حسرتی که بر دل آنا نعمتی مانده است!
آنا نعمتی بازیگر سینما
آنا نعمتی سینما را با ملاقلی پور شناخته است و خودش می گوید فعالیت سینمایی اش را مدیون این کارگردان است. در آستانه دهمین سالگرد درگذشت رسول ملاقلی پور (۱۶ اسفند)، آنا نعمتی از اولین تجربه سینمایی اش با این کارگردان گفت. او همچنین در گفت و گویش ویژگی های شخصیتی این کارگردان را توصیف کرد.
اولین فعالیت سینمایی شما با بازی در فیلم زنده یاد ملاقلی پور رقم خورد، درست است؟
بله، هم اولین کار سینمایی من بود، هم اولین همکاری ام با مرحوم ملاقلی پور و هم بهترین تجربه سینمایی عمرم بود. شاید تعجب آور باشد اگر کسی بگوید اولین کار سینمایی اش بهترین تجربه اش بوده است اما برای من واقعا «هیوا» بهترین تجربه سینمایی ام است. در فضای سینمایی آن روز و با وجود مدیران آن روزگار که اصلا سینما حال خوبی نداشت، من با رسول ملاقلی پور آشنا شدم و در فیلمی بازی کردم که شرافت و احساس داشت و مملو بود از فکر عمیقی که از ملاقلی پور سرچشمه می گرفت.
اولین تجربه سینمایی آنا نعمتی
چطور با او آشنا شدید؟
من آن موقع در کلاس های مرحوم سمندریان درس بازیگری می خواندم، فکر می کنم سال سوم بودم. آقای شاهین باباپور من را برای فیلم از آن کلاس انتخاب کرد، بعد رفتم پیش آقای آتیلا پسیانی ایشان تست بازیگری گرفت و من را برای نقش گلشن در فیلم «هیوا» انتخاب کردند. بعد هم که با خود مرحوم ملاقلی پور آشنا شدم و کار را شروع کردیم.
از خلقیات مرحوم ملاقلی پور می توانید بگویید؟
حقیقتش آن ابتدا که من برای بازی در فیلم «هیوا» انتخاب شدم، چند نفر از بچه های سینمایی گفتند ملاقلی پور بداخلاق است، حواست را جمع کن! من هم خودم را برای مواجهه با همچنین فردی آماده کرده بودم، از طرفی این اولین تجربه کاری من بود و ترس اینکه نتوانم از عهده کار خوب بر بیایم را هم داشتم اما اصلا بداخلاقی را از مرحوم ملاقلی پور ندیدم. اتفاقا انسان بسیار لطیفی بود، اگرچه در کار جدی بود و این هم جزیی از اخلاق حرفه ای اش بود که من می پسندیدم. من برای اینکه با فضای سینما بیشتر آشنا بشوم و «هیوا» بتواند تجربه بیشتری از یک نقش به من بدهد، هر روز با همان ماشینی که مرحوم ملاقلی پور و آقای پسیانی به شهرک سینمایی دفاع مقدس می رفتند، راهی آنجا می شدم. حتی در روزهایی که من زمان بازی نداشتم، در این مسیر و درآنجا خیلی چیزهای از این شخصیت ها آموختم و آنجا نیز بزرگواری مثل گلچهره سجادیه حضور داشت که آنقدر برایم عزیز شد و آنقدر خوب بود که تبدیل شد به نماد سینمایی من.
اولین تجربه سینمایی آنا نعمتی
نمی توانم بگویم نبود، اما عصبانیتی نبود که نکوهیده باشد، ایشان فقط کار را جدی می گرفتند و این هم البته به تیم کمک می کرد و کار بهتر انجام می شد. البته یادم هست که ایشان یک بار به حالت عصبانی، واقعا عصبانی با یکی از عوامل برخورد کرد. آن هم دلیل داشت، چون این فرد در یک بی احتیاطی داشت می رفت زیر چرخ تانک و مرحوم ملاقلی پور جوری تشر زد که همه بفهمند ما در یک محیط جنگی داریم کار می کنیم که خطراتش به مراتب بیشتر از حالت عادی است.
شما اولین بار بود که در سینما حضور پیدا می کردید. آیا مرحوم ملاقلی پور در اینکه راحت تر بتوانید کار کنید، موثر بود؟
البته، من همان ابتدا گفتم که استرس داشتم و از طرفی شنیده بودم که ملاقلی پور آدمی عصبانی است اما از همان روز اول «هیوا» برای من یک کلاس درس شد. مرحوم ملاقلی پور خیلی تلاش کرد که من هیچ استرسی نداشته باشم، یک سری از آنچه که نقش گلشن بایستی داشته باشد و من به مرور باید آنها را با تجربه کسب می کردم، ایشان همان ابتدا برایم موشکافی کرد و همین باعث شد که بتوانم راحت تر و بدون استرسی کار را به انجام برسانم.
می گویند رسول ملاقلی پور اگرچه در سینمای دفاع مقدس کار می کرد اما فیلم هایش سرشار از عشق و احساس است. برای شما واقعا اینطور بود؟
دقیقا همین طور است. عرصه سینمای دفاع مقدس و اساسا سینمای جنگ یک خشکی خاص خودش را دارد اما شما همین «هیوا» را نگاه کنید؛ تمامش عشق و احساس است و شاید این را باید به واسطه شاخصه اخلاقی خود ملاقلیپور دانست. یکی از ویژگی های اخلاقی مرحوم ملاقلی پور هم که در رفتارهایش متجلی بود، همین عشق، محبت و انسانیتی بود که در وجود ایشان بود و تلاش داشت این را در فیلم پیاده کند. یادم هست که همان روز اول کاری فیلم «هیوا» ایشان به همه گفتند که ما باید در این فیلم عشق را متجلی کنیم و اساسا اگر عشق وجود نداشت، کسی به سمت دفاع مقدس نمی رفت.
اولین تجربه سینمایی آنا نعمتی
گفت شما باید بدانید که کسانی که برای دفاع از دین، ناموس و وطن شان به میدان جنگ سخت رفتند عاشق ترین آدم ها هستند و به نظر خود من هم همین طور است. اگر عشق به وطن، عشق به همنوع و هموطن، عشق به دین نباشد، اگر اعتقاد قلبی و ایمان واقعی نباشد کسی حاضر نیست جانش را در برابر گلوله قرار دهد.همین امروز این مدافعان حرمی که سینه سپر می کنند برای حفظ امنیت ما قطعا عاشق هستند. غیر از عشق نیست و ملاقلی پور هم البته خودش عاشق بود. خودش از روز اول در دفاع مقدس بود و وقتی می گفت فلان اتفاق در فیلم بیفتد خودش آن اتفاق را از نزدیک درک کرده بود و این باعث می شد فیلم از درون یک کشش داشته باشد. این نگاه عاشقانه در همه فیلم های مرحوم ملاقلی پور بود؛ در «سفر به چزابه»، در «میم مثل مادر»، در «خسوف» و در همه این ها عشق یک شاخصه بود که به نحوی از طریقی متبلور می شد و اتفاقا همه کسانی هم که با ایشان کار می کردند هم در دراماتیک کردن قصه هنرمند بودند.
بعد از «هیوا» تجربه کاری دیگری با مرحوم ملاقلی پور نداشتید.
من یکی از حسرت هایم این بود که دیگر فرصتی نشد که با ایشان همکاری کنم. سال بعد از «هیوا»، ایشان نسل سوخته را می خواستند شروع کنند که اتفاقا به من پیشنهاد بازی در آن را دادند اما من درگیر بازی در فیلم «دلباخته» بودم و فرصت همکاری دوباره پیش نیامد و بعد هم که ایشان خیلی زود از این دنیا رفتند و یکی از حسرت هایم این شد که «هیوا» تنها کار مشترکم با ایشان بود.
