چیزهایی که علی صادقی از آنها میترسد

یقه گیری برای ایجاد تفاوت

لطفا اگر می خواهید در مورد بازی من انتقاد کنید یک طرفه به قاضی نروید! بارها به این سوال جواب داده ام که چرا بازی هایم تفاوت خاصی با هم ندارند. یک نفر باید این تفاوت را بخواهد. من که به زور نمی توانم یقه کارگردان را بگیرم و بگویم بگذار من متفاوت بازی کنم. اصلا چند نفر ریسک می کنند با پیشنهاد متفاوتی سمت من بیایند؟

گاهی طرف آمده و گفته آقای صادقی می خواهم کاملا متفاوت باشی و من هم شروع کرده ام نوع دیگری خودم را نشان بدهم اما چند سکانس نگذشته می گوید علی جان خودت باش و همان کارها را انجام بده. فیلمسازها همیشه دنبال تکرار چیزهای امتحان پس داده هستند. علی صادقی نمی تواند در این میانه انقلاب بکند. تغییر که زورکی نیست. شما فیلم شوخی های خدا را که ببینید متوجه می شوید این توانایی در من هست اما آن فیلم هم در زمانی که باید پخش و دیده نشد.

دشواری خنداندن مخاطب

برعکس نظر دوستان، بازی طنز اصلا لودگی و سطحی نیست. اصلا کار راحتی نیست. کار در طنز بسیار سخت است. اتفاقا اینکه فکر کنید طرف می آید جلوی دوربین چند تا جمله می گوید و شکلکی درمی آورد و می رود نیست. اگر اینطور بود همه بازیگران طنز به یک اندازه مخاطب داشتند. خود من همه در این سال ها همه تکیه کلام هایی که گفته ام، نگرفته و فقط بعضی هایش گل کرده است.

اتفاقا بازی طنز بسیار دشوار است. نمی خواهم مقایسه کنم اما به بزرگان این سبک هم نگاه کنید، می بینید کارهای چاپلین بعد از این همه سال شما را از خنده روده بر می کند اما کار کمدین های جدید مانند بن استیلر بعد از یکی، دو بار دیدن، آن تازه بودنش را از دست می دهد. خب چه چیزی هست که چاپلین دیگر تکرار نشد؟ به نظرم دست کم گرفتن طنز یک جور توهین و ساده انگاری است.

بن هور با امکانات ناقص

دیوار بازیگر از همه عوامل کوتاه تر است و هر کاری خراب بشود می گویند چرا در این کار بازی کردی. نمی دانم چه حکایتی است هر کاری که می خواهد شروع شود، سازندگانش جلسه می گذارند و مدام می گویند این کار متفاوتی است و می خواهیم کارستان بکنیم و. . . بعد به مرحله ساخت که می رسیم دوباره همان آش و همان کاسه قدیم است. فیلمنامه آماده نیست، زمان نداریم، بودجه ته می کشد و هزار و یک مشکل از زمین و زمان می بارد تا کار جدید هم کاری بشود مثل نمونه های قبلی. مدیریت و زمان بندی درستی نداریم؛ آن وقت می خواهیم بن هور بسازیم. در این شرایط من بازیگر چه کاری می توانم برای نجات پروژه انجام بدهم. 

بحث درباره وضعیت سینما هم از آن بحث هایی است که بیشتر یک شوخی به نظر می آید. درست است که بعضی فیلم ها خوب می فروشند و رقم میلیاردی را هم رد می کنند اما به نظرم این مساله نشان دهنده رشد سینمای ما نیست. در همه این سال ها ما هنوز به یک دسته بندی نرسیده ایم که مخاطب سنجی کنیم و براساس آن کار بسازیم.

یک بار طنز جنگی می گیرد، همه دنبال آن هستند، یک بار مثلث عشقی جواب می دهد و همه کارها در همان زمینه هستند. حتی یادم هست دوره ای ساخت فیلم ترسناک باب شد و بعد از چند تجربه تمام شد. یک کارگردان که جنگی ساز است، می بیند عشقی جواب می دهد؛ بنابراین اصلا سبک خودش را عوض می کند بی آنکه بداند اصلا توانایی اش را دارد یا نه. هیچ ژانر و سبکی نداریم. تعداد تولیدات سالانه ما افتضاح است و دیگر کسی جلوی سینما صف نمی بندد. من آینده این سینما را تاریک می بینم.

حضور بیشتر در شبکه نمایش خانگی

وقتی کار خوبی ساخته نمی شود لزومی ندارد که من هم بخواهم به زور در هر کاری باشم. کار خوب نیست و فیلمنامه، ضعیف و تکرار مکررات است. از طرفی دیگر انگار باب شده که پول بازیگر و عوامل را ندهند؛ بعد می گویند علی صادقی چون اول کار دستمزدش را کامل می گیرد آدم بدی است اما نمی گویند چند بار پول او داده نشده یا به زور و مدت ها بعد از تمام شدن کار حقش را گرفته که حالا اینگونه رفتار می کند. در شبکه خانگی دست کم این مسائل رعایت می شود و نه زمان شما تلف می شود و نه پول تان! ترجیح می دهم در رسانه ای کار کنم که احترام بیشتری می گذارند و دردسر کمتر و آرامش خیال بیشتری دارد.

کارهایی بهتر از آثار سینمایی

به نظرم کارهایی که در شبکه خانگی ساخته می شوند، برعکس آنچه می گویند، اصلا کارهای بدی نیستند. بعضی از کارهایی که در این حیطه ساخته می شوند از بعضی کارهای سینمایی بهتر هستند. این مرزبندی ها اصلا درست نیست. اتفاقا در کارهای ویدیویی خیلی وقت ها برنامه ریزی کار بهتر است. چه فایده دارد در سینما کار کنید و پول تان را ندهند. من ترجیح می دهم در جایی کار کنم که به بازیگر احترام بگذارند؛ حالا می خواهد تلویزیون باشد یا سینما یا شبکه نمایش خانگی . من از بازی در بعضی کارهای سینمایی پشیمان هستم. الزاما اینکه کاری سینمایی است، به معنی بهتر بودن نیست. من هم سعی کرده ام در هر کاری هر چقدر که لازم است انرژی بگذارم.

تغییر به خاطر حرف دیگران

یکی از اشتباهات ما این است که از خودمان راضی نیستیم. در حالی که یکی از بزرگ ترین درس هایی که در زندگی گرفته ام این است که در هر شرایطی خودم باشم. آدم ها می خواهند شما را به شکلی که خودشان دوست دارند تغییر بدهند. انگار دلشان می خواهد شما را به شکل دیگری تربیت کنند. هر کسی هم تز خودش را دارد و شما اگر بخواهید به حرف دیگران عمل کنید مدام باید رنگ عوض کنید. من سعی کرده ام خودم باشم و در قالبی که هستم دیگران را نرنجانم اما قرار نیست همه را راضی نگه دارم.

ترس همیشگی از مرگ

خیلی دوست داشتم آدمی شجاع باشم که هیچ نقطه ضعفی هم ندارد. همه ما نقاط قوت و ضعفی داریم که ترس جزو آنها نیست بلکه یک ویژگی است که در هر کسی میزان و شکلش متفاوت است. اینکه بگویم از چیزی نمی ترسم شوخی و دروغ است. خیلی از ما ترس های مان را پنهان می کنیم. اتفاقا آنچه برای من جالب است این نقاب های مختلفی است که به چهره می زنیم. از زمانی که پیشرفت ها بیشتر شده و امکانات تازه ای به زندگی مردم وارد شده این نقاب ها هم بیشتر شده است.

خودمان را آدم روشنفکری نشان می دهیم، اما ۱۰ ثانیه پشت چراغ قرمز نمی توانیم بایستیم. من هیچ وقت نقاب شجاعت بی دلیل نزده ام. بچه که بودم از تاریکی و صدای آژیر بمباران می ترسیدم. در حال حاضر هم از مرگ می ترسم.

امان از هزینه های زندگی

اتهام، بدون اینکه دقیقا بدانیم در زندگی دیگران چه می گذرد و قضاوت های لحظه ای وحشتناک زیاد شده است. خب من در میان همین مردم زندگی می کنم و به خوبی وضعیت موجود را می فهمم. من هم اخبار را می بینم. خرید می روم و برای ادامه زندگی مجبورم کار کنم. علی صادقی هم مجبور است شکم خودش را سیر کند؛ برای همین فشار اقتصادی و گرانی روی او هم تاثیر می گذارد. گاهی کاری را انجام می دهم که باب میلم نیست اما وقتی پای هزینه زندگی و ده ها مخارج و مسوولیت دیگر وسط باشد، شما دلی کار نمی کنید و مجبورید گاهی عقاید خودتان را بشکنید.

ماندن در خاطرات گذشته

حس نوستالژی قشنگ است اما اینکه بگوییم همه چیز گذشته خوب بود، دروغ است. مشکلات زیادی در گذشته بوده و خیلی لذت های حالا اصلا وجود نداشت. من خیلی آدم آینده نگری نیستم. البته بیشتر به این معنی که غصه آینده را نمی خورم. گاهی سعی می کنم نگاهم در گذشته نماند اما راستش در این یکی هنوز موفق نشده ام. به خودم می گویم بی خیال گذشته اما ته دلم حسرت خیلی چیزها را می خورم و دلم می خواهد کاش زمان به عقب برمی گشت و بعضی چیزها را درست می کردم. اگر ماشین زمان داشتم دلم می خواست گذشته های خیلی دور را می دیدم. به نظرم دیدن آینده چندان لطفی ندارد.

تعجب از فلسفه دروغ

نمی دانم چرا سعی می کنیم حتی بی دلیل هم که شده چیزهایی را غیر واقع بیان کنیم. من فلسفه اینکه بعضی ها با دروغ زندگی می کنند را نمی دانم. راستش من هم دروغ هایی گفته ام اما برای این نبوده که بخواهم از کسی سوءاستفاده کنم یا موقعیت خودم را بهتر کنم یا حتی مشکلی برای دیگران درست کنم. تعجب می کنم بعضی ها چقدر راحت دروغ می گویند. گاهی در انتهای شب به حرف هایی که طی روز شنیده ام و چیزهایی که دیده ام فکر می کنم و احساسم این است که چقدر راحت یک عادت بد به یک بخش از زندگی بدل می شود.

از اسکی تا اتومبیلرانی

وقتی پای صحبت در میان باشد همه ما مدت ها از مزایای ورزش صحبت می کنیم اما در عمل خیلی از ما اصلا سمتش هم نمی رویم. یکی از تصمیم های همیشه ناتمام من در زندگی دنبال کردن ورزش است. به شکل تفریحی رشته های مختلفی را دنبال کرده ام و حتی در مقطعی به سمت ورزش رزمی هم رفته ام اما همیشه بعد از مدتی نشده که رشته ای را تمام کنم یا دست کم منظم آن را دنبال کنم. فایده ای ندارد که بگویم ورزش خوب است اما آن را انجام ندهم. بعضی اوقات به خاطر زمان بندی کارهایم بوده اما تنبلی هم وجود دارد. اسکی، اتومبیلرانی و شنا را خیلی دوست دارم اما چیزی مثل بدنسازی هرگز برایم جذابیتی نداشت.

اهمیت غذا در حد مسمومیت

خیلی اهل توجه به غذایی که می خورم، نیستم؛ مگر در این حد که تازه باشد و مسموم نشوم. با برنامه نامشخص غذایی سر صحنه، دیگر نمی شود گفت رژیم خاصی را می توان دنبال کرد. سر صحنه هر چیزی را آوردند باید بخورید. گاهی هم که این غذاخوردن ساعت ها از زمان خودش دیرتر اتفاق می افتد. البته کمی هوای خودم را دارم؛ مثلا آدمی نیستم که زیاد در بیرون غذا بخورم و اگر هم قرار باشد این کار را بکنم سراغ هر جا و هر غذایی نمی روم. می دانم که تغذیه نقش مهمی در سلامتی دارد اما آن هم شرایط خودش را دارد. گاهی با وجود برخی مشکلات شما فقط به فکر زنده بودن هستید و دیگر خیلی چیزها از دست تان در می رود. فقط سعی کرده ام هر زمان اضافه وزن زیادی پیدا کردم، سریع جلوی خودم را بگیرم.

راحتی در تیپ اسپرت

نمی توانم منکر این بشوم که خرید لباس و تنوع در پوشیدن لباس را دوست ندارم. یک جورهایی خیلی لباس باز هستم. در پوشیدن لباس هم سبک خودم را دارم. اهل مد نیستم، اما به یک سری مسائل اهمیت می دهم؛ مثلا رنگ هایی را انتخاب می کنم که مجموع شان ظاهر خوبی پیدا کنند و به رنگ پوست من هم بیاید. اتفاقا از امتحان کردن رنگ های شاد مختلف نمی ترسم. رنگ در روحیه من تاثیر خیلی خوبی می گذارد و خوبی تیپ اسپرت این است که دست شما در انتخاب رنگ و طرح خیلی باز است. خیلی اتوکشیده بودن را دوست ندارم، چون حس می کنم انگار دست و پای آدم را می بندد و باید خیلی رسمی حرکت کرد. لباس شما بخشی از کاراکتر شما را به نمایش می گذارد و البته بخشی از آن هم عادت است؛ مثلا من از کلاه خوشم می آید؛ اما به نوعی به آن عادت هم پیدا کرده ام و بدون کلاه که باشم انگار چیزی کم دارم یا گم کرده ام.

از سفر تا پلی استیشن

برای سفر رفتن همیشه آماده هستم و خوش بودن را لابلای کارها دوست دارم. من خیلی راحت از داشته هایم لذت می برم و نیازی به چیزهای حیرت آور ندارم. روی گوشی همراهم همیشه تعدادی بازی هست که انجام می دهم. ایکس باکس و پلی استیشن که جای خودشان را دارند. زیاد کتاب نمی خوانم؛ یعنی شاید بهتر است بگویم اصلا اهل مطالعه نیستم. اما تا دل تان بخواهد فیلم می بینم و هر سبکی را دوست دارم اما اکشن را بیشتر از کمدی دوست دارم.