سوگل طهماسبی از زندگی شخصی تا بازی در فیلم مدافعان حرم
گفتگو با سوگل طهماسبی بازیگر سریال برادر
سوگل طهماسبی بزرگ شده اهواز و فوق دیپلم گرافیک است.او سال اول دبیرستان در اهواز موفق به دریافت جایزه از جشنواره تئاتر استان می شود. در این جشنواره سوگل طهماسبی برای بازی در سریال روزگار قریب، به عنوان نخستین تجربه حرفه ای بازیگری اش، انتخاب می شود. او بعدتر در یوسف پیامبر و کیمیا بازی کرد و توانایی خودش را بیش از پیش به مخاطبان و اهالی سینما اثبات کرد. سوگل طهماسبی از معدود بازیگرانی است که در فیلمی با موضوع مدافعان حرم بازی کرده است. به همین بهانه با او گفت و گویی ترتیب داده ایم که در ادامه می خوانید.
این روزها که ماه رمضان است، شما با سریال «برادر» مهمان خانه های مردم هستید درباره آن توضیح می دهید؟
«برادر» یک سریال اجتماعی است. حول و حوش خانواده پنج نفره ای که حسن پورشیرازی پدر، سهیل رضوی مادر، حسین یاری و پوریا پورسرخ و من فرزندان خانواده هستیم. سریال حول و حوش این خانواده و مشکلاتشان هست. اختلاف نسل ها، پدر با پسرش، برادر با برادر و اینکه یک جاهایی عدم درک وجود دارد. یک جاهایی آدم ها باید کوتاه بیایند در مقابل هم و خیلی از مسائل این چنینی که ما داریم در جامعه خودمان. در خانواده هایی که اطرافمان هستند کم نمی بینیم. به همین خاطر فکر می کنم «برادر» مخاطب خود را در قسمت دوم و سوم به دست بیاورد. عینیتشان در جامعه را شاید یک وقتی در خانواده خودمان درک کرده باشیم مشکلات را. در این سریال من شخصیت مریم را بازی می کردم. خبرنگاری اجتماعی که دغدغه هایش مسائل روز اجتماعش است. دختری که نترس است و خیلی دلش می خواهد در مورد همه چیز بداند. چون رشته ای که در آن فعالیت می کند او را هل می دهد به سمت اینکه اطلاعات کامل در مورد اجتماعش داشته باشد. در خانواده یک دختر آرام، مهربان و محرم اسرار برادر و یک دختر خانه است. ولی وقتی وارد جامعه می شود آن بعد شخصیت مریم را می بینیم. خیلی شخصیت را دوست دارم. تلاش کردم چیزی کم نگذارم.
سوگل طهماسبی و حسن پورشیرازی در سریال برادر
شما متولد جنوب هستید و در بحبوحه جنگ هشت ساله به دنیا آمدید. چه تصویری از جنگ و از آن روزها دارید؟
البته یک چیزی را اصلاح کنم. ما چون جنگ زده بودیم، من در اصفهان به دنیا آمدم. به هر حال بچه کوچک داشتند و شرایط زندگی سخت بود. خانواده مجبور شدند به اصفهان بروند و من در اصفهان به دنیا آمدم. بعد گذشت چند سال برگشتیم. من چیزی را ندیدم و به خاطر ندارم، ولی چیزهایی را از مادربزرگ، مادر و پدر و آدم های نزدیکم شنیده ام. اگر در فیلمی با آن شکل و شمایل بازی کردم برداشتی از آن صحبت ها و خاطرات بوده که برای من از کودکی مانده است.
از آن خاطرات چیزی یادتان مانده است؟
مادربزرگم خاطره ای داشت که برای من جالب بود. می گفت لابلای نان های محلی که آنجا پخته می شد چند تا را نمی پختند و خمیر می ماند. بعد پول ها را در آن خمیرها جاسازی می کردند تا بتوانند بروند و چیزی را از بیرون تهیه کنند، که عراقی ها اگر دیدند پولشان را نگیرند. در مورد این موضوعات برایم صحبت می کردند. در مورد اینکه یک شبه مجبور شدند بدون شناسنامه ای بردارند خانه و زندگی را بردارند و بروند. چند سال بعد که برگشتند، از خانه آواری باقی مانده بود. تا مدت ها شناسنامه و مدرک و سند خانه ای نداشتند. تمام چیزهای با ارزش زندگی شان را رها کردند و فقط بچه ها را برداشتند و رفتند. از این دست خاطرات بیشتر دارم. یعنی خاطرات مردمی بیشتر هست.
اولین حضور جدی تان در سینما و تلویزیون بازی در سریال «روزگار قریب» بوده. شما از وقتی پذیرفتید در این سریال باشید معنیش این بوده که تصمیم گرفته بودید وارد بازیگری شوید؟ یا ناخواسته و بدون قصد بازیگر شدید؟
من از کودکی تئاتر کار می کردم. آقای کیانوش عیاری داور جشنواره تئاتر بودند. بازی من را در جشنواره دیده بودند. زمانی که انتخاب شدم قبلش حدود هفت سال تئاتر حرفه ای کار کرده بودم. البته در خوزستان. هرچند ما چیزی از بچه های تهران کم نداشتیم. وقتی در جشنواره ها بودیم کارهای ما دیده می شد. به خاطر همین سال ها بود که وارد این عرصه شدیم. البته وارد کار تصویر نشده بودم. من یک سریال کار کرده بودم با حمید بهمنی. یک سریال هفت قسمتی که در خوزستان تهیه شد، ولی عواملش تهران بودند. حضور جدی من در آن سریال بود که به خاطر یک سری دلایل پخش نشد. اولین حضور جدی من مقابل دوربین آقای بهمنی بود.
عکسهای سوگل طهماسبی
بعد از سریال «روزگار قریب» مهمترین کاری که بازی کردید سریال «یوسف پیامبر» است. درباره تجربه همکاری با مرحوم سلحشور بگویید.
اولین چیزی که همیشه در شخصیت ایشان مهم بوده جذبه خیلی بالایشان بود. آقای شورجه هم بودند در کنار آقای سلحشور. آقای شورجه همیشه مهربانیشان بیشتر بارز بود، ولی مرحوم سلحشور جذبه ای بالاتر داشتند. آن جذبه باعث می شد که همه وقتی می ایستند روبه روی ایشان سکوت کنند و احترام خاصی قائل باشند. خدا رحمتشان کند. ما لذت بردیم از کار کردن در کنارشان. جذبه شان باعث می شد که همه سر کار حرفه ای برخورد کنند. کلا کل کار برای من خیلی شیرین و جذاب بود. هیچ روزی اذیت نشدیم. همه چیز سر اصول بود.
در بین سریال هایی که کار کردید به نظر می رسد همه شما را با سریال «کیمیا» به یاد می آورند. فکر می کنید راز موفقیت سریال «کیمیا» چی بود؟
چند راز موفقیت داشت. این که به هر حال اولین سریال بلند تلویزیون بود و اینکه اصولاً سریال هایی که از یک مقطع سنی تا مقطع سنی دیگری از یک آدم را به تصویر می کشند و شخصیت محور هستند برای مخاطب جذاب است. چه برسد به اینکه این سریال ۱۱۰ قسمت باشد. به اضافه اینکه کیمیا قصه سه نسل بود. آدم هایی که جوانی شان قبل از انقلاب بوده، آدم هایی که نوجوانی و جوانی شان در جنگ بوده و به هر حال دهه ۷۰، ۸۰ که امروزه دارند نوجوانی و جوانی را می گذرانند. به خاطر اینکه سریال کیمیا توانست با این سه مقطع سنی ارتباط برقرار کند. خدا را شکر جوابگو بود و همه دوست داشتند. دلیل موفقیتش این بود و بازی های خیلی خوبی که به هر حال دوستان من ارائه دادند.
سوگل طهماسبی و مهراوه شریفی نیا در سریال کیمیا
شما از معدود بازیگرانی هستید که در فیلمی با موضوع مدافعان حرم بازی کردید. از این انتخاب بگویید.
این کار قلبی و دلی بود که با آگاهی تمام و به خاطر دلم انتخاب کردم. قبل از اینکه «هنگامه» را بازی کنم، آشناییم نسبت به مدافعان حرم زیاد بود، ولی وقتی این فیلم را کار کردم با خانواده هایشان آشنا شدم. فضای من عوض شد و احساس کردم که انتخاب درستی داشته ام. اگر آن موقع ۸۰ درصد به انتخابم مطمئن بودم امروز ۱۰۰ مطمئنم. یک کار دلی بود که دوستش داشتم. فیلمنامه را خواندم و به نظرم روان و روتین بود و متنش در عین سادگی قابل احترام بود. با تمام وجودم این قضیه را قبول کردم و سعی کردم چیزی کم نگذارم. خدا را شکر هیئت داوران در جشنواره زحمتی که کشیدیم به چشمشان آمد و من عنوان بهترین بازیگر زن جشنواره عمار را کسب کردم.
نظرتان درباره مهاجرت برخی بازیگران زن به شبکه های ماهواره ای چی هست؟ برای خود شما هیچ وقت این فکر پیش نیامده که بروید آنجاها به کارتان ادامه دهید؟
من از کاری که الان دارم انجام می دهم لذت می برم و دوست دارم در جامعه ای فعالیت کنم که وقتی این کارها از من پخش می شود در خیابان می روم، مستقیم نظرات مردم را بشنوم و دوست دارم در دل مردم باشم. اگر قرار باشد آدم مهاجرت کند و در جای دیگری باشد و از مردم و فرهنگ خود دور باشد من دوست ندارم و نظری در این رابطه ندارم. شاید دوستان انتخابشان این بوده. شاید آینده خودشان را آنجا می دیدند. خیلی پیگیر این موضوع نیستم.
عکس سوگل طهماسبی
شما در بازیگری برای خودتان الگوی خاصی داشتید؟ فرد خاصی بوده که الگوی شما در بازیگری باشد؟
به هر حال بازیگری چیزی ذاتی است. هر کسی خصوصیات خاص خودش را دارد. گریه و لبخندِ من ویژه خودم است که شاید فلان بازیگر نداشته باشد. این تن صدا برای من است. برای همین است که یک نقشی را شاید سه چهار بازیگر بازی کنند، ولی ببینید چه قدر متفاوت است. هر کسی برای خودش شیوه ای دارد. نسبت به آن میمیک و توانایی و تن صدا و غیره. بیشترین چیزی که در بازیگری برایش ادعایی ندارم در این زمینه است. از همان وقتی که کارم را شروع کردم، الگویی نداشتم، ولی خیلی دوست داشتم بیشتر از اینکه معروف باشم، محبوب باشم. فکر می کنم تا به امروز انتخاب هایم جوری بوده که به محبوبیت بیشتر فکر کنم. چون بعد از سریال «کیمیا» کارهایی که در رسانه داشتم خوب بوده و با اینکه گاهی پول های خوبی پیشنهاد شد ولی وقتی فیلمنامه را خواندم احساس کردم چیزی نیست که دلم می خواهد. می توانستم آن کار را بازی کنم و هیچ کسی نگوید چرا بازی کردی، ولی سعی کردم انتخاب درستی داشته باشم. به خاطر همین بحث محبوبیت مهم است تا معروفیت.
سوگل طهماسبی و حجت اشرف زاده در کنار عبدالله روا
