“مشهورترین سوتی ها”ی مجریان تلویزیون ایران

بعضی از آنها هم قطعا از نگاه ما دور مانده است که البته اشاره به همه شان هم در این مجال نمی گنجد اما مجریان صادقی را یافته ایم که خودشان تعدادی دیگر از گاف ها را برایمان بازگو کرده اند:

شاهین جمشیدی:

هیجان زدگی قشر نوجوان

گاف؟

متاسفانه گاهی مهمان یادش می رود که رو به ۸۰ میلیون بیننده صحبت می کند. حرف هایی می زند یا از واژه هایی استفاده می کند که در آن موقعیت جایز نیست و به زعم خودش شوخی هایی می کند که مناسب رسانه نیست. چند وقت پیش ما در برنامه «دریاکنار» دو بازیگر را دعوت کردیم که شب گذشته در یک رستوران شمالی غذای محلی خورده بودند. آنها به شوخی از کیفیت شام شب گذشته صحبت کردند که چرا مزه ماهی فلان بود و غذای خوبی نخورده اند. همین حرف ها باعث شد مردم آن منطقه در برنامه بعدی گلایه کنند که ما میزبان آنها بودیم و بهتر بود چنین حرف هایی را روی آنتن مطرح نمی کردند. به ویژه یکی از بازیگران این موضوع را بسیار کش می داد و من هر چقدر تلاش می کردم به بحث خاتمه بدهم، فایده نداشت.

اتفاق دیگر موجی بود که بعد از درگذشت مرتضی پاشایی در کشور ایجاد شد و قشر نوجوان کشور بیشتر به آن دامن می زد. طبیعتا این قشر دسترسی بیشتری به فضای مجازی دارد و بر اثر هیجانات زودگذر به من انتقاداتی شد که اگر مدیران تلویزیون در آن مقطع به من مشاوره های درستی نمی دادند، ممکن بود در این ماجرا دچار اشتباه بشوم. این اتفاق بیشتر به خاطر جو و فضایی بود که در آن دوره وجود داشت. مردم گلایه داشتند که چرا برنامه «گلخانه» کاملا به درگذشت مرتضی پاشایی اختصاص نیافته است. در حالی که ما برنامه ای مشارکتی داشتیم که باید به خواسته های حامی مالی پاسخ می دادیم و به آن می پرداختیم. از طرفی در هر برنامه ای ممکن است مجری هم مثل مهمان گاف بدهد اما مهم است که بحث را جمع و گفت و گو را هدایت کند. وظیفه مجری این است که وقتی مهمان حرف بی ربطی می زند گفت و گو را قطع و زمان را کنترل کند.

حسین رفیعی:

راکورد بادمجان پای چشم

گاف؟
خوشبختانه از شانس من بوده که در طول این سال ها گافی نداده باشم که خیلی گل کند (با خنده). اصولا من را مجری بحران در صداوسیما می دانند و تاکنون اجرای برنامه های زنده زیادی را برعهده داشته ام. ضمن اینکه برنامه هایی که من اجرا می کنم، معمولا فضای شاد و سرگرم کننده دارد، سوالات و متن گفت و گو ها چندان حساسیت برانگیز نیست و خیلی چالش ندارد که اگر گافی هم داده شود، غیر قابل جبران باشد. اما به هر حال در این برنامه ها هم ممکن است اتفاقاتی غیرقابل پیش بینی بیافتد.

اخطار؟
به هر حال مدیران بخش های مختلف سازمان یک برنامه را قبل، حین و بعد از پخش رصد می کنند و من هم شامل آن شده ام. به ویژه زمانی که تماس های تلفنی در دوره ای مستقیما روی آنتن می رفت.

خط قرمز؟
یکی از خط قرمز ها برای خود من و البته تلویزیون همیشه موضوع قومیت ها بوده و هست. تلویزیون تاکید دارد که در هیچ برنامه و تحت هیچ شرایطی گفته ای مطرح نشود که به گروهی بربخورد. خود من هم همیشه سعی می کنم در اجرایم از واژه ای استفاده نکنم که بار معنایی متفاوتی داشته باشد. برای مثال اصطلاح «مگه کوری؟» در تلویزیون طبیعتا به روشندلان برخواهد خورد. یا کنایه های «مگه مریضی؟! مگه شلی؟! » و. . . زیرا این موارد در جامعه ما واقعا یک نوع بیماری است و مبتلایان آن از این گفته ها در تلویزیون حتما ناراحت خواهند شد. لفظ دهاتی و شهرستانی هم بار معنایی منفی دارد. بسیاری از افراد موفق در جامعه ما اهل شهرستان و روستاهای کشور هستند و چه بسا این مناطق فرهنگ و آداب ایرانی ما را بسیار بهتر و جدی تر از شهر ها دنبال می کنند. از طرفی من همیشه در اجرایم بر عمومیت حرف ها توجه کرده ام و مجریانی را درک نمی کنم که از شبکه ای سراسری درباره ترافیک و شلوغی شهری مثل تهران صحبت می کنند. همچنین معتقدم خط قرمز در تلویزیون همه کشور ها بوده و هست. مگر تلویزیون های کابلی و خصوصی که آزادترند چون از بودجه عمومی هزینه نمی کنند.

اتفاق غیرقابل پیش بینی؟
در یکی از برنامه های «صبح آمد» اجرا می کردم. دانه های برف زمین را سفید کرده بود. همزمان در سریال «بچه های بوستان» هم بازی و باید راکورد گریمم را حفظ می کردم. اما بچه های گروه پشت صحنه به شوخی یک گلوله برفی به من زدند که باعث شد بادمجانی پای چشم من بکارد و راکورد گریمم به هم بخورد. چند باری هم پروژکتور در استودیو شکست و سروصدای زیادی ایجاد شد. همچنین یک بار برنامه زنده «صبح بخیر ایران» در شوش و کنار یک اتوبان اجرا می شد. من داشتم درباره سرعت مطمئن و مجاز در اتوبان ها حرف می زدم که ناگهان یک اتومبیل با سرعت بسیار بسیار زیاد از پشت سر من رد شد و تصادف کرد و وقتی بالای سر راننده حاضر شدیم متاسفانه آسیب جدی دیده بود.

کلیپ سازی از اجرا؟
این اتفاق هم گریبان من را گرفته است. کافی است کلیپ من در تعریف کردن جوک «عشقی باش دمت گرم» را در برنامه ای از شبکه جام جم یا کلیپ ترساندن رضا امیراحمدی مجری تلویزیون و دوست خوبم را جست و جو کنید. متاسفانه امروز کلیپ های زیادی از دردناک ترین صحنه هایی که نباید از آنها فیلم گرفته شود، بین مردم دست به دست می شود. تصاویری که ثبت آنها اصلا جذاب نیست و گاهی به فرهنگ مان لطمه می زند. زیرا این تصاویر در سطحی گسترده حتی به دست غیرایرانی ها هم می رسد و قضاوت آنها را درباره ما ممکن است شکل یا تغییر دهد.

مژده لواسانی: 

شنبه اول هفته 

گاف؟ 

شاید جدی ترینش به پلاتوی ابتدایی من در یکی از برنامه های «کافه سوال» برمی گردد که اتفاقا کامران نجف زاده هم در «صرفا جهت اطلاع» به آن اشاره کرد. من جمله ام را اینطور شروع می کردم که سلام امروز شنبه است و اتفاقا اول هفته و در ادامه توضیح می دادم که مثل همه شنبه هایی که تصمیم می گیریم یک کار یا عادت جدید را شروع کنیم و بقیه توضیحاتم را درباره موضوع برنامه دنبال می کردم. اما در «صرفا جهت اطلاع» فقط از بخش سلام امروز شنبه است و اتفاقا اول هفته به عنوان گاف استفاده شد و شوخی بامزه ای هم بود. 
تجربه جالب دیگر من هم به کل کلی فوتبالی در آنتن برنامه «صبحی دیگر» برمی گردد. وقتی در آن برنامه اجرا می کردم، شاید اولین مجری خانمی بودم که به شوخی شماره چهار را به نشانه طرفداری از تیم استقلال نشان دادم. 

جمع و جور کردن؟ 
در دور اول مذاکرات هسته ای که در ژنو برگزار می شد و همزمان فصل اول برنامه «کافه سوال» هم روی آنتن بود، یک پزشک متخصص جراحی زیبایی به برنامه دعوت کرده بودیم که ابتدای صحبتش گفت جراحی پلاستیک حق مسلم ماست. این گفته او از شعار انرژی هسته ای گرفته شده بود که بی ربط به حال و هوای آن روزها هم نبود. از طرفی هم نمی توانستیم نسخه ای قطعی درباره جراحی پلاستیک آنطور که کارشناس آن گفت بپیچیم. من هم در پاسخ این کار شناس گفتم البته که انرژی هسته ای حق مسلم ماست اما جراحی پلاستیک همیشه حق نیست بلکه می تواند باشد یا نباشد. در واقع گاهی انجام جراحی پلاستیک آنقدر بد است که نه تنها حق نیست بلکه بیخود و بی جهت است. 
یکبار هم در برنامه «خوشا شیراز» میزبان یک هنرمند بودیم که داشت ماجرایی را تعریف می کرد و به جای آنکه بگوید:بعد از تولد پسرم، گفت:بعد از تولید بچه ام که اشتباه کلامی جالبی بود.