زندگی مجردی نگین صدق گویا + تصاویر

تا امروز قطعا حالت اول برایم جذاب تر بوده. شما به عنوان یک فرد مجرد تنظیم تمام کارها و برنامه ریزی های تان فقط وابسته به خودتان می شود؛ اینکه چه ساعتی بخوابید، کی بیدار شوید، مهمانی بروید یا نروید، سفر کنید یا در خانه بمانید و… و بر مبنای شغلی که دارید، برنامه ریزی می کنید که چه کارهایی انجام دهید تا از انجام آنها لذت ببرید و این برای من همیشه خیلی مهم بوده. مثلا من خیلی اهل سفر هستم و یک دفعه هوس می کنم دو، سه هفته ای از تهران دور شوم و به سفر بروم.

از آنجایی که خودم به تنهایی باید زمانم را تنظیم کنم فردای آن روز بلیت تهیه می کنم و چند روزی به سفر می روم. این اتفاق در حالی می افتد که اگر متاهل بودم و بچه داشتم، باید زمانم را با تمام افراد خانواده هماهنگ می کردم و اگر همسرم هم می توانست کارش را چند روزی تعطیل کند، فرزندم هم مدرسه نداشت و… با هم به سفر برویم. حال فکر کنید من که عاشق سفر هستم اگر هر دفعه هوای آن به سرم می زد، باید این روند را طی می کردم چقدر برایم سخت بود.

 

 

نمی دانم خوش می گذرد یا نه، چون این نوع از زندگی هم مسئولیت های خاص خودش را دارد. من وقتی می بینم فرزندان خواهرهایم مشکل دارند، شاید بیشتر از مادران شان غصه آنها را بخورم اما به عنوان یک فرد مجرد وقتی این اتفاقات را می بینم احساس می کنم همین که فقط مسئولیت خودم را دارم، اتفاق خوبی است چون تنها مجبورم مشکلات خودم را به دوش بکشم و اینطور نیست که نگران مشکلات همسر و فرزندم هم باشم. خیلی ها وقتی به من می رسند، حرف شان این است که ازدواج کن چون وقتی سن بالاتر برود، زندگی برایت سخت می شود و از اینکه در جوانی ازدواج نکرده ای پشیمان می شوی.

اما واقعیت این است که از ترس تنها ماندن در پیری حاضرم نیست زندگی ام را که از آن لذت می برم، از دست بدهم و وارد مسیر دیگری شوم. وقتی دوستان و آشنایان این حرف را می زنند برایم سؤال می شود که مبنای حرف شان چیست؟ مگر آدم می داند چند سال عمر می کند که بخواهد برای آن برنامه ریزی کند و از زمان حال خود غافل شود؟ در کنار اینکه معتقدم آدم ها در هر سنی که باشند اگر این نیاز را در خود احساس کنند، متناسب با سنی که دارند می توانند فردی را برای شروع زندگی مشترک انتخاب کنند و نیازی نیست که برخلاف خواسته امروزشان پیش بروند. وقتی منطقی به این مسائل نگاه می کنم به نظرم نمی آید که در مسیر اشتباهی قرار گرفته باشم و ترجیح می دهم همین راه را ادامه دهم.

 

 

خیلی زیاد چون همیشه برای انجام کارهایی که دوست دارد و می تواند او را به کمالبرساند، فرصت دارد بدون اینکه دغدغه مسائل و افراد دیگر را داشته باشد. مثلا من در این سال ها همیشه علاقه مند به آموختن بوده ام و اگر سر کار نباشم، مدام در کلاس های مختلف دانشگاه، ورزش، موسیقی، آواز و… هستم و از زندگی ام لذت می برم.

 

حتی تصمیم دارم وقتی درسم تمام شد، رشته دیگری را شروع کنم و به درس خواندنم ادامه دهم. وقتی مسئولیتی نداری برای درس خواندن، تمرین کردن و… فرصت کافی داری ولی اگر مثلا من بچه داشتم دیگر نمی توانستم تمام زمانم را در طول روز به خودم اختصاص دهم و باید اول به کارهای او رسیدگی می کردم و بعد به کارهای خانه، درنهایت اگر فرصتی باقی می ماند به کارهای شخصی ام می رسیدم.

 

نه فکر نمی کنم ازدواج مانع پیشرفت آدم ها شود، تنها موضوعی که وجود دارد این است که روند زندگی یک فرد متاهل و چیزهایی که در زندگی او پیشرفت به شمار می آید، متفاوت است. یکی از این پیشرفت ها این است که آدم های متاهل بچه دار می شوند، فرزندشان بزرگ می شود، دانشگاه می رود، در تحصیل و هنر موفق می شود و می تواند به جایگاه خوبی برسد و همین برای او پیشرفت به حساب می آید.

مثلا خواهر من دختری دارد که امروز دانشجو شده، پیانو و ویولن را به خوبی می نوازد و همراه هم به کلاس آواز می روند و به نظرم این هم خودش نوعی پیشرفت است چراکه خواهرم همچنان هم به کارهایش می رسد و هم در این عرصه موفق است. البته موضوع مهمی که در زندگی مشترک وجود دارد این است که آدم ها تا چه اندازه به یکدیگر کمک کنند. همسر خواهرم در این سال ها همیشه همراهش بوده و حتی شیرین زمانی بچه دار شد که دانشجو بود و مشغله درس خواندن را هم داشت.

اما همسرش به او کمک کرد تا بتوانند با کمک هم زندگی را اداره کنند. فکر می کنم اینکه دو نفر تا چه اندازه یکدیگر را درک می کنند و همدیگر را دوست دارند، می تواند مسیر زندگی را تغییر دهد. متاسفانه در کشور ما این همدلی آنچنان که باید دیده  نمی شود.