چرا توانایی مسیریابی مردها بهتر از خانم هاست؟

قدرت مسیریابی و راه شناسی مردان بیشتر است

یا برای شما پیش آمده است که در طول یک سفر سیاحتی مسیر را گم کنید؟ آیا یک زن برای یافتن مسیر به شما کمک کرده است یا یک مرد؟

محققان دانشگاه ایلینوی نشان می دهند که نظریه غارنشین که می گوید مردها به خاطر اینکه باید بعد از شکار راهشان به سمت خانه را پیدا می کردند، پس مسیریاب های بهتری هستند، نادرست است.
این یک واقعیت انکارناشدنی است که مردها به مراتب در پیدا کردن مسیرها و راه ها بهتر از زن ها هستند که البته این منحصر به انسان ها نیست و در گونه های مختلف موجودات زنده هم وضع به همین منوال است. باور عمومی این است که علت آن سیر تکامل انسان و فرگشت بوده است، به خاطر اینکه پیشینیان ما مجبور بوده اند که مسیری بسیار طولانی را در جستجوی غذا بپیمایند، در حالی که زنان در خانه می مانده اند. براساس تحقیقات محققان دانشگاه ایلینوی این تئوری نادرست است. آنها ثابت کرده اند که برتری مردها در مسیریابی به این دلیل نیست و تستوسترون توجیه بسیار منطقی تری برای این تفاوت میان زنان و مردان است.

اگر تئوری تکامل درست بوده باشد، مردها که مسیریابی بهتری داشته اند شانس بقای بالاتری هم داشته اند که این از طریق ژن به آیندگانشان منتقل شده است و علم ژنتیک می گوید این ژن هم می توانسته به هر دو جنسیت آیندگان آنها منتقل شده باشد و نه فقط مردها. بااین حال هنوز هم اختلاف نظر وجود دارد.

تنها راهی که یک ژن ممکن است فقط به یک جنسیت از آیندگان آن رسیده باشد این است که آن ژن تاثیری منفی بر یکی از آن جنسیت ها و نه دیگری داشته باشد. نمونه خوب آن می تواند نوک پستان در خانم ها باشد که بسیار مشهود است ولی برای مردها هیچ فایده و کارایی ای ندارد. پس چرا مردها هم نوک پستان دارند؟ پاسخ آن ساده است:چون هیچ آزاری به آنها نمی رساند و هیچ ضرری برایشان ندارد. اگر نوک سینه به طریقی تاثیری منفی بر مردها داشت، با گذشت چند نسل از بین می رفت.

مسیریابی مردان

بااینحال، محققان دانشگاه ایلینوی برای بررسی این مسئله اطلاعات مربوط به ۳۵ تحقیق بر روی توانایی های مسیریابی و راه شناسی در انسان ها و تعدادی از حیوانات از جمله ماهی cuttlefish، اسب، موش آزمایشگاهی، موش آهویی، موش علفزار، موش صحرایی، موش رزوس و موش تالاس را جمع آوری کردند.

اگر این نظریه درست بود، محققان باید نوعی ارتباط متقابل یا حداقل یک رابطه ساده بین توانایی مسیریابی و وسعت ارضی پیدا می کردند ولی اینطور نبود. دانشمندان دریافتند که در هشت گونه از یازده گونه موردتحقیق، جنس نر منطق فضایی بهتری نسبت به جنس ماده داشته است و این رفتار صرفنظر از وسعت منطقه ای یا طی مسیر بیشتر جنس نر نسبت به ماده بوده است. بنابراین بااینکه جنس ماده به اندازه جنس نر طی مسیر و حرکت داشته است، باز در مسیریابی ضعیف تر از جنس مخالف خود بوده است.

این مححقان نوشته اند، «هیچ سند و مدرکی برای تایید این فرضیه که تفاوت های گونه ای در نرها ارتباط مثبتی با تفاوت های موازی در توانایی مسیریابی داشته است، یافت نشد».

این اطلاعات فرضیه جایگزین که تفاوت های جنسیتی در شناخت مسیر نتیجه عوارض جانبی هورمونی است را بهتر تأیید می کند».

و هورمون اساسی و اصلی که محققان باور دارند موجب توانایی مسیریابی بهتر مردان می شود، تستوسترون است. توانایی مسیریابی می تواند یک عارضه جانبی از بالاتر بودن سطح این هورمون در مردها باشد. تحقیقات پیشین نشان داده اند که توانایی مسیریابی در زنانی که تستوسترون مصرف می کنند تقویت می شود.

مسأله مهم تر این است که حتی یک نظریه پذیرفته شده می تواند اشتباه باشد و تحقیق بیشتر برای به دست آوردن اطلاعات مستند می تواند موجب آشکار شدن اشتباهات این نظریات شود.