ناگفته های ریما رامین فر از همای پایتخت

بازیگر هر نقشی را در لحظه و به طور ناخودآگاه تحلیل می کند، اما از آنجا که من چند سال است نقش هما را بازی می کنم، به محض خواندن فیلمنامه می دانم این دیالوگ ها متعلق به هما هست یا نه، کجای آن باید تغییر بکند یا نکند! شناخت من از هما آنقدر هست که می دانم تا چه اندازه می تواند احساساتی، خشمگین یا ناراحت شود. همه وجوهش برای من آشناست و البته متن خیلی هم خوب نوشته می شود، چون نویسندگان فیلمنامه هم او را خیلی خوب می شناسند. در مجموع بازی در نقش هما که حالا عضو شورای شهر است، برای من آنقدرها چالش برانگیز نیست.

 

همیشه سریال از مازندران شروع می شد و ما همیشه این خانواده را در محل زندگی خودشان می دیدیم و بعد بنا به اتفاقاتی، آنها به سفر می رفتند. پایتخت۴ در مازندران روایت می شود و قرار نیست خانواده معمولی جایی برود و راستش را بخواهید بودن در این فضا تاثیری بر کار من نداشته است. نمی توانم بگویم از خانم های علی آباد الگو می گیرم یا اتفاق تازه ای رخ داده است. همان طور که می دانید هما اهل مازندران نیست و به دلیل ازدواج با نقی ساکن این منطقه شده است.

 

ما حتی این فرصت را نداریم که گشتی در شهر بزنیم و در نتیجه از مردم اینجا فقط کسانی را می بینیم که مهمان گروه ما می شوند. این افراد یا به گروه پشت صحنه اضافه می شوند یا بازیگران محلی که در هر صورت با حضورشان باعث می شوند فرهنگ منطقه خودبه خود به کار ما ورود پیدا کند. به نظرم هر ارتباطی می تواند به شناخت فرهنگ منطقه کمک کند.

ریما رامین فر در پایتخت 

 

 

بله. این خانم بسیار دوست داشتنی است. جالب این که چند روز اول کار نمی توانست بپذیرد که خانواده معمولی، واقعی نیست و همه ما بازیگریم و هیچ نسبتی با هم نداریم. مثلا وقتی می دید من خیلی خسته ام، مرا دلداری می داد و می گفت می دانم خیلی کار داری الآن باید بروی خانه دوقلوها را بخوابانی! یا بعد از دعواها و بگومگوهای نقی و هما، غصه می خورد و ناراحت می شد. اوایل برایش توضیح می دادم که ما یک خانواده واقعی نیستیم، اما بعد فکر کردم وقتی تا این اندازه همه ما را باور کرده است، چرا باید ذهنیتش را خراب کنم!

 

چرا، ولی خانواده معمولی را خیلی باور کرده است و به شکل عجیبی همه ما را دوست دارد.

 

به نظرم عشق بین هما و نقی خیلی قشنگ است. اصلا تمام اعضای این خانواده دوست داشتنی هستند. نقی خیلی خانواده دوست است، اما ساده انگاری هایی دارد که باعث می شود بعد از صحنه های زیادی من هم بپرسم هما چرا زن نقی شده است! با همه اینها به نظرم همه چیز در مورد آنها پذیرفتنی است؛ هم رابطه آنها، هم دعواها و بگومگوهایشان و هم عشقشان.

 

مطمئنم که نمی توانم، اما وقتی در دل خانواده معمولی هستم، احساس می کنم این هم یک شیوه زندگی خیلی جذاب است.

 

من هم همین طور. او در مقایسه با من واقعا خیلی جلوتر است. بارها از خانم های زیادی شنیده ام که آیا ممکن است یک نفر این قدر صبور و با گذشت باشد و بتواند در لحظه خشمش را کنترل و همه چیز را مدیریت کند؟ واقعا من نمی توانم شبیه او باشم؛ گاهی خیلی سختگیر می شوم، گاهی نق می زنم یا بهانه گیری می کنم، البته در این فصل هما مثل همیشه نیست و در چند قسمت آینده خواهید دید که از آن آرامش همیشگی کمی فاصله می گیرد. آرامشی در این زن هست که همیشه برای من جالب بود، اما در این فصل چون پست مدیریتی دارد و یک صندلی به او داده شده، از میزان ملایمتش در مقایسه با گذشته کم شده است.

 

 

دقیقا. من در واقع نقش بی نمک ترین و بی مزه ترین عضو این خانواده را بازی می کنم.

 

بله و وقتی همه اعضای خانواده که همه دوست داشتنی و بامزه هستند، در مقابل او قرار بگیرند، ممکن است دیگر دوست داشتنی نباشد. می دانید همه اعضای خانواده معمولی بجز هما، نقطه ضعف دارند و چون همه ما در دنیای واقعی نقطه ضعف هایی داریم با اعضای این خانواده احساس نزدیکی می کنیم. مثلا کاراکتر نقی ترجیح می دهد کار خودش پیش برود و برای مراقبت از دیگران و لطمه نزدن به آنها خیلی ملاحظه نمی کند. تقریبا بیشتر آدم ها این ویژگی را دارند، بنابراین خیلی زود نقی را درک می کنند، البته تائیدش نکرده و به کارهایش می خندند، اما از او دوری نمی کنند. در عوض هما چون می خواهد با ملاحظه کاری همه چیز را پیش ببرد و همیشه درست رفتار می کند، خیلی شبیه آدم های واقعی نیست؛ برای همین می تواند دوست داشتنی هم نباشد. با این حال من همه تلاشم را می کنم و روی مرزهایی راه می روم که مردم همچنان هما را دوست داشته باشند.

 

سعی می کنم با لحن و بازی بگویم من همان همایی هستم که همه شما دوستش داشتید. کار سختی است، چون معمولا مخاطب نقش های این شکلی و تا این حد خوب را پس می زند، این نقش ها شبیه تافته های جدابافته هستند. به هر حال این نقش من است و من دوستش دارم. اصلا نمی خواهم محبوبیتش را از دست بدهد.

 

نقش هما طوری نیست که نیاز به تکیه کلام داشته باشد، چون اصلا قصد ندارد مخاطب را بخنداند. هما در موقعیت های کمیک یک نقش مکمل است تا موقعیت مورد نظر باورپذیر شود. مخاطب وقتی می تواند بخندد که موقعیت را باور کند و سهم هما ایجاد همین باور است. در بسیاری از کارهای کمدی از بس همه تلاش می کنند که مخاطب را بخندانند و آن قدر بازیگران کارهای اضافه می کنند که مخاطب اصلا نمی تواند آن را باور کند، چه برسد به این که بخندد.

باورپذیر کردن این خانواده وظیفه من است؛ این که مخاطب قبول کند نقی همسر هما است، آنها دو فرزند دارند و پدر همسرشان با آنها زندگی می کند و مواردی از این دست جزو کارکردهای نقشی است که من بازی می کنم. درواقع هما در تیم خانواده معمولی همان بازیکنی است که پاس گل می دهد تا بقیه گل بزنند. اصلا مهم نیست که گل به نام چه کسی ثبت بشود؛ مهم این است که تیم بازی را ببرد.

 

چرا، برای همین هم پاس دادن کار واقعا دشواری است. گروه بازیگران پایتخت چند نفر است و بزودی چند نفر دیگر هم به گروه اضافه می شود. این که توقع داشته باشیم نقش اصلی هر صحنه را برعهده داشته باشیم و نفر اول باشیم، شدنی نیست. باید تعاملی بین همه بازیگران وجود داشته باشد که در عین این که همه دیده می شوند، قصه و مفهوم سریال به بهترین شکل در اختیار مخاطب قرار بگیرد.

 

امیدوارم اتفاقی که برای فصل های قبلی سریال پایتخت افتاد و مردم دوستش داشتند و به آن علاقه نشان دادند، برای پایتخت۴ هم رخ بدهد. دوست دارم مردم کماکان سریال را تعقیب کنند، دوستش داشته باشند، اما می دانم فضای ماه مبارک رمضان با فضای نوروز فرق دارد، تعداد قسمت های ماه رمضان خیلی بیشتر است و حتما چیزهایی تغییر کرده و شاید تمام توقعی که مردم از این سریال داشتند برآورده نشده باشد، اما می خواهم بدانند همه ما تمام تلاش مان را کرده ایم و هیچ کس از هیچ چیز فروگذارنکرده است.