علت و درمان خواب دیرهنگام چیست ؟

علائم و نشانه های اختلال خواب دیرهنگام

یکی از مهم ترین رفتارهای طبیعی انسان خواب است و این رفتار فرآیندی است که به طور منظم هر ۲۴ ساعت اتفاق می افتد و در این رفتار، انسان نسبت به اتفاقات اطراف خود ناآگاه است.
هر انسانی به طور متوسط یک سوم زندگی خود را به خواب اختصاص می دهد و این یک سوم تاثیر زیادی بر نحوه گذراندن دوسوم دیگر دارد. میزان خوابی که افراد نیاز دارند با توجه به بازه سنی متفاوت است.
نوزادان به طور متوسط ۱۶ تا ۱۷ ساعت می خوابند و با بالاتر رفتن سن نیاز به خواب کم می شود و در نوجوانی به ۸٫۵ ساعت می رسد و میزان خواب در بزرگسالی تحت تاثیر تفاوت های فردی قرار می گیرد و افراد به طور متوسط ۶٫۵ ساعت می خوابند.
خواب باعث می شود بتوانیم توانایی های ادراکی خود مانند حافظه، تفکر و کلام را در حد مطلوبی حفظ کنیم و چنانچه در فرآیند خواب طبیعی ما اختلالی رخ دهد، باعث ایجاد نگرانی در فرد می شود. بیش از ده گروه اختلال خواب وجود دارد که یکی از آنها خواب دیرهنگام است.
در فرآیند خواب، مرحله پیش از به خواب رفتن وجود دارد که در این مرحله عضلات آرام می گیرند، ضربان قلب کند می شود و دمای بدن کاهش می یابد و برخی افراد با تاخیر به این مرحله می رسند و در هنگام خواب رفتن مشکل دارند.

علائم اختلال خواب دیرهنگام عبارت است از:

ـ تلاش مکرر برای زود خوابیدن و عدم موفقیت در به خواب رفتن
ـ تاخیر در به خواب رفتن (بیش از دو ساعت)
ـ دشواری زیاد و طولانی در بیدار شدن همراه با گیجی در صبح
ـ خواب آلودگی زیاد اوایل روز

نشانه های خواب دیرهنگام

۱۷ درصد از مردم درگیر خواب دیرهنگام هستند و این اختلال در ۷ درصد نوجوانان نیز به چشم می خورد. نشانه های این اختلال معمولا در نوجوانی یا اوایل بزرگسالی آغاز شروع می شود و روند این اختلال غالبا پایدار است و بیش از سه ماه طول می کشد و در بزرگسالی معمولا شدت آن افزایش می یابد.
تغییر در برنامه شغلی یا تحصیلی فرد که مستلزم این است که صبح ها زود از خواب بیدار شود، می تواند موجب تشدید این اختلال شود.
از پیامدهای این اختلال می توان به خواب آلودگی زیاد در طول روز اشاره کرد و گیجی صبحگاهی و رخوت در این افراد شایع است.
برای درمان باید ابتدا تشخیص بدرستی صورت گیرد و توجه داشت خواب دیرهنگام می تواند نشانه ای از اختلال افسردگی یا اختلال های شخصیت اختلالات اضطرابی نیز باشد.
همچنین شیوع این اختلال در نوجوانی می تواند با تغییرات هورمونی که مربوط به دوران بلوغ هستند مرتبط باشد، بنابراین لازم است مسائل و سن بلوغ فرد و تغییرات هورمونی نیز مورد ارزیابی قرار گیرد. پس از تشخیص، مداخلات درمانی صورت می گیرد و اگراختلال همراه در فرد وجود دارد درمان ها به صورت ترکیبی خواهند بود.
همچنین در فرآیند درمان اصلاح سبک زندگی و داشتن فعالیت بدنی منظم و ورزش های هوازی می تواند در فرآیند بهبود فرد تاثیر زیادی داشته باشد.