ساناز کاشمری از زندگی شخصی و گروه آریان می گوید

این روزها سرگرم تهیه آلبومی با امیر تفرشی هستم. تا اینجای کار دو ترک را منتشر کرده ایم تا مردم با سبک کارمان آشنا شوند و تفاوت کارمان با آریان کاملا مشخص است. در این آلبوم هم به عنوان بک وکال حضور دارم و کارهای آلبوم را مشترک انجام می دهیم. یک جورهایی بیشتر به سلیقه و خواست خودم نزدیک است. آقای تفرشی در کنسرت ها ناظر صدای ما بود و در آلبوم آخر هم میکس و مستر را انجام می دادند که در گیرودار این کار، برای یک آلبوم مشترک به من پیشنهاد همکاری دادند و من هم قبول کردم.

من عضو کم سن و سال گروه بودم. وقتی وارد گروه شدم ۱۷ ساله بودم و ۱۵ سال از آن روزها گذشته است. می توان گفت که من با این گروه بزرگ شدم. به همین خاطر تعلق خاطر خاصی به آن دارم. البته به همان اندازه بچه های دیگر هم به آریان این تعلق خاطر را دارند. وقتی وارد آریان شدم در دوره پیش دانشگاهی تحصیل می کردم و حتی به خاطر تعدد کنسرت های گروه نتوانستم به مدرسه بروم و بعدا امتحان دادم. از این زاویه آریان نقش مهمی برای من داشت.

 

نمی توانم بگویم که حضور در آریان مسیر زندگی من را عوض کرد. من قبل از اینکه وارد گروه شوم تئاتر کار می کردم و حتی وقتی قرار بود روی صحنه برویم همه استرس داشتند اما من چون تجربه اجرا روی صحنه را داشتم راحت بودم. خیلی ها فکر می کنند من بعد از شهرت در آریان تغییر کرده ام اما واقعا این طور نیست. من در زندگی همیشه همین بودم. آن معروفیت اصلا باعث نشد راه من جدا شود یا مثلا دیدم نسبت به زندگی تغییر کند. من همانی هستم که بودم.

 

راستش تا به حال به اینکه همراه سایر دخترهای گروه یک گروه سه نفره بانوان را تشکیل بدهیم فکر نکرده ام. هیچ وقت هم صحبتی در این مورد بین ما رد و بدل نشد. فکرم این بوده که یک گروه بانوان آن هم در سبکی که ما کار می کنیم در ایران خیلی جواب نمی دهد. اما قطعا موسیقی را ادامه می دهم.

آنچه به آریان در این ۱۵ سال گذشت بسیار متفاوت بود. سال های اول به رغم همه سختی ها اما با وجود آلبوم ها، کنسرت ها و تورهای خارجی خیلی خوب بود اما متاسفانه در سال های اخیر جدا از مشکلاتی که داشتیم کم کاری آریان آزاردهنده بود. اینکه کنار هم نباشیم و کاری نکنیم باعث شد آن انسجام از بین برود و آن دلگرمی اولی که بین ما بود به دلسردی بدل شد.

 

راستش برای همه چیزهایی که با آریان داشتیم دلم تنگ می شود. کنسرت ها، ضبط آلبوم ها، خود بچه ها و. . . در این سال ها که مدت کمی هم نبود به نوعی با هم زندگی کردیم و کنار هم بزرگ شدیم. خود بچه ها همیشه می گویند ما ساناز را بزرگ کردیم. درست است که کوچکترین عضو گروه بودم اما مرا لوس بار نیاوردند.

 

آنچه باعث شد بچه ها تمام این سال ها کنار هم باشند جدای از کار، فضای صمیمانه و دوستی بین آنها بود. آن هم به خاطر عشق شان به موسیقی و خود آریان بود. شاید خیلی جاها در شعر، کار، آهنگ و. . . با هم مخالف بودند اما در نهایت با مشورت با همدیگر به یک نظر می رسیدند و ادامه می دادند.

 

قطعا روزهای بدون آریان خیلی سخت است. من حتی در این مدت گریه هم کرده ام. این برای همه ما سخت است. آن همه خاطره و طرفداران پروپاقرصی که داشتیم. هروقت قطعا خاطره ای برای ما زنده شود شاید منجر به اشک ریختن هم بشود چون اصلا اتفاق راحت و ساده ای نیست.

 

دختران گروه آریان جدای از نسبت فامیلی شان، یک ویژگی مشترک دیگر هم دارند و آن توانایی خوب شان در کار موسیقی است. شراره فرنژاد یکی از نوازنده ها و همخوان های گروه بود که در این چند سال خودش را تنها وقف کار با آریان کرد و از رفتن به سمت فعالیت انفرادی خودداری کرد. اینکه بعد از آریان او را باز هم در دنیای موسیقی خواهیم دید یا نه امری غیرمحتمل نیست اما خودش هنوز برای این کار برنامه ای ندارد.

به جز چند سال آخر من از همکاری ام با گروه آریان راضی هستم. . . متاسفانه من هم نمی دانم چرا به یک باره این همکاری را تمام شده اعلام کردند. در واقع در گروه آریان هرکسی به نوعی خود را صاحب گروه می دانست و البته حق هم داشتند چون به هر حال هریک از اعضا، بخشی از آریان بودند؛ یکی کمرنگ و دیگری پررنگ بود ولی در این بین چیزی که برای من مسلم است این بود که علی پهلوان تنها کسی بود که دوست داشت این همکاری خاتمه پیدا کند و من یکی از کسانی بودم که اصلا این موضوع را دوست نداشتم و هنوزهم از این موضوع شوکه هستم.

 

تصمیم منحل شدن گروه بدون نظر و مشورت من گرفته شد و دوستان به راحتی این تصمیم را گرفتند. این رسم معمول است که در هر گروهی، خواننده ها تصمیم اصلی را می گیرند اما این موضوع در گروه ما خیلی شاخص نبود ولی با این حال خوانندگان گروه ما خیالشان راحت است که می توانند به تنهایی هم کارکنند؛ مانند پیام صالحی که آلبوم مستقل هم منتشر کرد، ضمن اینکه پیام صالحی هم یکی از مخالفان منحل شدن گروه آریان بود ولی آنقدر دوستان ادامه دادند و پافشاری کردند که پیام صالحی هم راضی شد! حتی دوستان بدون مشورت با ما اسم «خداحافظ» را برای این آلبوم درنظر گرفتند!

 

داشتن یک مدیر برنامه خوب برای هر هنرمندی، بسیار خوب و موثر است. شرکت ترانه شرقی هم در سال های اول همکاری بسیار خوب کار می کرد ولی رفته رفته فعالیت های این شرکت در قبال گروه آریان کم و کمتر شد. وقتی شما با یک شرکت طرف قرارداد هستید و همه امتیازات فعالیت های خود را به این شرکت واگذار کرده اید، این طبیعی است که آن شرکت باید برای شما شرایط خوبی را مهیا کند ولی ما در سال های اخیر همواره با عدم برگزاری کنسرت روبه رو بودیم و حتی علی پهلوان هم همواره به شرایطی که داشتیم معترض بود ولی خود او هم در این یکی، دو سال اخیر که به استرالیا رفته بود، برای برنامه ها و کارهای مختلف آریان به ایران نمی آمد و. . .  .

برای من بهترین اتفاق سفری بود که ما به انگلیس داشتیم و در آنجا کریس دی برگ را دیدیم. او یک اسطوره در موسیقی است و من هرگز فکرش را نمی کردم روزی بتوانم او را از نزدیک ببینم و کنار او بایستم و قطعه ای را اجرا کنم. در واقع این اتفاق برای من شاید بهترین اتفاق زندگی ام باشد.

 

 

مسلما این پایان کار من در عرصه موسیقی نیست. من از کودکی به موسیقی علاقه داشتم و در خانواده ای بزرگ شدم که این هنر را دوست داشتند و مسلما بخشی از زندگی من را موسیقی به خود اختصاص داده است. قطعا این کار را ادامه خواهم داد ولی هنوز برنامه ریزی خاصی برای فعالیت موسیقیایی خودم خارج از گروه آریان ندارم ولی به زودی خودم را جمع وجور می کنم و به کار موسیقی ادامه می دهم.