چه خبر از بازیگران سریال طنز ساعت خوش؟ + تصاویر

همه با هم آمدند اما امکانش نبود که همه با هم تا آخر خط بروند. حالا هرکدام شان یک گوشه مشغول اند. بعضی ها در اوج قله، بعضی ها در دامنه. عده ای هم مثل پوپک و داوود رفته اند و فقط فرصت یک آه در حسرت شایستگی هایشان برای ما باقی مانده است.

درست یا غلط، آنها بخش مهمی از تاریخ طنزهای نمایشی در ایران اند. ۲۰ سال بعد از آن شروع توفانی، برخی از آنها هنوز در ساعت خودش به سر می برند و عده ای دیگر به خاطرات خوش بدل شده اند. بررسی سرگذشت آنها و سرنوشتی که هرکدام شان در این دو دهه پیدا کردند چالش جذابی است. جذاب، شاید به اندازه جاسوسی در سرنوشت پینک ها و بیتل ها…

 

رضا عطاران 

ستاره ای که امروز در سطح اول سینمای ایران می درخشد، یکی دیگر از بازیگران مجموعه ساعت خوش و پدیده های معرفی شده در آن برنامه بود. حضور رضا عطاران در ساعت خوش آن قدر علاقه مندانه و پرانرژی بود که می گویند حتی شب ها هم در لوکیشن این مجموعه در امیرآباد تهران می خوابید و به خانه نمی رفت! او از فکل های مرتفع (!) در زمان ساعت خوش تا چهره جاافتاده امروزش مسیری طولانی را طی کرده است. مسیری که نویسندگی و کارگردانی سریال های طنز در تلویزیون و بازی و کارگردانی در سینما را هم شامل می شود.

 

عطاران هم جزو آن دسته از ساعت خوشی ها است که بعد از آن دوران هرگز با مهران مدیری کار نکرد. مدیری و عطاران طی این سال ها فقط یک بار آن هم در یک سریال جدی و صرفا به عنوان دو بازیگر مقابل هم قرار گرفتند. در سری دوم از سریال خانگی «قلب یخی» که عاقبت خوشی نداشت و به شکل عجیبی نیمه کاره ماند.

از اوج تا فرود، و از فرود تا اوج دوباره، مسیر سخت اما شیرینی بود که سعید آقاخانی در عالم هنر طی کرد و امروز در نقطه ای ایستاده که خیلی ها آرزویش را دارند.

پررنگ ترین خاطره ای که از حضور او در ساعت خوش به جا مانده بازی هایش در آیتم های سریالی سعید و خان دایی است که او سعیدش بود و نادر سلیمانی خان دایی اش. با پایان ساعت خوش و پراکنده شدن آن گروه، مسیر سعید آقاخانی در بازیگری دیگر با سریال های مهران مدیری تلاقی نکرد و او راه خودش را در عالم هنر پیش  گرفت. مدتی به دلیل گرفتاری های شخصی کم کار شد تا این که با کارگردانی سریال های طنز در تلویزیون دوباره به دوران پرکاری بازگشت.

در دوران جدید، دامنه کاری سعید آقاخانی از تلویزیون به سینما هم کشیده شد. او فیلم لامپ ۱۰۰ را کارگردانی کرد و با بازی در من دیه گو مارادونا نیستم و خداحافظی طولانی عیار بالای بازیگری اش را در سینما نشان داد.

همین دو سه ماه قبل، وقتی روی سن رفت تا سمیرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول را از جشنواره فیلم فجر بگیرد، مهران مدیری از او با عنوان عزیز دل من یاد کرد و درباره اش گفت:پیر شده… کچل شده… زشت شده… اما بعید است در آن لحظات کسی به پیری و زشتی چهره اش دقت کرده باشد. چون همه هوش و حواس شان به سیمرغ درخشانی بود که سعید در دست داشت، و به مسیر سختی که برای رسیدن به این لحظه طی کرده بود؛ از آن پایین پایین، تا آن بالای بالا.

---

 

او محبوب ترین ستاره ساعت خوش بود. شاید به دلیل نقش های موثری که در اولین قسمت های مجموعه به او رسید، شاید به دلی جنون جاری در جست و خیزهای کودکانه اش و شاید به خاطر اشعار بی معنا اما جذابی که می خواند، او بیش از باقی همکارانش توی چشم بود. در آیتم های ساعت خوش، بازیگران همدیگر را با نام واقعی صدا می زدند اما در مورد نصرالله رادش استثنائا به جای نام کوچک از فامیل او استفاده می شد.

شاید هم یکی از دلایل این که او بیش از بقیه در ذهن مخاطب جا خوش می کرد همین بود که «رادش» نام خاص و گوش نوازی است و به هر حال پیش از او کسی در دنیای هنر نبوده که رادش صدایش کرده باشند! این جنوبی متولد آذرماه، بعد از ساعت خوش و طی شدن دوران ممنوعیت، چندسالی از مهران مدیری دور اتفاد تا این که با «باغ مظفر» دوباره به عرصه طنزهای نودشبی برگشت. در این فاصله رادش در کارهای دیگری ظاهر شد که از میان آنها «روزگار جوانی» از اقبال و محبوبیت فراوانی نزد مخاطبان برخوردار بود.

او هم از جمله بازیگرانی است که به نظر می رسد هنوز بخش زیادی از توانایی ها و استعدادهایش در بازیگری دست نخورده باقی مانده و فرصت بروز پیدا نکرده اند. شاید آن شعر معروف ناظم حکمت که «زیباترین شعرها را هنوز برایت نگفته ام… و زیباترین روزهایمان را هنوز ندیده ایم» وصف حال خوبی باشد برای نصرالله رادش، که این همه کار خوب از او دیده ایم، اما خوب ترین کارش را هنوز ندیده ایم.

---

در زمان ساعت خوش یکی از بازیگران درجه دوم این مجموعه بود. اما بعد از پایان دوران محرومیت، نزدیک ترین فرد به مهران مدیری شد و در جنگ ۷۷ و پلاک ۱۴ و ببخشید شما علاوه بر نقش های مهمی که بازی می کرد دستیار اول کارگردان هم بود.

اجراهای جالبش به عنوان استاد ادبیات که با هجو فرهنگستان زبان فارسی واژه های جایگزین را معرفی می کرد، از یادگارهای همان دوران محسوب می شوند. بعد از آن دوران رامین ناصرنصیر به مرور از مدیری فاصله گرفت و از سال ۷۸ تاکنون این دو نفر هیچ همکاری مشترکی با یکدیگر نداشته اند. البته دوری از مدیری برای او به معنای دوری از مجموعه های طنز نبود. او در زن بابا ی سعید آقاخانی به عنوان بازیگر حضور داشت و خانه اجاره ای را هم شخصا کارگردانی کرد.

داوود اسدی 

افسوس، تنها واژه ای است که با شنیدن نام داوود اسدی به ذهن می آید. او یکی از بااستعدادترین و خلاق ترین اعضای گروه ساعت خوش بود که علاوه بر بازی در این مجموعه کار نگارش و طراحی بخش زیادی از آیتم ها را هم انجام می داد. داوود با توانایی و استعدادی که در نوشتن و نقاشی داشت می توانست بیش از این ها به خلق آثار جذاب هنری بپردازد اما خیلی زود از میان ما رفت و عالم هنر فرصت نکرد حتی نیمی از توانایی های بالقوه او را به فعل برساند.

آنهایی که با داوود از نزدیک حشر و نشر داشته اند همگی بر این نکته اذعان دارند که او ذاتا هنرمند بود اما برای مارکتینگ و عرضه هنرهایش نه برنامه مدونی داشت و نه انگیزه آنچنانی. خب بعضی ها اساس مجنون تر از آن هستند که عقل معاش داشته باشند. داوود هم یکی از آنها بود. روحش شاد.

یکی دیگر از یاران از دست رفته تیم ساعت خوش و یکی از حسرت های به جا مانده برای آن هایی که با هنرمندی هایش آشنا بودند پوپک گلدره از نسل اول بازیگران طنز تلویزیون و از اعضای تیم ساعت خوش بود. بعدها کم کم بازیگری دراین ژانر را رها کرد و ایفای نقش های جدی تری را به عهده گرفت.

با ایفای نقش دریا در مجموعه تلویزیونی دنیای شیرین دریا به شهرت رسید و در فیلم های مهمی چون آخر بازی (همایون اسعدیان)، سیندرلا (بیرنگ و رسام) و موج مرده (ابراهیم حاتمی کیا) بازی کرد. او در بیست و هفتم فروردین ماه ۱۳۸۵ در سن ۳۵ سالگی بر اثر سانحه تصادف از دنیا رفت. در حالی که هنوز حرف های فراوانی برای گفتن روی صحنه داشت.

از ساعت خوش تا امروز، همکاری رضا شفیعی جم با مهران مدیری روی یک نمودار سینوسی حرکت کرده است. او در اولین کارهای مدیری بعد از دوران ممنوعیت حضور نداشت. اما از نقطه چین دوباره به تیم مدیری بازگشت و این همکاری را در ۵ پروژه متوالی با مهران مدیری ادامه داد. اتفاقا در اغلب این کارها رضا شفیعی جم به ستاره اصلی کار بدل شد و با بامشاد (در نقطه چین)، کامبیز باغی (جایزه بزرگ)، قل مراد (باغ مظفر) و حتی دکتر کیوان (شب های برره) محبوب ترین چهره مجموعه بود. او یکی از تواناترین بازیگران طنز ایران در زمینه تیپ سازی است. به شرطی که با حضور در تله فیلم ها و مجموعه های بی کیفیت اعتبار خودش را به حراج نگذارد.