درمان زخم معده با شیرالاغ! + تصاویر
سرفه و زخم معده خود را با شیرالاغ درمان کنید!
آگهی «درمان قطعی سرفه و زخم معده» جایی در شهر تهران، روی دیوار. این نوشته کوتاه را می توانم مثل سناریوهای مکتوب این طوری کامل کنم که:روز. خارجی. دیوارنوشته و…، اما فکر می کنید ادامه اش چه باشد؟
با چه چیزی درمان قطعی سرفه را انجام خواهید داد؟ باور می کنید اگر بگویم دیوار نوشته این بود که درمان قطعی سرفه با شیر الاغ؟!
باور نمی کنید؟ عکس زیر را ببینید؛ مستند و دقیق!
می دانید مشکل من این نیست که کسی دلش خواسته شیر الاغ بدوشد و بفروشد. حتی مشکل من این هم نیست که کسانی هستند که برای جلوگیری از سرفه کردن شیر الاغ بنوشند.
مشکل اساسی ام با فلسفه و ایده حمایتی ای است که برخی با این نوع به اصطلاح درمان نامتعارف دارند.
به عبارتی برایم عجیب است که هنوز و در اوایل قرن ۲۱ آدم هایی در همسایگی ما زندگی می کنند که معتقدند برای درمان امراضشان می توانند از روش های قرن ۲ و ۳ تا۱۰ میلادی استفاده کنند و عجیب تر این که بیشتر همین افراد برای ارتباط گرفتن با آدم های پیرامونشان از فناوری موبایل قرن ۲۱ ـ آن هم فناوری حداکثر پنج سال گذشته و نه قدیمی تر ـ استفاده می کنند و برای رفت و آمد روزمره به جای استفاده از همان الاغی که شیرش را برای درمان می نوشند، تلاش می کنند از آخرین مدل خودرویی که در توانشان هست استفاده کنند.
پزشکی (طبابت)، نتیجه گراست. یعنی قرار است نتیجه فرآیند پزشکی را در سلامت و بهبود وضع بیماری ببینیم. بنابراین بسیاری معتقدند مهم نیست این کار را با طب سوزنی انجام می دهید یا با شیر الاغ یا با گیاه درمانی یا حتی با مراسم «زار». مهم این است که بیمارمان خوب شود.
اما از نظر من این طور نیست. پزشکی در قدیمی ترین شیوه آن هم فرآیندی سیستماتیک بوده است. مثلا وقتی حکیمی چون بوعلی سینا طبابت می کرده، روش علمی را به کار می برده، آزمایش می کرده، میزان مصرف دارو (به عبارت امروزی دوز دارو) و ترتیب مصرف آن را تعیین می کرده است.
در پزشکی مدرن، مبانی پزشکی بر اصولی مشهود بنا می شود و نه همچون پزشکی قدیم بر مبنای اخلاط چهارگانه؛ زیرا چیدن فرآیندها بر این مبنا می تواند نتایجی خطرناک در پی داشته باشد. می گویم خطرناک به این دلیل که تصمیم گیری بر مبنای اصول ناصحیح می تواند به نتایجی کاملا اشتباه منجر شود.
درست همچون طالع بینانی که بر مبنای واقعی بودن صورت های فلکی تصمیم می گیرند و راه حل می دهند، فارغ از این که صورت های فلکی اموری اند مبتنی بر زاویه دید ما . بدون هیچ واقعیت بیرونی و بعد بر اساس این توهم، نتایج و استدلال های پیچیده می چینند که همگی از پایه بی اساس اند.
اما با همین ساز و کار باز هم سازمان بهداشت جهانی در تعریف طب سنتی، آن را مجموعه ای از روش ها، مهارت ها، اعمال و دانستنی ها می داند که بر اساس باورها، نظرات و تجارب بومی در فرهنگ های گوناگون شکل گرفته است، خواه توضیح پذیر باشند یا نباشند برای پیشگیری، تشخیص، بهبود و مداوای بیماری های جسمی و روحی استفاده شوند و بر استفاده از آن در کنار طب مدرن تاکید می کند.
مهم ترین دلایلی را هم که برای این توصیه خود به کاربسته است، ریشه دار بودن این نوع طب در فرهنگ مردم، کل نگر بودن، سهولت و در دسترس بودن و ارزان بودنش دانسته است. اما آنچه سازمان بهداشت جهانی هم به آن تاکید می کند، انطباق این روش ها با دانسته های علمی قابل محک خوردن و اطمینان از سلامت بودن روش ها و مواد و داروهای سنتی است.
به عبارتی طب سنتی را از داروها و روش های عطاری هایی که امروزه یکی پس از دیگری در گوشه خیابان ها سر بر می آورند باید جدا کرد.
اما نکته دیگری که باید در طب سنتی به آن توجه کرد، روش ها و داروهاست. گاه می شنویم حکیمی(!) به شناسایی بیماری ها با نبض روی آورده و ادعای برتری دارد.
اما نکته این است که با نبض قرار است به چه اطلاعاتی رسید که انواع و اقسام دستگاه های دیجیتال امروزی نمی توانند با دقت بالاتری آن داده ها را کسب کرده و به پزشک ارائه دهند؟ یا مثلا وقتی با لبخندی از سررضایت می گویید فلان داروی گیاهی به دلیل طبیعی بودنش بی ضرر است و فلان داروی شیمیایی ضرر رسان، براساس کدام اصول علمی این را می گویید؟ مگر مولکول های ترکیب شده در آزمایشگاه از فضا آمده اند؟ چه بسیار خوراکی هایی که کاملا طبیعی اند و خصوصیت سمی آنها بوضوح پیداست.
به هر حال من ترجیح می دهم سرفه کنم تا شیر تازه الاغ را بنوشم!
