم اختلاف سنی کمی با ما داشت که تازه امسال ازدواج کرد. همبازی بودن با آنها باعث شده بود تا روحیه پسرانه ای داشته باشم و حتی گاهی به من می گفتند که جای من و سپهر با هم عوض شده است. (باخنده). از زمانی که  وارد این عرصه شدم احساس می کنم روحیه ام کاملا مردانه شده است. خیلی از همکارانم بارها به من گفته اند که تو فقط ظاهر زنانه داری! هرچند به نظرم خیلی خوب نیست و احساس می کنم از احساسات زنانه ام دور شده ام که این طرز تفکر به وجود آمده است. 

 

سپهر به این عرصه علاقه ندارد. من خیلی دوست دارم که سپهر هم وارد این عرصه شود و بارها با او در این باره صحبت کرده ام. کارگردان ها و تهیه کننده هایی هم هستند که به من لطف دارند و اگر از آنها بخواهم حتما برای سپهر نقشی دارند ولی خودش علاقه ای به این کار ندارد. هرچند تله فیلمی بود که سپهر در آن یک سکانس حضور داشت و من آنقدر حواسم به سپهر بود که خراب نکند یا اشتباه نکند، خودم دوبار اشتباه کردم و باعث شدم تا کات بدهند. این کار را در توان سپهر می بینم. 

 

 

خانواده مادری من همه هنرمند هستند. مادربزرگم صورتگر بودند، خاله مادرم نقاشی بسیار حرفه ای هستند، مادر خودم نقاش هستند و علاوه بر آن کارهای دستی بسیار حرفه ای درست می کنند، دایی ام خطاط بسیار هنرمندی هستند و سپهر هم در نقاشی دستی دارد. همان طور که گفتم سپهر زیاد به وادی بازیگری علاقه مند نیست و بیشتر به موسیقی گرایش دارد. خیلی دوست دارم به صورت حرفه ای به موسیقی نگاه کند و قطعا من هم حمایتش می کنم.

 

 ثبت برند لباس کاملا ایرانی

برند لباسی به اسم «کمد» را ثبت کردم که برای اولین بار در زندگی ایده آل این موضوع را اعلام می کنم. تمام طرح ها و لباس ها آماده ارائه هستند ولی فعلا دست نگه داشته ام. درکل، طراحی ها به سبک و مدل خودم هستند یعنی چیزی هستند که من دوست دارم. هم طراحی و هم دیزاین هایش کار خودم است. البته مادرم خیلی به من کمک کردند. در کل یک کار داخلی و کاملا ایرانی است چون بارها به من پیشنهاد شد که طرح ها را به ترکیه ببرم، آنجا شریک شوم و برایم بدوزند ولی دوست نداشتم این اتفاق بیفتد که یک طرح ایرانی به اسم یک کشور دیگر تمام شود. از خیاط، برش کار و. . . همه کار ایرانی است و دوست دارم یک خط تولید ایرانی هم داشته باشد. سه سال است که روی این موضوع کار می کنم. اگر می خواستم از اسمم استفاده کنم می توانستم مانند برخی از همکاران یک مزون دایر کنم. این کار را دوست ندارم چون کار من از آن عموم مردم است، در مزون ها عموم اجازه رفتن ندارند؛ مثلا شده که به یک مزون دعوت شده ام و دیدم که فقط بازیگران حضور دارند و نهایت ۲۰ مانتو بیشتر در مزون وجود ندارد که آنها هم قیمت های نجومی دارند. یا اینکه برخی دوستان از دوبی یا ترکیه جنس می آورند و در مزون برای فروش می گذارند و با افتخار جنس خارجی بودن را اعلام می کنند. 

 

 سکوت را به دروغ ترجیح می دهم!

من هم مثل همه گاهی دروغ گفته ام ولی دروغی بوده که از یک جنگ جهانی جلوگیری کرده (باخنده). الان سعی می کنم دروغ نگویم، مثلا اگر چیزی از من بپرسید که نتوانم راستش را به شما بگویم، فقط نگاه تان می کنم تا خودتان از رو بروید (باخنده). سکوت را به دروغ ترجیح می دهم. چون احساس می کنم که وقتی یک نفر به من دروغ می گوید به شعور من توهین کرده است. به همین خاطر دوست ندارم خودم به شعور دیگران توهین کنم. در دروغ گفتن کم حافظه هستم و نمی توانم آن را حفظ کنم. 

 

من عاشق غذا و غذا خوردن هستم. غذایی نیست که شما اسم ببرید و من بگویم از آن بدم می آید، اما یک زمانی من که عاشق غذا بودم تا غذا جلویم می گذاشتند حالم بد می شد. افسردگی فقط برای همسایه نیست و سراغ همه می آید. شاید کسانی باشند که به این مشکل دچار باشند و اطلاعی از آن نداشته باشند. افسردگی سراغ من هم آمده بود. بعد از انجام چکاپ کامل، کلسترول خونم هم بالا بود. با پیشنهاد دکتر رژیم غذایی ام را تغییر دادم و با تصمیم خودم سراغ گیاهخواری رفتم. در همان زمان برای یک برنامه به همراه چند تا از همکاران به دزفول دعوت شدیم. لطف کرده بودند و مراسم ناهار در هتل برای ما ترتیب داده بودند. من از میز غذا عکس انداختم و غذایی سر میز بود که اسمش را از میزبان پرسیدم و ایشان گفتند کباب گنجشک، یعنی معروف ترین و لذیذترین غذای دزفول. آن زمان من گیاهخوار بودم و این کباب را نخوردم و اگر آن زمان گیاهخوار نبودم شاید کباب گنجشک را می خوردم و به هیچکس هم ربطی نداشت.

من اگر کاری انجام بدهم پای کارم- حتی اگر اشتباه هم باشد- می ایستم و اگر نیاز به عذرخواهی هم باشد عذرخواهی می کنم. من آن عکس را در فضای مجازی قرار دادم و ماجرا شروع شد و کار به تشکیل کمپین حمایت از گنجشک رسید که چه اتفاقی افتاده:سحر قریشی گنجشک خورده! یعنی ما حیوان دیگری نداریم که احتیاج به حمایت داشته باشد!؟ و مساله تا جایی پیش رفت که در شبکه های ماهواره ای هم عنوان شد؛ به همین خاطر عکس را از صفحه شخصی ام پاک کردم اما آن عکس در روزنامه ها و مجلات زرد هم چاپ شد. به همین خاطر از طریق مجله ایده آل می گویم که اگر هم کباب گنجشک خورده ام، نوش جانم. یعنی این کار از شکار آهو و خرگوش و. . . بزرگ تر بود. نکته دیگر اینکه ما مهمان بودیم و عزیزان لطف کرده بودند این غذا را طبخ کرده بودند که در شهر دزفول جزو گران ترین غذاها محسوب می شود.  

 

بارها شده با دیدن اقوام یا همکاران  بچه دار، دوست داشتم که من هم مادر شوم. ولی دوست دارم زمانی به این مقوله فکر کنم که از هر نظر آمادگی اش را داشته باشم. تفاوت سنی من با پدرم ۲۰ سال و با مادرم ۱۶ سال است و همیشه دوست داشتم که تفاوت سنی فرزندم با من کم باشد چون رابطه من با پدر و مادرم یک رابطه کاملا دوستانه است و آنها به خوبی مرا درک می کنند. ولی از آنجا که مدل خودم را می شناسم یعنی می دانم اگر مادر شوم فرزندم از هر نظر برایم در اولویت است و به شدت در مورد فرزند وسواسی هستم، ممکن است بچه را با کارهایم دیوانه کنم و فعلا ترجیح می دهم دست نگه دارم. ولی دو بچه دوست داشتنی دارم؛ برادرم هم همین طور. هر دو فرزندان معلولی را قبول کرده ایم.  

 

 زیبایی را دوست دارم

من آن طور نیستم که در آینه نگاه کنم و با خودم بگویم «وااای کی از تو خوشگلتره؟ فقط خودتی. . .» نه این طوری نیستم. زشت هم نیستم. ولی از آنجاکه زیبایی را دوست دارم، بنابراین دوست دارم زیبا دیده شوم. همه به من می گویند که تمام صورتم عملی است. شش سال پیش بینی من شکست؛ برای همین سمت چپ بینی من غضروف ندارد و زمانی که سرما می خورم واقعا حالم بد می شود اما از ترس همین حواشی و شایعات جرات نداشتم عمل کنم، چون به محض اینکه عمل می کردم، ترورها و توهین ها شروع می شد. ولی امروز دیگر برایم مهم نیست، هرچه دوست دارند پشت سر من حرف بزنند. 

 

گاهی پیش آمده با کسی صحبت می کنم و متوجه می شوم که ناخودآگاه این حس به او دست می دهد که من را بالاتر از خود می بیند و جلوی من گارد می گیرد و از داشته هایش صحبت می کند که مثلا فلان ماشین را دارد یا فلان جا زندگی می کند. بارها این موضوع برای من پیش آمده! متاسفانه تنهایی را بین دوستان و همکاران خانم خودم به وضوح می بینم. حال بد و روز بد برای همه پیش می آید و همکارهای خانم من روزی که حالشان بد است نمی دانند آن را با چه کسی درمیان بگذارند؛  خواننده مجله اگر این مصاحبه را می خواند فقط یک روز خود را در این شرایط تصور کند، ببیند واقعا می تواند تحمل کند؟ ما هر روزمان این است؛ یعنی اعتماد صددرصد وجود ندارد. فکر می کنید این حرف ها و عکس های حاشیه ای چگونه به وجود می آیند. موضوعی از زندگی خصوصی خودت را با دو تا از دوستانت در میان می گذاری و فقط همین دو دوست مطلع هستند. آنها در  یک مجلس حرفی برای گفتن ندارند و راز زندگی تو را بازگو می کنند و همین طور حرف روی حرف پخش می شود. من خودم بشخصه این تنهایی را دارم.