ویدا جوان از کتایون ماه و پلنگ گفت + عکس

ویدا جوان و نقش متفاوت او

ویدا جوان که پیش از این، او را با نقش هایش در مجموعه های طنز و فانتزی پژمان و شمعدونی در یاد داشتیم، این بار در قالب نقشی متفاوت و جدی فرورفته و در نقش کتایون، دختری که با مشکلات متعدد مواجه شده و در صدد حق خواهی و انتقام است، ایفای نقش می کند. جوان به گفته خودش، سعی بر دوری از کلیشه ها دارد و احتمالا انتخاب های متفاوت و سنجیده او در عالم بازیگری و گزیده کاری اش بر همین اساس و مبنا صورت می گیرد.

گفت وگو با ویدا جوان درباره سریال ماه و پلنگ:

کتایون، نقشی جدید و جسورانه در کارنامه کاری تان محسوب می شود. آقای امینی چطور شما را برای بازی در این مجموعه انتخاب کرد و خود شما بر چه اساسی نقش را پذیرفتید؟

سال گذشته، من در تئاتری با نام جان گز بازی می کردم. یک شب، آقای امینی (کارگردان ماه و پلنگ) برای تماشای این کار مهما مان شدند و اجرایم را دیدند و از آن خوششان آمد. بعد از مدتی، از دفتر آقای زرین کوب با من تماس گرفتند و سیناپس اولیه فیلمنامه ماه و پلنگ را فرستادند. بعد هم که وارد مرحله عقد قرارداد شدیم و من از همان ابتدا برای بازی در نقش کتایون به پروژه پیوستم. این روالی بود که آقای امینی برای انتخاب من طی کردند؛ اما درباره این که خودم بر چه اساسی نقش را پذیرفتم، باید بگویم یک سال و نیم بود که بعد از بازی در مجموعه شمعدونی به انتخاب خودم در تلویزیون کم کار شده بودم و دلم می خواست در پروژه های بعدی که بازی می کنم، اتفاق تازه ای برای خودم رقم بزنم. به همین دلیل هم بود که به تئاتر رفتم تا توانایی خودم را در آن عرصه بیشتر محک بزنم و هم این که فرصت برایم ایجاد شود تا نقش های بعدی ام چالش برانگیزتر باشند. وقتی فیلمنامه ماه و پلنگ را خواندم، دیدم کتایون همان نقشی است که یک سال و نیم منتظرش بودم. کتایون، شخصیتی تک بعدی نبود بلکه ابعاد مختلف داشت و در طول روند داستان تغییرات مختلفی را تجربه می کرد که در نتیجه، بازی کردن در آن نقش برای هر بازیگری چالشی جدی به شمار می آمد.

ویدا جوان در نقش کتایون

از ویژگی های شخصیتی کتایون برایمان بیشتر بگویید. او چگونه دختری است؟

همان طور که گفتم، شخصیت کتایون ابعاد مختلف دارد و در طول داستان، اتفاقات مختلفی برایش رخ می دهد. او ابتدا دختری مثبت، ساده و احساساتی است و همین احساساتی بودن موجب می شود، حرکات بعدی اش در طول ماجرا شکل بگیرد. عشق، مهم ترین محرکه زندگی اوست و پس از پنج سال عشق زندگی اش، آرش را پیدا کرده و این دو به سختی توانستند خانواده هایشان را راضی کنند که به ازدواج شان رضایت دهند. کتایون در عین حال بسیار با اراده و باپشتکار هم هست و به دنبال تصمیماتش می رود.

در فرهنگ عمومی ما انتقام و حق خواهی، خصیصه ای نه چندان مثبت در نظر گرفته می شود و همه اصرار به دعوت کردن فرد به بخشش و عفو متهم دارند. در ابتدای داستان نمی ترسیدید، مخاطبان این حق خواهی کتایون را درک نکنند و او تبدیل به شخصیتی منفی شود؟

کتایون در پی حق خواهی است، اما در این روند گرفتن حق و احیای خون همسرش آن قدر با موانع گوناگون و خیانت آدم های مختلف مواجه می شود که به بیماری روحی و روانی گرفتار می آید. کم کم به این نتیجه می رسد که همه آدم های اطراف به دنبال ضربه زدن به او هستند و به همین خاطر در صدد انتقام گرفتن برمی آید. درباره ترس از منفی شدن شخصیت هم همان ابتدا فکرهایی کردیم و روندی شخصیتی برای او درنظر گرفتیم. من هم خیلی موافق انتقام نیستم و به قول شما از فرهنگ عمومی جامعه تا ادیان مختلف همیشه بر لزوم بخشش تاکید کرده اند اما کتایون به مرزی از فروپاشی روانی می رسد که دیگر به فکر چیزی جز انتقام نیست.

فکر می کنم چالش سختی را هم برای باورپذیری هر چه بیشتر نقش پیش رو داشتید …

بله، باورپذیری همیشه برایم مهم است و حتی در نقش های فانتزی و غیرجدی به دنبال باورپذیرتر کردن نقش هستم. در این راه از غرایزم برای شکل دادن به نقش ها استفاده می کنم تا خودم را به شخصیت مورد نظر نزدیک کنم؛ بخصوص برای نقش کتایون که این قضیه بسیار پررنگ تر بود. در طول این مدت واقعا با این نقش زندگی کردم و حتی در طول یک ماهی که در بهشت زهرا مشغول ضبط سریال بودیم، هر روزش را عزاداری می کردم و واقعا به خودم القا کرده بودم که یکی از عزیزانم از دنیا رفته است یا در همان قسمت های خاکسپاری آرش دیدیم که کتایون حتی گریه هم نمی کرد و هنوز در شوک و بهت بود؛ این هم باز براساس تحقیقی بود که من کردم و یکی دو مستند را در این زمینه دیدم و واقعا سعی کردم آن شوک روانی را که به کتایون وارد شده بود، به شکلی طبیعی نشان دهم.

ویدا جوان در نقش کتایون

با توجه به این که ماه و پلنگ، اولین تجربه همکاریتان با احمد امینی بود، از این تجربه رضایت داشتید؟

بله، بسیار زیاد. من و آقای امینی، دائم درخصوص نقش با هم صحبت می کردیم. احمد امینی، ارتباط خیلی خوبی با بازیگران دارد و وقتی پای مانیتور می نشیند، درکشان می کند و با آنها اشک می ریزد و می خندد.

معرفی شما در تلویزیون با دو مجموعه طنز پژمان و شمعدونی همراه بود و فکر می کنم، مثل بسیاری دیگر از بازیگران تا مدت ها بعد از بازی در این مجموعه فقط برای نقش های طنز دعوت می شدید. درست است؟

البته شروع کار من در تلویزیون با مجموعه زمانه بود که محتوای ملودرام و اجتماعی داشت و بعد سراغ این دو مجموعه رفتم. بعد از زمانه اتفاقا برای این که از آن فضای جدی دور شوم، سراغ پژمان رفتم و نکته جالب این که کمدی اصلا با روحیه ام جور در نمی آید. به طور کلی آدم طنازی نیستم و حتی جوک گفتن برایم سخت است! اولویت اولم نقش های احساسی است. بعد از پژمان هم دوباره به سراغ نقشی جدی در آسمان من رفتم و بعد شمعدونی به من پیشنهاد شد. برای بازی در آن مجموعه به آقای صحت گفتم، می خواهم جدی ترین شخصیت سریال را بازی کنم و از هرگونه تیپ و شخصیت سازی دور شوم. همان طور که گفتم دوری از کلیشه برایم خیلی مهم است و دلیل اقبالم به تئاتر،همین مساله است.

با توجه به همین دوری گزیدن از کلیشه ها و این که حالا دیگر هر دو طیف نقش های جدی و طنز را بازی کرده اید، فکر می کنید از حالا به بعد چه مسیری را طی کنید و به دنبال چه نقش هایی باشید؟

آدم هیچ وقت نمی داند قرار است فردا برایش چه چیزی رخ دهد. من از ابتدای کارم برای خودم برنامه ای کلی در نظر گرفتم.مدیوم مورد نظر برایم مهم نیست، بلکه به دنبال نقشی هستم که چالشی در من ایجاد کند و اتفاق جدیدی برایم رقم بزند یا کارگردانش فرد برجسته ای باشد. الان بیشتر دنبال کسب تجربه بیشتر و یادگیری در این حوزه هستم و دوست دارم به توانمندی بیشتر شناخته شوم.