ماجرای اهدای اعضای بدن عسل بدیعی از زبان پدرش

جمعه گذشته در آخرین نشست های تخصصی جشنواره فیلم سلامت، با حضور فیلمسازان و پزشکان، به موضوع اهدای عضو پرداخته شد. یکی از میهمانان این نشست، شاهرخ بدیعی، پدر عسل بدیعی بود. او که دو بار در خانواده ، یک بار درباره مرگ دخترش و بار دیگر درباره پیوند کبد دامادش رضا داودنژاد، تلخی و شیرینی اهدای عضو را تجربه کرده، با ما از تصمیمش در روزهای سخت مرگ عسل بدیعی گفت.

گفت وگو با شاهرخ بدیعی را بخوانید:

اینطور که مسئولان انجمن اهدای عضو اعلام کردند، بعد از اهدای اعضای عسل بدیعی، موافقت خانواده های بیماران مرگ مغزی با اهدای اعضای بیمارانشان و درخواست صدور کارت اهدای عضو افزایش زیادی پیدا کرد. درباره تصمیمی که در آن روزهای سخت گرفتید و منجر به این فرهنگ سازی شد بگویید.

در سال ۷۶ وقتی اولین فراخوان درباره سازمان بیماری های خاص داده شد و موضوع کارت های اهدای عضو در جامعه مطرح شد، من عضو شدم و علاوه بر خانواده خودم، ۵۰ نفر دیگر از اقوام و آشنایان را برای پرکردن این کارت راضی کردم و آنها نیز کارت اهدای عضو را پر کردند. در جشن نفس که سال ها بعد برگزار شد، عسل به عنوان فردی که این کارت را پر کرده بود به این جشن دعوت شد و اجرای برنامه فوق العاده ای داشت و همان جا دوباره کارت اهدای عضو را پر کرد و گزینه همه اعضا را انتخاب کرد. با توجه به این موضوع و از آنجا که رضایت خود عسل را نسبت به اهدای اعضایش می دانستیم، بعد از اعلام مرگ مغزی او توسط پزشکان، تردیدی نداشتیم که خواسته خود دخترم این است که با مرگش، به دیگران زندگی ببخشد. اگر زمان به عقب برگردد باز هم این تصمیم را می گیریم. از این که این اتفاق باعث شد فرهنگ سازی بیشتری نسبت به رضایت خانواده ها برای اهدای عضو صورت بگیرد خیلی خوشحالم و می دانم که عسل هم از این قضیه خوشحال است.

او یک بار دیگر هم با بازی در فیلم سینمایی «بودن یا نبودن» مبحث اهدای عضو را در جامعه مطرح کرده بود.

بله. در جریان این فیلم هم ما گفت وگوهایی درباره این موضوع در خانواده داشتیم و عسل که در چند فیلم دیگر هم با این مضمون ایفای نفش کرد، می گفت اگر اتفاقی برای من افتاد، تمام اعضای من را اهدا کنید. فیلم «بودن یا نبودن» اولین فیلمی بود که در ایران درباره اهدای عضو ساخته شد و فکر می کنم عسل بدیعی بازیگر این فیلم هم اولین هنرمندی بود که بعد از مرگش تمام اعضایش به بیماران نیازمند اهدا شد.

و البته خانواده شما تجربه دیگری از پیوند اعضا را هم دارد.

بله فکر می کنم مشیت خانواده من با موضوع اهدای عضو گره خورده است. ما هم گیرنده عضو هستیم و هم دهنده. دو بار برای رضا داوودنژاد، دامادم، پیوند کبد گرفتیم که بر اثر بیماری، کبدش از کار افتاده بود و اگر پیوند انجام نمی شد، رضا دیگر پیش ما نبود. در قبال این موضوع، هفت عضو از اعضای اصلی عسل و تعدادی از اعضا و جوارح دیگر او را به بیماران نیازمند و منتظر پیوند عضو اهدا کردیم.

درباره اهدای اعضای عسل با مخالفت یا انتقاد هم مواجه شدید؟

بله ولی این مخالفت ها اهمیتی نداشت و ما در تصمیمی که گرفته بودیم مصمم بودیم. حالا هم نسبت به این موضوع احساس رضایت دارم که در لحظه ای که باید تصمیم درست را می گرفتیم، این کار را کردیم و به فرهنگ سازی درباره این موضوع کمک کردیم. آن لحظه تصمیم گیری، بسیار لحظات دشواری است، مادر و خواهر عسل هم درگیر این بودند که چنین تصمیمی گرفته شود یا نه اما با توجه به رضایتی که خود او از پیش با پر کردن کارت اهدای عضو نسبت به این قضیه اعلام کرده بود، فرم رضایتمان را نسبت به اهدای اعضای عسل امضا کردیم. روز چهاردهم فروردین ۱۳۹۲ از ساعت ۱۴ این پیوند اعضا شروع شد و تا ۳ صبح روز پانزدهم ادامه پیدا کرد. هفت عضو اصلی عسل در همان شب میزبان پیدا کرد و گیرنده داشت و خدا را شکر می کنیم که اعضای او به بیماران نیازمند اهدا شد.

با بیمارانی که اهدای عضو عسل به آنها انجام گرفت دیداری داشته اید؟

این امکان وجود داشت که آنها را ببینم اما خودم خواستم چنین اتفاقی نیفتد. دوست نداشتم آنها به خاطر این پیوند احساس کنند به من مدیون هستند چون من به وظیفه ام انجام دادم و این لطف خداوند به آنها بوده است. گیرنده قلب، کلیه و کبد را به صورت اتفاقی و این که آنها خودشان آمدند من را پیدا کردند شناختم ولی با این که میسر بود دیگران را هم ببینم، مانع این کار شدم. امیدوارم درباره این کار، بیشتر فرهنگ سازی شود و مردم با آن بیشتر آشنا شوند و در راه اهدای عضو کسانی که مرگ مغزی شده اند بدون تردید به بیماران نیازمند پیوند اعضا کمک کنند.

در چند روز گذشته، خانواده یکی از سربازان سانحه دیده در تصادف رانندگی هم با اهدای اعضای او موافقت کردند. به عنوان پدری که تجربه اهدای عضو فرزندش را دارد، تعریفتان را از این کار بگویید.

فقط می توانم بگویم اهدای عضو یک کار الهی است و خانواده هایی که چنین کاری می کنند بدانند روح فرزندشان با این تصمیم در آرامش خواهد بود.